Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

         หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็ผ่านไปหกปี ยุทธภพเริ่มกลับมาสงบสุข วิชาการต่อสู้เริ่มไม่จำเป็นหลายคนในยุทธภพเริ่มหันมาค้าขายกันมั่นคง
 
            "นี่แม่นาง ปืนไฟฝรั่งตาเขียว รุนแรงดุจดัชนีอรหันต์สนใจบ้างหรือเปล่า ข้าจะลดให้ถูกๆ"
จอมยุทธหญิงส่ายหน้า นางหลีกหนีความจอแจในตลาดมาหลบตรงร้านขนม นางถอดหมวกแล้วโบกมือไล่ความร้อน
            "เกรงว่าเจ้าจะไปเทียนซันเสียเที่ยวอีกแล้ว ช่างขยันเสียจริง"
นางสะดุ้งและหันไปทางบุรุษหนุ่มที่สวมหมวกใส่ชุดสีฟ้าดื่มน้ำชาอยู่ด้วยความสุขุม นางรู้จักเขา
           "อี้ผิงไม่มาด้วยหรือวันนี้ เต้าซื่อ"
นางถามถึงบุคคลอื่นที่เคยอยู่เคียงข้างเขาทุกครั้งที่เจอกัน เขาหัวเราะออกมา
          "ใยเจ้าไม่ดีใจที่ได้พบคนร่วมเดินทางกับเจ้ามาตลอดเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว เอ้อหลัน"
           "ข้าคงดีใจถ้าข้างในตัวเจ้าไม่ใช่เต้าซื่อ ข้าขอลา"
นางสวมหมวกแล้วลุกออกจากร้านขนม เอ้อหลันไม่แม้จะหันกลับไปมองหน้าที่คุ้นเคย แม้จะรู้ว่าร่างกายนั้นเป็นคนเดียวกันแต่การแสดงออกนั้นแตกต่าง ยิ่งเจอ นางยิ่งคิดถึงวันเก่าๆ
 
           การเดินทางที่ไม่มีจุดหมาย เอ้อหลันเบื่อหน่ายเหลือเกินกับการอยู่ตัวคนเดียว ทั้งที่เมื่อก่อนเกิดเรื่องมากมาย
             "เกือบลืมเลยกับการออกเดินทางไกลๆเช่นนี้"นางนึกในใจ
             "ศิษย์พี่คงหลบเหมยลี่อยู่ที่ใหนซักแห่ง"
             "เซียงหลันคงยุ่งอยู่กับกิจการศาลเจ้า"
             "ข้าล่ะ"
นางถอนหายใจคิดในใจว่าการเดินทางของนางจะถึงจุดสิ้นสุดเมื่อไร รึว่าจุดหมายของนางจะเป็นแค่ความคิดของตนเองฝ่ายเดียว
              "คนบ้าเอ้อหลันหนึ่งในปัจฐพี"
นางหัวเราะคนเดียวพลางนึกว่าคืนนี้จะพักแรมที่ใหนดี
         อีผิงและเต้าซื่อเดินทางผ่านมาพอดี
          "อ้าว เอ้อหลันนี่ ข้าว่าเทียนซันไม่ร้างเราะมีเจ้ามาทุกปีแน่ๆเลย"
    เต้าซื่อหัวเราะ เอ้อหลันรู้สึกอายเลยขยับหมวกหลบหน้า อี้ผิงเลยเดินมาเปิดหมวกขึ้นเอ้อหลันร้องว้าย
           "พวกเรากำลังจะไปเทียนซันพอดี เจ้าจะไปด้วยใหม"
นางส่ายหน้า แต่นางเหมือนนึกอะไรออก
         เอ้อหลันรีบกระชับรองเท้าแล้ววิ่งกลับทางเดิม
          "เจ้าจะรีบไปใหน"
 เอ้อหลันหันมามองอี้ผิง นางตอบด้วยความรีบเร่ง
          "ข้าลืมของที่ร้านขนม ต้องรีบไปแล้ว"
 
     ........................................................................