หิมะแรก

ใบสีชมพูที่ผลิจนร่วงของต้นซากุระ หล่นลงไปในแม่น้ำเมะงุโระงะวะ

แสงไฟประดับ พร้อมกับคู่รักที่นั่งหลบมุมกันใต้ต้นซากุระนั้น อากาศที่หนาวเย็นลงอย่างประหลาดของกรุงโตเกียว

ทางการยกเลิกเที่ยวบินเกือบ 300 เที่ยว ชินคันเซ็นเส้นตะวันตก หยุดเพื่อกวาดหิมะทิ้งให้หมดเสียก่อน

แต่ผมอยากให้คุณรู้ ว่าผมเฝ้ารอมาเนิ่นนานเพียงใด
ก่อนที่ซากุระจะบาน และก่อนที่หิมะจะตก

'ช่วงเวลาที่สวยงามของฉัน ก็เหมือนกับซากุระนั่นแหล่ะ'

'คุณไม่ได้สวยเฉพาะเดือนกุมภาหรอกน่า'

'ตาบ้า ฉันหมายถึง ผลิบานแล้วก็ร่วงโรย'

'และก็ตราตรึงในความทรงจำ' ผมจบประโยคและจ้องมองเธอในชุดกิโมโน

เราเคยเดินทางตามรอยของมัน เพราะกลัวว่ามันจะจางหายไปในชั่วอาทิตย์เดียว
ไล่ตั้งแต่ โอกินาวา คิวชู ฮอนชู โตเกียว ไปจบที่เดือนพฤษภา ฮอกไกโด

'ความอบอุ่นทำให้มันผลิบาน มันจึงเริ่มที่โอกินาวาก่อนนะ' แก้มเธอออกสีชมพูเปล่งปลั่ง นัยน์ตาเป้นประกายเมื่อเห็นมันผลิบาน

แต่ครานี้ ผมเพียงมาหยุดที่โตเกียว จ้องมองดูแม่น้ำไหลไปรวมกับอ่าวนั่น
ที่ซึ่งความทรงจำได้ซุกซ่อนอยู่ บัดนี้หิมะได้พาพัดมันกลับขึ้นมาใหม่ และความอบอุ่นที่เธอเคยบอกถึงการผลิบานก็จางไป

'พวกเรานี่ก็แปลกเนอะ ตอนเกิดใหม่ก็ไปทำบุญที่วัดในนิกายชินโตซักที่ พอโตมาแต่งงานดันชอบไปแต่งงานที่โบสถ์ แต่พอตายกลับไปทำบุญที่วัดในศาสนาพุทธ'

'ฉันอยากแต่งแบบชินโต และไม่จำเป็นต้องเป็นเดือนมิถุนา
แบบที่เขาเชื่อกันด้วย เราจะแต่งเดือนกุมภานี่แหล่ะ ก่อนที่ซากุระจะร่วงโรย' เธอจ้องสายตามาที่ผม แน่วแน่ ไม่ลังเล ในดวงตาแฝงอาการไต่ถาม

'ผมไม่เชื่อเรื่องการแต่งงาน'

'ฉันรู้' เธอหลบสายตาผมหันไปมองที่ดอกซากุระ และผมว่าผมเห็นน้ำตา

----------------------------------------

ผมเดินออกจากงานแต่งของเธอ

หลังจากที่พิธีการ ฮาราอิ ด้วย น้ำมิโซกิได้จบลง พร้อมกับที่เธอจิบสาเกกับถ้วยสามใบ สามครั้ง
วางมันลงพร้อมกันกับเจ้าบ่าว บางทีก็อาจจะบาปที่ผมภาวนาให้เธอและเจ้าบ่าว วางถ้วยลงไม่พร้อมเพรียงกัน

ผมรู้ว่าเธอมองมา ด้วยสายตานิ่ง ไร้ความรู้สึก และเย็นชา
มันเป็นช่วงเวลาที่งดงามและสวยที่สุด อย่างที่เธอเคยพูดไว้
และสำหรับเธอ มันจะไม่มีวันลบเลือนไปจากความทรงจำของผม

ต้นซากุระที่ริมน้ำเมะงุโระงะวะ บางต้นก็ต้านความยะเยือกของหิมะไม่ได้
แต่บางต้นกลับยืนหยัดด้วยความแกร่ง แตกผลิใบ เพื่อยื้อห้วงเวลาที่จะเบ่งบาน งดงามตระการตา

'ไม่หนาวหรือ' เธอเคยถามผมในห้องที่คับแคบ

'ไม่หรอก' ผมโอบกอดเธอเข้ามาในอ้อมแขน จูบอย่างแผ่วเบา สูดดมกลิ่นกายของเธออย่างโหยหา

กลิ่นหอมจางๆบางอย่าง วนเวียนเข้ามาในสมอง เป็นกลิ่นคล้ายกับเจ้าดอกที่ช่วงเวลาเบ่งบานนั้นสั้นเหลือเกิน

ผมเชื่อว่าผมจะผ่านมันไปได้

เพราะสำหรับผม หิมะนั้นตกมาเป็นเวลานานแล้ว