Final Fantasy VIII (fan fic)ฉบับย่อ

   ในงานเลี้ยงอันแสนหรูหรา เซลกับเซลฟี่ต่างสนุนและตื่นเต้นกับความอลังการแต่ชายหนุ่มคนนึงกลับเบื่อหน่ายเขามองท้องฟ้าอย่างเรื่อยเปลื่อยดาวตกสีสวยชั่วพริบตาผ่านหน้าไปเหมื่อนชะตาอะไรซักอย่างที่ทำให้เขาพบกับเธอ 
          ผมดำขลับกับในตาสีดำกับผิวเนียนดูน่าหลงใหลเธอยิ้มน่ารักและเดินมาหาเขา
         "น่าเบื่อเนอะ"
       เสียงใสและไพเราะทำให้เขาอดใจไม่ได้ที่จะมอง แต่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เมื่อชายหนุ่มเงียบเธอกลับรุกไล่
        "นายดูดีที่สุดในงานเลยล่ะ รู้เปล่า"
        "ขอบคุณ"
        สคอลล์ตอบตามมารยาทและแข็งทื่อยิ่งทำให้เธอไม่พอใจและรุกหนัก
         "เต้นรำกับเรามั้ย"
       ชายหนุ่มเงียบเฉยสาวนิรนามทำหน้าบู้และยิ้มออกมา     
         "เข้าใจล่ะ นายคงอยากเต้นรำกับคนที่นายชอบล่ะสิ       ถ้างั้น"
        หญิงสาวทำนิ้ววนรอบดวงตาเขาเหมือนร่ายเวทมนต์      "โอม นายจงชอบฉัน  จงชอบฉัน จงชอบฉัน เพี้ยง"  
          ชายหนุ่มหน้าแดงไม่ใช่เพราะเวทมนต์แต่เพราะความน่ารักของสาวน้อย   เธอหัวเราะแหะๆถามว่าได้ผลรึเปล่า
            "ได้ผลป่ะเนี่ย"
            "ฉันเต้นรำไม่เป็นเป็น"
หญิงสาวเบ้ปากแล้วลากแขนชายหนุ่มเข้าไปในวงเต้นรำ "ทำตามเรานะ"
     ด้วยความเขินอายและไม่รู้จะปฎิบัติตัวกับผู้หญิงยังไงรอบแรกจึงล้มเหลว สคอลล์คิดจะเดินหนีแต่เธอฉุดแขนไว้   เพลงจังหวะสนุกทำให้ชายหนุ่มเริ่มคล่องตัว เธอไม่หวงตัวเลยทำให้เขาได้รู้สัมผัสอันอ่อนนุ่มของเนื้อตัวผู้หญิงเป็นครั้งแรก
       บทเพลงสุดท้ายอันโรแมนติกปิดฉากด้วยพลุสีสวยหลายชุดทำให้สคอลล์ประทับใจมาก
        มาเหมือนพายุไปเหมือนคลื่นทะเลหญิงสาวขอตัวไปเพราะเจอใครบางคน เขามองตาม ลดสายตาไม่ได้เลย       เมื่อเธอหายไปลับความรู้สึกเดิมๆกลับเข้ามาเช่นเคย เขาหนีความเบื่อหน่ายมาที่ระเบียงนอกงานเลี้ยง แต่เขาพบควิชติตที่นี่
        "เต้นได้สมบูรณ์แบบเลยล่ะ เก่งมากเลย"
        "ขอบคุณ"
คำตอบอันเรียบง่ายของเขาเหมือนจะไม่เป็นที่ชอบใจนักโดยเฉพาะผู้หญิง
         "ง้านเร้อ แต่เธอน่ะเต้นกับกับคนไม่รู้จักแต่ไม่คิดจะเต้นกับฉันบ้าง"
         "แต่คุณเป็นครู ผมเป็นนักเรียนนี่"
คำตอบของชายหนุ่มทำให้ครูสาวหัวเราะที่แกล้งเขาได้
         "หลังจากคืนนี้ไปเธอก็จะเป็นseeDเหมือนฉันแล้วเธอไม่ได้เป็นนักเรียนของฉันแต่เป็นผู้ร่่วมงานกันแล้วล่ะ"
          เธอยิ้มหวานเหมือนมีอะไรในใจ
         "เอางี้ฉันมีภารกิจสุดท้ายที่จะให้เธอ"
                

        "บริเวณพื้นที่ฝึกซ้อม มักมีพวกนักเรียนนัดพบกันหลังเวลาเคอร์ฟิว เราจะไปที่นั่น"

       "ทำใม จะไปไล่บอกพวกนั้นว่าได้เวลานอนงั้นเหรอ"

ครูสาวหัวเราะ เธอกำชับว่าอย่าไปสายแล้วเดินจากไปทิ้งให้ชายหนุ่มยืนถอนหายใจด้วยความเซ็ง

       สคอลล์กลับมาเปลี่ยนชุดแล้วไปยังที่นัดหมาย

       ควิชติตยืนรออยู่แล้ว

      "ที่นี่มีมอนเตอร์ ระวังตัวด้วยล่ะมีทีเร็กอยู่ด้วย"

 ทั้งสองไปยังหอคอยใจกลางพื้นที่ฝึก บนหอคอยนั่นมีเหล่านักเรียนชายหญิงจับคู่กันเป็นคู่ ชายหนุ่มนึกไม่ออกว่ามาที่นี่ทำใม

         จากที่นี่ยังมองเห็นแสงไฟจากงานเลี้ยงส่องสว่างไปมาบนท้องฟ้า

           "สวยจัง"

           "ฉันได้เป็นครูฝึกที่นี่ตั้งแต่อายุสิบแปด นี่ก็ปีมาแล้วที่ทำงานด้วยความกดดัน"

       สคอลล์ยืนฟังด้วยความเบื่อหน่ายเขาเงียบไม่โต้ตอบ

           "พวกนั้นบอกกับฉันว่าไม่มีคุณสมบัติของผู้นำล่ะ"

           "นี่ฟังอยู่หรือเปล่า"

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายจนควิชติตหน้าเสีย

          "ทำใมทำหน้าแบบนั้นฉันก็แค่อยากระบายกับใครสักคนบ้าง ฉันก็แค่อยากให้เธอฟังก็พอ"

          "งั้นก็ไปคุยกับกับกำแพงสิ"

ครูสาวเสียใจที่ได้ยินและเริ่มโมโห

          "คนเราน่ะก็น่าจะมีเรื่องที่อยากจะแชร์ให้คนอื่นบ้าง"

          "ผมไม่อยากที่จะต้องแบกรับเรื่องของคนอื่น"

สคอลล์หนีลงจากหอคอยควิชติตถอนหายใจ

          "ไม่มีคุณสมบัติผู้นำงั้นเหรอ บางทีพวกเขาอาจจะพูดถูกแล้ว" เธอรีบตามสคอลล์ลงมา

         ทั้งสองกลับออกมาโดยไม่คุยกันเลยแต่ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ ทั้งสองวิ่งตามเสียงไปก็พบเด็กสาวในชุดสีฟ้า คนเดียวกับที่ทักสคอลล์ในห้องพยาบาล กำลังโดนมอนเตอร์เล่นงาน

                "สคอลล์      คิตตี้  ช่วยด้วย"

ชายหนุ่มรีบชักดาบสู้กับมอนเตอร์บินได้ ด้วยการผสานกับควิตติต ทำให้ชนะมันได้ไม่ยาก

          ทั้งสองยังไม่ทันได้เข้าไปพยุงเด็กสาว นักรบชุดขาวก็พุ่งเข้าก่อนพวกเขาพยุงสาวเสื้อฟ้าขึ้น เขากล่าวขอบคุณและพาเธอจากไป

             ทิ้งให้สคอลล์และควิตติตยืนงง ว่าเธอคนนั้นเป็นใครกัน

 -------++---------------------------------------