Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

เอ้อหลันนั่งรอคอยตามที่เฉินโจวแนะนำ ตอนนี้นางคิดถึงภารกิจแสนยากที่ได้รับมาไว้บนหลัง
 
             "ยุธภพจะเป็นยังไงถ้าข้าทิ้งมันไว้ตรงนี้"
 
             "ข้าไม่มั่นใจเลย ตอนนี้ ทำใมกันนะ"
 
เอ้อหลันเอากล่องน้ำตามังกรมาดู นางคิดไปเรื่อยเปื่อย
            "ถ้าข้าไม่ได้พบกับต้ากงอ้วงตั้งแต่ทีแรกจะเป็นยังไงนะ"
 
                  "ข้าจะรอดจากเขาไม้จันใหม"
 
                "ข้าจะกล้าเชิญชวนศิษย์พี่หรือเปล่า"
 
                  "ข้าไม่สนแล้วตอนนี้ ว่าท่านจะเป็นอะไร ข้าขอร้อง"
 
 
                     "กลับมาหาข้าเถอะ"
เอ้อหลันตะโกนขึ้นฟ้าด้วยใจที่สำนึกผิดยิ่ง
    
พริบตานั้นต้ากงอ้วงก็กระโดลงมาอยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เอ้อหลันตะลึงงัน แต่นางก็ยิ้มดีใจเล็กๆ แม้จะหวั่นอยู่ในใจก็ตาม
 
             "ต้ากงอ้วง"
 เอ้อหลันร้องเรียกทั้งที่เห็นว่าบุคลิคเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
 
              "ต้ากงอ้วงไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้ข้าชื่อเต้าซื่อ"     เขาแย้งเอ้อหลันด้วยความสุขุม
 
 
 
 
         ทางด้านเฉินโจว กับเหมยลี่ ทั้งคู่กำลังโดนอี้ผิงขัดขวาง
 
          "หลีกไป นางมารน้อย"
 
อี้ผิงแม้จะดูเหมือนเด็กสิบห้าแต่ฝีมือร้ายกาจ
แม้เฉินโจวกับเหมยลี่ร่วมมือกันก็ไม่อาจชนะนางได้
 
 
            "ข้าให้พวกเขาไปรบกวนพิธีไม่ได้หรอก ไม่ต้องห่วงอีกไม่นานก็เรียบร้อย"
 
             อี้ผิงใช้ลูกแก้วหมุนรอบตัวอย่างรุนแรงเหมือนเวทย์มนต์ รับดาบของเฉินโจวอย่างแม่นยำ
 
            "ระบำดอกท้อ ลมหมุนวน"
 
เหมยลี่พัดลมปิศาจหอบเอาอี้ผิงกระเด็นเสียหลักแต่นางตั้งหลักอย่างรวดเร็ว
 
 
            "อย่างที่ข้าคิด เจ้าสลายลมข้าไม่ได้"
 
 
อี้ผิงจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียที่ถูกอ่านออก
 
            "ท่านเฉินโจวข้ารับมือนางเอง ท่านรีบไปหาอาจารย์หญิงเร็วเข้าเถิด"
 
           เฉินโจวได้ยินดังนั้นก็เร่งฝีเท้าหลบไปอย่างรวดเร็ว
 
               "ไม่มีทาง" อี้ผิงพุ่งลูกแก้วแต่โดนลมของเหมยลี่สกัดไว้
 
 
                "ปิศาจต้องเจอกับปิศาจ นังหนู"
เหมยลี่ตั้งท่ารำพัด แต่ดูอี้ผิงไม่ยี่หระนัก
 
 
 
             "ช่างเถอะ ยังไงเดี๋ยวพวกนั้นก็เสร็จเต้าซื่ออยู่แล้ว   "
 
       อี้ผิงเรียกลูกแก้วมาหมุนรอบตัวและคราวนี้มันแบ่งตัวออกเป็นร้อยลูก
 
 
              ทางด้านเอ้อหลัน นางกำลังลำบาก เต้าซื่อจับคอนางยกขึ้นเพื่อให้นางยอมแพ้
 
 
            "ส่งมันมาให้ข้า แค่บอกปลดภาระ มันก็จะไม่อยู่กับเจ้า"
                  เอ้อหลันหายใจอย่างลำบาก น้ำตาของนางที่ไหลนั้น มาจากอาการเสียใจที่โดนต้ากงอ้วงทำร้าย
 
               "ต้ากงอ้วง ข้าขอโทษที่เฉยชากับเจ้า"
 
เอ้อหลันร้องให้ออกมา
 
                "ข้าจะบอกความจริงให้ก็ได้"
 
เต้าซื่อกำลังจะเปิดเผย เขาก็ไหวตัวปัดป้องดาบที่เฉินโจวซัดมา และเฉินโจวก็กระโดดมาซ้อนกับดาบ
 
          เขาใช้โอกาสช่องโหว่ตอนปัดดาบฟันเข้าเต็มๆ
 
               "ข้าบอกเจ้าแล้วว่าถ้าเจ้าหลอกลวงความใสซื่อของเอ้อหลัน ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่"
 
              .........................................................
          อี้ผิงสั่งการลูกแก้วแปดร้อยลูกหมุนเหวี่ยงรอบบริเวณ แรงปั่นรุนแรงของมันกวาดสิ่งปลูกสร้างและป่าไม้กระจุยราบ  เหมยลี่ใช้พัดปัดป้องอย่าไม่ยากเย็นนัก
 
 
                เหมยลี่รำพัดระดับสูงทำให้ลูกแก้วถูกพัดกระเด็นออกไป 
 
 
 
                ระยะหลายลี้เกิดภัยพิบัติมากมายผู้คนล้วนตื่นตะหนก
 
 
 
               เสียงปะทะกันระหว่างอาวุธมารสองสิ่ง ระเบิดรุนแรงเป็นระยะ อี้ผิงยิงลูกแก้วมันรวดเร็วและรุนแรงพุ่งดั่งกระสุนปืน แต่ไม่อาจทะลุพัดเหล็กได้
 
 
 
 
 
               เมื่อสูัไปสักพัก พลังพิเศษของอาวุธทั้งสองก็หายไปอย่างกระทันหัน กลายเป็นสิ่งของธรรมดา ทั้งสองคนตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
                "หลินหลินทำอะไรของเจ้า "
 
อี้ผิงเคาะถามลูกแก้ว ไม่ต่างจากเหมยลี่ที่ร้องถามพัด
 
 
 
               [เหมยลี่ข้าไม่สู้กับเพื่อนข้า]
 
 
 
คำตอบของพัดทำให้เหมยลี่แทบเป็นลม แต่ก็ไม่ต่างจากอี้ผิง
 
 
 
              [อี้ผิง เจ้าไม่ได้บอกว่าต้องสู้กับหว่อหลงกุนนี่]
 
 
 
             "ก็ได้ข้าไม่พึ่งเจ้าก็ได้  แต่ข้าต้องแน่ใจว่าเต้าซื่อซ่อมต้ากงอ้วงเสร็จ เจ้าก็รู้"
 
 
 
              [อี้ผิง ต้ากงอ้วงซ่อมไม่ได้อีกข้าบอกเจ้าแล้ว]
 
             อี้ผิงยืนเงียบ 
 
            "แล้วเต้าซื่อจะทำยังไงเราอุตสาห์พบเขาแล้ว"  อี้ผิงยืนพูดกับอาวุธไม่คิดสู้เหมยลี่จึงทรุดลงเพราะหมดแรง
 
 
 
            [เหมยลี่ พวกนี้เป็นพวกของเรา]
 
 
 
 
 
         ทางด้านเฉินโจวเมื่อล้มเต้าซื่อลงได้ก็ตั้งท่าเตรียม
 
 
 
         "ศิษย์พี่"  เอ้อหลันเรียกเฉินโจวไอค่อกแค่ก
 
 
 
 
 
                เต้าซื่อนอนนิ่งไม่ไหวติงแต่เฉินโจวยังไม่ไว้ใจ
 
 
 
             เต้าซื่อนอนน้ำตาไหล สะอื้น
 
 
 
          "ข้าจำได้หมดแล้ว ข้าขอโทษ ข้าซ่อมไม่ได้อีกแล้วล่ะ"
 
                  เฉินโจวลดดาบอย่างงงๆ
 
 
 
 
 
         "เอ้อหลัน ข้าต้ากงอ้วงกลับมาแล้ว"
 
 
 
เขาลุกขึ้นมาแต่ก็ล้มลงไปอีกเพราะแผลที่เฉินโจวฟันลงไป
 
 
 
             "นี่มันอะไรกัน"เฉินโจวลำดับเหตุการณ์ไม่ออก
 
 
 
               "นั่นคือต้ากงอ้วง" เอ้อหลันวิ่งเข้าไปกอดต้ากงอ้วงโดยไม่ฟังเสียงห้ามของเฉินโจว
 
 
 
             "ข้าสู้กับใครกัน"
 
เฉินโจวกุมขมับ  ต้ากงอ้วงนอนบนตักเอ้อหลันหายใจถี่
 
 
 
           "เขาคือวิญญานอีกดวงของข้า"
 
 
 
 
 
แม้คำพูดของเขาจะทำให้ทุกคนสับสนแต่ก็เป็นสัณญานว่าการต่อสู้ในวันนี้จบลง