Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

"เต้าซื่อเจ้ากลับมาแล้ว" แม่หมอพูดกับต้ากงอ้วงแต่เรียกชื่อคนอื่น

 

 

 

               "เดี๋ยวสิ ข้าชื่อต้ากงอ้วงต่างหาก"

 

ต้างกงอ้วงแกะแม่หมอที่เข้ากอดเขาออก

 

                "เจ้าคงเสียใจมากมันก็ผ่านมานานแล้วเจ้าเลิกคิดถึงต้ากงอ้วงได้แล้ว"

 

 

 

               "เจ้าว่าไงนะ" ต้ากงอ้วงตกใจกับคำพูดของอี้ผิง

 

 

 

                 "อะไรกันรึเจ้าความจำเสื่อม  หลินหลิน เจ้าช่วยข้าที" นางพูดกับลูกแก้วใส แล้วมันก็ส่องแสงจ้า

 

            ทางด้านเอ้อหลันตกใจที่น้ำตามังกรเปร่งแสงออกมาสว่างจ้า

 

               "ที่นี่มีอาวุธน้ำตามังกร"

 

               "ต้ากงอ้วง รึว่าเขากำลังสู้" เฉินโจวพูดดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาต้ากงอ้วง

 

 

 

                "อะไรกัน เจ้าบอกว่ายังไงนะหลินหลิน"อี้ผิงเอาหูแนบลูกแก้ว

 

 

 

                 "เป็นไปไม่ได้ แล้วทีนี้จะทำยังไงดี"อี้ผิงพูดกับลูกแก้วอย่างกับคนบ้า ต้ากงอ้วงยืนมองด้วยความงงงวย

 

                 "เจ้าพูดอะไรของเจ้า" ต้ากงอ้วงทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่เขาก็รับรู้ได้ถึงรังสีอมหิต

 

 

 

                 "หลินหลินเจ้าทำให้เค้าจำได้ที"

 

พูดจบลูกแก้วก็ประกายแสงขึ้นมาอีก ทำให้ต้ากงอ้วงนึกขึ้นได้อีก

 

                    "รึว่าอาวุธน้ำตามังกร" ต้ากงอ้วงตั้งท่าแล้วปล่อยหมัดไปที่อี้ผิงแต่นางหลบได้อย่างว่องไว

 

 

 

                   นางขี่ลูกแก้วลอยกลางอากาศนางทำท่าเหมือนรอคอย

 

                       "นึกอะไรออกบ้างหรือยังเต้าซื่อ"

 

 

 

             ต้ากงอ้วงเหมือนมีภาพเข้ามาในหัวเขาเห็นเขากำลังกอดไม้เท้าที่แตกละเอียดร้องให้

 

 

 

                      "ข้าชื่อต้ากงอ้วง"

 

                          เขาตะโกนด้วยเสียงอันดัง

 

 

 

                            อี้ผิงทำท่าเสียดาย

 

             "รู้อย่างนี้ข้าย้อนเวลามากกว่านี้ก็ดีหรอก"

 

                   นางยิ้มอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ลอยไปมา

 

 

 

              "เจ้าพูดเหมือนกับข้าเป็นใคร"

 

 

 

            "เซียนไงล่ะ พวกเราคือเซียนเจ้าลืมแล้วเหรอ"อี้ผิงลอยมาไกล้ๆต้ากงอ้วงที่กำลังสับสน

 

            "ข้าไม่เชื่อเจ้า" ต้ากงอ้วงเหงื่อแตกพลักสับสนจิตใจ

 

            "แล้วทำใมเจ้าถึงยังไม่เปลี่ยนแปลงล่ะ"

 

 

 

อี้ผิงพูดแปลกๆทำให้ต้ากงอ้วงนึกถึงเมืองหัวอู่ เขานึกถึงชาวเมืองจึงพังประตูสำนักหมอดูออกมาที่เมือง

 

 

 

         เขามองไปมาไม่มีใครตาย   มีแต่เสียงร้องตกอกตกใจเท่านั้น เขาจึงโล่งใจ แต่เขาต้องสะดุ้งเมื่อมีเด็กผู้หญิงมาเกาะขาเขา

 

 

 

               "ต้ากงอ้วง ที่นี่อันตราย" เด็กคนนั้นพูดด้วยอาการตะหนก เมื่อเขาสังเกตุดีๆก็จำได้

 

 

 

                "เจ้าคือเอ้อหลัน นั่นเจ้าเหรอ"

 

ต้ากงอ้วงสังเกตุดีๆทุกคนกลับกลายเป็นเด็กอีกครั้ง บางคนดีใจ บ้างคนตกใจ บางคนร้องให้

 

 

 

              "ลูกข้า ลูกข้าหายไปใหน"

 

 

 

ต้ากงอ้วงกัดฟันกรอด น้ำตานอง เด็กๆในเมืองนี้ หายสาปสูญไปจากโลก นั่นสาเหตุอาจมาจากเขา

 

 

 

            เอ้อหลันอายุหดลงสิบปีกลายเป็นเด็กอายุเก้าขวบหน้าตาน่าชัง  ยืนข้างเขาท่าทางตะหนก

 

           "เจ้าทึ่มเกิดอะไรขึ้นที่นี่" เสียงที่เขาคุ้นเคยดังข้างหลังเขา เมื่อหันไป ก็เห็นเฉินโจวอายุสิบหกปีแต่ความสูงยังคงเดิมยืนถือดาบใบไผ่มองอี้ผิงที่ลอยบนฟ้าไปมา

 

 

 

            "เฉินโจว มีอาวุธน้ำตามังกรที่นี่เราต้องรีบกำจัดแม่มดนั่น"เขาร้องเรียกให้เฉินโจวมาสู้ด้วยกันแต่

 

           เฉินโจวเอาดาบจ่อคอเขา แววตาน่ากลัว

 

 

 

            "เจ้าเป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่เจ้าตัวประหลาด" ตอนนี้เฉินโจวหมดความเชื่อในตัวเขาแล้ว      เอ้อหลันยืนมองต้ากงอ้วงตัวสั่นๆ

 

 

 

            ต้ากงอ้วงรู้สึกปวดหัวใจอย่างยิ่งเขาร้องให้ออกมา

 

 

 

            "เอ้อหลัน ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า ข้าจะเป็นกำลังให้เจ้าทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องใด ข้าพูดความจริง ข้าพูดเช่นนั้น เพราะข้าหลงรักเจ้าตั้งแต่แรกพบแล้ว ข้าไม่มีวันหลอกลวงเจ้า" ต้ากงอ้วงตะโกนออกมาเสียงดัง แต่เฉินโจวไม่ลดดาบลงแม้แต่น้อย

 

 

 

        "ตอนนี้เหมือนกันเจ้าต้องกลับมาเหมือนเดิม วันนี้ข้าก็จะสู้เพื่อเจ้า เจ้าเชื่อใจข้าหรือไม่"

 

          ต้ากงอ้วงสะกดกลั้นความอายสารภาพมันออกมา เอ้อหลันหายสั่นนางหลบสายตาเขา

 

 

 

                "ศิษย์พี่ ข้ายังเชื่อใจเขาอยู่"

 

 

 

เฉินโจวลดดาบลง ต้ากงอ้วงรู้สึกเจ็บปวดมากมาย ไม่ว่าจะ คำว่าตัวประหลาดของเฉินโจว กับเอ้อหลันที่ หลบสายตา หลังจากเขาพูดออกไป

 

 

 

               "นังมารร้าย ข้าอยากตกลงกับเจ้า"

 

 

 

ต้ากงอ้วงตะโกนเรียกอี้ผิงที่ลอยไปมาเหนือหมู่บ้าน

 

 

 

                 "เอ้อหลันข้าลาก่อน "

 

 

 

ต้ากงอ้วงหันมาพูดกับเอ้อหลัน แต่นางกลับเบือนหน้าหนี

 

 

 

               ต้ากงอ้วงวิ่งพรวดออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว อี้ผิงเหาะตามเขาไปอย่างเร็ว

 

 

 

             เฉินโจวก้มลงลูบหัวเอ้อหลันที่ยืนร้องให้

 

...............................................................................................................

"เอ้อหลันข้าจะตามเจ้านั่นไป เจ้ารออยู่ที่ได้หรือไม่"เฉินโจวพูดกับเอ้อหลันที่นั่งเงียบอยู่นางพยักหน้า

 

             "รู้ใหมข้าไม่เคยคิดว่าหมอนั่นจะทรยศเจ้าได้"         พูดเสร็จเฉินโจวก็รีบวิ่งตามต้ากงอ้วงไปอย่างเร็ว   

 

                เอ้อหลันนั่งทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ต้ากงอ้วงทำตัสบ้าๆบอๆแต่ก็ช่วยชีวิตนางไว้ ผ่าเรื่องต่างๆมาด้วยกัน   แต่วันนี้นางกลับหวาดกลัวต้ากงอ้วง

 

 

 

              "อ้าวเด็กน้อยนั่งอยู่คนเดียวอย่างนี้จับขายซะเลย"

 

 

 

          เอ้อหลันได้ยินก็ตกใจกลัวเอ้อหลันในตอนนี้ไม่อาจสู้แรงใครได้

 

 

 

            "อะไรกันอาจารย์หญิงข้าเอง เหมยลี่"

 

 

 

เอ้อหลันรู้สึกโล่งใจขึ้นมาวิ่งเข้าไปกอดเหมยลี่

 

 

 

            "เหมยลี่ทำใมเจ้ามาถึงเร็วนักล่ะเราพึ่งส่งนกพิราบไปเมื่อวานนี้เอง" เอ้อหลันถามอย่าสงสัย

 

           "อ๋อนกนั่นข้าจับย่างกินแล้วล่ะอร่อยมาก ความจริงข้าตามมาตั้งแต่เมืองหัวอู่แล้วล่ะแต่แอบไว้กะว่าจะออกมาช่วยยามคับขัน"

 

 

 

           เหมยลี่สังเกตุเห็นน้ำตาจึงกอดเอ้อหลันไว้

 

 

 

       "อาจารย์หญิงรู้ใหมความรักน่ะผู้ที่กล้าพูดต่อหน้าคนที่เขารักนั้นเป็นบุคคลที่กล้าหาญ ตอนสู้กับข้าเขาปกป้องท่านโดยไม่สนใจชีวิต แต่ท่านเล่นเงียบไม่ตอบเขาให้กระจ่าง จากความกล้าหาญมันจะกลายเป็นความขลาดสำหรับเขาเขาคงสู้หน้าท่านไม่ติดแล้วล่ะเขาจะหนีท่านไปตลอดกาล ท่านหลบอยู่นี่นะข้าจะตามไปช่วยท่านเฉินโจว"

 

 

 

เหมยลี่กระโดดขึ้นพัดแล้วร่อนไปตามลมปล่อยให้เอ้อหลันยืนร้องให้อยู่คนเดียว

 

 

 

           "ต้ากงอ้วง ข้าขอโทษ"

 

 

 

 

 

ห่างจากหมู่บ้าน เฉินโจวตามต้ากงอ้วงจนมาถึงที่ที่ทั้งสองอยู่

 

        เขาพบว่านางไม่ได้ทำอันตรายต้ากงอ้วงเลย ทั้งคู่ยืนอยู่ด้วยกัน

 

 

 

             "อย่างที่ข้าคิดพวกเจ้าสมรู้ร่วมคิดกัน"

 

 

 

ต้ากงอ้วงหันหน้ามาแต่แววตาเขาดูเป็นคนมั่นใจผิดกับปกติ

 

 

 

           "นั่นใช่ใหม โฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้า"เฉินโจวตั้งท่าเพลงดาบใบไผ่อย่างตั้งมั่น

 

 

 

             "ตามสัญญาทำให้ชาวเมืองกลับเป็นเหมือนเดิมสิ" ต้กงอ้วงพูดกับอี้ผิง อี้ผิงดีดนิ้ว เฉินโจวก็กลับสู่สภาพเดิม

 

              "แต่คนที่หายสาบสูญจะไม่กลับมาหรอกนะ"อี่ผิงบอกกับเขา ซึ่งพยักหน้า

 

 

 

"เจ้าทึ่มเกิดอะไรขึ้น"เฉินโจวถามด้วยความกราดเกี้ยว

 

 

 

                "เจ้าเป็นใครกัน"

 

 

 

ต้ากงอ้วงตอบคำถามด้วยคำพูดที่เฉยชา

 

 

 

       "เจ้ากล้าเมินข้ารึ"เฉินโจวพุ่งไปหาพร้อมดาบในมือ

 

            "หมัดคุนลุ้นเจ็ดดาว"

 

ต้ากงอ้วงใช้วิทยายุทธหมัด เจ็ดหมัดเข้าร่างเฉินโจว เขากระเด็นกลิ้งบาดเจ็บหนัก

 

 

 

              "เจ้าเป็นใครกัน"

 

เฉินโจวถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด

 

 

 

           "ระบำดอกท้อ  เคียวสายลม"

 

ลมปิศาจข้ามเฉินโจวไปหาต้ากงอ้วงกับอี้ผิง ถูกต้ากงอ้วงอย่างจัง

 

 

 

 แต่ต้ากงอ้วงทำฝ่ามือหมุนวน ลมถูกหักล้างหายไป         เหมยลี่วิ่งมาประคองเฉินโจวตะลึงกับความสามารถของต้ากงอ้วง

 

 

 

            "คนที่สามงั้นหรือ เป็นใครไม่รู้แสดงว่าเจ้านักรบนั่นตายแล้วจริงๆ"อี้ผิงพูดเรื่องแปลกๆออกมาเหมยลี่กับเฉินโจวงงงวยไปกันใหญ่

 

               "พัดบอกข้าว่าพวกเราสู้พวกเขาไม่ได้ให้หนี"เหมยลี่เหงื่อออกอย่างมากมาย

 

              ต้ากงพุ่งพุ่งเข้ามาหาเหมยลี่อย่างรวดเร็วและง่ายดาย เขาพิจารณาเหมยลี่โดยไม่สนใจเฉินโจว

 

               "ใช้ไม่ได้หรอก ยังไงนางก็เป็นมนุษย์ มีแต่จะตายเปล่า" เขากลับมาหาอี้ผิงในพริบตา

 

 

 

              "ข้าต้องรีบซ่อมต้ากงอ้วงให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ข้าต้องการคัมภีร์มังกร" 

 

 

 

          "ว่ายังไงนะ "เฉินโจวสังหรน์ถึงเรื่องร้ายๆ 

 

 

 

            "ข้าสัมผัสได้ว่ามันอยู่ไกล้ๆ ข้าจะสร้างอาวุธน้ำตามังกรขึ้นอีกครั้ง"ต้ากงอ้วงพูดด้วยคำพูดที่ขึงขัง

 

             เฉินโจวลืมตาโพลงนึกถึงเรื่องร้าย

 

 

 

               "เอ้อหลัน"

+..............................................................................+