[Fic naruto] short story sakura

ภายในห้องนอนมีชายหญิงนอนเคียงกับบนเตียงสีขาวสะอาดตาร่างบางนอนหันหลังให้ร่างสูงที่นอนนิ่งก่อนร่างสูงจะขยับตัวเล็กน้อยลุกขึ้นมาหันหน้ามองร่างบางเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป ร่างบางลืมตาขึ้นมามองร่างสูงที่เดินเข้าห้องน้ำไปโดยที่เขาไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อย ซากุระค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างลำบากเพราะยังปวดช่วงกลางตัวอยู่เกิดจากการกระทำอันป่าเถื่อนของร่างสูง ซากุระหันมองเตียงนอนที่ยับยู่ยี่กับรอยคราบเลือดจางๆ ก็ยิ่งตอกย้ำสิ่งที่ตนเสียไปหยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นจัดการกับตัวเอง

แอ๊ดดด...

"จะไปไหน!" เสียงทุ้มดังขึ้นมาซากุระชะงักเล็กน้อยเหล่มองด้วยหางตาก่อนจะเอื้อมมือจับลูกบิดประตู ซาสึเกะก้าวเท้าเข้ามาใกล้ร่างบางคว้ามือซากุระไว้พร้อมจับกระเป๋าในมือโยนมันไปที่มุมห้อง

"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง!" ซาสึเกะกระแทกเสียงใส่เล่นเอาซากุระสะดุ่ง

"ฉันจะกลับบ้าน" ร่างบางพูดออกมาอย่างแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

"ใครให้กลับ" ซาสึเกะถามด้วยน้ำเสียแข็งๆ พร้อมบีบข้อมือร่างบางแรงขึ้นเล็กน้อย

"นายบอกเองนิว่าถ้านาย... เอิ่มม.. พอใจแล้วนายจะให้ฉันไป" ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ไม่กล้าสบตาคุยกับร่างผสูงตรงหน้า ซาสึเกะผ่อนแรงบีบมือออกค่อยๆ ไล่มือมาที่ปลายค้างอีกมือโอบเองร่างบางดึงตัวเข้ามาหาตัวเอวจนแนบชิดก่อนจะออกแรงบีบปลายค้างซากุระพร้อมเชิดหน้าหวานให้เงยหน้าสบตากับเขา

"คิดว่าแค่นั้นจะทำให้ฉันพอใจงั้นหรอ หึ!" ซาสึเกะค่อยโน้มหน้าลงมาทาบริมฝีปากบนเรียวปากอวบอิ่มอย่างนุ่มนวลแผ่วเบาก่อนจะแซะลิ้นร้อนๆ เข้าไปควานหาความหอมหวานในปากร่างบางอย่างอ่อนโยนจนซากุระเคลิ้มกับสัมผัสที่ได้หลับตาพริ้มรับสัมผัสที่นุ่นนวลแต่เร้าร้อนอย่างประหลาดก่อนซาสึเกะจะค่อยๆ ผลักตัวออกอย่างช้าๆ ก้มลงพรมจูบที่แก้มเนียนใส่อย่างเบาๆ

"ไปทำอาหารเช้าให้ฉันด้วยวันนี้ฉันจะ..กิน ถ้าฉันแต่งตัวเสร็จแล้วเธอยังทำไม่เสร็จละก็... ฉันจะกินเธอแทน" ซาสึเกะกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงกระเส่าเร้าอารมณ์ทำเอาร่างบางแข็งทือไปเลยที่เดียวข้างแก้มของซากุระแดงอย่างเห็นได้ชัดซาสึเกะมองอาการของคนตรงหน้ากระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะผลักตัวออกจากซากุระแล้วเดินไป แต่ซากุระยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ

"ไม่ไปหรอ อ๋อ.. หรือเธออยากให้ฉัน กิน!! เธอ" ซาสึเกะพูดกับร่างบางจากด้านหลัง

"ฉะ...ฉันจะไปดะ..เดี๋ยวนี้ล่ะ" ซากุระรีบเดินออกไปทันทีโดยไม่หันมามองร่างสูง ทิ้งซาสึเกะยืนอมยิ้มกับอาการของร่างบาง

30 นาทีต่อมา

"ครับแม่ ครับผมรู้แล้วน่า แต่แม่อย่าส่งมันมา ผมไม่เบี้ยวหรอกน่า แม่ไม่ชอบหรอ แค่นี้นะครับ รักแม่ครับ" ซาสึเกะวางสายลงก่อนเดินออกมาจากห้องนอนมองร่างบางที่ยืนจัดจานอาหารด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่เล็กน้อยเดินมาหาร่างบางจากด้านหลัง

"ฉันไม่ชอบแบบนี้!" ซาสึเกะเดินมาซ้อนหลังร่างบางจากด้านหลังท้าวมือบนโต๊ะอาหารโดยมีซากุระอยู่ด้านหน้า

"อ่ะ!!" ซากุระหันหน้ามาขณะที่ซาสึเกะถามจนหน้าหวานประทะแผ่นอกกว้างเบาก่อนซากุระจะเงยหน้ามองร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะหลบตาลงเพราะสายตาของชายตรงหน้ากำลังคาดโทษเธออยู่

"ละ..แล้วนายจะเอาอะไร" ซากุระถามออกไปรัวๆ พยายามเอาตัวเองออกจากอ้อมแขนคนตรงหน้าแต่เขากักเธอไว้จนแทบขยับไปไหนไม่ได้

"เธอขัดคำสั่งฉัน กล้าดีนิ" ซาสึเกะแนบตัวติดร่างซากุระพร้อมส่งสายตาแข็งกราวแต่ปนไปด้วยความเจ้าเล่ห์มาให้เลือนหน้าเข้าใกล้หน้าหวาน ซากุระกอกตาไปมาเลือนหน้าหนีนัยตาสันๆ เล็กน้อยอย่างคนตกใจ

แอ๊ดดดด

"เอิ่ม.... ฉันมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของร่างสูงผมดำที่คุ้นเคย

"มาทำไม/พี่อิทาจิ!!" ซากุระหันหน้ามามองคนที่เพิ่งเข้ามาพร้อมส่งสายตาของความช่วย ส่วนซาสึเกะหลับตาพร้อมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนหันมามองอิทาจิที่ยืนดูสภาพทั้งคู่ที่แนบชิดติดกันอยู่ ก่อนซาสึเกะจะผลักตัวออกจากร่างบาง

"แล้วนายจะมาทำไม มได้ทุกวี่ทุกวัน เบื่อ" ซาสึเกะพูดอย่างรำคาญนตรงหน้าเอามากๆ

"แม่ให้ฉันพาพวกนายไปลองชุดแต่งงาน" อิทาจิยังคงยืนอยู่ที่เดิม

"ฉันไปเองได้น่ะ ไม่เห็นต้องส่งนายมาเลย" ซาสึเกะนั่งลงตรงที่ซากุระจัดอาหารให้

"ให้นายพาซากุระไปชาตินี้จะได้แต่งไหม ฉันรู้จักแกดีไอ้น้องชายถึงแม่จะเชื่อว่าแกจะไปแต่โดยดีแต่ฉันไม่เชื่อ" อิทาจิพูดอย่างรู้ทัน ก่อนหันมองซากุระที่ยืนหน้าแดงอยู่

"หึ! อาจไม่เป็นแบบที่นายคิดก็ได้" ซาสึเกะตอบกลับไป ทำเอาอิทาจิมองหน้าน้องชายด้วยสีหน้าสงสัย 'มีอะไรเกิดขึ้นระหว่าง 2 คนนี้กันแน่'

ณ ร้าง My Soulmate Studio

ตึก ตึก ตึก

ร่างบางเรือนผมสีชมพูหวานยืนอยู่ตรงกลางห้องดูเหมือนเธอกำลังมีปัญหากับชุดที่ใส่อยู่ไม่ใช่น้อย อาจเพราะซิบด้านหลังอยู่ต่ำไปหรืออาจเป็นเพราะแขนเธอสั้นเกิน ร่างสูงผมสีน้ำเงินเข็มในชุดทักซิโด้สีดำสนิทเดินเข้ามาดูความเรียกร้อยถึงกับยิ้มกับการกระทำของร่างบาง

"พี่ค่ะช่วยรูดซิบให้หน่อยสิค่ะแขนฉันไม่ถึงอ่ะค่ะ" ร่างบางเอื่อมมือจนสุดแขนแต่มันก็ไม่ถึงอยู่ดี

ซิ๊บบบ...

"ขอคะ.... อ๊ะ!!" หลังจากร่างสูงรูดซิบให้ร่างบางเสร็จก็เข้าโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง

"ฉันขอโทษ" ซาสึกะเอาหน้าซุกซอกคอซากุระพร้อมพูดออกมา

"นะ..นายเป็นอะไรซาสึเกะ?" ซากุระมองร่างสูงที่กอดตนอยู่ด้วยอาการเป็นห่วง

"ฉันขอโทษที่ทำไม่ดีกับเธอชอบว่าชอบตะโครกใส่ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเข้าใกล้..." ซาสึเกะเงยหน้ามามองหน้าซากุระเล็กน้อย

"เพราะฉันกลัว.. กลัวใจตัวเองยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว ฉันห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกลึกซึ้งกับเธอไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันปฏิเสธใจตัวเองต่อไปไม่ได้แล้วว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ เรามาเริ่มใหม่กันได้ไหมซากุระ" ซาสึเกะจูบข้างแก้มร่างบางอย่างอ่อนโยนแผวเบาราวกับว่ากลัวแก้มนั้นจะบุสลายไป

"ทำไมนายถึง... หรือแค่จะรับผิดกับเรื่องที่นายทำถ้าเป็นเรื่องมะ..." ซาสึเกะประกบปากจูบซากุระก่อนจะพูดจบค่อยจับร่างบางหันมาแล้วกอดไว้แน่นๆ กันร่างบางขัดขืนก่อนจะผลักตัวออกมา

"ฉันรักเธอนะซากุระ ฉันแต่ขอโอกาสเท่านั้น" ซาสึเกะยังคงกอดซากุระอีกมือจับปลายคางร่างบางให้เชิดขึ้นเพื่อสบตากับเขาจนซากุระรับรู้ว่าสิ่งที่ร่างสูงพูดเป็นเรื่องจริงสายตาที่จริงจังแต่มันอ่อนโยนมากสำหรับเธอ

"ฉะ..ฉันก็รักนาย" ซากุระพูดออกมาอย่างอายๆ ข้างแก้มแดงระเรื่อนิดๆ ซาสึเกะคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะปล่อยตัวซากุระให้เป็นอิสระดึงสร้อยที่คอออกมาสร้อยที่เข้าหวงแหงที่สุดเอาแหวนที่ห้อยอยู่ออกมายื่นให้ซากุระโดยสวมให้นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

"แหวนนี้เป็นแหวนที่พ่อฉันให้ไว้ก่อนตาย พ่อบอกฉันว่าให้กับคนที่ฉันรักในวันแต่งงาน แต่ฉันมั่นใจว่าคนๆ นั้นคือเธอ ช่วยรักษามันจนกว่าจะถึงวันของเราได้ไหม" ซาสึเกะมองหน้าซากุระเล็กน้อยก่อนจะจูบที่แหวน

"อะ..อืม" ซากุระพยักหน้าเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างมีความสุขเอามากๆ

"งั้นฉันไปก่อนน่ะ" ซาสึเกะเดินออกไปนอกห้องแต่งตัวปล่อยให้ร่างบางยืนยิ้มอยู่คนเดียว

"หวังว่านายคงไม่หลอกฉันใช่ไหมซาสึเกะ" ซากุระพูดยกมือขึ้นมาดูแหวนที่ซาสึเกะใส่ให้มันเป็นแหวนประจำตระกลูของอุจิวะมี 2 วงและหนึ่งในนั้นอยู่ที่นิ้วของเธอเท่ากับว่าตอนนี้เธอได้เป็นคนของอุจิวะแล้ว

ตัดมาทางซาสึเกะ

'คุณคงสงสัยใช่ไหมทำไมผมถึงพูดกับซากุระไปแบบนั้น แต่ผมรู้สึกอย่างที่ว่าไปจริงๆ ผมรักเธอ ทั้งๆ ที่ผ่านมาผมปฏิเสธเธอมาโดยตลอด ผมกะไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ายัยนั้นเข้ามาในใจผมตั้งแต่เมื่อไหรแต่เท่าที่รู้ตอนนี้เวลานี้ ทุกลมหายใจของผมมีให้ ซากุระ คนเดียว ส่วนฮินาตะ... อาจเป็นเพราะความห่างทำให้ความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนไป และอาจเป็นเพราะผมได้ใกล้ชิดกับซากุระทุกคืนทุกเช้าผมเห็นแต่หน้าเธอ เห็นสิ่งที่เธอทำสนิ่งที่เธอเป็นในทุกด้านทั้งเวลา ดีใจ เสียใจ น้อยใจ หรือต้องที่ผมขัดใจเธอ ตอนนี้เวลานี้ ผมรักเธอ ผมรักซากุระ' ซาสึเกะปิดประตูห้องแต่งตัวยืนยิ้มกับสิ่งที่ตนคิดก่อนสายตาจะไปสุดกับใครบางคนที่แสนจะคุนตาในชุดเจ้าสาวสีขาวสุดสะอาดตา

"ฮินาตะ" เสียงทุ้มเรียกคนที่เดินอยู่ให้หยุดร่างบางหันหน้ามามองด้วยสีหน้าที่หลากหลายปนตกใจ

"ซาสึเกะ!!" เสียงใส่ดังตอบกลับไป

"ของคุยหน่อยสิได้ไหม" ซาสึเกะเดินมาหาร่างบางฮินาตะไม่ตอบรับหรือปฏิเสธยืนนิ่งๆ ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตาร่างสูง

"ฉันอยากให้เรื่องของเรา... จบแบบที่เรายังดีต่อกันไม่มีอะไรต้องค้างคา" ซาสึเกะเอื้อมมือไปจับมือฮินาตะมากุมไว้สัมผัสที่อบอุ่นอ่อนโยนกลับมาสู่ฮินาตะอีกครั้ง

"ฉันมีความสุขมากที่เคยใช้ชีวิตร่วมกับเธอฉันไม่เคยมีความสุขเท่านั้นมาก่อน ขอบคุณที่มาเติมในสิ่งที่ฉันไม่เคยมีไม่เคยได้สัมผัสกับความรักที่เรามีให้กับ แต่ว่าวันนี้มันจบแล้วฉันขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันหวังดีต่อกันได้ไหมฮินาตะ" ซาสึเกะสบตาร่างบางที่ยืนทำหน้านิ่งแต่เริ่มมีน้ำสะสมที่ขอบตา

"อืม ฉันขอบคุณนายเช่นกันที่ไม่โกรธฉันเรื่อง..."

"ฉันไม่เคยโกรธเธอฮินาตะ" ซาสึเกะพูดขัดขึ้นมาเอื้อมมือไล้ข้างแก้มอย่างละมุน

"นายเจอสิ่งที่มาเติมเต็มแล้วสิน่ะ รักษาเธอไว้ดีๆ ล่ะ ของให้นายมีความสุขมากๆ น่ะซาสึเกะฉันจะไม่ลืมนายเลย" ฮินาตะส่งยิ้มให้พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเธอไม่ได้เสียใจที่ซาสึเกะรู้ใจตัวเองแต่เธอรู้สึกโล่งที่ไม่ต้องทนอึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะตลอดเวลาที่ซาสึเกะมาหาเธอตอนที่ซากุระเข้ามาเขาปฏิบัติกับเธอเหมือนเธอเป็นตัวแทนใครบางคน

"ขอบคุณๆ จริงๆ" ซาสึเกะก้มลงจูบที่หน้าผากฮินาตะเบาๆ ก่อนจะผลักตัวออกมา

"ขอให้มีซาสึเกะน้อยเร็วๆ น่ะ" ฮินาตะส่งยิ้มแบบอ่อนโยนไปให้ก่อนทั้งคู่จะแยกจากกัน โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องทุกภาพทุกตอนที่ทั้งคู่คุยกัน

Writer talk

อิอิ มาอัพแล้วน๊าาาา ช้ากว่าที่บอกไว้ 15 นาที (UP 4/8/2557 0.15 น.) อย่าโกรธกันน๊าาาา ตอนต่อไปก็จบแล้ว รอติดตามกันน่ะจ๊ะ บ๊ะบายยยยยย เจอกันตอนหน้าจ๊าาาาา