Ghost in My School [ผีในโรงเรียนของฉัน]

          วันนี้ฉันมาโรงเรียนสายกว่าปกติ เนื่องจากเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเพราะกลัวเรื่องเล่าที่ครูเบรียนซี่เล่าเมื่อวาน ฉันหลับตาทีไรก็นึกถึงภาพน่ากลัวๆ แบบนั้น T___T รู้อย่างนี้ปิดหูหลับตาไม่ฟังครูเบรียนซี่เล่าซะก็ดี -_-
               "นินิ! พวกเธอ! เมื่อวานตอนเย็นฉันลองไปถามครูเจมส์มา" ปุกกี้เดินถลาเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ในมือถือกระเป่าใบใหญ่ (ใหญ่ถึงขนาดเอาไปใส่เด็กทารกได้ 2 คนเลยน่ะนั้นนะ -.,-) พร้อมใบหน้าที่ดูตื่นเต้น เธอคงมีเรื่องอะไรดีๆ (ละมั้ง) มาเม้ามอยอีกแหละ ฉันว่ายัยนี้เม้าเก่งสุดในห้องแล้วละ
               "ถามเรื่องอะไรของแก - -?" เพื่อนสาวอีกคนหันมาถาม ยัยปุกกี้รีบวางกระเป่า แล้วนั่งบนเก้าอี้ เตรียมจะเม้าให้เพื่อนๆ ฟัง
               "ก็เรื่องตำนานสยองที่ครูเบรียนซี่เล่าเมื่อวานไง ฉันลองเอาไปถามครูเจมส์มาว่า ตำนานแบบนี้มี อยู่จริงรึเปล่า" เพื่อนผู้หญิงทุกคนในห้องต่างหันมาสนใจที่ยัยปุกกี้จเล่า
               "เออ แล้วเป็นไง -.-?"
               "ครูเจมส์เขาบอกฉันว่าน่าจะมีแหละ เขาบอกว่าเขาเคยไปห้องสมุดแล้วเจอตำนานสยองขวัญที่โรงเรียนนี้ มันเป็นหนังสือที่เก่ามากๆ ตัวหนังสือยังเป็นลายมือเขียนเองอยู่เลยแหละแก! O_O"
               "เห้ยยย!! งั้นเราลองไปหาดูดีป่ะ ฉันอยากรู้อะแก!" ดี๊ผู้หญิงที่ว่าไม่เคยกลัวอะไรนอกจากจิ้งจก เธอกล้าที่จะทำอะไรที่ท้าทายในทุกเรื่อง ถ้าในหนังยัยดี๊ก็คงเป็นคนแรกที่จะโดนภูติผีหมายหัวเอาแน่ๆ -_- เพราะนิสัยที่กล้าบ้าบิ่นของเธอนี้แหละ
               "ไม่เอาหรอก... น่ากลัวจะตาย ขืนพวกเราไปอ่าน จะเป็นอะไรรึเปล่าเถอะ ผีที่นี้อาจจะโกรธเราก็ได้ ที่ไปอ่านเรื่องราวของพวกเขาอะ ฉันไม่เอาหรอกนะ DX" พิมผู้หญิงที่ดูอ่อนหวาน และอ่อนแอที่สุด เรียกได้ว่าตรงข้ามกับยัยดี๊ เพราะเธอเป็นพวกใจเสาะ ไม่กล้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่น่ากลัวๆ เป็นผู้หญิงที่น่าทะนุถนอมสุดๆ แหละ น่าทะนุถนอมจนน่าหมั่นไส้ไปเลยด้วย -__-
               "โอ๊ยยย!! ยัยพิม! เธอนี้มัน ขี้กลัว กลัว กลัว กลัว กลัวจนไม่กล้าเผชิญหน้า ปอดแหกชะมัด!" ยัยดี๊พูดเสียงดังทำหน้าหนายๆ แล้วฉีกยิ้มเฉิงเยาะเย้ยใส่พิม
               "อ่าว...ดี๊ทำไมเธอพูดแบบนี้ละ เธอไม่กลัวเหรอ เดี๋ยวผีเขาก็มาบีบคอเธอหรอก"
               "ฮะ ฮะ ฮ่าๆๆ น่าตลก... ฉันไม่กลัวหรอกผีเผอ -[]- ฉันนะ..." ไม่ทันพูดจบก็มีเสียงบุคคลที่สามแทรกเข้ามา
               "นิ! ยัยดี๊ฉันว่าแกอย่าไปลองดี จะดีกว่านะ ฉันไม่อยากให้คนในห้องแตกตื่น หรือตกใจ พากลัวกันทั้งห้องกับเรื่องงี่เง่าพวกนี้ อีกอย่าง ถ้าเรามานี้เพื่อเรียน และเราก็ไม่ได้ไปทำอะไรเขาด้วย เขาก็คงไม่มาทำอะไรเราหรอก อยู่นิ่งๆ ตั้งใจเรียนจะมีประโยชน์กว่านะ -__-" ริเดียร์หัวหน้าห้องของเรารีบพูดตัดบทยัยดี๊ทันที พร้อมสายตาที่ดูมาดมั่น มองไปที่ยัยดี๊ จนยัยดี๊ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ริเดียร์เธอเป็นคนที่มีนิสัยเด็ดเดี่ยว ตรงไปตรงมา และที่สำคัญเธอมีความรับผิดชอบที่สุดในห้อง เหมาะแล้วที่เธอได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้าห้อง
          และแล้วทุกคนในห้องก็เงียบกริบ สาวๆ ที่ยืนสุมหัวกันเม้ามอยอยู่ ก็กลับไปนั่งประจำที่ของตน
               กริ๊งงงงง! เสียงกระดิ่งบอกสัญญาณเข้าเรียนโฮมรูม
          ครูเบรียนซี่ก็เข้ามาโฮมรูมพวกเราเหมือนทุกวันๆ วันนี้ฉันไม่รู้ว่าครูท่านมาโฮมรูมเรื่องอะไร เพราะไม่ได้ฟัง ฉันนั่งคิดถึงเรื่องเล่าตำนานสยองของโรงเรียนนี้ ใจลึกๆ ฉันก็อยากไปห้องสมุด หาหนังสือตำนานสยองของโรงเรียนนี้อ่านดู แต่ฉันคิดว่า หนังสือเล่มนั้นคงถูกเก็บซ่อนไว้ หรือถูกทิ้งไปแล้ว เพราะเนื่องจาก เรื่องพวกนี้ทางโรงเรียนน่าจะปิดเป็นความลับด้วย
               "ครูดด!... ห้ อ ง เ ก็ บ ข อ ง ชั้ น ห้ า ..." จู่ๆ ก็มีเสียงเหมือนเศษแก้วถูกขูด พร้อมเสียงแหบๆ ของผู้หญิง มากระซิบข้างหู ทำเอาฉันขนลุก และตาค้างไปเลย ฉันรู้สึกหนาวๆ พอหันหลังไปดูต้นเสียง ก็ไม่พบต้นตอของเสียง มีแต่เพื่อนๆ ที่กำลังนั่งฟังครูเบรียนซี่ชี้แจงเรื่องในโรงเรียน
          หลังจากหมดคาบเช้า ในเวลาเที่ยง ฉันก็รีบทานข้าว แล้วขึ้นไปห้องเก็บของชั้นห้าดูก็พบริเดียร์ยืนอยู่หน้าห้องเก็บของ
               "ริเดียร์ เธอมาที่นี้ทำไมเหรอ"
               "- - แล้วเธอละ มาทำไม"
               "อือ... เหตุผลมันค่อนข้างจะไร้สาระน่ะ ^.^"
               "คงจะเหตุผลเดียวกันใช่ไหม ฉัน... เมื่อตอนเช้า คาบโฮมรูมฉันได้ยินเสียงผู้หญิงบอกให้ฉันมาห้องเก็บของชั้นห้า"
               "O[]O เอ่อ... ชะ ชะ ใช่ ฉันก็ได้ยินเสียงนั้น"
               "อืม... -_-"
               "..."
          เราสองคนยืนอยู่หน้าห้องเก็บของ ฉันรู้สึกไม่อยากเปิดประตูบานนี้เลย ฉันกลัว ฉันอยากกลับ แต่มาถึงนี้แล้ว ฉันเองก็อยากรู้ ริเดียร์ก็คงอยากรู้เช่นกัน
               "เธอคิดว่าเราควรเปิดประตูเข้าไปดีไหม" ริเดียร์ถามฉัน ในใจฉันไม่อยาก อยากจะเดินออกจากประตูบานนี้ แต่ไม่รู้ทำไม อะไรมันทำให้ฉันเดินออกไปไม่ได้อย่างกับมีแรงดึงอยู่ และฉันเองก็สงสัย อยากรู้ว่าในนี้มีอะไร
               "ฉัน... ฉัน... ฉันกลัว"
               "ฉันก็กลัว งั้นเราไปกันเถอะ ห้องเก็บของนี้คงไม่มีอะไรหรอก" ริเดียร์เบี่ยงหน้า กำลังจะก้าวออกจากหน้าประตูบานนั้น
          แอ๊ดดด! ปั๊ง!! จู่ๆ ห้องเก็บของก็เปิดออก ฉันกับริเดียร์ถึงกับตาค้าง ริเดียร์ที่กำลังจะเดินออกจากประตูบานนั้น หันหน้ามามองภายในห้องเก็บของ ในห้องนั้นไม่มีใคร เป็นเพียงห้องเล็กๆ ที่มีของเก่าๆ มีฝุ่นเขรอะ ฉันรีบคว้ามือริเดียร์มาจับไว้แน่น ฉันกลัวมาก ฉันอยากจะวิ่งหนี แต่ทำไมขาของฉันมันถึงเดินเข้าไปในห้องนั้นพร้อมๆ กับริเดียร์ T_T ฉันกลัว ฉันกลัว! ฉันกลัวจนตัวสั่น มือของริเดียร์สั่นเช่นกัน ฉันเหงยหน้ามองริเดียร์ สายตาที่เข้มแข็งของเธอทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้น
               "คริส... เธอสงบสติก่อน ฉันพอจะเข้าใจแล้ว ว่าเรามาที่นี้ทำไม" ริเดียร์จับมือฉันไว้แน่น หันหน้ามามองฉัน และชี้ไปที่ตู้เก็บของ ในนั้นมีหนังสืออยู่เล่มนึง ดูจะเก่าแก่มาก ริเดียร์เดินไปเปิดตู้เก็บของ แล้วหยิบหนังสือเล่มนั้นมาเปิดอ่าน
          ฉันกับริเดียร์ยืนอ่านหนังสือเล่มนั้นอย่างใจจดใจจ่อ หนังสือเล่มนั้น เล่าถึงตำนานสยองขวัญทั้งหมดของโรงเรียนนี้ มีทั้งเรื่องของผู้อำนวยการท่านที่เสียชีวิตอย่างน่าสยดสยอง และเรื่องเด็กชายที่กรีดหน้าตัวเองจนตาย และยังมีเรื่องผู้หญิงผมแดง เธอชื่อเกรซ เป็นครูวิชาดาราศาสตร์ เธอมีผมสีแดงสวยสด ผิวขาว แก้มสีชมพู เธอเป็นที่หมายปองของนักเรียนชาย และครูหนุ่มๆ เธอชอบส่องกระจกมาก ทุกๆวันเธอจะส่องกระจกมากกว่า 5 รอบ เมื่อวันที่ 30 เดือน 8 ครูเกรซเสียชีวิตอยู่ในห้องพักครู สภาพศพคือ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงานของเธอ และฟุบลงบนโต๊ะ ข้างหลังมีลอยแผลใหญ่อยู่บริเวณหัว บนโต๊ะมีกระจกอยู่ข้างหน้าศพบานใหญ่หนึ่งบาน ตำรวจสันนิษฐานว่า เธอถูกฆาตกรรม โดยผู้ร้ายเดินมาหาเธอจากข้างหลัง แล้วนำมีดหรือของมีคมอื่น มาแทงที่บริเวณหลังหัว แล้วดึงมีดออก
          ครูดดด! ครูดดด! ครูดดดด.....ดดด! ในระหว่างที่ฉันกับริเดียร์กำลังยืนอ่านหนังสือเล่มนั้นอยู่ ก็ได้ยินเสียงขูดกระจกเสียงนั้นทำให้ฉันและริเดียร์หยุดอ่านหนังสือเล่มนั้นทันที และเหงยหน้ามองกัน ฉันอยากจะร้องไห้ เพราะรู้เลยว่า ต้องมีอะไรแน่ๆ
               "ฉั น ส ว ย... พ ว ก เ ธ อ ว่ า ไ ห ม ล ะ.... ครูดดด ครูดดด ครูดดดด!" เสียงผู้หญิงที่แหบแห้ง เหมือนกับเสียงกระซิบในตอนนั้น ฉันกับริเดียร์หันไปมองต้นตอของเสียงที่อยู่ทางขวามือ
               "มะ มะ ไม่จริง... O_O" ริเดียร์พูดขึ้นเบาๆ เราสองคนยืนตาค้าง เพราะสิ่งที่เราเห็นนั้นคือ ผู้หญิงผมสีแดงสลวยกอดกระจกไว้ มือข้างขวาขูดกระจกด้วยเล็บที่แหลมคม ผมที่ปิดใบหน้าเพียงครึ่งเดียว นัยตาสีขาว ไม่มีแม้สีดำ รอบลูกตามีเส้นเลือดแดง รอบดวงตาคล้ำ บวมน่ากลัว ฉันอยากจะไปแล้ว ฉันอยากจะวิ่งออกไปแล้ว ทำไม ทำไม ทำไม! ทำไมฉันวิ่งไม่ได้ ใครก็ได้...ช่วยฉันด้วย!
               "ริเดียร์ ชะ ชะ ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว ฉันวิ่งไม่ได้" ริเดียร์ที่กำลังยืนตาค้างอยู่ เธอไม่ขยับตัวไปไหนเลย เธอคงเป็นแบบฉัน
               "ฮึ ฮึ ฮึ พ ว ก เ ธ อ รู้ ไ ห ม ฉั น ช อ บ ก ร ะ จ ก บ า น นี้ ม า ก... แ ล้ ว พ ว ก เ ธ อ รู้ ไ ห ม ฉั น ต า ย เ พ ร า ะ มั น! กรี๊ดดดดดดดดดดด!!" จู่ๆ ตัวผู้หญิงคนนั้นก็แตกไปพร้อมกระจกที่เธอกอดไว้ เศษกระจกกระเด็นใส่หน้าเราสองคน จนเราสองคนต้องก้มหน้าลง แล้วเอามือบังใบหน้าเพื่อไม่ให้เศษกระจกเข้าตาและจมูก เมื่อทุกๆ อย่างเงียบสงบ ริเดียร์ จับหนังสือไว้แน่น มืออีกข้างจับมือฉัน แล้วกระชากให้ตัวฉันวิ่ง
... เราสองคนรีบวิ่งออกมาจากห้องเก็บของ ริเดียร์วิ่งนำหน้าลงมายังห้องพักครูเบรียนซี่ ...