หิมะแรก

          เธอมาพบผม ในยามอาทิตย์อัสดง ขณะที่เมฆกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดง
และเปลี่ยนรูปราวกับต้องมนต์
 
         ห้องหับที่เธอบอกว่า เหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่
เสียงดนตรีบรรเลงเศร้าสร้อย และใช่ ผมบอกเธอว่าในห้องนี้มีเพียงลมหายใจของเธอ
ที่ทำให้รู้ถึงการมีชีวิต
 
         เมื่อเธอแง้มหน้าต่างตรงโต๊ะทำงานออก เพื่อสูดไอเย็นจากภายนอก ผมบ่นว่าหนาว เกล็ดหิมะหยดเปื้อนลงตรงหนังสือ Norwegian Wood มันเป็นฉบับพิมพ์ครั้งที่สาม
 
        "คุณไม่ได้ชอบแจ๊ส และสูบบุหรี่"
 
        "ผมชอบงานเขา ไม่ได้แปลว่าต้องเลียนแบบเขา"
 
        "คุณยังหนาวอยู่รึเปล่า"
เธอคลี่ชุดคลุมตัวของเธอออก ผมเอื้อมมือจะปิดไฟ
 
        "อย่า..." เธอจ้องมองที่ตาผม สายตาสะท้อนแสงไฟ เรือนร่างปลุกอารมณ์กำหนัด คล้ายกับเธอส่ายยั่ว แต่จริงๆแล้วเธอแค่ยืนจ้องมอง แค่นั้นก็เพียงพอ
 
        "ไม่หนาวหรือ" ผมถาม
 
        เธอกวาดสิ่งของบนโต๊ะทำงานผมออก ไม่เว้นแม้แต่ Norwegian Wood ที่ผมคั่นหน้าไว้ เศษสิ่งของกระจัดกระจาย เธอนอนลงอย่างแช่มช้าบนโต๊ะนั้น สายตามองไปยังหิมะที่นอกหน้าต่าง
 
        "ไม่หนาวหรือ" เธอย้อนถามในขณะที่นอนราบลงบนโต๊ะ ปลายขาให้ห้อยลงมา และเมื่อลมพัดมาบางเบา เส้นขนหย่อมบางส่ายไหวคล้ายมีชีวิต เป็นภาพที่ตราตรึง
 
         เรากำลังเล่นเกมวัดใจกันอยู่ ว่าใครจะลุกขึ้นก่อน และครั้งนี้ ผมเป็นฝ่ายแพ้
 
. . . .
 
 
             ผมลูบหัวเธอ หลังการเริงรักกันอย่างยาวนาน เราย้ายมาอยู่ตรงที่เตียงของผม
 
            "ที่หมู่เกาะอิสุ เป็นหมู่เกาะภูเขาไฟที่เรียงรายอยู่ทางทิศใต้และตะวันออกของคาบสมุทรอิสุในเกาะฮนชู ประเทศญี่ปุ่น มีสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในบริเวณปล่องภูเขาไฟนั้น" "แมวใช่ไหม" เธอนอนเกาคางผม อาจหวังให้ผมครางหรือร้องเสียงแมว
 
            "นกบางประเภท การฝึกบินข้ามปล่องภูเขาไฟ ไม่ใช่แค่แขนหักขาหัก แต่หมายถึงความตาย"
 
           "โดยที่มีพ่อแม่ เฝ้าดูอยู่อย่างเลือดเย็นกระนั้นหรือ"
 
           "โดยมีพ่อและแม่ช่วยหัดบินตามชะง่อนงินใกล้ๆตั้งแต่ยังเล็ก คอยหาอาหาร ให้ความอบอุ่น และเอาใจช่วยเมื่อเวลามาถึง"
 
           "จะรู้ได้อย่างไรว่าพร้อม"
 
           "คำตอบนั้นไซร้อยู่ในสายลม"
 
           "ทำหน้าตาแบบพ่อแม่นกเอาใจช่วยลูกนกให้ดูหน่อย" เธอใช้สองมือบีบหน้าผมให้แบนจนปากจู๋ และเมื่อเธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมจางๆจากสบู่ ไรขนอ่อนที่ซอกคอ ดวงตาที่ลึกลับ
 
           "แล้วนายล่ะ เป็นนกชนิดไหน ใชjฮิโนโทริรึเปล่า เมื่อสินอายุไขและมอดไหม้ ก็สามารถฟื้นคืนขึ้นมาใหม่จากซากของตัวเอง" เธอจูบผมแผ่วเบา เนิ่นนาน และเมื่อเธอเริ่มชอนไช ร่างกายบางส่วนของผมก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลง
 
           "ฮิโนโทริจริงๆด้วย" เธอใช้มือลูบไปที่แก่นกายของผมที่กำลังมีปฏิกิริยา ผมจับเธอพลิกให้นอนหงาย เพื่อที่จะกำหนดเกม
 
  แต่สายตาของเธอ เหม่อมองไปที่หิมะตรงหน้าต่างอีกครั้ง
 
. . . . .