Ghost in My School [ผีในโรงเรียนของฉัน]

          เช้าวันนี้เป็นวันที่สดใส ฉันเรียนที่โรงเรียนซึ่งทุกคนคิดว่าเป็นโรงเรียนที่นักเรียนระดับเศรษฐี หรือระดับนายก ระดับแนวหน้าของประเทศจะต้องส่งลูกหลานมาเรียนที่โรงเรียนนี้ สำหรับใครหลายคน อาจคิดว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนคนรวย ซึ่งมันก็ถูก

          โรงเรียนนี้ไม่จำเป็นต้องมีเครื่องแบบยูนิฟอร์ม ก็สามารถมาเรียนได้ นักเรียนทุกคนได้รับความเป็นอิสระในการเล่นกีฬา การแสดงเพื่อโชว์ความสามารถ เรียกได้ว่าเป็นโรงเรียนที่ครูมีหน้าที่เพียงสอนหนังสือ และติดตามพฤติกรรมต่างๆ ของเด็กนักเรียนเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ในการบังคับขู่เข็ญเด็กนักเรียน ดังนั้นโรงเรียนนี้จึงเป็นโรงเรียนที่เปิดโอกาศให้กับนักเรียนในทุกๆด้าน เพื่อให้นักเรียนค้นคว้าตนเองว่าต้องการอะไร และอยากเป็นอะไร โดยไม่วาดกรอบให้แก่เด็กนักเรียนมากจนเกินไป แต่กฎระเบียบบางข้อของโรงเรียนนี้ก็ดูจะแปลกๆ ไปบ้างบางข้อ ซึ่งกฎที่ฉันชอบมากที่สุดคือ ในหนึ่งเทอม ครูห้ามให้การบ้านเกิน 10 ชิ้นงาน เพราะส่วนใหญ่จะเป็นการสอบปฏิบัติซะมากกว่า

          ฉันชื่อคริส ฉันเป็นนักเรียนระดับชั้น ม.6 ห้อง B ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก เพราะเพื่อนๆ มักจะคิดว่าฉันดูผู้ดีเกินกว่าจะไปทักหรือไปคุยด้วย บางคนก็กลัวว่าถ้ามายุ่งกับฉัน ทำให้ฉันหงุดหงิด หรือทำฉันโกรธ พ่อของฉันจะมาจัดการ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่งี่เง่ามาก ฉันไม่คิดว่าพ่อของฉันจะทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นหรอก พ่อของฉันเป็นนักธุรกิจที่มีอิทธิพลในเมืองนี้ จึงไม่แปลกเลยที่ใครๆ หลายๆ คนจะไม่อยากคุยไม่อยากทักทายไม่อยากสนิทกับฉัน พ่อของฉันบอกให้ฉันมาสอบเรียนที่นี้ ใจจริงฉันไม่อยากมาอยู่โรงเรียนนี้ เพราะฉันกลัวไม่มีเพื่อน ซึ่งมันก็เป็นจริงๆ อย่างที่ฉันคิด ก่อนที่ฉันจะสอบเข้าโรงเรียนนี้พ่อบอกกับฉันว่า

               "หากเธอไม่สามารถสอบเข้าโรงเรียนนี้ได้! ก็จงอย่าเรียนต่ออีก"

          พ่อของฉันท่านซีเรียสในชีวิตฉันมากกว่าฉันซะอีก ท่านเป็นพ่อที่ดี ท่านขีดเส้นทางความสำเร็จให้ฉันแบบเป็นเส้นตรง มันดูเหมือนง่าย แต่สำหรับฉันคิดว่ามันยากมากที่จะไปตามเส้นทางที่พ่อขีดให้ บางครั้งฉันก็รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตของฉัน ฉันอิจฉาคนที่มีฐานะพอมีพอกิน ไม่รวยไม่จน ดูชีวิตของพวกเขาจะมีความสุขมากกว่าฉัน

          ครืดดด... กึก... กึก... กึก... กึก... เสียงประตูห้องเรียนด้านหน้าเปิดออก ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของใครสักคนที่ใส่รองเท้าส้นสูงกำลังเดินมาหน้าห้องเรียน เสียงนั้นทำให้ทุกคนที่กำลังนั่งคุยกันในห้องหันหน้ามายังหน้าห้องเรียนรวมทั้งฉัน

               "สวัสดี... นักเรียนที่รักทุกคนนะจ๊ะ" O_O แน่นอน เสียงอันสุด Sexy นี้ ครูเบรียนซี่ เธอคือครูประจำชั้นของห้องเรา เธอเป็นครูผู้หญิงคนนึงในโรงเรียนที่ได้รับฉายาว่า 'fervently eyes' ซึ่งแปลว่า 'มองด้วยสายตาอันเร่าร้อน' ฉันคิดว่าเธอเหมาะกับฉายานี้มาก! ถึงครูเบรียนซี่จะดู sexy หุ่นของเธอไม่เหมาะจะมาเป็นครู เพราะหุ่นเธอนั้น -.,- ขอบอกว่าสวดยอดด! เธอสอนวิชาฟิสิกส์อายุน่าจะสัก 27-28 ละมั้ง

               "วันนี้ครูก็ไม่รู้จะมาโฮมรูมเรื่องอะไรนะ... แต่ก็เพิ่งจะนึกออกได้ไม่กี่ ชม. ที่แล้วนี้ วันนี้ครูจะมาเล่าตำนานสยองขวัญของโรงเรียนเราแล้วกัน" เมื่อครูเบรียนซี่พูดเช่นนั้นนักเรียนทั้งห้อง ต่างตั้งใจฟังเรื่องเล่าที่ครูกำลังจะเล่า ฉันคิดว่ามันไม่น่าเชื่อ ว่าโรงเรียนนี้จะมีตำนานสยองขวัญอะไรแบบนี้ด้วย เนื่องจากเป็นโรงเรียนระดับสูง ไม่น่าจะมีคนตายหรอก

               "แต่ก่อนโรงเรียนเราก็เป็นโรงเรียนระดับสูงอยู่แล้ว มีผู้อำนวยการที่มีการศึกษา มีเงินมีทองเข้ามาประจำอยู่ที่โรงเรียนนี้หลายท่านด้วยกัน จนมาถึงรุ่น 104 ผู้อำนวยการท่านหนึ่งที่ดำรงตำแหน่ง ณ รุ่นนั้น ในวันที่ 10 เดือน 4 ปี 2500 ผู้อำนวยการท่านนี้ก็ได้เสียชีวิตอย่างน่าสงสัยและแปลกประหลาด มีคนพบศพผู้อำนวยการท่านนั้นอยู่บนดาดฟ้า นอนตัวแข็ง ตาเหลือกมีเลือดออกมาจากตาทั้งสองข้าง ว่ากันว่า ทุกๆ วันที่ 10 เดือน 4 จะมีคนเห็นผู้ชายร่างใหญ่ ดูท่าทางมีอายุ ยืนก้มหน้าอยู่บนดาดฟ้า แต่มันก็เป็นเพียงเรื่องเล่าแหละจ๊ะ นอกจากเรื่องนี้แล้วก็ยังมีอีกหลายๆ เรื่องเลยละ นักเรียนอยากจะฟังอีกไมละจ๊ะ" นักเรียนทุกคนในห้องผยักหน้าแล้วตอบกลับว่า

               "ครูเล่าต่อสิครับ/ค่ะ"

               "อืม... งั้น... ครูจะเริ่มเล่าอีกเรื่องนะ เรื่องนี้นานมากแล้ว ก่อนเรื่องของผู้อำนวยการท่านนั้นเสียชีวิตซะอีก มีนักเรียนชายคนนึง เขาเป็นนักเรียนดีเด่น นักเรียนชายคนนี้ชื่อแฟรงค์ เขาได้ไปแข่งขันบรรเลงเปียโนระดับโลก สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนเราโด่งดังไปทั่วโลก หลังวันรับรางวัลชนะเลิศของเขาผ่านไปได้เพียงสามวัน เขาก็เสียชีวิตในห้องน้ำ สภาพศพ บนหน้ามีรอยกรีดซ้ำๆ หลายจุด ยับเยินไปหมด ในมือถือคัตเตอร์ ตำรวจสันนิษฐานเขาฆ่าตัวตาย เพราะเขาเครียดเรื่องครอบครัว โดยฆ่าตัวตายด้วยวิธีเอาคัตเตอร์กรีดหน้าตัวเองจนเลือดหมดตัว หลังการตายของแฟรงค์ ทางโรงเรียนจึงประกาศห้ามนักเรียนทุกคน เอามีด คัตเตอร์ หรือของมีคมทุกๆ ชนิดมาโรงเรียน แล้วก็ ตอนเย็นๆ ในวันที่ 7 เดือน 2 มักจะมีคนเห็นนักเรียนชายถือคัตเตอร์ นั่งอยู่บนฝาชักโครกในห้องน้ำชายห้องที่สี่... อือ... วันนี้ครูเล่าแค่นี้แล้วกันนะ หมดเวลาโฮมรูมแล้ว ครูไปสอนก่อนนะจ๊ะ"

          แล้วครูเบรียนซี่ก็หยิบสมุดหนังสือ ปากกา เดินออกไปจากห้อง ทุกคนในห้องเงียบกริบ บางคนนั่งหลับ บางคนก็ยังจับมือเพื่อน หลังจากผ่านไปได้ไม่นาน เริ่มมีการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องเล่าที่ครูเบรียนซี่เล่าเมื่อสักครู่ หลายๆ คนบอกว่า "ไม่น่าใช่เรื่องจริง" บางคนบอกว่า "ไม่รู้อาจจะจริงก็ได้" ซึ่งเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีคนมากมายหลายๆ คน มาสนทนาเรื่องความจริงของเรื่องเล่าสยองขวัญนี้ แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าสงสัยมากกว่า ทำไมผู้อำนวยการคนนั้นถึงเสียชีวิตในสภาพศพที่น่ากลัวแบบนั้น แถมวันเวลาที่ผู้อำนวยการท่านนั้นเสียชีวิตก็เป็นวันที่ 10 เดือน 4 ซึ่งถ้าสังเกตดูดีๆ ปกติการเขียนวันที่ของคนไทย มักจะเขียน วัน/เดือน/ปี และถ้าลองใส่วันเดือนปีของวันที่ ผอ. ท่านนั้นเสียชีวิตดู ก็จะเป็น 10/4/2500 หรือ 10/4/00 หากลองตัด / ออก ก็จะเป็น 10400 ซึ่งหากตัดเลข 00 ข้างหลังออกก็จะเป็น 104 ตรงกับรุ่นที่ ผอ. ท่านนั้นดำรงตำแหน่ง และเสียชีวิต ณ รุ่นนั้น ฉันคิดว่ามันแปลก และทำไมนักเรียนชายคนนั้นถึงได้ฆ่าตัวตายทั้งที่ตนเองก็เป็นถึงที่หนึ่งของโลก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ ...