ครอสทิเดียม

          เมื่อมาถึงบ้านเขาพูดด้วยความดีใจกับแม่ของเขาที่นั่งอยู่บนเตียงลูกฟูกเก่า ๆ กำลังทายาแก้ปวดบริเวณข้อเท้า

“แม่ครับผมได้งานแล้วครับ บริษัทแถวบ้านเรานี้เอง”

“ดีแล้วลูกได้งานใกล้บ้านไปมาจะได้สะดวก”

“ครับ ผมจะได้มาดูแลแม่ได้อย่างเต็มที่ด้วย”

“ลูกของแม่นี่เก่งจริง ๆ ขอ ให้เจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น ได้เลื่อนตำแหน่งเร็ว ๆ นะลูก”

“ครับผม แล้วผมจะเก็บเงินไว้ เราจะได้ย้ายออกชุมชนแออัดนี่สักที”

       วันนี้เป็นวันแรกที่เขามาทำงานที่บริษัทเฟอร์เม้นเอนเตอร์ไพร์ เขาไหว้ทุกคนที่พบ จนไปถึง

ฝ่ายประชาสัมพันธ์ เขาจึงแนะนำตัว ผู้หญิงฝ่ายประชาสัมพันธ์จึงพาเขาไปแนะนำทุกคนในบริษัท

จากนั้นจึงพาไปหา ยงยุทธ์ หัวหน้าฝ่ายการผลิต เขาจึงยกมือไหว้กล่าวทักทาย

“สวัสดีครับ”

“มาแล้วเหรอ พี่ลองไปถามคนสัมภาษณ์เมื่อวาน เห็นว่าได้เกียรตินิยมด้วย เก่งจัง จบมาจากมอไหนละ”

“มอคชสาร ครับ”

“อ้าว ที่เดียวกันเลย พี่ก็จบที่นี่เหมือนกัน ”

“แล้วพี่จบรุ่นที่เท่าไหร่ครับ”

“อย่าถามเลย รุ่นนานมาแล้ว เดี่ยวพี่จะพาไปดูงานที่น้องต้องทำดีกว่า”

“ครับ”

     ห้าเดือนมาแล้วเขาก็ยังทำงานทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดี ควบคุมการต้มฆ่าเชื้ออาหารกระป๋อง

ให้ได้ตามอุณหภูมิความร้อนสูงที่กำหนด ตรวจเช็คความสะอาดของมือพนักงาน อุปกรณ์ ให้ถูกต้อง

ตามสุขลักษณะ และสิ่งหนึ่งที่เขาต้องคำนึงเป็นพิเศษ เพราะพี่ยงยุทธ์ย้ำนักย้ำหนาตั้งแต่มาทำงาน

วันแรกคือต้องเติมกรดน้ำส้มลงไปในหน่อไม้ปี๊บ ให้มีสภาพเป็นกรด เพื่อจะได้ฆ่าเชื้อ ครอสติเดียม

โบทูลินัม ( Clostridium botulinum ) เขายังจำได้ดีถึงคำพูดของพี่ยงยุทธ์ในวันแรกที่เขาเข้ามา

ทำงาน

“ ก็อย่างที่เราเรียนละน้อง ต้องปรับสภาพหน่อไม้ปี๊บให้เป็นกรด มันถึงจะฆ่าเชื้อตัวนี้ได้ จากนั้นนำไปฆ่าเชื้อด้วยอุณหภูมิสูงต่อ

ไป อย่าลืมปรับให้เป็นกรดเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เชื้อจะไม่ตายและสร้างสารพิษ ทอกซิน ขึ้นมามีผลต่อระบบประสาท ทำให้เกิดอาการอัมพาต ตาพร่า กลืนอาหารก็ไม่ได้ ถ้าเป็นเด็กทารกก็อาจตายได้ บริษัทของเราเคยมีปัญหานี้มาเมื่อห้าปีที่แล้ว ต้องจ่ายค่าเสียหายให้แก่เจ้าทุกข์เป็นจำนวนมาก ”

จนมาถึงวันนี้ปรากฏว่ามีเหตุการณ์ ที่ทำให้เขาต้องใช้ความรู้คิดแก้ปัญหาเมื่อพี่ยงยุทธ์เข้ามาปรึกษาเขาว่า

“น้องลำไยกระป๋องมีปัญหา เมื่อวานร้านหนึ่งเอาของมาคืนเห็นว่ากระป๋อง มันบวม หลายกระป๋องเลย พี่ก็นั่งคิด ยังไม่รู้เป็น

เพราะอะไร พึ่งเดินเข้าไปในโรงเก็บมา เห็นบวมพองขึ้น เป็นหลายกระป๋องเลย จึงมาขอน้องช่วยนี่แหละ ”

“ได้ครับ แล้วนี่เป็นมาเมื่อไร กี่วันแล้วครับ”

“ก็หลายวันแล้วละสักสามวัน คุณวิเชียรเจ้าของบริษัทก็เครียด บอกว่าถ้าเสียทิ้งหมดเท่ากับทิ้งเงินหลายล้าน จะทำใหม่ก็กลัวบวม

พองอย่างนี้อีก จึงให้พวกเราฝ่ายผลิตคิดหาทางแก้”

“ครับพี่ ผมว่าปัญหาใหญ่จริง เดี่ยวผมจะลองช่วยอีกทีครับเผื่อเราอาจฆ่าเชื้อไม่หมด เชื้อมันน่าจะสร้างก๊าซ สักอย่างให้กระป๋องบวม แล้วผมจะช่วยครับ”

“ช่วย ช่วย กันแล้วกันคราวนี้ต้องอาศัยนักจุลชีววิทยาอย่างเรา”