ABnormal

ด้วยเกียรติ วินัย กล้า หาญ อดทน เสียงเหล่านักวิชาทหารออกเสียงขณะวิ่งไปมาอย่างเหนื่อยล้า ฉันเดินลงมาจากตึกด้วยใจตุ้มๆต่อม ฉันต้องทำด้วยเหรอ สารภาพรักกับเหล่า ร.ด.ที่หัวเกรียน และเหม็นเหงื่อ แต่ฉันได้เห็นใครสักคนในนั้น เอก มันเรียน ร.ด.ด้วย ถ้าเป็นหมอนี่มันคงคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่น ดีล่ะ ผ่านไปสองรอบที่เหล่าทหารวิ่งผ่าน สุดาจ้องมองจากอาคารสูงด้วยใจจดจ่อ แต่ฉันทำใจแทบไม่ได้ "เอาน่ะ เอกน่ะแหละ แล้วจะเคลียร์วันหลัง"

ขณะที่ฉันกำลังจะเปล่งเสียงนั้นเสียงของเหล่า ร.ด.ก็บดบัง

พวกเรานักศึกษาวิชาทหารแถวตรง ฉันตกใจและยืนนิ่ง

"บอกรักปฎิบัติ"ฉันยิ่งงงไปใหญ่ฉันเพิ่งเข้าใจว่าหัวหน้าหมู่อยากฝึกความกล้าของเหล่า ร.ด. 

"ผมรักคุณคร้าบโปรดรับดอกไม้จากพวกเราด้วยครับ"เหล่านักศึกษาวิชาทหารต่างงัดดอกไม้กระดาษหนังสือพิมพ์ส่งให้ฉันทุกคน รวมทั้งเอกด้วย ฉันโล่งใจ แต่เหลือบมองที่สุดา เธอไม่ยินดีนักและหลบฉากไป แต่ในใจฉันถอนหายใจอย่างล้นพ้น

วันต่อมาฉันก็ต้องตกใจและอับอาย

ฉันชอบพรุธทราเชื่อมมันแม่งๆดีแหะๆ ข้อความบนกระดานดำโชว์หราเป็นข้อความที่ลอกมาจากบันทึกฉันทั้งดุ้น ทุกคนต่างอ่านและหัวเราะแต่ฉันอายหน้าแดงคนเดียว

จนฉันเดินไปลบมันกับมือ

"พอๆ เลอะกระดานน่า เดี๋ยวครูก็มาแล้ว" ฉันแกล้งกลบเกลื่อนพลางลบกระดาน ฉันรู้ว่าใครทำ และทำให้ใคร

หลังเลิกเรียนฉันรีบไปหาสุดา

เธอยังงามอยู่ตรงสายลม กลิ่นหอมยังเป็นเอดลักษณ์ และน่าหลงใหล เธอยิ้มให้ฉันก่อนไปถึงตัวเธอซะอีก

"นึกแล้วว่าเธอต้องมา"

เธอพูดมันออกมาในขณะที่ฉันอายหน้าแดง

"ทำแบบนี้ทำใม ฉันก็ไปอย่างที่เธอว่า"

ฉันเถึยงทั้งน้ำตา

"เธอโล่งใจ ใช่ใหม ฉันเห็น"

ฉันอ้าปากค้าง

"เธอโล่งใจที่ไม่ได้พูดมันออกมาเองถูกใหม"

เธอยิ้มอย่างสวยงามแต่ในใจฉันตอนนี้ต้องการการหลุดพ้นจากเธอมากมาย

"เธอต้องการอะไร"

ฉันถามด้วยอารมณ์โกรธ

"พรุ่งนี้คาบสังคมโดดเรียนนะ ฉันจะรออยู่ที่หลังโรงยิม"

เธอพูดอย่างสบายใจเฉิบส่วนฉันแทบบ้า

"จะบ้าเหรอฉันไม่เคยโดดเรียน"

เธอชูบันทึกหราทำให้ฉันพูดไม่ออก

"ถ้าเธอไปหาฉัน เธอก็โดดเรียนด้วยสิ"

ฉันพยามยามโน้มน้ามแต่รู้สึกไม่เป็นผล

"คาบนั้นห้องฉันว่าง"เธอเดินจากไปพร้อมผู้มีชัย

ทิ้งให้ฉันน้ำตานองหน้า