ABnormal

7.0

เขียนโดย api3api

วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.06 น.

  9 บท
  3 วิจารณ์
  13.61K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2556 23.00 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

2) เรื่องบ้าๆยังมีต่อไป

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"เธอจะคิดยังไงถ้าฉันเบื่อพวกตัวผู้"

 

เธอพูดอย่างเรียบง่ายแต่ฉันนี่สิไม่ชินกับคำพวกนี้เอาเสียเลย

 

     "เอ้าทำงง ก็พวกมันสิคิดกับพวกเรายังไง ผู้หญิงเป็นได้ก็แค่ตัวระบายอารมณ์ มีไว้สืบพันธุ์ ส่วนพวกผู้ชายก็ลอยชายสบายใจ จริงป่ะ"

 

ฉันยิ้มไม่ออกอีกด้านเจ้าหญิงของฉันทำใมมืดมนอย่างนี้ 

 

     "ฉันไปล่ะ"

 

นั่นคือคำแรกที่ได้โต้เถียงเธอ

 

     "ถ้าเรื่องบุหรี่จะเชิญไปบอกใครฉันยินดี แต่เรื่องนี้คงไม่ทำให้ฉันโดนไล่ออก"

 

ฉันพูดตัดบทอย่างรุนแรง คงจะเป็นอย่างนั้นลองมีใครมาบังคับคุณด้วยเรื่งที่เขากุมความเหนือกว่า มันไม่มีความสุขหรอกใช่ใหม 

 

เธอทำหน้าแปลกอีกแต่ก็ยังหันมายิ้มด้วยใบหน้าที่สะสวย  พร้อมที่จะทำให้ใครต่อใครใจละลาย

 

     "นั่นสิ ฉันก็คิดว่ามันอ่อนและคงมัดเธอไม่อยู่แน่ๆล่ะ แต่เธอก็ยังเชื่อฟังฉันนี่

 

น่ะ ฉันรู้ล่ะ เธออยากเป็นเพื่อนกับฉันสินะ ถ้าเธอตอบว่าใช่ ฉันก็จะพร้อมเฉลยความในใจของฉันให้เธอฟัง"

 

ฉันเดินหนีโดยไม่ฟังต่อเหมือนที่ฉันทำกับเอก ฉันจะรู้สึกสะใจถ้าเธอคนนั้นทำหน้างงเอ๋อกินเหมือนหมอนั่น 

 

แต่เธอยิ้มนะ เธอยิ้ม?

 

ฉันยืนนิ่งทำสีหน้าราบเรียบ แต่ในใจกระวนกระวายเหลือเกิน ทำใม

 

 

 

     "ทำใม...ทำใมถึงยิ้มล่ะ.."

 

ฉันพูดอย่างแผ่วเบา ส่วนเธอยิ้มอย่างผู้มีชัย

 

     "เธอมันโรคจิต เธอมันชอบฟินกับคนที่เธอทำให้ปวดร้าวใช่ใหมล่ะ"

 

 

 

พังแล้ว ทลายลงแล้ว ฉันแพ้ ใช่ฉันเป็นอย่างนั้น และฉันก็จำได้แล้วเธอนั่นแหละคือเป้าหมายสูงสุดที่ฉันอยากเห็น

 

 

 

     "ฉันก็ไม่ปกตินะ ฉันมีสองด้าน ฉันก็อยากระบายเหมือนที่เธอหมั่นเขียนบันทึกนั่นประจำ ฉันอยากมีเพื่อน"

 

 

 

สุดาไม่ได้ทำหน้าเศร้าสร้อยไม่ได้ทำหน้าผู้มีชัยแต่ทำหน้าเหมือนกับฉันเหมือนที่เคยทำ  เจ็บปวด

 

เจ็บปวดเหรอ ใช่ ตอนนั้นพงษ์รู้ความลับฉันเรื่องบันทึก

 

ฉันเจ็บปวด แต่ฉันชนะฉันสะใจ และฉันรู้สึกเสียอารมณ์ที่สุดาไม่แสดงออกอย่างนั้น

 

 

 

     "และจะเป็นอย่างไรถ้าเรื่องในบันทึกของเธอมันรับรู้ถึงคนอื่นๆ"

 

ฉันตกใจและในสิ่งที่ฉันกลัวนั่นคือเธอยกบันทึกนั่นขึ้นมา บันทึกที่รวมทุกสิ่งอย่างและน่าอาย กับสายตาที่ทำได้ทุกสิ่งทุกอย่างถ้าไม่ได้อย่างใจ ใช่ฉันหมั่นเขียนบันทึกลงในนั้น ทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ในตอนนี้ ฉันเกลียดวิชาภาษาไทยที่ทำให้ฉันรู้จักบันทึก เกลียดทุกคนที่ทำให้บันทึกจดเรื่องที่ไม่ชอบไว้มากมาย เกลียดมากๆที่โลกอีกด้านของฉันจะอยู่ในมือของคนสวยแต่ร้ายกาจ

 

 

 

                "เอ้าทีนี้ คำร้องขอคำแรกคือ ไปสารภาพรักกับพวก ร.ด. ทำได้ใช่ใหม....."



 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา