ABnormal

เช้าวันใหม่เหล่าเด็กนักเรียนมาโรงเรียนกันอย่างสดใส หลายคนสนุกกับการนินทาคนอื่นกับเพื่อน แต่ทุกคนต้องหยุดมองการมาของฉัน มันแปลกตาไป

ใช่ ฉันคือมาริสาไม่ใช่กานสุดา ฉันจะสลัดทิ้งมันไปให้หมดทั้งเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นในหลายวันก่อน จากผมยาวปะบ่าลดมาเหลือแค่ซอยลไลท์ปกติ่งหูนิดหน่อยแค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้ฉันเสียดายกับผมของฉันจนร้องให้ทั้งคืน

หลังเลิกแถวฉันเข้ามาในห้องพร้อมด้วยคำแซววิ้ดวิ้ว แต่ฉันเหมือนคนหน้าตายไปแล้วไร้อาการตอบสนอง 

"พี่สาพี่น่ารักมากหนูอย่างเป็นอย่างพี่"

คนที่สองแล้วที่เดินเข้ามาพูดอย่างนี้ ทำให้เขินในใจเหมือนกันแต่ด้วยอาการสะเทือนใจของฉันไม่อาจส่งยิ้มหวานอย่างเคยได้อีก

"น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ ไอ้ยาวๆมันไม่เหมาะกับเธอเลย"

ไอ้เอกอีกแล้ว แต่ช่างเถอะ ครั้งนึงฉันเคยคิดจะใช้มันเป็นเครื่องมือถือว่าหายกันไปล่ะกัน

"อีกเดี๋ยวแม่ฉันก็มาพบครูเรื่องโดดเรียนแล้วจะพูดยังไงก็เชิญเถอะ"

ฉันเดินหนีปล่อยให้ไอ้เอกนั่งเด๋ออีกรอบแต่คราวนี้ไม่มีอารมณ์จะคิดอะไรอีกแล้ว จำได้ว่าวันนี้ฉันเข้าห้องน้ำบ่อยมาก เพื่อดูความเปลี่ยนแปลงหลังจากตัดผมไป

ฉันกำกระดาษทิชชู่แน่น ไม่ได้โกรธแค้นใครแต่ฉันเกลียดอีคนที่อยู่ในกระจกนี่

มาริสา

ยัยตัวน่าสมเพช ฉันกลับมาเป็นตัวเองที่ฉันเกลียด

มองยังไงก็มาริสา 

ไม่มีผมยาวให้ปัดปกหน้าแล้ว ฉันคือมาริสา แล้วอีกเดี๋ยวแม่ฉันก็จะมา

นรกที่แท้จริงกำลังจะเกิด

เท่าที่จำความได้ นะ ฉันเกิดมาโดยที่ไม่รุ้ว่าพ่อคือใคร และแม่ก็เทียวบ่นว่าฉันไม่น่าเกิดมาเลย ประถมต้นแม้ฉันจะสอบได้ดีสักแค่ใหน แสดงงานโรงเรียนได้รางวัลเท่าไรก็ไม่เคยมีแม่มาชื่นชม

แม่บอกว่าเพราะฉันเป็นลูกที่เกิดมาโดยไม่ตั้งใจ อีมาริสาเอ็งไม่น่าเกิดมาเลย

ฉันอยากเป็นอย่างกานสุดา มีคนชื่นชม สวยเรียนเก่งผมยาว ฉันเห้นกานสุดาแสดงเวทีเป็นตัวอะไรก็ได้ที่ได้รับบทมาฉันหลงไหล

ฉันเลยตัดสินใจ

ถ้าเอาแบบอย่างเธอคนนี้แม้ไม่มีใครเยินยอเท่าแต่ฉันอยากเปลี่ยนตัวเอง

ฉันแอบร้องให้อีกรอบก่อนจะเดินไปห้องปกครองอย่างกลัวสุดขีดเหมือนนักโทษประหาร

รถมาจอดที่หน้าอาคารฉันรีบวิ่งไปรับแต่ก็โดนผลักออกจากผู้หญิงที่เรียกฉันว่าลูก

"วันนี้ฉันเอาแกตายแน่"