Psychopomp เรื่องเล่าสยองขวัญ

              คลองแห่งนี้กว้างมากและลึกสุดๆ น้ำข้างล่างก็เชี่ยวมาก
 
         ผมโดยสารเรือข้ามฟากจากฝั่งนี้ไปฝั่งนั้นทุกวันตั้งแต่ย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่ และผมชอบมองดูทิวทัศน์ของสองข้างฝั่ง
 
                 จนแปลกใจที่มีเด็กนักเรียนผู้หญิงประมาณ มอต้น สวมเสื้อคลุมแขนยาวสีขาวทับชุดนักเรียนเอาไว้ไม่รูดซิปเสื้อ ผมสั้นที่พอมัดได้ของเธอถูกสวมทับด้วยหมวกแก็ปลายประหลาดเธอน่ารักมาก
                 ผมเจอเธอที่นี่หลายวันแล้ว และทำให้การนั่งเรือข้ามฟากไม่น่าเบื่ออีกต่อไป
                  โดยเฉพาะเวลาตอนเย็นๆ
 
ที่น่าแปลกใจคือถ้าผมมาช้าเรือเที่ยวสุดท้าย คนขับเรือจะเร่งเรือเร็วมาก และทุกครั้งมันเหมือนชนอะไรบางอย่างปุกปั่กๆจนรู้สึกได้ ผมไม่กล้าถามเพราะคนขับเรือตั้งใจขับมาก
 
              ผมเห็นเธออีกแล้ว เธอทำท่าปวดร้าวเหมือนทำใจอะไรบางอย่าง
 
 
             เมื่เรือมาเทียบฝั่งผมจึงปั่นจักรยานที่เตรียมไว้ปั่นกลับมาตรงที่เธอนั่งอยู่ นั่นก็เป็นเวลาทุ่มครึ่ง ยังไม่ดึกมากแต่ดูเหมือนชาวบ้านแถบนี้ปิดไฟนอนกันเร็วเหลือเกิน
 
                 เธอยังนั่งอยู่ตรงนั้น
 
              "เธอ เธอ นั่งทำอะไรตรงนี้เหรอ ฉันเห็นทุกวันเลย"
 
 เธอประหลาดใจเล็กน้อยที่ผมเข้าไปทักทาย  แต่เธอดูน่ารักมากเมื่อผมเห็นเธอไกล้ๆ
 
              "ใหนๆคุณก็เห็นฉันแล้วช้วยไม่ได้"
 
              "ฉันกำลังตัดสินใจว่าจะทำยังไงดี"
 
งง  ผมงงมากเรื่องอะไรเหรอ  เธอยืนขึ้นแล้วมองออกไปยังแม่น้ำที่เริ่มเน่าเหม็น
 
                "มีอะไรให้ช่วยใหม"
 
                "เด็กคนนั้นยังไม่มีโอกาศที่จะมองตาดูโลก ทั้งเขารักคุณมาก เขาอยากเจอพ่อของเขา ฉันเลยมาตามคำขอของเขา และหวังให้คุณไม่มองเห็นฉัน ฉันเปิดศาลวิญญาณไม่ได้ถ้าจำเลยไม่มาหาฉัน"
 
             "พูดเรื่องอะไรของเธอ"
 
เธอไม่ตอบ แต่ผมก็ได้ยินเสียงเด็กร้องในแม่แม่น้ำ ด้วยความตกใจผมจึงวิ่งออกไปดู   
 
               คุณพระช่วย
 
เด็กทารกลอยคอในแม่น้ำ ผมรีบกระโจนลงไปช่วยเด็กคนนี้เข้มแข็งมากไม่กลัวเลยแถมยังหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
 
            "อ๊าก อะไรกัน"
 ผมตกใจอย่างสุดขีดเพราะเด็กคนนี้มีหางโผล่ออกมาเป็นปลาและมันยาวเหมือนปลาไหลมันเอี๊ยวพันคอและหน้าผม ผมร้องด้วยความสะอิสะเอียน
             "แม้เขาอยู่ในน้ำแต่ก็ยังเติบโตต่อไป เขาคือลูกของคุณ"
             "ปิดศาล"
ผมสำรักน้ำเน่าไปหลายอึก ยัยเด็กคนนี้เป็นใคร ถึงเลือดเย็นไม่ทำอะไรสักอย่างเลย เธอยืนดูเฉยๆด้วยสีหน้าที่เฉยชา
             "เอิ๊กอ๊ากๆ"
เสียงหัวเราะเพื่มขึ้นมากมาย ผมลองสังเกตุดีๆ มีสายตาจ้องมองผมจากทุกทิศ
เยอะมาก  พวกมันค่อยๆลอยมาเหมือนกบลอยน้ำ
 
          ผมพยายามว่ายหนีแต่พวกมันเร็วเหมือนปลาพันแข้งพันขาผมจนผมขยับไม่ได้และจมดิ่งลงสู่ความมืดใต้ท้องน้ำในที่สุด
 
          เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่คิดจะช่วยผมเลย
 
        .....................................................
จากเรื่องเล่าที่คลุมเครือ
http://teen.mthai.com/variety/57912.html