Psychopomp เรื่องเล่าสยองขวัญ

              คลองแห่งนี้กว้างมากและลึกสุดๆ น้ำข้างล่างก็เชี่ยวมาก

         ผมโดยสารเรือข้ามฟากจากฝั่งนี้ไปฝั่งนั้นทุกวันตั้งแต่ย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่ และผมชอบมองดูทิวทัศน์ของสองข้างฝั่ง

                 จนแปลกใจที่มีเด็กนักเรียนผู้หญิงประมาณ มอต้น สวมเสื้อคลุมแขนยาวสีขาวทับชุดนักเรียนเอาไว้ไม่รูดซิปเสื้อ ผมสั้นที่พอมัดได้ของเธอถูกสวมทับด้วยหมวกแก็ปลายประหลาดเธอน่ารักมาก

                 ผมเจอเธอที่นี่หลายวันแล้ว และทำให้การนั่งเรือข้ามฟากไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

                  โดยเฉพาะเวลาตอนเย็นๆ

ที่น่าแปลกใจคือถ้าผมมาช้าเรือเที่ยวสุดท้าย คนขับเรือจะเร่งเรือเร็วมาก และทุกครั้งมันเหมือนชนอะไรบางอย่างปุกปั่กๆจนรู้สึกได้ ผมไม่กล้าถามเพราะคนขับเรือตั้งใจขับมาก

              ผมเห็นเธออีกแล้ว เธอทำท่าปวดร้าวเหมือนทำใจอะไรบางอย่าง

             เมื่เรือมาเทียบฝั่งผมจึงปั่นจักรยานที่เตรียมไว้ปั่นกลับมาตรงที่เธอนั่งอยู่ นั่นก็เป็นเวลาทุ่มครึ่ง ยังไม่ดึกมากแต่ดูเหมือนชาวบ้านแถบนี้ปิดไฟนอนกันเร็วเหลือเกิน

                 เธอยังนั่งอยู่ตรงนั้น

              "เธอ เธอ นั่งทำอะไรตรงนี้เหรอ ฉันเห็นทุกวันเลย"

 เธอประหลาดใจเล็กน้อยที่ผมเข้าไปทักทาย  แต่เธอดูน่ารักมากเมื่อผมเห็นเธอไกล้ๆ

              "ใหนๆคุณก็เห็นฉันแล้วช้วยไม่ได้"

              "ฉันกำลังตัดสินใจว่าจะทำยังไงดี"

งง  ผมงงมากเรื่องอะไรเหรอ  เธอยืนขึ้นแล้วมองออกไปยังแม่น้ำที่เริ่มเน่าเหม็น

                "มีอะไรให้ช่วยใหม"

                "เด็กคนนั้นยังไม่มีโอกาศที่จะมองตาดูโลก ทั้งเขารักคุณมาก เขาอยากเจอพ่อของเขา ฉันเลยมาตามคำขอของเขา และหวังให้คุณไม่มองเห็นฉัน ฉันเปิดศาลวิญญาณไม่ได้ถ้าจำเลยไม่มาหาฉัน"

             "พูดเรื่องอะไรของเธอ"

เธอไม่ตอบ แต่ผมก็ได้ยินเสียงเด็กร้องในแม่แม่น้ำ ด้วยความตกใจผมจึงวิ่งออกไปดู   

               คุณพระช่วย

เด็กทารกลอยคอในแม่น้ำ ผมรีบกระโจนลงไปช่วยเด็กคนนี้เข้มแข็งมากไม่กลัวเลยแถมยังหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

            "อ๊าก อะไรกัน"

 ผมตกใจอย่างสุดขีดเพราะเด็กคนนี้มีหางโผล่ออกมาเป็นปลาและมันยาวเหมือนปลาไหลมันเอี๊ยวพันคอและหน้าผม ผมร้องด้วยความสะอิสะเอียน

             "แม้เขาอยู่ในน้ำแต่ก็ยังเติบโตต่อไป เขาคือลูกของคุณ"

             "ปิดศาล"

ผมสำรักน้ำเน่าไปหลายอึก ยัยเด็กคนนี้เป็นใคร ถึงเลือดเย็นไม่ทำอะไรสักอย่างเลย เธอยืนดูเฉยๆด้วยสีหน้าที่เฉยชา

             "เอิ๊กอ๊ากๆ"

เสียงหัวเราะเพื่มขึ้นมากมาย ผมลองสังเกตุดีๆ มีสายตาจ้องมองผมจากทุกทิศ

เยอะมาก  พวกมันค่อยๆลอยมาเหมือนกบลอยน้ำ

          ผมพยายามว่ายหนีแต่พวกมันเร็วเหมือนปลาพันแข้งพันขาผมจนผมขยับไม่ได้และจมดิ่งลงสู่ความมืดใต้ท้องน้ำในที่สุด

          เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่คิดจะช่วยผมเลย

        .....................................................

จากเรื่องเล่าที่คลุมเครือ

http://teen.mthai.com/variety/57912.html