ABnormal

ครั้งแรกที่คุณโดเรียนคุณรู้สึกยังไงบ้างจะเหมือนฉันรึเปล่า ฉันเชื่อว่าคงต้องเหมือนกัน ความกังวล อึดอัดใจ ความกลัวมันรุมกระทืบฉันไม่ยั้ง โรงยิมเก่าสภาพโทรมซึ่งต่างกับโรงใหม่อย่างเห็นได้ชัดข้างหลังโรงยิมเป็นป่าหญ้ารก ฉันได้กลิ่นของกานสุดา ใช่กลิ่นนั้นแหละ กลิ่นบุหรี่ ฉันจึงรีบเดินกึ่งวิ่งไปทางนั้น
 
 
 
เธอเปรียบเหมือนนางฟ้าในชุดสีขาวสะอาดยืนจับผมไม่ให้ปลิวตามแรงลม
 
 
 
"คืนสมุดบันทึกฉันมา ฉันจะเผามันทิ้งเสียเดี๋ยวนี้"
 
ฉันแม้จะเหนื่อยหอบจากการเร่งเดินแต่ก็ยังไม่ลืมจุดประสงค์
 
"จะเผาไอ้นี่เหรอ ตัวตนของเธอนี่น่ะเหรอ"
 
เธอกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาที่สวยสด เธอควักมันออกมาจากกระเป๋ากระโปรงสีกรมท่า ฉันทำท่าจะแย่งเธอจึงชูมันขึ้นฟ้าหนีมือฉัน
 
"ฉันอ่านมันฆ่าเวลาขณะรอเธอ"
 
ฉันหน้าแดงตกใจทั้งอายที่ได้ยินคำนั้น แทนที่จะโกรธแต่ฉันกลับยืนก้มหน้านิ่ง
 
"เธออ่านมันแล้วเหรอ"
 
กานสุดาเดินเข้ามาแล้วเอานิ้วมือที่เรียวยาวยื่นมาลูบและสางผมของฉันซึ่งฉันได้แต่ยืนหลับตาพริ้ม
 
"ไว้ผมยาวนี่ เพราะอยากมีแบบฉันใช่ใหมและเธอก็รักผมเธอมากด้วย"
 
ฉันลืมตามาเจอกับใบหน้าขาวไร้เครื่องสำอางค์มาจ่ออยู่ตรงหน้า ฉันหลับตาไม่กล้าสู้หน้าแต่กลับได้รู้สัมผัสที่ริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม
 
ฉันผลักกานสุดาออกฉันตกใจหัวใจเต้นแรง ตุบตับ
 
"ทำใมล่ะ เธอเขียนชมว่าการได้จูบกับฉันคงจะเป็นความฝันของผู้ชายทุกคนรวมทั้งเธอด้วยไม่ใช่เหรอ"
 
ฉันก้มหน้าร้องให้หน้าฉันแดงเพราะความอับอายที่มีคนล่วงล้ำความลับขนาดนี้
 
"วันนี้พอแค่นี้ก็ได้"
 
เธอคงจะเห็นใจฉันกระมังถึงได้ให้กลับได้ ก็ดีจะได้วิงวอนขอบันทึกคืนซะเลย
 
แต่ผิดคาด
 
เธอไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ แต่เป็นมารร้ายที่กำลังเห็นฉันเป็นของเล่น
 
และเธอไม่ได้ใจดี
 
 
 
"ตัดผมนั่นซะ"
 
 
 
ฉันตกใจกับคำสั่ง ฉันทำหน้าตกใจจ้องหน้าสุดาแม้เธอจะไม่ยิ้มแต่ก็ยังสวย
 
 
 
"เธอไม่ใช่ฉัน ไม่มีทางเป็นได้ อย่าลอกเลียนแบบฉัน"
 
สายตานางมารร้ายไม่สนใจน้ำตาที่ร่วงพรู
 
ฉันไม่ได้นึกเสียดายผม แต่ที่ร้องให้นั้นก็เพราะ
 
คำพูดของไอดอลของฉัน
 
คนที่ฉันฝันอยากจะเป็นอย่าง
 
 
 
"พรุ่งนี้ฉันอยากเห็น มาริสาที่เป็นมาริสา ไม่ได้อยากเห็นมาริสาที่สวมคราบกานสุดา"
 
เธอเดินจากไปโดยทิ้งบันทึกไว้ที่แทบเท้าฉัน
 
 
 
จะมีประโยชน์อะไรถ้าเธออ่านมันไปแล้ว เธอคือคนสุดท้ายในโลกที่ฉันไม่อยากให้อ่านมัน
 
 
 
เมื่อเธออ่านแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้อีกต่อไป
 
เพราะเนื้อในมันมีแต่เรื่องราวเขียนเกี่ยวกับกานสุดาแทบทั้งสิ้น
 
โดยเฉพาะหน้าสุดท้าย ที่ฉันเขียนไว้อย่างชัดเจน
 
"ฉันรักกานสุดา"