Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

เซียงหลันเหาะออกมาจากก้นเขาตามแรงดาบนางกำลังเห็นการต่อสู้ที่แสนน่ากลัว ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเทฆฟ้าผ่า พายุหมุนขนาดใหญ่เกิดขึ้นทุกพื้นที่ราวกับโลกจะสลาย

 

        เหมยลี่กับเต้าซื่อผลัดกันรุกเมฆาอัคคีอย่างดุเดือด

         "ข้าจะดูว่าพลองเหล็กนั่นจะรองรับพลังมหาศาลของต้ากงอ้วงได้แค่ใหน"

        มารร้ายกระหน่ำฟันดาบมายังเต้าซื่อไม่ยั้ง ยังดีที่เหมยลี่พัดพายุสลัดออกมาได้

ทั้งสามหอบเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด

         "หว่อหลงกุนเจ็บใจรึไงที่เพื่อนถูกฆ่า บ้าคลั่งขนาดนี้ระวังแม่นางคนนั้นแขนขาดเอานะ"

 

         [ไม่กำจัดเจ้าก็ไม่สิ้นภัยข้าคงออมมือไม่ได้ เหมยลี่ต้องเข้าใจ]

        เหมยลี่ยิ้มหลบอาการเจ็บปวดที่แขนสองข้างนางกำพัดแน่นเหมือนกลัวหลุดมือ

          "เอาเลยพัดจ๋า แค่นี้ไม่เท่าไรหรอก"

 

       ทางด้านเต้าซื่อสำรวจดูพลองเหล็กปรากฎว่าแบกรับพลังของต้ากงอ้วงไม่ไหวจึงเริ่มปริแตก

 

           แต่ที่แน่นอนกว่านั้นความรู้สึกเริ่มพุ่งกลับมาที่อาวุธน้ำตามังกร

 

            "เป็นอะไรไปดาบสุริยัน"

มารร้ายเริ่มรู้สึกผิดปกติ

         [พลังของข้ากำลังหายไป คัมภีร์ถูกทำลายแล้ว]

           "ว่ายังไงนะ"

มารร้ายกัดฟันกรอดวิ่งพุ่งเข้าหาเหมยลี่กับเต้าซื่อ

           "พวกบ้าตายซะเถอะ"

 

พลังมหาศาลจากดาบถูกรีดออกมาในคราเดียวมันเป็นเพลิงขนาดมหึมา

         เหมยลี่กับเต้าซื่อที่ไร้แรงต้านยืนตะลึงรอหายนะ แต่ทันใดนั้นแสงสว่างวงกลมขนาดใหญ่ก็คลุรอบตัวเมฆาอัคคี

 

            "อะไรกันนี่   อี้ผิง เป็นไปไม่ได้"

มารร้ายตกใจระคนประหลาดใจที่เห็นอี้ผิงเดินเปิดเผยตัวออกมาพร้อมลูกแก้วหยั่งรู้

 

           "ข้ารู้ว่าเจ้าต้องเล็งทำลายอาวุธข้าก่อนแน่ จึงให้หลินหลินแบ่งร่างไว้ตบตาเจ้า"

 

          เมฆาอัคคีขยับตัวไม่ได้เนื่องจากหลินหลินหยุดเวลาเขาไว้จึงได้แต่มองดู

 

          "ยิ่งไปกว่านั้น อาวุธที่เจ้ากลัวมากที่สุดอยู่ที่นี่แล้ว "  อี้ผิงดึงเซียงหลันมาต่อหน้า

 

            "อย่าบอกนะว่านั่นคือ..."

 

          [ใช่ข้าคือกระบี่ฆ่าเซียน]

 

สิ้นเสียงเซียงหลันก็แทงเมฆาอัคคีเข้าที่หัวใจ แต่เนื่องด้วย พลังของอาวุธกำลังสูญหาย

 เมฆาอัคคีจึงเหลือแรงอาละวาดไม่ตายสนิท

 

          เต้าซื่อมายืนขวางหน้ามารร้ายที่ไกล้ตายเขาถือพลองเหล็กที่มีวิญยานของต้ากงอ้วงอยู่ข้างใน

          "ลาก่อนพี่ชายข้า"

เต้าซื่อแทงพลองเหล็กซ้ำรอยแผลของดาบ เมฆาอัคคีสิ้นใจทันที พลองเหล็กกับร่างของมารร้ายร่วงลงสู่ก้นเหวลึก

 

           "ลาก่อนต้ากงอ้วง"

 

คำลาสั้นๆแต่แฝงด้วยความหมาย  เมื่อจบเรื่องไม่นานเอ้อหลันก็ออกมาจากถ้ำโดยเฉินโจวประคองออกมา

          ทุกคนกำลังล่ำลาส่งวิญญานอาวุธขึ้นสู่สวรรค์

 

           [เหมยลี่ข้าต้องไปแล้วล่ะต่อไปรักษาสุขภาพด้วย ข้าสนุกมาก]

        เหมยลี่พยักหน้ารับทราบพัดก็สลายเป็นแสงปลิวขึ้นสู่ท้องฟ้า

         ทางด้านอี้ผิงก็ร้องให้ฟูมฟายที่ลูกแก้วหายไป เต้าซื่อก็ดึงนางมากอดไว้

            "ข้ารู้ที่เจ้าเสียใจคือเจ้าต้องกลับมาเป็นผู้ใหญ่อีกครั้ง แต่อย่าห่วงเลยข้าจะอยู่ข้างเจ้า"

          ทั้งสองตกลงจะเดินทางด้วยกัน ทำเอาเซียงหลันน้ำตาซึม

          "ข้ารู้ว่านั่นไม่ใช่ต้ากงอ้วงแต่ก็เสียใจนิดๆนะ"

                 เซียงหลันที่กลับเป็นเด็กพูดกับเอ้อหลันที่ยืนมองแสงสีทองสี่สายที่ลอยขึ้นฟ้า

             เอ้อหลันยิ้มแห้งๆ นางแหงนหน้าขึ้นฟ้ามองดูแสงสีทองอีกครั้ง

 

              "ลาก่อนต้ากงอ้วง"

 

นางหันหลังเดินไปหาเฉินโจวแต่ไม่วายหันมามองคู่เต้าซื่อกับอี้ผิงที่ยืนกอดกัน  นางนั่งยองยองเอามือปาดน้ำตา

               

              "ฮือ ฮือ ฮือ"

ภาพความหลัง ทั้งเรื่องชอบไม่ชอบมากมายผุดขึ้นมา นางร้องให้เป็นเวลานานให้กับมัน............................

'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

 

 

                 ผ่านไปห้าปี สงครามยังคงคุกกรุ่น แต่ชีวิตของชาวเมืองเริ่มดีขึ้นจากการ ประกาศรวมสามก๊กเป็นแผ่นดินใหญ่ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน สงครามลดลง แม้ไม่มาก ความสงบสุขเริ่มเข้ามาบ้าง

 

             วันนี้ชาวเมืองแตกตื่นเนื่องจากการประลองยุทธของจอมยุทธชายหญิง

 

จอมยุทธชายตาบอดข้างหนึ่ง ยืนกอดอกมั่นอยู่บนประตู กับจอมยุทธหญิงใช้พัดที่ยืนบนประตูอีกฟาก

               "ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่ได้รักเจ้า 

และเจ้าก็ชนะข้าไม่ได้หรอก"

 

                 "ท่านรับปากข้าแล้วว่าจะรับรักข้าหากข้าชนะท่าน ต่อให้แพ้กี่ครั้งข้าก็ไม่ยอมถอยหรอก"

                เฮ เสียงชาวเมืองเชียร์นางมากมาย วันนี้คงเป็นวันลำบากของจอมยุทธหนุ่มแน่แล้ว

 

                 ห่างไปหลายสิบลี้ที่หมู่บ้านเล็กๆได้มีคำล่ำลือถึงคนทรงเจ้าที่งดงาม  วันนี้คนมาดูหมอมากมายจนแน่นขนัด

                    "ข้าเหนื่อยจังท่านพี่ รับหน้าแทนข้าด้วย"

                    "อะไรกันเจ้าจะไปใหน"

         คนทรงยิ้มหวานก่อนจะสะพายกระบี่กับสัมภาระขึ้นหลัง

 

 

               ผ่านมาอีกสองอาทิตย์ที่เขาเทียนซันบริเวณหน้าผาแห่งหนึ่ง มีก้อนหินศักการะที่มีเหล้ากับขนมวางอยู่โดยสตรีสองนาง

 

                  "วันนั้นเจ้าเห็นเหมือนข้าใช่ใหม"

 

                 "ใช่แล้ว พี่ท่านก็สังเกตุด้วย"

 

                "ข้าเชื่อเช่นนั้นต่างหาก"

นางเอาเหล้าเทลงหน้าผาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง

 

                 ย้อนกลับไปเมื่อห้าปีที่แล้วในถ้ำนั้นนางได้เลือกให้เจ้าแม่กวนอิมทำลายคัมภีร์และวิญานในอาวุธต้องกลับสู่สวรรค์วันนั้นเจ้าแม่กวนอิมได้กล่าวว่า

 

           "มีวิญญานดวงนึงนอกเนือความคาดหมายของข้า เค้าจะไม่ได้กลับสวรรค์ หวังว่าคงตรงใจเจ้า"

         นางหลับตานึกถึงอดีตแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยใบหน้าทีงดงามใจนางตอนนี้เปี่ยมด้วยความหวังแม้จะผ่านไปนานแค่ใน  สองนางเดินจากเหวไปเวลาพลบค่ำกลับที่พัก

                 สาวน้อยมองดูแผ่นหลังของสาวเต็มวัยที่งดงาม

                  "เราจะได้เจอเขาอีกใหม"

 

 คำถามนี้คนที่อยู่ข้างยิ้มสดใสแม้จะตอบได้ไม่เต็มปากแต่นางก็เลือกที่จะพูดคำที่ตรงกับใจ

 

                    "หากเขาไม่โง่จนเกินไปนัก"

        แม้จะเป็นคำตอบที่คลุมเครือแต่ทั้งสองก็ยิ้มให้กับมัน

 

ผ่านมาอีกหลายปีแผ่นดินจีนสงบสุข จิ๋นซีฮ่องเต้รวมแผ่นดินจีนสำเร็จ

สงครามลดน้อยลงมาก ยุทธภพสงบสุขการค้าค้าขายนำมาซึ่งความเจริญ ผู้คนลืมเรื่อง คัมภีร์สวรรค์และอาวุธปิศาจไปสิ้น กาลเวลาเปลี่ยนไปใจคนเปลี่ยนตาม แม้วันนี้ไม่มีอาวุธปิศาจ ผู้คนยังเข่นฆ่ากันยังมีให้เห็นต่อไป

        ----------------จบบริบูรณ์-----------------