Final Fantasy VIII (fan fic)ฉบับย่อ

   ในงานเลี้ยงอันแสนหรูหรา เซลกับเซลฟี่ต่างสนุนและตื่นเต้นกับความอลังการแต่ชายหนุ่มคนนึงกลับเบื่อหน่ายเขามองท้องฟ้าอย่างเรื่อยเปลื่อยดาวตกสีสวยชั่วพริบตาผ่านหน้าไปเหมื่อนชะตาอะไรซักอย่างที่ทำให้เขาพบกับเธอ           ผมดำขลับกับในตาสีดำกับผิวเนียนดูน่าหลงใหลเธอยิ้มน่ารักและเดินมาหาเขา         "น่าเบื่อเนอะ"       เสียงใสและไพเราะทำให้เขาอดใจไม่ได้ที่จะมอง แต่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เมื่อชายหนุ่มเงียบเธอกลับรุกไล่        "นายดูดีที่สุดในงานเลยล่ะ รู้เปล่า"        "ขอบคุณ"        สคอลล์ตอบตามมารยาทและแข็งทื่อยิ่งทำให้เธอไม่พอใจและรุกหนัก         "เต้นรำกับเรามั้ย"       ชายหนุ่มเงียบเฉยสาวนิรนามทำหน้าบู้และยิ้มออกมา              "เข้าใจล่ะ นายคงอยากเต้นรำกับคนที่นายชอบล่ะสิ       ถ้างั้น"        หญิงสาวทำนิ้ววนรอบดวงตาเขาเหมือนร่ายเวทมนต์      "โอม นายจงชอบฉัน  จงชอบฉัน จงชอบฉัน เพี้ยง"            ชายหนุ่มหน้าแดงไม่ใช่เพราะเวทมนต์แต่เพราะความน่ารักของสาวน้อย   เธอหัวเราะแหะๆถามว่าได้ผลรึเปล่า            "ได้ผลป่ะเนี่ย"            "ฉันเต้นรำไม่เป็นเป็น"หญิงสาวเบ้ปากแล้วลากแขนชายหนุ่มเข้าไปในวงเต้นรำ "ทำตามเรานะ"     ด้วยความเขินอายและไม่รู้จะปฎิบัติตัวกับผู้หญิงยังไงรอบแรกจึงล้มเหลว สคอลล์คิดจะเดินหนีแต่เธอฉุดแขนไว้   เพลงจังหวะสนุกทำให้ชายหนุ่มเริ่มคล่องตัว เธอไม่หวงตัวเลยทำให้เขาได้รู้สัมผัสอันอ่อนนุ่มของเนื้อตัวผู้หญิงเป็นครั้งแรก       บทเพลงสุดท้ายอันโรแมนติกปิดฉากด้วยพลุสีสวยหลายชุดทำให้สคอลล์ประทับใจมาก        มาเหมือนพายุไปเหมือนคลื่นทะเลหญิงสาวขอตัวไปเพราะเจอใครบางคน เขามองตาม ลดสายตาไม่ได้เลย       เมื่อเธอหายไปลับความรู้สึกเดิมๆกลับเข้ามาเช่นเคย เขาหนีความเบื่อหน่ายมาที่ระเบียงนอกงานเลี้ยง แต่เขาพบควิชติตที่นี่        "เต้นได้สมบูรณ์แบบเลยล่ะ เก่งมากเลย"        "ขอบคุณ"คำตอบอันเรียบง่ายของเขาเหมือนจะไม่เป็นที่ชอบใจนักโดยเฉพาะผู้หญิง         "ง้านเร้อ แต่เธอน่ะเต้นกับกับคนไม่รู้จักแต่ไม่คิดจะเต้นกับฉันบ้าง"         "แต่คุณเป็นครู ผมเป็นนักเรียนนี่"คำตอบของชายหนุ่มทำให้ครูสาวหัวเราะที่แกล้งเขาได้         "หลังจากคืนนี้ไปเธอก็จะเป็นseeDเหมือนฉันแล้วเธอไม่ได้เป็นนักเรียนของฉันแต่เป็นผู้ร่่วมงานกันแล้วล่ะ"          เธอยิ้มหวานเหมือนมีอะไรในใจ         "เอางี้ฉันมีภารกิจสุดท้ายที่จะให้เธอ"                
        "บริเวณพื้นที่ฝึกซ้อม มักมีพวกนักเรียนนัดพบกันหลังเวลาเคอร์ฟิว เราจะไปที่นั่น"
       "ทำใม จะไปไล่บอกพวกนั้นว่าได้เวลานอนงั้นเหรอ"
ครูสาวหัวเราะ เธอกำชับว่าอย่าไปสายแล้วเดินจากไปทิ้งให้ชายหนุ่มยืนถอนหายใจด้วยความเซ็ง
       สคอลล์กลับมาเปลี่ยนชุดแล้วไปยังที่นัดหมาย
       ควิชติตยืนรออยู่แล้ว
      "ที่นี่มีมอนเตอร์ ระวังตัวด้วยล่ะมีทีเร็กอยู่ด้วย"
 
 ทั้งสองไปยังหอคอยใจกลางพื้นที่ฝึก บนหอคอยนั่นมีเหล่านักเรียนชายหญิงจับคู่กันเป็นคู่ ชายหนุ่มนึกไม่ออกว่ามาที่นี่ทำใม
         จากที่นี่ยังมองเห็นแสงไฟจากงานเลี้ยงส่องสว่างไปมาบนท้องฟ้า
           "สวยจัง"
           "ฉันได้เป็นครูฝึกที่นี่ตั้งแต่อายุสิบแปด นี่ก็ปีมาแล้วที่ทำงานด้วยความกดดัน"
       สคอลล์ยืนฟังด้วยความเบื่อหน่ายเขาเงียบไม่โต้ตอบ
           "พวกนั้นบอกกับฉันว่าไม่มีคุณสมบัติของผู้นำล่ะ"
           "นี่ฟังอยู่หรือเปล่า"
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายจนควิชติตหน้าเสีย
          "ทำใมทำหน้าแบบนั้นฉันก็แค่อยากระบายกับใครสักคนบ้าง ฉันก็แค่อยากให้เธอฟังก็พอ"
          "งั้นก็ไปคุยกับกับกำแพงสิ"
ครูสาวเสียใจที่ได้ยินและเริ่มโมโห
 
          "คนเราน่ะก็น่าจะมีเรื่องที่อยากจะแชร์ให้คนอื่นบ้าง"
          "ผมไม่อยากที่จะต้องแบกรับเรื่องของคนอื่น"
สคอลล์หนีลงจากหอคอยควิชติตถอนหายใจ
          "ไม่มีคุณสมบัติผู้นำงั้นเหรอ บางทีพวกเขาอาจจะพูดถูกแล้ว" เธอรีบตามสคอลล์ลงมา
         ทั้งสองกลับออกมาโดยไม่คุยกันเลยแต่ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ ทั้งสองวิ่งตามเสียงไปก็พบเด็กสาวในชุดสีฟ้า คนเดียวกับที่ทักสคอลล์ในห้องพยาบาล กำลังโดนมอนเตอร์เล่นงาน
                "สคอลล์      คิตตี้  ช่วยด้วย"
ชายหนุ่มรีบชักดาบสู้กับมอนเตอร์บินได้ ด้วยการผสานกับควิตติต ทำให้ชนะมันได้ไม่ยาก
          ทั้งสองยังไม่ทันได้เข้าไปพยุงเด็กสาว นักรบชุดขาวก็พุ่งเข้าก่อนพวกเขาพยุงสาวเสื้อฟ้าขึ้น เขากล่าวขอบคุณและพาเธอจากไป
             ทิ้งให้สคอลล์และควิตติตยืนงง ว่าเธอคนนั้นเป็นใครกัน
 -------++---------------------------------------