Final Fantasy VIII (fan fic)ฉบับย่อ

   การสู้รบรอบนอกเป็นไปด้วยความดุเดือด เสียงรบกันดังตูมตามจนน่ากลัว เหล่าseeDคุ้มครองเหล่าชาวเมืองให้อยู่แต่ในบ้าน  และ กำจัดทหารกัลบาเดียตามจุดต่างๆ

            แต่จตุรัตกลางนักรบกองหนุนสามคนกลับไม่มีอะไรทำที่นี่

            "เบื่อ เบื่อ เบื่อ บ้าบอจริงๆ ทำใมเราต้องรอที่นี่ด้วยวะ ทั้งที่ภารกิจของจริงมันอยู่ทางนู้น"

ไซเฟอร์บ่นออกมาเสียงดังแข่งกับเสียงระเบิดที่มีมาเรื่อยๆ

             "เราต้องตรึงกำลังที่นี่ นี่คือภารกิจของเรา"

เซลเถียงไซเฟอร์ทำให้เขาไม่พอใจ

              "นายจะทำตัวเป็นลูกเสือก็ตามใจนาย"

 เซลฉุนขาด"แกว่าไงนะ"แล้วเดินใส่ไซเฟอร์แต่สคอลล์ขวางไว้

               "อย่าจริงจังกับแมร่งมากน่า"

พวกเขารอแล้วรออีกไซเฟอร์หมดความอดทนเพราะมีหมามาเกาะแกะ"ไปให้พ้น" มันหนีไปแล้วหอนเสียงดัง

สักพักทหารกัลบาเดียก็ลำเลียงพลผ่านทางนี้พวกมันไม่เห็นพวกเขาที่แอบอยู่

                  "ตามมันไป"ไซเฟอร์สั่ง

เซลกับสคอลล์ยังนิ่ง ไซเฟอร์ไม่พอใจเขาเดินมาหาทั้งสองคน

                   "นี่พวกแกฟังนะพวกมันผ่านทางของพวกเราไป นั่นคือหน้าที่ของเราแล้ว ถ้าพวกนายไม่คิดจะทำอะไรก็อยู่ที่นี่"

       ไซเฟอร์วิ่งตามพวกมันไปห่างๆ

                "เราจะเอาไงดี"เซลถามสคอลล์

                "เราต้องเชื่อฟังกัปตัน"

เซลยอมแพ้ทั้งสองรีบตามไซเฟอร์ไป

ตามทางทหารดอลเล็ทบาดเจ็บเป็นจำนวนมากเพราะทหารกัลบาเดียปล่อยมอนส์เตอร์เล่นงานพวกเขา

              สคอลล์กับเซลวิ่งตามทางที่ไซเฟอร์ไปซากมอนส์เตอร์ตายเพราะคมดาบเกลื่อนเต็มรายทาง

เมื่อทั้งไปถึงครึ่งทางไซเฟอร์ก็กระโดดลัดไปหอดาวเทียม        

          ขณะที่ทั้งสองลังเลอยู่นั้นเด็กนักเรียนหญิงแลกเปลี่ยนจากทาเบียการ์เด้นก็ตามมาถึงพอดี เธอเสียหลักกลิ้งลงจากเนินสูงกุกลุ้กๆ

            "ฉันชื่อ เชลฟี กองหนุนหน่วยข่าวสารใครคือกัปตันหน่วยนี้เหรอ"

           สคอลล์ชี้ให้ดูไซเฟอร์ที่ไล่ทหารกัลบาเดียออกมาจากหอดาวเทียม  เธอก็กระโดดลงไปหาทันที

            "วู้ กัปตันรอด้วย"

เมื่อเธอลงไปข้างล่างก็กระโดดเหยงๆเรียกสองหนุ่มให้ตามมา

           "สคอลล์เอาจริงเหรอ แบบนี้มันเกินคำสั่งที่ได้รับนะ"

         สคอลล์ฟังเซลแล้วคิดหนักตัดสินใจลำบาก

            "มาถึงขนาดนี้คงไม่ถอยกลับล่ะ"

เขากระโดดตามเชลฟีไป เซลคอตกอย่างเหนื่อยหน่าย

            "การสอบตู          รอด้วยโว้ย"

เซลกระโดดตามไปทั้งสามขึ้นลิฟท์ขึ้นไปบนหอดาวเทียม แต่ที่บนนี้พวกเขาไม่เจอไซเฟอร์ แต่เจอทหารกัลบาเดียสองนายกำลังแฮ้คระบบของดาวเทียมอยู่

             "นี่ลูกพี่อีกนานใหมเนี่ย"

             "รอก่อนสิ อ้ะเสร็จได้แล้ว"

สคอลล์รีบแสดงตัวขัดขวางแต่ก็ช้าไปแล้วหอดาวเทียมทำงานอย่างผิดปกติ มันส่งข้อมูลมหาศาลขึ้นท้องฟ้า

พวกเขามองสิ่งนี้นด้วยความตกใจ ทหารสองนายนั่นยกอาวุธชี้มาทางพวกเขา

              "เฮ้ยพวกแกคิดจะมาขัดขวางงั้นเรอะ"

ทันใดนั้นปิศาจลมมหึมาก็ใช้ใช้ปีกอันใหญ่พัดทหารทั้งสองกระเด็นในพริบตา

             "นี่ตัวอะไรน่ะ"

ปิศาจพุ่งเข้าจู่โจมพวกสคอลล์ทันที ทั้งสามคนสู้ด้วยความยากลำบาก

               สคอลล์ผนึกพลังอสูรอิฟริต พลังเอ่อล้นออกมาตามตัวเขา

              "ย้าก ดาบพลังอสูร"

สคอลล์พุ่งเข้าใส่ปิศาจร้าย มันร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะแผลของดาบของสคอลล์

              แต่แผลมันสมานตัวช้าๆ เซลฟีอุทานด้วยความตกใจ

             "มันมีพลังของอสูรได้ไงปิศาจตนนี้"

เธอได้ใช้เวทย์มนต์ที่เป็นพลังประจำสายเลือดเช็คดู "มีพลังชีวิตบางอย่างอยู่ในตัวมัน ฉันจะดึงมันออกมา"

             เชลฟี่ ใช้พลังพิเศษ อัญเชิญสิ่งนั้นออกมา มันเป็นอสูรเงือกสาวไซเรนที่มีชีวิตแบบกาฝากในตัวปิศาจตนนี้เธอจึงรับพลังของอสูรเข้ามาที่ตัวเองเพื่อไม่ให้มันตายเพราะขาดน้ำ

          จากนั้นปิศาจก็เน่าสลายไป

เมื่อพวกสคอลล์เผลอ หัวหน้าทหารกัลบาเดียหยิบปืนคิดจะลอบกัด แต่ไซเฟอร์ปรากฎตัวฟันฉับปืนของมันกระเด็นไป  สองคนนั้นถูกไซเฟอร์จัดการเรียบร้อย

           เซลฟี่เห็นไซเฟอร์เธอจึงวิ่งเข้ามาอย่างเร็ว

      "กัปตัน เจอตัวเสียที มีคำสั่งว่า พวกเราคุมสถานะการได้แล้วจึงให้ทุกหน่วยถอนตัวได้แล้วค่ะ"

            "ขอบใจมาก พวกเราไป"

      ไซเฟอร์ลงลิฟท์ไปโดยไม่รอ เซลกระทืบเท้ากัดฟันกรอด"ดูมันเด๊ะ"

กว่าพวกสคอลล์จะลงมาได้เขาก็ทิ้งห่างไปไกลแล้ว เรื่องยังไม่จบแค่นั้น หัวหน้ากัลบาเดียฝืนตัวเองมากดสวิตช์ให้หุ่นยนต์แมงมุมไล่ล่าขนาดใหญ่วิ่งตามมาไล่ล่าพวกสคอลล์

            "SHIPหายแล้ว ตัวบักเป้ง"เซลร้องเสียงหลง

มันกระโดดมาดักหน้าสคอลล์จึงชักดาบออกมาสู้อย่างช่วยไม่ได้ เขาเล่นงานที่ขาอันยั้วเยี้ยของมันแต่ต้องตกใจ

              "มันรักษาตัวเองได้"สคอลล์ตกใจ

              "เอาไงดี"

       นักเวทย์สาวถามชายหนุ่ม เซลฉุดแขนเซลฟี่อย่างเร็ว

              "วิ่งเซ่ ถามได้ ไป"

ทั้งสามวิ่งหนีการไล่ล่า มันว่องไวผิดกับขนาดตัวมันมาก ขาอันแหลมคมของมันตะกุยหินก้อนใหญ่แตกละเอียด ทั้งสามใส่เกียร์Dogวิ่งไม่คิดชีวิต

          

          เมื่อไซเฟอร์มาถึงครูสาวก็ถามถึงพวกสคอลล์แต่ไม่ได้คำตอบ เธออารมณ์เสียมากควิชติตจึงขึ้นไปบนปืนใหญ่เกรตติ้งกันที่อยู่บนสุดของเรือเพื่อมองทางไกล

 

         "เจอแล้ว พวกเขาวิ่งมานู่นแล้ว เปิดประตูที"

เรือรบเปิดประตูรอเซลกับเซลฟี่วิ่งมาถึงแล้วพุ่งหลาวเข้าประตูอย่างแม่นยำ แต่สคอลล์รั้งท้าย แมงมุมสังหารวิ่งตามมาอย่างเร็ว

          ควิชติตตัดสินใจใช้ปืนใหญ่เกรตติ้งกันยิงสะกัด

           "รีบมาเร็วสคอลล์"

แมงมุมสังหารโดนคมกระสุนเจาะจนพรุน แต่ยังฝืนเดินเข้ามาตามโปรแกรมที่ได้ระบุไว้

  การรักษาตัวเองของมันซ่อมแซมตามการโจมตีต่อเนื่องของปืนกลไม่ทันจึงเริ่มระเบิดออกทีละน้อย

สคอลล์รีบกระโดดเข้าประตูท้ายเรืออย่างฉิวเฉียด เรือรบแล่นออกสู่ทะเลทิ้งให้หุ่นยนต์แมงมุมสังหารระเบิดสนั่นเป็นภาพเบื้องหลัง

         .......................................................................................

เมื่อเรือรบมาถึงท่าเรือของเมืองบาแลมก็เจอเรื่องปวดหัวอีก ไซเฟอร์ขับรถกลับบาแลมการ์เด้นคนเดียวอย่างน่าเกลียดไม่รอใคร เซลเตะฝุ่นอารมณเสีย

         เมื่อกลับมาถึงบาแลมการ์เด้นไซเฟอร์จึงโดนSeeDซู กับ ควิตติตสวดยับไม่ว่าจะเป็นเรื่องฝ่าฝืนคำสั่งในภารกิจ และเรื่องอื่นๆ

       "อะไรกันที่ผมทำไปน่ะผมตัดสินใจอย่างถี่ถ้วนในฐานะกัปตันแล้วนะครูฝึกที่รัก"

seeDซูเห็นท่าทางไร้มารยาทของเขาเธอจึงเดินมาต่อว่า

       "กัปตันเหรอ อ้างได้น่าเกลียดมาก เธอยังไม่ได้เป็นseeDเลยพูดแบบนั้นมันมันตลกมากเลย"

เธอพูดเสร็จก็โบกมือเดินเชิดหนีปล่อยให้ไซเฟอร์ยืนสลดคอตกอยู่คนเดียว ผ.อ. จึงเดินเข้ามาปลอบ

        "อย่าคิดมากไปเลย เราไม่อยากให้เธอกลายเป็นเครื่องจักรสังหาร"

                         ...................................

เหล่านักเรียนห้องBต่างยืนรอหน้าห้องเพราะรอผลการสอบทุกคนกระวนกระวาย ร้อนใจอยากรู้เร็วๆ

ใจทุกคนนั้นหวังอย่างยิ่ง พวกเขารอย่างเนิ่นนานจนผู้คุมกฎเดินเข้ามาประกาศรายชื่อ

                   

                  "เซล ดินซ์ ออกมาข้างหน้า"

                  "อะโจ้"เซลตบตูดวิ่งออกไปนำหน้าเพื่อนลิ่ว

                   "เซลฟี่ ออกมา"

                   "ต๊าย ตายแล้ว" เซลวิ่งออกไปอย่างหน้าบาน

                    "สุดท้าย"

 นักเรียนทุกคนเงียบกริบรอลุ้นผลคนสุดท้ายของการสอบนี้

                    "สคอลล์ ไลอ้อนฮาร์ท"

                     "หมดแล้ว"

เหล่านักเรียนที่เหลือได้ยินดังนั้นก็ดีดนิ้วเปาะอย่างพร้อมเพียง  ทั้งสามคนขึ้นไปรายงานตัวบนห้องผู้อำนวยการ การสอบครั้งนี้มีสอบผ่านสี่คนนอกจากพวกสคอลล์ยังมีนิด้าเด็กห้องอื่นอีกหนึ่ง

          ผู้อำนวยการกล่าวสุนทรพจน์ให้ตั้งใจและเชื่อมั่น และฝากฝังความหวังกับพวกเขา

                   "ขอให้สนุกกับงานเลี้ยงคืนนี้นะ"

                   "ห้ะ งานเลี้ยง กรี้ด"เซลฟี่ดีใจจนออกนอกหน้า

ทั้งสามคนเดินกลับมาที่ห้องเรียน ก็เจอพวกของไซเฟอร์ยืนข้างหน้าของเหล้านักเรียนผู้ผิดหวัง

เซลทำท่าไม่ไว้ใจ แต่ไซเฟอร์ก็นำคนอื่นปรบมือให้พวกเขาจนพวกเขาเขินอาย

                  คืนนั้นสคอลล์แต่งชุดseeDเดินเข้างานพร้อมกับเซลและเซลฟี่

ทุกคนในงานแต่งกายหรูหรา ทุกคนคุยกันสนุกสนาน แต่เขาเลือกที่จะหลบมายืนจิบเครื่องดื่มคนเดียวเงียบๆ 

              จนเขาเหลือบไปเห็นดาวตกอย่างบังเอิญ

              พอเขาลดสายตาลงมาก็เห็นว่ามีคนยืนมองดาวตกเหมือนเขาอยู่คนนึง

             เป็นสาวน้อยผมดำขลับในชุดราตรีสีวนิลาที่ดูสง่า

                    เธอหันมาทางเขาแล้วยิ้มหวาน

..............................................................................