7 ลี้ลับ

เวลา 04.19 น.

                ริรุ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเนื่องจากความรู้สึกแปลกๆร่างกายที่ตอนนี้ไม่สามารถขยับได้ เสียงที่ร้องเรียกเท่าไรก็ไม่มีใครได้ยิน เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกกดทับเอาไว้อยู่ ซึ่งสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้คือร่างสีดำร่างหนึ่งที่นั่งทับอยู่บนท้องของเธอ ร่างกายของเธอไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลยแม้แต่น้อย เธอกำลังจะหมดสติ ทันใดนั้นเองก็มีแสงจากไฟฉายส่องมาที่หน้าของเธอ ทำให้เธอแสบตาและตกใจ ร่างสีดำที่นั่งทับเธออยู่เมื่อครู่กํพลันหายไปด้วยเช่นกัน ตอนนี้เธอสามารถขยับตัวและพูดได้เป็นปกติแล้ว เธอจึงร้องด้วยความดีใจก่อนที่จะลุกไปกอด ริองที่ยืนถือไฟฉายส่องมาที่เธอ

                “เกิดอะไรขึ้นริรุ เมื่อกี้นี้ฉันเห้นมีเงาดำอยู่บนตัวเธอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

                “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ มันน่ากลัวมากจริงๆ ฉันขยับตัวไม่ได้เลยเมื่อกี้นี้”

                ริองคอยๆมองสำรวจไปยังเพื่อนๆแต่ละคน ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงแค่เธอ ริรุแล้วก็คามุยที่ยังคงนอนหลับอยู่อย่างไม่ได้สติ

                “นี้มันเกิดอะไรขึ้น คนอื่นๆหายไปไหนกันหมด นี้ๆ ตื่นได้แล้วคามุย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ตื่นขึ้นมาเดียวนี้นะ”

                คามุยที่ถูกริองปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาซักที เธอจึงตัดสินใจปล่อยไว้อย่างนั้น ก่อนจะหันมาบอกกับริรุให้อยู่เฝ้าที่นี้ ส่วนเธอจะออกไปตามหาคนอื่นๆเอง แต่ริรุไม่ยอม เธอขอไปด้วยให้ได้ ทั้งคู่จึงเดินออกมาจากห้องวิทยาศาสตร์ ริรุได้แค่เกาะแขนของริองเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย คงเพราะยังกลัวสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ไม่หาย ทั้งคู่เดินไปก็ตะโกนเรียกคนอื่นๆไปด้วย ทั้งสองคนเดินลงมาจนถึงชั้น 1 ขณะที่เดินหาคนอื่นกันอยู่พักหนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากบน ทั้งคู่จึงหันกลับไปยังบันไดที่เดินลงมา แต่แล้วทั้งก็คู่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีรถเกวียนคันหนึ่งวิ่งผ่านหน้าพวกเธอไป ซึ่งด้านหลังของรถเกวียนคันนั้นมีใบหน้าขนาดใหญ่ของหญิงสาวกำลังแสยะยิ้มให้กับพวกเธอทั้งสองคน

                “นั้นมันอะไรกันค่ะ น่ากลัวจังเลย”

                “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ริรุเรารีบหนีกันเถอะ”

                พวกเธอทั้งสองคนรีบเดินไปยังประตูทางเข้าของอาคาร ริรุพยายามเดินแซงริอง ริองจึงเร่งฝีเท้าเดินแซงริรุ ทั้งคู่เดินแซงกันไปแซงกันมา จนสุดท้ายริรุก็ขัดขาของริองจนล้มลง ริองก็จับขาริรุเอาไว้เช่นกัน ทั้งคู่ต่างไม่ยอมแพ้กันและกัน ซึ่งเป็นผลมาจากรถเกวียนคันเมื่อกี้ สิ่งนั้นคือโอโบะโระคุรุมะ เป็นรถเกวียนที่จะยุให้หญิงสาวเกลียดกันและแข่งขันกันอย่างเป็นเอาตาย หากต้องการแก้มีเพียงทางเดียวเท่านั้นคือจะต้องวิ่งให้ชนะรถเกวียนคันนั้นให้ได้

                ทั้งสองคนที่ตอนนี้ได้แต่ทะเลาะกัน ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมกัน จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ทันใดนั้นก็มีตุ๊กตาตัวหนึ่งตกลงมา ทั้งสองคนหยุดและหันไปมอง

                “ช่วยฉันด้วยยยยย ช่วยหาแขนขาของฉันให้ที”

                พวกเธอทั้งสองคนเมื่อได้ยินดังนั้น ก็หันมามองหน้ากัน ก่อนที่ต่างคนจะต่างลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและวิ่งไปคนละทิศละทาง โดยทั้งสองคนต่างตะโกนออกมาพร้อมกันเป็นเสียงเดียว

                “รออยู่ตรงนั้นแหละ จะรีบไปหามาให้ อย่าหนีไปไหนเด็ดขาด”

                “หึหึ ไม่หนีไปไหนหรอก ฉันจะรออยู่ตรงนี้แหละ”

                ริรุและริอง ทั้งคู่ต่างฝ่ายก็ต่างเดินหาชิ้นส่วนของตุ๊กตากันอย่างเอาเป็นเอาตาย เข้าออกห้องนู้นห้องนี้ไปเรื่อย โดยหวังว่าตัวเองจะหาเจอก่อนอีกฝ่าย ทั้งคู่มั่วแต่สนใจเรื่องแพ้ชนะ จนลืมเรื่องเพื่อนคนอื่นๆไปเสียสนิท ถึงแม้ว่าจะได้ยินเสียงประหลาดๆเสียงแปลกๆหรือแม้กระทั่งเสียงร้องที่ฟังดูคุ้นหูซึ่งดังมาจากที่อื่น แต่เสียงเหล่านั้นก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของทั้งคู่ได้เลยแม้แต่น้อย พวกเธอยังคงก้มหน้าก้มตาหาชิ้นส่วนของตุ๊กตากันต่อไป

                ผ่านไปได้ซักครู่หนึ่งริรุก็เจอชิ้นส่วนของตุ๊กตาแล้ว 2 ชิ้น ส่วนริองเพิ่งเจอแค่ชิ้นเดียว พวกเธอทั้งสองคนหยุดอยู่ที่หน้าห้องเดียวกันก่อนจะพยายามแย่งกันเข้าไปในห้องให้ได้ก่อนอีกฝ่าย ริองที่สังเกตเห็นว่าในมือของริรุตอนนี้มีชิ้นส่วนของตุ๊กตามากกว่าเธอ เธอจึงพยายามหาอย่างเต็มที่ แต่ก็ถูกริรุพูดจาดูถูกใส่

                “เสียใจด้วยนะค่ะ ริอง อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็หาชิ้นส่วนเจอมากกว่าคุณ”

                ริองไม่พูดตอบอะไร เธอได้แต่ยังคงมองหาชิ้นส่วนตุ๊กตาตามโต๊ะ ตู้ ชั้น ที่อยู่ภายในห้อง ระหว่างที่เธอกำลังมองหาอยู่นั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชิ้นส่วนชิ้นสุดท้ายของตุ๊กตาที่อยู่บนกระดานดำ เธอจึงเดินไปลากโต๊ะมาให้ชิดก่อนจะปีนขึ้นไปหยิบมันลงมา เมื่อเธอได้ชิ้นส่วนอีกชิ้นหนึ่งแล้วก็เท่ากับว่าตอนนี้เธอมีชิ้นส่วนเท่ากับริรุแล้ว ขณะที่เธอกำลังจะลงจากโต๊ะ เธอก็สังเกตเห็นรุริเดินเข้ามา มือของริรุทั้งสองข้างจับที่ขอบโต๊ะก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองริอง

                “นี้เธอคิดจะทำอะไร ริรุ ปล่อยเดียวนี้...กรี๊ดดด”

                ยังไม่ทันที่ริองจะพูดจบ ร่างของเธอก็ร่วงลงมาจากโต๊ะกระแทกลงเข้ากับพื้น ริรุยืนมองริองที่พยายามจะเอื้อมมือไปหยิบชิ้นส่วนของตุ๊กตาที่ตนเองหาเจอ ก่อนที่เธอจะใช่เท้าเหยียบมือของริอง เธอใช่เท้ากดลงบนหลังมือของริองอย่างแรง

                “โอ้ยยยย เจ็บบบบบ หยุดเดียวนี้นะ ริรุ เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย หยุดนะ”

                “ขอโทษทีนะค่ะริอง แต่ฉันไม่ต้องการที่จะเสมอหรอกนะค่ะ ฉันต้องชนะ”

                ริรุก้มลงไปหยิบชิ้นส่วนตุ๊กตาที่เหลือมาไว้ในมือ ตอนนี้เธอมีชิ้นส่วนของตุ๊กตาตัวนั้นครบแล้ว เธอของยกขาที่เหยียบมือของริองออกก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง ริองที่ยังเจ็บจากที่ตกลงมาจากโต๊ะและมือที่ถูกเหยียบเมื่อกี้ทำให้เธอไม่สามารถลุกได้ในทันที เธอค่อยๆขยับตัวขึ้นทีละนิดๆ โดยใช่มือข้างที่ปกติยันโต๊ะเอาไว้เพื่อประคองตัวเองไม่ให้ล้มลง จากนั้นเธอจึงรีบเดินตามริรุไปยังชั้น 1 ที่ๆตุ๊กตาตัวนั้นรออยู่

                ริรุที่เดินลงมาจนถึงชั้น 1 เธอได้ยินเสียงเรียกของตุ๊กตาดังมาแต่ไกล เธอจึงตะโกนเรียกหาตุ๊กตาตัวนั้น

                “คุณตุ๊กตาค่ะ ฉันเจอชิ้นส่วนครบแล้ว อยู่ที่ไหนออกมาสิ เร็วๆเข้า”

                “ฉันอยู่นี้ ช่วยฉันด้วย ช่วยนำแขนขามาให้ฉันที ฉันอยู่ตรงนี้”

                ริรุที่พยายามฟังเพื่อหาที่มาของเสียง เธอหยุดฟังอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปยังทางที่อยู่ขวามือของเธอ เธอก้าวเท่ายังไม่ทันไรก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อรถเกวียนโอโบะโระคุรุมะวิ่งผ่านหน้าเธอไปอย่างหวุดหวิด เธอหันมองตามไปอย่างหงุดหงิด เมื่อหันกลับมาเธอก็เจอริองยืนอยู่ตรงหน้า เธอตกใจจนเผลอสะดุดล้มลงไป ริรุได้แต่มองริองอย่างหวาดๆ ในมือยังคงจับชิ้นส่วนของตุ๊กตาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ริองมองด้วยท่าทีที่เหลืออด

                “ส่งชิ้นส่วนพวกนั้นมาให้ฉันซะ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”

                “คิดว่าฉันจะยอมเหรอค่ะ ฝันไปเถอะค่ะ”

                “ก็ได้ งั้นฉันยอมแพ้ พอใจหรือยังล่ะ”

                “จริงเหรอค่ะ ยอมแพ้แล้วจริงๆใช่ไหม”

                ริองยืนมือไปจับริรุเพื่อดึงเธอขึ้นมา ริรุมองริองด้วยความเสียใจ เธอไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิด เธอเสียใจจริงๆที่ทำร้ายริอง ริองได้แต่ยืนมองเพื่อนของเธอร้องไห้ ก่อนจะบอกให้ริรุเอาชิ้นส่วนพวกนี้ไปให้ตุ๊กตาเถอะ ริรุพยักหน้าก่อนจะเดินนำริองไป เมื่อทั้งคู่เดินไปจนเห็นตุ๊กตาตัวนั้นกำลังยิ้มให้โดยที่ยังนั่งอยู่กับพื้น ทันใดนั้นเองรถเกวียนโอโบะโระคุรุมะก็กำลังวิ่งมาทางนี้เช่นกัน ริองกับริรุหันไปมองพร้อมกัน แต่ริรุไม่ได้สนใจ เธอเดินตรงไปยังตุ๊กตาเพื่อที่จะนำชิ้นส่วนไปมอบให้ แต่ทันใดนั้นเองเธอก็ต้องหงายหลังล้มลง เมื่อเธอถูกริองกระชากผมจากข้างหลังทำให้เสียหลักล้มลงไป ริรุหันหน้าไปมองริองที่ตอนนี้ไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา

                “ทำแบบนี้มันเจ็บนะค่ะ”

                “มันก็ต้องเจ็บสิ และฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่านี้”

                เมื่อพูดจบริองก็จับศีรษะของริรุกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงจนริรุต้องเอามือทั้งสองข้างกับกุมหัวเอาไว้ จากนั้นริองก็เดินไปหยิบชิ้นส่วนของตุ๊กตา เธอหันมามองรุริอย่างไม่พอใจเมื่อชิ้นส่วนที่เก็บได้มีเพียงแค่ 2 ชิ้นเท่านั้น

                “ส่งอีก 2 ชิ้นที่เหลือมา ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้”

                “อย่าฝันไปเลยค่ะ”

                ริองเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเตะไปที่ท้องของริรุหนึ่งครั้ง ทำให้ริรุถึงกับสำลักและไอออกมา ขณะที่ริองกำลังจะเตะซ้ำอีกครั้ง รถเกวียนโอโบะโระคุรุมะ ก็วิ่งมาใกล้พอดี ทำให้เธอตัดสินใจลากจับขาทั้งสองข้างของริรุแล้วลากไปไว้ตรงตำแหน่งที่รถเกวียนคันนั้นกำลังจะวิ่งผ่านมาพอดี ริรุที่รู้ว่าริองตั้งใจจะทำอะไรก็พยายามดิ้นขัดขืนเต็มที่ แต่ด้วยความเจ็บและอาการที่ยังคงมึนจะการที่หัวถูกกระแทก ทำให้เธอไม่สามารถขัดขืนได้สำเร็จ เมื่อร่างของเธอถูกลากมาไว้ตรงที่ต้องการแล้ว ริองก็เอ่ยปากถามอีกครั้งหนึ่ง

                “จะยอมส่งชิ้นส่วนมาให้ฉันดีๆหรือว่าจะยอมตาย”

                “ฉันไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ”

                เมื่อพูดจบริรุก็พยายามคลานหนี แต่ก็ถูกริองใช้เท้าเหยียบกระแทกลงไปที่กลางหลัง ทำให้ริรุขยับตัวอีกไม่ไหว รถเกวียนคันนั้นเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ริรุที่พยายามจะหนีให้พ้นทางแต่ก็ทำไม่ได้ เธอหันหน้ามองริองแล้วร้องขอให้ช่วย

                “ยอมแล้วแค่ ฉันยอมแล้วขอร้องช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันยังไม่อยากตาย”

                “โทษทีนะ แต่มันสายไปแล้ว ลาก่อน ริรุ”

                ริรุได้แต่มองใบหน้าของริองอย่างเครียดแค้นก่อนที่เธอจะถูกรถเกวียนวิ่งทับร่างของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี

                เวลา 04.42 น. เรนะ ริรุ เสียชีวิต

                ริองหลงจากที่มองเพื่อนของเธอถูกรถเกวียนทับจนไม่เหลือชิ้นดี ก็หันหลังและเดินไปหาตุ๊กตาที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

                “ฉันนำชิ้นส่วนมาให้แล้ว ฉันมีแค่ 2 ชิ้น ขาซ้ายกับแขนขวา ที่เหลืออีก 2 ชิ้น อยู่กับริรุที่ตอนนี้ตายไปแล้ว ฉันเลยไม่รู้ว่าชิ้นส่วนที่เหลืออยู่ไหน”

                เมื่อริองนำชิ้นส่วนที่อยู่กับตัวเองใส่ให้กับตุ๊กตาตัวนั้นเรียบร้อยแล้ว เธอก็หันหลังเตรียมจะเดินจากไป

                “เดียวก่อนสิ เธอยังหาชิ้นส่วนของฉันไม่ครบเลยนะ”

                “ฉันก็บอกแล้วไง ชิ้นส่วนที่เหลืออยู่กับยัยนั้น”

                “ในเมื่อเธอหาไม่เจอ งั้นฉันก็ขอเอาจากเธอแทนก็ได้แล้ว”

                “อะไรนะ.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

                ริองยังไม่ทันจะหันกลับมา ตุ๊กตาตัวนั้นก็ใช้แขนขวาฉีกแขนซ้ายของริองออกจากตัวของเธอจากนั้นก็นำมาใส่ให้กับตัวเอง ริองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดของเธอไหลออกมาไม่หยุด ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนขาของเธอถูกมือจับเอาไว้ เธอมองไปยังขาขวาที่ตอนนี้กำลังจะถูกฉีกออกจากร่างของเธอ

                “ไม่ๆ ไม่เอานะอย่านะ ได้โปรด ฉันจะหาให้ ฉันจะหาชิ้นส่วนให้แกเอง”

                “ไม่ทันแล้วตอนนี้ ขอขาของเธอไปละนะ”

                เมื่อพูดจบตุ๊กตาตัวนั้นก็ฉีกขาของริองออก จนทำให้เลือดสีแดงสดกระจายอยู่เต็มพื้น ริองได้แต่นอนกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานอยู่อย่างนั้น เวลาผ่านไปได้ครู่หนึ่งเธอเสียเลือดมากและไม่สามารถทนพิษบาดแผลได้ไหว เธอจึงเสียชีวิต

                เวลา 04.51 น. เซสึนะ ริอง เสียชีวิต