Psychopomp เรื่องเล่าสยองขวัญ

                         ที่ชานชาลารอรถไฟแห่งหนึ่งมีผู้คนรอมากมาย แต่ทุกคนต้องตกใจหวีดร้องเมื่อมีรถไฟขบวนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว

                                     รถไฟที่เต็มไปด้วยสนิมและรอยผุพังและไฟที่ลุกท่วมโบกี้ﾠ

ซากศพของทหารที่ใหม้เกรียม กำลังเริงระบำอยู่ในนั้นﾠ

                                    หลังจากวันนั้นก็ไม่เคยมีผู้ใดเห็นหรือทราบได้เลยว่ามันมีจุดหมายอยู่ﾠที่ใด

                                     ............................................................

          "นี่พวกเธอเคยได้ยินเรื่องเด็กหญิงชุดขาวรึเปล่า ที่เขาบอกว่าเป็นวิญญาณของนักเรียนโรงเรียนเราน่ะ คนที่โดนรถไฟทับตายเมื่อสามวันที่แล้ว "

                             ทำใมฉันจะจำไม่ได้เพราะเธอคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง  จะเล่าทำใมนั่นเป็นที่ที่ฉันต้องขึ้นรถกลับบ้านทุกวันนะ

                             "นี่เกดจะเล่าอะไรก็เกรงใจมินมันบ้างสิ เดี๋ยวเขาก็กลัวกันพอดี ทางกลับบ้านเขานะ"

ขอบใจจะว่ากลัวก็ไม่เชิงหรอก เพราะฉันรู้สึกผิดต่อเขามากทั้งที่ฉันอยู่กลับเขาตอนนั้นแต่กลับช่วยเธอไว้ไม่ทัน  และฉันก็ไม่เคยเจอกับตัวเองเลยบอก

ทั้งโรงเรียนกลับบ้านเร็วกว่าปกติเพราะเรื่องที่เขาลือกัน  แต่ฉันต้องรอส่งงานครูเลยกลับช้ากว่าคนอื่นﾠ

                 หกโมงครึ่งแต่ทำใมมืดนักก็ไม่รู้ คนที่ชานชาลาก็ไม่มีแต่ฉันรู้สึกอุ่นใจหน่อยที่มีเด็กหญิงรุ่นคราวเดียวกันมารอรถด้วยﾠ

            "เธอลงตรงใหนเหรอ  แปลกจังฉันไม่เคยเห็นเธอเลย"

               เธอคนนี้มองฉันแปลกๆเหมือนตกใจ  ใครกันนะ สวมหมวกแก็ปลายประหลาดและใส่เสื้อคลุมแขนยาวทับชุดนักเรียน แต่เธอหน้าตาน่ารักมากเลย

                      "ทำใมเธอมองเห็นฉัน  แต่ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงให้ยืนกรานว่าเธอไม่ผิด"ﾠ

                                       อะไร เขาพูดเรื่องอะไร แต่ช่างเถอะไม่รู้จักสักหน่อย

                            แปลกจังปกติรถไฟน่าจะมาตรงเวลา ทำใมมาช้านัก      ฉันรู้สึกคอแห้งจึงเดินไปกดน้ำดื่ม

                      "เห็นแขนฉันใหม"

ฉันสำรักน้ำทันทีเพราะภาพปรากฎตรงหน้า

ﾠ

                    ซากของคนที่เละเทะ แขนขาถูกกระชากออก   ไม่มีดวงตา มันกระดึ้บมาที่ฉัน

                   "เห็นขาฉันใหม"

มันกระดึ้บมาที่ฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ตัวแข้็งปล่อยให้มันเข้ามาไกล้

ฉันเหลือบไปหาเธอคนนั้นเธอมองดูด้วยความเฉยเมย

ﾠ

                       "เห็นคนฆ่าฉันใหม  ยัยมินมันฆ่าฉัน

                             กรี๊ดดดดดﾠ

                ฉันหวีดร้องด้วยความกลัว  และกัดฟันวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

                         จนตกลงมากลางรางรถไฟ   แย่แล้วมีสัญญานดังขึ้น

รถไฟกำลังจะมา           ร่างอันน่ากลัวนั้นกระดึ้บมาหาฉันอย่างยากลำบาก  ด้วยสภาพอันเละเทะเต็มไปด้วยเลือดนั้นทำให้ฉันแทบเป็นลม

                             "ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ  ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ   ฉันไม่ได้ทำ"ﾣ

                             "ฉันไม่ได้ทำนะ"

ฉันตะโกนสุดเสียงด้วยความกล้าที่เหลือเพียงน้อยนิด       ร่างนั้นชะงักและเปลี่ยนทิศทางไปหาเด็กคนนั้น แต่เธอเหมือนจะไม่กลัวเลย

                             "ปิดศาล"

พอเธอคนนั้นพูดจบ ลมก็กรรโชกแรงพร้อมกับเสียงรถไฟที่ดังมาแต่ไกล

ด้วยความกลัวตาย ฉันรีบปีนขึ้นจากรางรถไฟด้วยอาการเสียวแปรบในใจและร้อนรน

                      รถไฟขบวนใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วแต่มันไม่ใช่รถไฟที่ฉันเคยขึ้น

           มันเป็นรถไฟที่ผุพังและมีไฟลุกท่วมทั้งคัน  ในรถนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่มีบาดแผลที่ไม่น่าจะรอดชีวิต   ทุกคนในนั้นต่างเริงระบำ  มันวิ่งผ่านหน้าฉันที่นั่งเข่าอ่อนอยู่บนชานชาลา

รถไฟนี้ยาวมากหลายสิบโบกี้  ฉันมองอยู่นานก็ยังไม่สิ้นสุดซะที

                      และแวบนึงที่ฉันเห็นﾠ

ฉันเห็นเด็กหญิงคนนั้นโดยสารไปกับรถไฟนั้นด้วย  เธออุ้มร่างอันยับเยินที่เคยไล่ตามฉันไปด้วย                

                      จนรถไฟมรณะผ่านหน้าฉันไปไกลลับ ฉันยังเห็นเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ไกลๆ

                                ...............................................