ABnormal

ด้วยเกียรติ วินัย กล้า หาญ อดทน เสียงเหล่านักวิชาทหารออกเสียงขณะวิ่งไปมาอย่างเหนื่อยล้า ฉันเดินลงมาจากตึกด้วยใจตุ้มๆต่อม ฉันต้องทำด้วยเหรอ สารภาพรักกับเหล่า ร.ด.ที่หัวเกรียน และเหม็นเหงื่อ แต่ฉันได้เห็นใครสักคนในนั้น เอก มันเรียน ร.ด.ด้วย ถ้าเป็นหมอนี่มันคงคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่น ดีล่ะ ผ่านไปสองรอบที่เหล่าทหารวิ่งผ่าน สุดาจ้องมองจากอาคารสูงด้วยใจจดจ่อ แต่ฉันทำใจแทบไม่ได้ "เอาน่ะ เอกน่ะแหละ แล้วจะเคลียร์วันหลัง"
 
ขณะที่ฉันกำลังจะเปล่งเสียงนั้นเสียงของเหล่า ร.ด.ก็บดบัง
 
พวกเรานักศึกษาวิชาทหารแถวตรง ฉันตกใจและยืนนิ่ง
 
"บอกรักปฎิบัติ"ฉันยิ่งงงไปใหญ่ฉันเพิ่งเข้าใจว่าหัวหน้าหมู่อยากฝึกความกล้าของเหล่า ร.ด. 
 
"ผมรักคุณคร้าบโปรดรับดอกไม้จากพวกเราด้วยครับ"เหล่านักศึกษาวิชาทหารต่างงัดดอกไม้กระดาษหนังสือพิมพ์ส่งให้ฉันทุกคน รวมทั้งเอกด้วย ฉันโล่งใจ แต่เหลือบมองที่สุดา เธอไม่ยินดีนักและหลบฉากไป แต่ในใจฉันถอนหายใจอย่างล้นพ้น
 
 
 
วันต่อมาฉันก็ต้องตกใจและอับอาย
 
 
 
ฉันชอบพรุธทราเชื่อมมันแม่งๆดีแหะๆ ข้อความบนกระดานดำโชว์หราเป็นข้อความที่ลอกมาจากบันทึกฉันทั้งดุ้น ทุกคนต่างอ่านและหัวเราะแต่ฉันอายหน้าแดงคนเดียว
 
จนฉันเดินไปลบมันกับมือ
 
"พอๆ เลอะกระดานน่า เดี๋ยวครูก็มาแล้ว" ฉันแกล้งกลบเกลื่อนพลางลบกระดาน ฉันรู้ว่าใครทำ และทำให้ใคร
 
หลังเลิกเรียนฉันรีบไปหาสุดา
 
เธอยังงามอยู่ตรงสายลม กลิ่นหอมยังเป็นเอดลักษณ์ และน่าหลงใหล เธอยิ้มให้ฉันก่อนไปถึงตัวเธอซะอีก
 
 
 
"นึกแล้วว่าเธอต้องมา"
 
เธอพูดมันออกมาในขณะที่ฉันอายหน้าแดง
 
 
 
"ทำแบบนี้ทำใม ฉันก็ไปอย่างที่เธอว่า"
 
ฉันเถึยงทั้งน้ำตา
 
"เธอโล่งใจ ใช่ใหม ฉันเห็น"
 
ฉันอ้าปากค้าง
 
"เธอโล่งใจที่ไม่ได้พูดมันออกมาเองถูกใหม"
 
เธอยิ้มอย่างสวยงามแต่ในใจฉันตอนนี้ต้องการการหลุดพ้นจากเธอมากมาย
 
"เธอต้องการอะไร"
 
ฉันถามด้วยอารมณ์โกรธ
 
"พรุ่งนี้คาบสังคมโดดเรียนนะ ฉันจะรออยู่ที่หลังโรงยิม"
 
เธอพูดอย่างสบายใจเฉิบส่วนฉันแทบบ้า
 
"จะบ้าเหรอฉันไม่เคยโดดเรียน"
 
เธอชูบันทึกหราทำให้ฉันพูดไม่ออก
 
"ถ้าเธอไปหาฉัน เธอก็โดดเรียนด้วยสิ"
 
ฉันพยามยามโน้มน้ามแต่รู้สึกไม่เป็นผล
 
"คาบนั้นห้องฉันว่าง"เธอเดินจากไปพร้อมผู้มีชัย
 
ทิ้งให้ฉันน้ำตานองหน้า