Psychopomp เรื่องเล่าสยองขวัญ

            "วนิดา อินทรกาน มาพบผู้ปกครองที่ห้องฝ่ายปกครองเดี๋ยวนี้ด้วยครับ"

 

    เสียงประกาศตามเครื่องขยายเสียงทำให้ฉันปิดหนังสือเรียนด้วยความเบื่อหน่าย

 

          "เฮ่อ  ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่มันเวลาเรียนนะ"

 

   ไม่มีอะไรที่จะน่าเบื่อไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันเดินผ่านห้องต่างๆ ฉันไม่ชอบเท่าไรกับสายตาที่ทุกคนมองฉันแปลกๆ

          "เด็กคนนั้นไง ที่ทางบ้านเป็นคนทรงเจ้าน่ะเธอ น่ากลัวออก"

 

   ไม่สนใจ  มันธรรมดาไปแล้วที่ฉันถูกนินทาทั้งต่อหน้าและลับหลัง ฉันไม่ชอบการอยู่ร่วมในสังคมที่มองฉันเป็นสิ่งแปลกประหลาด และคงไม่คิดจะนับพวกนั้นเป็นเพื่อน แต่ฉันไม่ได้เกลียดพวกเขา

 

  /////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

          ภายในห้องฝ่ายปกครองมีเหล่าอาจารย์และแม่ของฉันที่กำลังจัดชุดบูชาอยู่ และกลางห้องมีเด็กนักเรียนหญิงคนนึ่งร่างกายซูบผอมนอนหายใจรวยริน เธอมองฉันด้วยสายตาวิงวอน

 

            เธอคนนี้เป็นคนสวย และมีผู้ชายหลายคนหมายปอง แม้แต่คนที่ไร้ตัวตนอย่างฉันยังรู้จัก

 

              "นิดา ขอโทษที แต่แม่คงช่วยเด็กคนนี้ไม่ไหว"

 

      ฉันถอนหายใจ และใช้สมาธิเพ่งเล็งเธอคนนั้น ฉันเป็นคนที่สัมผัสถึงพลังวิญญาณได้ แต่คนนี้ไม่มีการคุกคามจากสัมพเวสีแน่

 

            "แม่เขาไม่ชอบเครื่องบูชา มีแต่จะทำให้เขาโกรธ หนูจะทำเอง"

 

 

        ฉันใช้ตะเกียบสอดเข้าไปในปากของเธอและคีบบางอย่างออกมา

 

 

 มันยาว ยาว และดิ้นเหมือนสิ่งมีชีวิต   มันคือปรสิตในร่างคน  ครูหลายคนถึงกับอ้วกออกมาด้วยความสะอิสะเอียน

 

           ฉันคีบมันออกมาถึงสามตัว แต่ละตัวยาวถึงหนึ่งไม้บรรทัด  มันดิ้นตุบตับในขวดโหลที่เตรียมไว้  

 

         "เธอไม่ได้โดนคุณไสย์นั่นคือปลิงเจ้าที่ มันไม่ได้มีแค่นี้ แต่มันจะออกมาอีกเพื่อตามหาลูกของมัน"

 

         ทุกคนเบือนหน้าหนีเพราะเด็กคนนั้นสำรอก ปรสิตสีดำขนาดเท่าหัวนิ้วโป้งมันออกมาจากปากครึ่งตัวฉันใช้ส้อมเสียบมันแล้วดึงออกมา มันดิ้นตุบตับแล้วตายไป

 

          "เธอฆ่าปลิงด้วยความสนุกสนาน  จากนี้ไปขอขมาศาลข้างบึงที่เธอไปเล่นน้ำเถอะ จงขอบใจในวันนี้ที่ฉันยังมีชีวิตและเห็นใจเพื่อนมนุษย์เถอะ ฉันจะไม่เปิดศาลวิญญาณ"

           

                     ........................................

 

      ด้วยพลังของฉัน ทำให้วิญญาณมากมายมาวนเวียนฉัน พวกนี้ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากต้องการทำเรื่องที่เขาค้างคาเพื่อปลดห่วงให้ตัวเองและนั่นจะทำให้พวกเขาไปสู่สุขติ

                            พวกเขามาเพื่อขอยืมพลังวิญญาณของฉัน

 

        ซึ่งฉันเรียกมันว่า ศาลวิญญาณ  แต่ถ้าฉันเปิดศาลวิญญาณแล้วฉันจะมีฐานะแค่ผู้ชมเท่านั้น ไม่สามารถช่วยเหลือใครได้ แม้จะเป็นเรื่องที่น่าเศร้าแค่ใหนก็ตามเพราะคนที่ตัดสินคดีไม่ใช่ฉันแต่เป็นมัจจุราช ถ้าฉันยื่นมือเข้าช่วยพลังที่วิญาณยืมไปจะไม่กลับมานั่นหมายถึงอายุขัยฉันจะสั้นลง

      ฉันจึงเลือกเฉพาะเรื่องไม่ร้ายแรง และไม่กี่ยวข้องกับมนุษย์

 

 

 

              " อีเด็กปิศาจ  อีเด็กผีสิง  อย่าเข้ามาไกล้พวกเรา"

 

    ทุกคนในห้องรังเกียจฉัน  แม้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นประจำแต่มันอดน้อยใจไม่ได้  ที่ที่สงบของฉัน และที่เหมาะสำหรับฉันคือวัด

 

    คุณยายฉันเสียไปหลายสิบปีแล้วจนวิญญาณที่อยู่เหนือหลุมศพเบาบางจนแทบมองไม่เห็นแล้วตอนนี้

 

                "ย่าขา  หนู หนูไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว ย่ามารับหนูไปอยู่ด้วยที"

 

   ฉันไม่อยากอยู่กับแม่ แม่มักรับงานที่น่ากลัวและร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆและให้ฉันแก้ เพราะยิ่งเรื่องร้ายแรงยิ่งได้เงินเยอะ  ไม่ว่าที่ใหนฉันก็ไม่อยากอยู่

   คุณย่ายิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหายไป คุณย่าไปแล้วไปสู่ศาลวิญญาณอีกที่นั่นคือศาลในนรกที่ชี้ขาดว่าเราจะไปต่อแดนสุขาวดีหรือชดใช้กรรมในดินแดนอเวจี

                      ไม่มีที่ให้ฉันได้รับการปลอบประโลมอีกต่อไปแล้ว

 

 

                       ...............................................

 

             เช้าวันต่อมาโต๊ะเก้าอี้ของฉันมีแต่รอยขูดขึดด้วยมีดเหลาดินสอ

             

            "ลาออกไปซะ       อีเด็กผีสิง         พวกเรากลัวเธอ"

 

แม้แต่เด็กที่ฉันเคยช่วยชีวิตก็ยังอยู่ฝั่งที่เกลียดชังฉัน   พักเที่ยงฉันเอาข้าวกล่องขึ้นมาตักเข้าปาก รสชาติที่ผสมด้วยน้ำตา   โลกนี้ไม่น่าอยู่เลย

 

           "อู้ย หน้าหนาวนี่เย็นถึงกระดูกจริงๆว่าใหม"

 

   ฉันนิ่งมองหน้าคนที่เอาข้าวกล่องมากินกับฉัน เด็กคนนั้นที่โดนปลิงสิงร่างนั่นเอง เธอมาพร้อมผู้ชายอีกคนหนึ่ง

          "เธอเอาอะไรมากิน  อู้ย  ใข่เจียวน้ำมันมะพร้าว หอม กินด้วยสิ"

 

   ฉันยิ้มพยักหน้าเลื่อนกล่องข้าวให้ไปชิดกัน  หน้าหนาว หนาวจริงๆแหละ ฉันขยับเสื้อแขนยาวสีขาวให้กระชับ แล้วกินข้าวด้วยน้ำตา

 

      หลังจากโรงเรียนเลิกพวกเราทั้งสามคนก็ถูกแกล้ง แต่ผู้ชายคนนั้นเขาปกป้องพวกเรา

 

          "พวกแกกลัวก็ไปอยู่ไกลๆนู่น  กลัวเขาทำใมถ้าเขาไม่ใจดีจริงแล้วไอ้พวกที่เธอเคยช่วยไว้ล่ะไม่ขอบคุณแล้วยังทำร้ายเขาอีกเหรอ"

 

  ฉันรู้สึกทึ่งและเป็นครั้งแรกที่ฉันถูกปกป้อง ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าฉันรู้สึกดีๆกับเขาฉันชอบรอยยิ้มของเขา

 

 

         "งานโรงเรียนเธอจะมาด้วยใหมนิดา   มานะเราจะเที่ยวพร้อมกันทั้งสามคน"

 

   แต่ฉันมองเห็นลางร้ายที่จะเกิดขึ้นกับโรงเรียนนี้  ฉันเห็นมันอย่างชัดเจน มันทำให้ฉันกลัว

 

         "พวกเธอระวังตัวนะจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นที่โรงเรียนนี้  น่าจะสองสามวันนี้"

 

         "จ้ะพวกเราจะระวัง"

 

 

    ทำใมฉันรู้น่ะเหรอ เพราะฉันเห็นวิญญาณมาหาฉัน มันอาฆาตรรุนแรงจนฉันแทบทรงตัวไม่อยู่ มันเป็นทหารญี่ปุ่น

 

         "ไปซะฉันไม่เปิดศาลให้แก"

 

      มันทำหน้าผิดหวัง แล้วก็ลอยหายไป ฉันไม่เคยรู้สึกโล่งอกมากขนาดนี้มาก่อน แต่ฉันต้องขนลุกอีกครั้ง

 

            "พวกเพื่อนของแกจะต้องตายเพราะแก เนื่องจากปฏิเสธคำขอของฉัน"

 

     วันงานโรงเรียนคนมาเยี่ยมชมมากมาย ฉันและเพื่อนสามคนเดินเที่ยวด้วยกัน

 

            "เอ้านิดา หมวกใบนี้เข้ากับเธอ"

  เขาคนนั้นซื้อหมวกให้ฉันแม้มันจะเป็นลายแปลกแต่ฉันก็ชอบมัน  แต่ฉันต้องชะงักเพราะฉันเห็นวิญญาณนั่นอีกแล้ว

 

            "เดี๋ยวฉันมานะ"

   ฉันรีบวิ่งตามวิญญาณทหารญี่ปุ่นนั้นไป มันหันมามองด้วยความน่าสะพรึ่ง

 

 

            "ระเบิดที่ฉันวางไว้สมัยสงคราม มันกำลังจะปะทุ   มันสายไปแล้วฉันไม่ต้องพึ่งพลังของเธอแล้ว"

 

         มันชี้นิ้วไปที่โรงเก็บของเก่า  ที่นั่นวิญญาณมากมายกำลังโหยหวน

 

 

           "นิดามีอะไรเหรอ"

 

    เขาคนนั้นวิ่งตามมา จากนั้นพริบตา แสงสว่างก็แว๊บขึ้นพร้อมกับเสียงระเบิดมรณะ

 

 

         "บรึ๊มมมมม "

 

  นักเรียนสามร้อยชีวิตที่มาเที่ยวงานโรงเรียนเสียชีวิตทั้งหมด

 

       ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากและรู้สึกชาไปทั่ว ข้อมือขวาฉันขาดและมีแผลตามตัวไปทั่ว ส่วนเขาคนนั้นนอนหมดสติอยู่ไต้ต้นมะม่วงใหญ่ มันบังแรงระเบิดให้เขา   ดีจริง  วิญญาณของคนตายหลายร้อยคนม้วนหมุนตัว และมันกำลังโกรธแค้นและกำลังหลงทาง

 

          "อีเด็กผีสิง   อีเด็กนรก ช่วยพวกเราด้วย"

    ฉันกำลังจะหมดสติ ใช่ฉันรู้ฉันกำลังจะตาย  ฉันช่วยพวกเธอไม่ได้ ขอโทษ ที่ฉันทำได้ก็แค่ชี้ทางให้พวกเธอ

 

              "เปิดศาลวิญญาณให้พวกเขาด้วยค่ะ"

 

  ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายจะฉีกออก พลังวิญญาณของฉันแบ่งกระจายจากร่างไปหาทุกๆคน ทุกคนกลับสู่สภาพของร่างคนอีกครั้งและเดินเรียงแถวเดินเข้าสู่ประตูนรกภูมิ

 

               "ทำใมเธอทำเพื่อเรา พวกเรารังเกียจเธอ"

 

   ฉันยิ้มอาจจะเป็นยิ้มสุดท้าย พอพวกเขาเข้าไปหมดทุกคนแล้วฉันก็จะตามพวกเขาไป น้ำตาฉันไหลออกมาอาบแก้ม

 

               "ฉันไม่เคยโกรธพวกเธอ"

 

       ฉันหายใจไม่ออกแล้ว ทรมานมาก ฉันดิ้นทุรนทุราย จนขาดใจในที่สุด

 

       แต่ปลายทางของฉันกลับไม่ใช่นรกหรือสวรรค์  

 

       ฉันยังวนเวียนอยู่บนโลกนี้   โปรดอย่ามองเห็นฉัน  ถ้าเจอคนสวมหมวกแปลกๆและเสื้อแขนยาวสีขาวในชุดนักเรียนให้เลี่ยงไป   ไม่งั้นคุณอาจแก้ตัวไม่ได้

 

            /////////////////////////////////////////////////////////////