ABnormal

ครั้งแรกที่คุณโดเรียนคุณรู้สึกยังไงบ้างจะเหมือนฉันรึเปล่า ฉันเชื่อว่าคงต้องเหมือนกัน ความกังวล อึดอัดใจ ความกลัวมันรุมกระทืบฉันไม่ยั้ง โรงยิมเก่าสภาพโทรมซึ่งต่างกับโรงใหม่อย่างเห็นได้ชัดข้างหลังโรงยิมเป็นป่าหญ้ารก ฉันได้กลิ่นของกานสุดา ใช่กลิ่นนั้นแหละ กลิ่นบุหรี่ ฉันจึงรีบเดินกึ่งวิ่งไปทางนั้น

เธอเปรียบเหมือนนางฟ้าในชุดสีขาวสะอาดยืนจับผมไม่ให้ปลิวตามแรงลม

"คืนสมุดบันทึกฉันมา ฉันจะเผามันทิ้งเสียเดี๋ยวนี้"

ฉันแม้จะเหนื่อยหอบจากการเร่งเดินแต่ก็ยังไม่ลืมจุดประสงค์

"จะเผาไอ้นี่เหรอ ตัวตนของเธอนี่น่ะเหรอ"

เธอกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาที่สวยสด เธอควักมันออกมาจากกระเป๋ากระโปรงสีกรมท่า ฉันทำท่าจะแย่งเธอจึงชูมันขึ้นฟ้าหนีมือฉัน

"ฉันอ่านมันฆ่าเวลาขณะรอเธอ"

ฉันหน้าแดงตกใจทั้งอายที่ได้ยินคำนั้น แทนที่จะโกรธแต่ฉันกลับยืนก้มหน้านิ่ง

"เธออ่านมันแล้วเหรอ"

กานสุดาเดินเข้ามาแล้วเอานิ้วมือที่เรียวยาวยื่นมาลูบและสางผมของฉันซึ่งฉันได้แต่ยืนหลับตาพริ้ม

"ไว้ผมยาวนี่ เพราะอยากมีแบบฉันใช่ใหมและเธอก็รักผมเธอมากด้วย"

ฉันลืมตามาเจอกับใบหน้าขาวไร้เครื่องสำอางค์มาจ่ออยู่ตรงหน้า ฉันหลับตาไม่กล้าสู้หน้าแต่กลับได้รู้สัมผัสที่ริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม

ฉันผลักกานสุดาออกฉันตกใจหัวใจเต้นแรง ตุบตับ

"ทำใมล่ะ เธอเขียนชมว่าการได้จูบกับฉันคงจะเป็นความฝันของผู้ชายทุกคนรวมทั้งเธอด้วยไม่ใช่เหรอ"

ฉันก้มหน้าร้องให้หน้าฉันแดงเพราะความอับอายที่มีคนล่วงล้ำความลับขนาดนี้

"วันนี้พอแค่นี้ก็ได้"

เธอคงจะเห็นใจฉันกระมังถึงได้ให้กลับได้ ก็ดีจะได้วิงวอนขอบันทึกคืนซะเลย

แต่ผิดคาด

เธอไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ แต่เป็นมารร้ายที่กำลังเห็นฉันเป็นของเล่น

และเธอไม่ได้ใจดี

"ตัดผมนั่นซะ"

ฉันตกใจกับคำสั่ง ฉันทำหน้าตกใจจ้องหน้าสุดาแม้เธอจะไม่ยิ้มแต่ก็ยังสวย

"เธอไม่ใช่ฉัน ไม่มีทางเป็นได้ อย่าลอกเลียนแบบฉัน"

สายตานางมารร้ายไม่สนใจน้ำตาที่ร่วงพรู

ฉันไม่ได้นึกเสียดายผม แต่ที่ร้องให้นั้นก็เพราะ

คำพูดของไอดอลของฉัน

คนที่ฉันฝันอยากจะเป็นอย่าง

"พรุ่งนี้ฉันอยากเห็น มาริสาที่เป็นมาริสา ไม่ได้อยากเห็นมาริสาที่สวมคราบกานสุดา"

เธอเดินจากไปโดยทิ้งบันทึกไว้ที่แทบเท้าฉัน

จะมีประโยชน์อะไรถ้าเธออ่านมันไปแล้ว เธอคือคนสุดท้ายในโลกที่ฉันไม่อยากให้อ่านมัน

เมื่อเธออ่านแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้อีกต่อไป

เพราะเนื้อในมันมีแต่เรื่องราวเขียนเกี่ยวกับกานสุดาแทบทั้งสิ้น

โดยเฉพาะหน้าสุดท้าย ที่ฉันเขียนไว้อย่างชัดเจน

"ฉันรักกานสุดา"