ครอสทิเดียม

          เมื่อมาถึงบ้านเขาพูดด้วยความดีใจกับแม่ของเขาที่นั่งอยู่บนเตียงลูกฟูกเก่า ๆ กำลังทายาแก้ปวดบริเวณข้อเท้า
 
“แม่ครับผมได้งานแล้วครับ บริษัทแถวบ้านเรานี้เอง”
 
“ดีแล้วลูกได้งานใกล้บ้านไปมาจะได้สะดวก”
 
“ครับ ผมจะได้มาดูแลแม่ได้อย่างเต็มที่ด้วย”
 
“ลูกของแม่นี่เก่งจริง ๆ ขอ ให้เจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น ได้เลื่อนตำแหน่งเร็ว ๆ นะลูก”
 
“ครับผม แล้วผมจะเก็บเงินไว้ เราจะได้ย้ายออกชุมชนแออัดนี่สักที”
 
       วันนี้เป็นวันแรกที่เขามาทำงานที่บริษัทเฟอร์เม้นเอนเตอร์ไพร์ เขาไหว้ทุกคนที่พบ จนไปถึง
ฝ่ายประชาสัมพันธ์ เขาจึงแนะนำตัว ผู้หญิงฝ่ายประชาสัมพันธ์จึงพาเขาไปแนะนำทุกคนในบริษัท
จากนั้นจึงพาไปหา ยงยุทธ์ หัวหน้าฝ่ายการผลิต เขาจึงยกมือไหว้กล่าวทักทาย
 
“สวัสดีครับ”
 
“มาแล้วเหรอ พี่ลองไปถามคนสัมภาษณ์เมื่อวาน เห็นว่าได้เกียรตินิยมด้วย เก่งจัง จบมาจากมอไหนละ”
 
“มอคชสาร ครับ”
 
“อ้าว ที่เดียวกันเลย พี่ก็จบที่นี่เหมือนกัน ”
 
“แล้วพี่จบรุ่นที่เท่าไหร่ครับ”
 
“อย่าถามเลย รุ่นนานมาแล้ว เดี่ยวพี่จะพาไปดูงานที่น้องต้องทำดีกว่า”
 
“ครับ”
 
     ห้าเดือนมาแล้วเขาก็ยังทำงานทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดี ควบคุมการต้มฆ่าเชื้ออาหารกระป๋อง
ให้ได้ตามอุณหภูมิความร้อนสูงที่กำหนด ตรวจเช็คความสะอาดของมือพนักงาน อุปกรณ์ ให้ถูกต้อง
ตามสุขลักษณะ และสิ่งหนึ่งที่เขาต้องคำนึงเป็นพิเศษ เพราะพี่ยงยุทธ์ย้ำนักย้ำหนาตั้งแต่มาทำงาน
วันแรกคือต้องเติมกรดน้ำส้มลงไปในหน่อไม้ปี๊บ ให้มีสภาพเป็นกรด เพื่อจะได้ฆ่าเชื้อ ครอสติเดียม
โบทูลินัม ( Clostridium botulinum ) เขายังจำได้ดีถึงคำพูดของพี่ยงยุทธ์ในวันแรกที่เขาเข้ามา
ทำงาน
 
“ ก็อย่างที่เราเรียนละน้อง ต้องปรับสภาพหน่อไม้ปี๊บให้เป็นกรด มันถึงจะฆ่าเชื้อตัวนี้ได้ จากนั้นนำไปฆ่าเชื้อด้วยอุณหภูมิสูงต่อ
 
ไป อย่าลืมปรับให้เป็นกรดเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เชื้อจะไม่ตายและสร้างสารพิษ ทอกซิน ขึ้นมามีผลต่อระบบประสาท ทำให้เกิดอาการอัมพาต ตาพร่า กลืนอาหารก็ไม่ได้ ถ้าเป็นเด็กทารกก็อาจตายได้ บริษัทของเราเคยมีปัญหานี้มาเมื่อห้าปีที่แล้ว ต้องจ่ายค่าเสียหายให้แก่เจ้าทุกข์เป็นจำนวนมาก ”
 
จนมาถึงวันนี้ปรากฏว่ามีเหตุการณ์ ที่ทำให้เขาต้องใช้ความรู้คิดแก้ปัญหาเมื่อพี่ยงยุทธ์เข้ามาปรึกษาเขาว่า
 
“น้องลำไยกระป๋องมีปัญหา เมื่อวานร้านหนึ่งเอาของมาคืนเห็นว่ากระป๋อง มันบวม หลายกระป๋องเลย พี่ก็นั่งคิด ยังไม่รู้เป็น
 
เพราะอะไร พึ่งเดินเข้าไปในโรงเก็บมา เห็นบวมพองขึ้น เป็นหลายกระป๋องเลย จึงมาขอน้องช่วยนี่แหละ ”
 
“ได้ครับ แล้วนี่เป็นมาเมื่อไร กี่วันแล้วครับ”
 
“ก็หลายวันแล้วละสักสามวัน คุณวิเชียรเจ้าของบริษัทก็เครียด บอกว่าถ้าเสียทิ้งหมดเท่ากับทิ้งเงินหลายล้าน จะทำใหม่ก็กลัวบวม
 
พองอย่างนี้อีก จึงให้พวกเราฝ่ายผลิตคิดหาทางแก้”
 
“ครับพี่ ผมว่าปัญหาใหญ่จริง เดี่ยวผมจะลองช่วยอีกทีครับเผื่อเราอาจฆ่าเชื้อไม่หมด เชื้อมันน่าจะสร้างก๊าซ สักอย่างให้กระป๋องบวม แล้วผมจะช่วยครับ”
 
“ช่วย ช่วย กันแล้วกันคราวนี้ต้องอาศัยนักจุลชีววิทยาอย่างเรา”