Psychopomp เรื่องเล่าสยองขวัญ

           บางทีการกระทำอันแสนแปลกของฉันอาจจะมาจากการมีตัวตนของเธอ
 
                            "นิดา  มาลัยกุล"
          ตัวตนของเธอช่างมีสเน่ห์ ความสดใสของเธอช่างเปร่งประกาย ทำให้ชายใดได้หลงเข้ามาไกล้เธอแล้วยากที่จะถอนตัวออกมา รวมถึงฉัน
          แต่  จะดีกว่าใหมที่คนจืดจางเช่นเราจะหลบออกมาจากดอกไม้ดอกนั้น เป็นไปไม่ได้หรอก  แม้เราจะตัดสินใจลงไปแบบนั้นแต่ใจก็ยังแอบน้อยใจ   
                   "เราไม่สมควรสมหวังในสิ่งที่เรารักเหรอ"
          ดีแล้วนะ  เราควรจะมองเธอห่างๆแบบนี้ดีที่สุดแล้ว  เหล่าผึ้งตอมดมเธอก็มากเกินพออยู่แล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เราก็จะตัดสินใจให้เด็ดเดี่ยว
                     "บ่อยมากเลยนะที่ฉันเห็นเธอมาทำอะไรอยู่คนเดียวในโรงเพราะชำแบบนี้"
             เสียงใสๆทำเอาเราสะดุ้ง  ทำใมนางฟ้านางสวรรค์ถึงมาในที่สกปรกและฉ่ำแฉะแบบนี้หนอและยังมอบรอยยิ้มอันแสนมีความหวังมาที่คนอย่างเราอีกด้วย
 
                   "ดอก..ดอกไม้   ใช่ๆ เราชอบดอกไม้และมีต้นไม้ต้นนึงมันออกดอกหอมเย็นฉันจึงชอบมาที่นี่"  
        การเผยมือให้เธอดูต้นไม้ต้นนั้นทำให้เธอเดินเข้ามาหาและยืนข้างๆ แค่นี้ก็น่าปลื้มใจมากล้นเหลือ เธอลูบต้นไม้ต้นนั้นมันเป็นภาพที่หาดุได้ยากนัก
                  "หอมจัง พิกุลเหรอ"
                  "เปล่าไม่ใช่  ลั่นทมน่ะ"
       เธอสะดุ้งมือกลับ แต่ยังเอื้อมมือไปเด็ดมาดม เธอคงชอบกลิ่นของมันเข้าแล้ว
                  "แปลกจัง ปกติเขาปลูกในวัด กับสุสานนี่ โรงเรียนเขาไม่ห้ามเหรอ"
      ไม่รู้สิ เพราะงั้นคำตอบของเราจึงเป็นแค่การส่ายหน้าปฎิเสธ เธอพยักหน้าเหมือนเป็นการบ่งบอกว่าไม่เป็นไร   และยังเอามันมาเหน็บหูให้ด้วยสิ
                 "หอม  เธอดูแลมันสมควรที่เธอจะได้ความหอมของมันติดตัวมาด้วย"
     ไพเราะ ทำใมพูดดีมีสกุลขนาดนี้กัน ทั้งที่วัยรุ่นเดี๋ยวนี้พูดจากย้อนยุคสมัยขุนรามไปแล้วมันฟังชื่นหูมากไม่แปลกใจเลยที่ชายทั้งหลายต่างหลงรัก
 
              การตัดสินใจที่เด็ดขาดของเราพังลงแล้ว ฉันหลงสเน่ห์ของเธอเข้าแล้วและมากยิ่งขึ้นด้วย ต่อให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของฝูงแมลงดอมดมเธอก็ตาม ไม่มีอะไรหยุดความหลงใหล
 
       "นิดา  เราชอบเธอมาก ต่อจากนี้ช่วยมองเราเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่แค่เพื่อนได้ใหม"
               เธอมองหน้าของเราอย่างสงสัยและยิ้มขบขันเล็กน้อยแต่ไม่ใช่การเย้ยหยัน
 
                 "บ้า เธอพูดอะไรก็ไม่รู้  เธอเป็นผู้หญิงนะ  จันทร "
 
นั่นสิ เราเกือบลืมไปแล้ว  เราเป็นหญิง  แต่แค่ร่างกายเท่านั้น แต่ในจิตใจของเรานั้นมันไม่ใช่ แปลกจังทำใมเราถึงกล้ามากมายขนาดนี้นะ  และดูเธอเหมือนไม่ได้ปฎิเสธเลยด้วย
 
              "มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด ฉันไม่กล้าหักอกใครหรอก แต่สัญญากับฉันนะว่าเธอจะไม่โกรธหากฉันจะไม่เลือกที่จะสนใจแค่เธอคนเดียว และหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอฉันจะไม่ปกป้องเธอเพราะฉันคงไม่กล้าสู้ฉันกลัว"
         
            เรารับคำด้วยความว่าง่าย และดีใจ  แม้คำสัญญามันจะดูห่างเหินก็ตามแต่เธอก็ส่งยิ้มให้ทุกครั้งที่เธอเดินผ่านมา 
           แต่ก็แค่นั้นเพราะเหล่าผู้ชายที่รายล้อมเธอก็ได้รับมันด้วยเช่นกัน
 
                ทำยังไงฉันจะได้เธอมาครองคนเดียว
 
     ฉันมาใต้ต้นลั่นทมอีกแล้ว และแอบเช็ดน้ำตาเล็กน้อย ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่นอกจากรอยยิ้มเราก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะอยู่กับนิดาตามลำพังเลย
 
               "หอม แต่ทำใมชื่อของเธอดูเศร้าสร้อยจังอยากรู้นักว่าใครตั้งชื่อให้เธอ"
  
               "แอบมาเสียใจที่นี่เหรอจันทร  ไม่โกรธฉันใช่ใหม"
 
    เสียงนั่น เธอมาที่นี่ เธอช่วยฉันใช่รึเปล่าต้นลั่นทม แม้จะเป็นปราฎิหารย์แต่ก็มีความสุขมากๆ เรานั่งคุยกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน และบ่อยขึ้น  จนกลับบ้านมืดค่ำหลายครั้งแต่มันก็แลกมาด้วยความสุขใจ
 
               "ฉันชอบกลิ่นของดอกไม้ต้นนั้นน่ะ บางทีการไม่มีใครล้อมหน้าล้อมหลังมันก็โล่งใจดีนะ เธอคงไม่ว่าถ้าจะมารบกวนเธอ"
 
               "ไม่ว่า ไม่ว่า แต่จะดีเหรอพวกผู้ชายพวกนั้นจะไม่โกรธเหรอ"
 
               "ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างฉันอึดอัดนะที่มีคนติดตามเยอะๆ  มืดแล้วเรากลับกันเถอะ"
 
 เราสองคนเก็บกระเป๋า จะเดินออกจากโรงเพราะชำ แต่ต้องหยุดเพราะมีนักเรียนชายห้าคนฉันจำได้ว่าพวกนี้ติดตามนิดาอยู่  พวกเขาเดินเข้ามาแล้วปิดประตูเรือนเพราะชำ
 
               "พวกแกหลีกไป เราจะกลับบ้าน"
 
           พวกมันไม่พูด สองในห้าคนปรี่เข้ามาหาฉัน  
               "มึงนี่เองอีทอม จำไว้นิดาเป็นของพวกกู ไม่ใช่ของคนวิปริตอย่างแก"
 
           พวกมันปรี่เข้ามาตบฉันไม่ยั้ง ฉันเหลือบไปมองนิดา เธอถูกพวกมันอีกสามคนขวางไว้เธอยืนตัวสั่นอยู่   ฉันต้องสู้ เพื่อะได้หนีไปจากที่นี่ได้
 
            "โอ้ย  อีทอมนี่มึงกล้าเอาไม้ตีหัวกูเหรอ วันนี้มึงโดนดีแน่"
 
   พวกมันสองคนเข้ามาปลุกปล้ำฉัน ฉันขัดขืนเต็มที่แต่ฉันพึ่งเข้าใจในวันนี้นี่เองว่าแรงของฉัน ร่างกายของฉันไม่อาจสู้ผู้ชายจริงๆได้
 
              "เป็นผู้หญิงดีๆ ไม่ชอบใช่ใหม วันนี้มึงได้เป็นหญิงสมใจแน่"
    พวกสัตว์นรกนั่น ช่วยกันกระชาก ฉีก เสื้อผ้าของฉันออกแม้จะขัดขืน แต่ก็ไม่สามารถยื้อไว้นาน 
 
               "โอ้ย อย่าทำกู  พวกเลว โอ้ย"
           พวกมันช่วยกันขืนใจฉันจนเป็นผลสำเร็จ  ด้วยสถานะการณ์ที่กำลังบ้าคลั่ง ขณะที่สามคนกำลังสาระวนกับการขืนใจฉันอยู่ อีกสองคนก็หันไปสนใจนิดาที่นั่งร้องให้ตัวสั่นอยู่
                "มาร่วมด้วยกันเถอะครับ อย่าขัดขีนเลย"
เวลาผ่านไปเนิ่นนานหลายสิบนาทีฉันหมดแรงแล้วใบหน้ามีแต่น้ำตาและความโกรธแค้นฉันมองสี่เดรัจฉานที่กำลังรุมทึ้งนิดาอย่างกับสัตว์ พวกมันไม่สนด้วยซ้ำว่าเธอจะหมดสติไปกี่รอบ
   และฉันไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เพราะอีกคนมันกำลังกดทับฉันอยู่ จนพวกมันพอใจก็ผ่านไปเกือบชั่วโมง   
         เกือบชั่วโมง เวลาอันชั่วช้า ที่ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลย
 
         พวกมันกลับออกไปแล้ว เราสองคนกอดกันร้องให้ด้วยความอ่อนแรง ใต้ต้นลั่นทม
 
    ต่อจากนี้เราจะทำยังไง  อนาคตของพวกเรา  ความอับอายที่จะตามมา  นิดาร้องให้ไม่หยุดเหมือนคนเสียสติ ฉันก็ไม่แพ้กันเลย
 
           ตอนนี้ฉันโกรธแค้น   แค้นคนทั้งโลก  เกลียดอาจารย์ภารโรงที่ไม่มีในช่วงเวลานั้น  เกลียดมันทุกอย่าง
         เราสองคนช่วยกันประคองร่างอันอิดโรยของพวกเราเดินกลับ แต่นิดาไม่กล้ากลับบ้านเธอจึงของนั่งลงข้างสันเขื่อนและร้องให้อย่างคนบ้าอีกครั้ง
 
               "ฉันจะทำยังไง จันทร พ่อต้องตีฉัน แม่ต้องฆ่าฉันแน่ๆเลย    ตะกูลฉันเป็นตะกูลใหญ่พวกเขาต้องไม่เอาฉันไว้แน่  ฉันกลัว"
 
                "ไม่เป็นไรนิดา ฉันจะอยู่ข้างเธอ เราจะอยู่ข้างกัน เราต้องแจ้งตำรวจให้ช่วย"
 
                " ไม่  ไม่ แจ้งตำรวจไม่ได้  ไม่ได้  พ่อต้องฆ่าฉันแน่ ฉันไม่กล้าเข้าบ้านแล้ว "
 
         ฉันกอดพูดปลอบอยู่นานจนเธอเลิกร้องให้ แล้วเดินตามฉัน ฉันกำลังจะไปส่งบ้านของเธอ แต่ นิดาก็ได้ตัดสินใจที่โง่ที่สุดในชีวิตของเธอ
 
                     เธอตัดสินใจที่จะจบชีวิตของเธอด้วยการกระโดดลงเขื่อน
 
                   "นิดา ฉันจะไปช่วย"
 
   แต่มีสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นเกิดขึ้น เมื่อเจ้าหน้าที่เปิดประตูน้ำใต้เขื่อนเพื่อระบายน้ำพอดี มันกลายเป็นวังวนน้ำดูดขนาดใหญ่ ที่ฉันมองเห็นยังเข่าอ่อนขยับไม่ได้
 
 
                   นิดา ถูกน้ำดูดหายไปแล้ว   ไปพร้อมกับความตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกของฉัน
 
         ฉันไม่กล้าบอกใคร กลัว และโกรธแค้น ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง  วันรุ่งขึ้นฉันตัดสินใจมาที่โรงเรียน ตัดสินใจที่จะเปิดโปงพวกมัน  พวกมันมาเรียนกันด้วย มันมองฉันอย่างดูถูกและเย้ยหยัน 
 
            พวกคงคิดว่าฉันไม่กล้าบอกใคร แต่คิดผิดแล้วพวกสัตว์นรก แกไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นและพวกแกจะได้รู้วันนี้แหละ และชดใช้กรรมของพวกแกซะ ฉันยอมเสียทุกอย่าง
 
 
            แต่สิ่งที่ทำให้จิตใจที่ปริแตกแทบระเบิดออกให้กลับมาด้วยความตกตะลึงและโล่งอกในใจยิ่งกว่า   คือ
 
            การที่ได้เห็นเธอคนนั้นเดินเข้ามาเรียนตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
                       ทั้งที่ฉันเห็นเต็มสองตาขนาดนั้น
 
                                   นิดายังไม่ตาย
 
 
        "ไม่ต้องแจ้งความหรอก จันทร พวกนี้กฎหมายไม่สามารถให้พวกมันชดใช้อย่างสาสมได้"
         เธอเปลี่ยนไปจากนางฟ้าเป็นนางมารจนฉันหวั่นใจ  สายตาที่จริงจังและเหตุการณ์นั้นยังหลอกหลอนฉัน  ใช่  พวกมันต้องไม่ใช่แค่ติดคุก
                  เราสองคนเดินเข้ามาใต้ต้นลั่นทมต้นเดิมอีกครั้ง วันนี้มันออกดอกสะพรั่งและส่งกลิ่นหอมสะพัดกว่าทุกครั้ง ลมแรงทีพัดมาส่งผลให้กลีบของมันร่วงตามแรงลมอย่างมากมาย นิดายืนใต้นั้น เธอสวยกว่าทุกครั้ง  สายตาของเธอลอดผ่านหมวกที่เธอสวมมาวันนี้สบตากับฉัน     เธอขยับเสื้อแขนยาวให้กระชับและพูดคำที่ทำให้ฉันกลับมาร้องให้อีกครั้ง
                         "ลาก่อนกลีบดอกไม้อันบริสุทธิ์ของเราสองคน"