[Fic naruto] short story sakura

ร่างสูงผมยาวรวมไว้ด้านหลังอย่างหลวมๆ เดินออกมาจากมุมหนึ่งหลังจากที่ ซาสึเกะกับฮินาตะเดินไป ร่างสูงมองทั้งคู่เดินเข้าห้อง สตูดิโอ ไปก่อนจะมองมือถือตัวเองแล้วคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

"แกเสร็จฉันแน่ ไอ้ซาสึเกะ หึ!!" ร่างสูงพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินมานั่งโซฟาตรงโซนรับแขกของทางร้านหน้าห้องสตูดิโอที่ซาสึเกะกับฮินาตะเข้าไป สีหน้าดูมีความสุขยิ่งนัก พรางคิดอะไรบางอย่างในหัวก็ยิ่งยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

ตัดมาทางซากุระ

 

"เรียบร้อยแล้วใช่ไหมค่ะ เราไปที่ห้องสตูดิโอกับเลยดีกว่า" ร่างบางเสื้อสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามาดูความเรียบร้อยก่อนจะเดินนำหน้าออกไปนอกห้องแต่งตัว

"อาจใช้เวลานานสักนิดน่ะค่ะ พอดีวันนี้มีคิวชนกัน 2 คิวน่ะค่ะ ต้องขอโทษอีกทีน่ะค่ะคุณซากุระ" พนักงานสาวหันมาบอกซากุระก่อนจะหันหน้าเดินไป

"อ๋อค่ะไม่เป็นไรค่ะ" ซากุระส่งยิ้มให้พนักงานสาว ก่อนทั้งคู่จะหยุดอยู่หน้าห้องสตูดิโอ

"คุณคือ คุณฮารูโนะ ซากุระใช่หรือเปล่าครับ" ร่างสูงผมสีดำลุกขึ้นมาจากโซฟาทักร่างบางในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดตา ซากุระชะงัดเล็กน้อยหันมองหน้าร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย 'ใครกันน่ะ'

"ใช่ค่ะ ฉัน ฮารูโนะ ซากุระ ว่าแต่คุณคือใครค่ะ ฉันจำได้ว่าไม่เคยรู้จักคุณน่ะ" ซากุระทำหน้าสงสัยเล็กน้อย

"ผม ฮิวงะ เนจิ ครับเพื่อนรักของซาสึเกะ" เนจิฉีกยิ้มให้ซากุระเล็กน้อย

"อ๋อค่ะ ยินดีที่ได้รู้ค่ะ" ซากุระหันไปคุย พนักงานเห็นว่าคงคุยกันนานจึงเดินเข้าไปในสตูดิโอ

"ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรอค่ะ?"

"คือ.. ผมแค่อยากมาเตือนคุณน่ะครับ ไม่อยากให้คุณเป็นเหมือนกับน้องสาวผม" เนจิพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"น้องสาวคุณ?" ซากุระทำสีหน้าสงสัยป่นตกใจ

"ครับ สองคนนั้นเป็นแฟนกันและรักกันแต่ไม่นานมานี่เขาทั้งสองคนต้องเลิกกันผมไม่ทราบถึงสาเหตุที่ซาสึเกะเลิกกับฮินาตะทั้งๆ ที่ซาสึเกะรักน้องสาวผมมากถึงขนาดวางแผนแต่งงานกันสิ้นปีหน้า" ซากุระสะดุดคำว่าสิ้นปีหน้า 'จริงสิถ้านับจากวันนี้ถึงสิ้นปีหน้าก็พอดีกับที่เราและซาสึเกะตกลงกันไว้เลยสิ'

"แต่วันนี้ผมพอจะทราบแล้วว่าทำไมหมอนั้นถึงเลิกกับน้องสาวของผมเพราะคุณ"

"ถ้างั้น..." ซากุระพูดเสียงเบาๆ

"ใช่แล้วครับอย่างที่คุณคิด ความจริงผมไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาบอกคุณก็ได้ แต่ที่ผมมาบอกเพราะผมไม่อยากให้คุณเป็นตัวตลกในสายตามัน อีกอย่างผมเองก็ไม่พอใจให้น้องผมกับมันลงเอยกันเท่าไร เพราะอย่างนั้นผมเลยเอาเรื่องนี้มาบอกคุณพร้อมนี้" เนจิยื่นมือถือให้ซากุระพร้อมเปิดรูปให้ดู ซากุระรับมาดูรูปนัยตาสั่นๆ เล็กน้อยหน้าจอแสดงรูปของซาสึเกะและฮินาตะที่แสดงให้เห็นว่าทั้งคู่คือคนรักกัน ก่อนจะมาหยุดที่รูปซาสึเกะในชุดเจ้าเบ่ากำลังจูบหน้าผากฮินาตะในชุดเจ้าสาว ซากุระถึงกับมือสั่น 'งั้นที่เขาทำทั้งหมดมันก็ไม่มีความหมายเลยสิ' ซากุระส่งมือถือคืนให้เนจิ

"คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่ออยู่ที่คุณผมขอตัวก่อนน่ะครับ" เนจิรับมือถือคืนก่อนจะเดินเข้าห้องสตูดิโอไป ซากุระถึงกับแซเล็กน้อยลงมานั่งที่โซฟา

"ฉะ..ฉันจะทำอย่างไงดี"

"คุณซากุระค่ะ!!"

"อ่ะ!! ค่ะ มีอะไรค่ะ" ซากุระหันไปหาคนเรียก

"ถึงคิวคุณแล้วค่ะเชิญด้านในเลยค่ะ" พนักงานสาวที่เดินเข้าไปก่อนหน้านี้ได้เดินออกมาเรียกเพราะเห็นว่าซากุระหายไปนาน

"ค่ะขอโทษค่ะพอดีมีเรื่องให้คิดน่ะค่ะ ขอโทษน่ะค่ะ" ซากุระส่งยิ้มให้แล้วเดินเข้าไป

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

 

ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีซากุระยังคงทำตัวตามปกติ แต่ที่ผิดแปลกไปก็คือ เธอค่อยมองซาสึเกะกับฮินาตะเวลาที่ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมันช่างต่างกับตอนที่เขาอยู่กับเธอโดยสิ้นเชิง 'ทำไมถึงแต่ต่างกับนัก นายรักฉันจริงๆ หรือเปล่า ซาสึเกะ...' ซากุระมอง ซาสึเกะที่กำลังยื่นน้ำให้ฮินาตะก่อนซาสึเกะจะเดินมาหาเธอ

 

"ซากุระเราไปดูรูปที่ถ่ายกันเถอะ อยากกลับบ้าน เบื่อเต็มทน!!" ซาสึเกะพูดกับร่างบางตรงหน้าแต่สายตามองไปที่คู่ของฮินาตะที่กำลังถ่ายรูปอยู่ด้วยสีหน้าหงุดหงิดไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

"อืม" ซากุระรับคำเดินนำหน้าไปที่โต๊ะคอมที่อยู่ไม่ไกล ซาสึเกะละสายตาจากจุดที่มองอยู่ก่อนเดินตามซากุระไป

"นี่ครับ รูปของคุณทั้งคู่สวยมากเลยละครับ" ช่างกล้องเลื่อนรูปในคอมให้ทั้งคู่ดู ในรูปภาพที่แสดงอยู่ดูเป็นภาพของคู่รักที่รักตามประสาคนรักทั่วไป

"คุณฮินาตะ คุณคิบะครับเชิญทางนี้เลยครับมาดูรูปกัน" ร่างสูงเดินนำไปก่อนทั้งคู่จะเดินตามไป

"ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนน่ะ ฮินาตะ" คิบะเดินเลี่ยงออกไป แต่อยู่ๆ เสาไฟประกอบฉากก็ล้มลงมา

"ระวัง!!!" เสียงใครบางคนตะโกนดังออกมาจนทุกคนหันไปมองจุดเกิดเหตุ

"ฮินาตะ!!!"

"อ๊ายยยยย!!!" ซาสึเกะรีบวิ่งเข้าไปกอดฮินาตะพร้อมหมอบตัวลงต่ำ

 

ปึก!!!

 

"ซาสึเกะคุง!! ซะ..ซาสึเกะคุง เป็นไรมากไหม" ฮินาตะลืมตามองก็เห็นซาสึเกะกำลังโอบกอดตนไว้ก่อนจะมองไปที่เสาไฟข้างๆ ตัวก่อนหันมาสำรวจร่างสูงตรงหน้าว่าเป็นอะไรหรือไม่

"ผมไม่เป็นไร คุณล่ะเป็นไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ซาสึเกะมองสำรวจร่างบางอย่างละเอียดจับตัวฮินาตะหันไปมาก่อนจะประครองให้ลุกขึ้น

"พวกคุณทำงานกันยังไง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาพวกคุณจะรับผิดชอบไหวหรือไหม!!!" ซาสึเกะหันมาโวยวายลันกับพวกทีมงาน

"ฮินาตะ!! คุณเป็นไรมากไหมครับ" คิบะวิ่งมาดูฮิาตะที่ยืนอยู่กับซาสึเกะ

"ขอบคุณคุณมากน่ะครับที่ช่วยแฟนผม" คิบะดึงตัวฮินาตะไปโอบไว้ ซาสึเกะมองทั้งคู่ใจหวิวเล็กน้อยแต่ก็ดีใจที่หัวใจอีกดวงมีคนที่เหมาะสมกว่าดูแล ซาสึเกะยิ้มมุมปากเล็กน้อย เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของซากุระ 'ตกลงที่คุณเนจิพูดเป็นเรื่องจริงหรอ งั้นทุกอย่างที่นายทำกับฉันมันไม่มีค่าอะไรเลยสิน่ะ' ซากุระกำมือแน่นก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนน่ะครับ" ซาสึเกะกล่าวลาแล้วเดินกลับมาที่เดิม แต่ก็ไม่เจอซากุระ

"เป็นไงว่ะ คุณซาสึเกะ เจ้าสาวหายหรอ 5555" ร่างสูงผมยาวเดินเข้ามาตบไหล่ซาสึเกะเบาๆ

"เนจิ" ซาสึเกะเรียกชื่ออีกคนเหล่มองด้วยหางตา

"ยัยนั้นพอเห็นรูปพวกนี้ก็มือไม้สั่นขาอ่อนเลยละ 5555" เนจิเปิดรูปในมือถือให้ซาสึเกะดู

"อย่าบอกน่ะว่าแก่.." ซาสึเกะมองหน้าเนจิด้วยสายตาที่แข็งกร้าว เนจิยักคิวให้ทำหน้ากวนๆ

"งั้นที่แกบอกว่าให้ระวังซากุระจะมีอันตรายก็เพราะ..." ซาสึเกะหายสงสัยเรื่องที่อยู่ๆ เนจิก็เดินมาบอกว่า 'ระวังซากุระไว้ให้ดีๆ ล่ะอย่าเผลอแล้วกันไม่งั้นยัยนั้นเสร็จฉันแน่น' เพราะเหตุนั้นซาสึเกะจึงคอยมองเนจิตลอดเวลาเพราะกลัวว่าเนจิจะทำอันตรายกับซากุระ

"อ๋อ.. มีอีกอย่างน่ะเสาไฟที่นี่อ่อนเนอะแค่เอานิ้้วไปแตะก็ล้มซะล่ะ 5555" เนจิเดินไปด้วยท่าทางอย่างผู้ชนะ ซาสึเกะยืนกำมือแน่นก่อนจะหยิบโทรศัพย์ขึ้นโทรหาซากุระทันที

"ฉันไม่ยอมให้เป็นอย่างที่แกคิดหรอ เนจิ ฉันจะไม่ยอมปล่อยซากุระไปแน่นอน"

 

มาต่อๆ

 

 

บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง

 

"สวัสดีครับ ผมมาหาซากุระครับ" ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องรับแขก

"คือว่า..." หญิงวัยกลางคนดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นร่างสูงผมน้ำเงินเข้มเข้ามา

"ซากุระอยู่บนห้องน่ะ" ชายวัยกลางคนอีกคนที่นั่งอ่านหนังสือตอบกลับโดยไม่เงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง

"ขอบคุณครับ คุณพ่อ คุณแม่" ซาสึเกะโค้งหัวทำความเคารพก่อนจะเดินขึ้นบรรไดไป

"ค่อยๆ คุยกันล่ะ ฝากด้วยล่ะ" ร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่พูดลอยๆ ออกมาซาสึเกะหยุดฟังก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน

 

แอดดดด

 

ซาสึเกะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของซากุระ ในห้องมืดมีเพียงแสงที่รอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง พอเห็นรางๆ ว่ามีคนนั่งอยู่บนเตียง ซาสึเกะเอื้อมมือเปิดไฟในห้องก็เห็น ร่างบางกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง ซากุระเงยหน้ามองผู้ที่เข้ามาในห้อง ซาสึเกะมองใบหน้าของซากุระตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาเล่นเอาซาสึเกะใจไหววูบทำเอาซาสึเกะตัวสั่นไหว ซาสึเกะค่อยๆ เดินเข้ามาหาร่างบางก่อนจะฉุดให้ซากุระลุกขึ้นแต่ซากุระสบัดข้อมือทิ้ง ซาสึเกะมองหน้าร่างบางด้วยสีหน้านิ่งๆ

 

"กลับบ้าน" ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ นั่นกลับทำให้ซากุระยิ่งร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม

"นะ..นายจะให้ฉันกลับไปนะ..ในฐานะอะไร" ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจทำเอาซาสึเกะยืนยิ่งทำอะไรไม่ถูก

"นายก็แค่ทำตามที่แม่นายต้องการ เหมือนที่เราตกลงกันก่อนหน้านี้ไง ฮึ๊ดๆ ฉันมันโง่เองที่หลงเชื่อคนอย่างนาย ซาสึเกะ" ซากุระระบายความในใจออกมาให้ซาสึเกะฟัง

"นายกลับไปหาคนที่นายรักดีกว่า อย่ามายุ่งกับฉัน!!" ซากุระกระแทกเสียงใส่ซาสึเกะ ซาสึเกะรู้ว่าพูดอะไรไปตอนนี้คงไม่มีประโยชน์จึงหันหลังเดินกลับออกไปพรางคิดในใจว่า 'เพราะนายคนเดียวเนจิ' ก่อนจะชกเข้าที่กรอบรูปจนกระจกแตกก่อนเลือดจะหยดลงพื้น ซากุระที่มองการกระทำของซาสึเกะถึงกับตกใจสิ่งที่ร่างสูงทำ ซาสึเกะหันมามองซากุระด้วยหางตา

"อย่าลืมไปเก็บของๆ เธอออกมาจากห้องฉันด้วยล่ะมันเกะกะสายตา" ก่อนซาสึเกะจะรีบเดินออกไป

 

คอนโดสูงกลางเมือง

 

ซาสึเกะเปิดประตูเข้ามาในห้องที่ว่างเปล่ามืดสนิท ซาสึเกะเดินเข้าไปห้องตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดดูเสื้อผ้าของซากุระยังอยู่ครบแสดงว่าเธอไม่ได้กลับมาที่คอนโดอย่างที่เขาคิด รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ของเธอ ก่อนซาสึเกะเดินมาหยุดที่โต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะสะดุดตากับสร้อยคอจี้รูปดอกซากุระ ก่อนจะหยิบขึ้นมา

 

"ยังไงเธอต้องกลับมาหาฉัน ซากุระ" ซาสึเกะยิ้มกับความคิดตัวเอง

"เจ็บเหมือนกันแฮ๊ะ" ซาสึเกะมองแผลที่มือตัวเองยังคงมีเศษแก้วติดอยู่ก่อนจะวางสร้อยลงแล้วเดินมานั่งที่ห้องรับแขกหยิบกล่องพยาบาลมาทำแผลด้วยตัวเอง

 

ก๊อกๆ

 

"ใครมาตอนนี้ อ๊ะ!! ฮินาตะ"

"ขออนุญาติเข้าไปน่ะค่ะ" ฮินาตะก้มหัวขออนุญาติ ซาสึเกะพยักหน้าให้ก่อนฮินาตะจะเดินเข้ามาด้านใน

"เอ่ออ.. มีเรื่องอะไรกับผมหรอ" ซาสึเกะพูดด้วยท่าทางอ้ำอึ้ง

"ฉันอยากมาขอโทษเรื่องที่พี่เนจิทำไว้น่ะค่ะ ฉันต้องขอโทษจริงฉันจะให้คุณพ่อคุณแม่จัดการพี่เนจิให้น่ะค่ะ" ฮินาตะพูดอย่างเอือมๆ กับพี่ชายตนเอง สาเหตุที่ทั้งคู่ไม่ถูกกันอาจเป็นเพราะซาสึเกะเก่งกว่าแทบจะทุกด้าน รวมทั้งยังเคยจีบผู้หญิงคนเดียวกันสุดท้ายเป็นซาสึเกะที่ได้เธอคนนั้นไปครองก่อนจะทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย นั้นอาจทำให้เนจิโกรธซาสึเกะมาจนถึงตอนนี้

"เรื่องเนจิผมไม่คิดอะไรหรอก แต่ที่ผมคิดคือเรื่อง ซากุระ" ดวงตาซาสึเกะแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดจนฮินาตะมั่นใจว่า ซาสึเกะรักซากุระจริง

"รักคุณซากุระมากเลยงั้นสิน่ะ" ฮินาตะยิ้มออกมาอย่างสดใส

"เอ่อคือผม..." ซาสึเกะปรับสีหน้าแทบไม่ทันที่ฮินาตะแซว

"อิอิ เขินหรอ เพิ่งเคยเห็นเลยน่ะ" ฮินาตะได้ที่แกล้งซาสึเกะจนร่างสูงทำอะไรไม่ถูกก้มหน้าทำแผลแก้เขิน

"มาฉันช่วยน่ะ" ฮินาตะเข้าไปช่วยซาสึเกะ

 

ตัดมาทางซากุระ

 

"พ่อค่ะ ให้น้าไซโตะไปเอาของๆ หนูที่คอนดะ..."

"ไปเอาสิลูก เขาก็บอกให้ไปเอาด้วยตัวเองไม่ใช่หรอ" ร่างสูงลดหนังสือที่ตนกำลังอ่านมองลูกสาวตัวเองที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่

"แต่ว่า... พ่อค่ะนะ.."

"อย่าดื้อสิลูกอย่าให้ใครมาว่าพวกเรา ฮารูโนะเป็นคนอ่อนแอสิ เขาบอกให้ลูกไปเอาด้วยตัวเองหนูต้องไปเองสิ หนูเป็นคนเข้มแข็งน่ะไปเถอะ" ร่างสูงยิ้มให้กำลังใจลูกสาวก่อนจะหันมาอ่านหนังสือต่อ

"กะ..ก็ได้ค่ะ" ซากุระรับคำอย่างหนักใจก่อนจะเดินออกไปจุดหมายคือ คอนโดของซาสึเกะ

 

คอนโดสูงกลางเมือง

 

แอดดดดด

 

"อ๊ะ!!" ซากุระเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างเคยชินก็เจอฮินาตะกำลังนั่งทำแผลให้ซาสึเกะอยู่ดูเหมือนทั้งคู่จะกำลังคุยกันอย่างสนุกเพราะสีหน้าของทั้งคู่เติมเต็มไปด้วยร้อยยิ้ม

"ไร้มารยาท ไม่รู้จักเคาะประตูก่อนเข้าห้องคนอื่น" ซาสึเกะเงยหน้ามองซากุระเล็กน้อย ซากุระเม้มปากเล็กน้อย

"ขอโทษพอดีมันชิน" ซากุระพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเดินเข้ามาด้านในเริ่มเก็บของๆ ตน

"นี่ฮินาตะเธอรู้ไหมถ้าคนที่ทำแผลให้ฉันคือยัยเซ่อนั้นที่อยู่ในห้องมีหวังจากแผลกระจกบาดคงเป็นต้องตัดแขนทิ้งแน่ๆ ยัยนั้นทั้งซุ่มซ่ามเผลอๆ คนที่เป็นคนทำแผลอาจเป็นฉันต้องทำแผลให้ยัยนั่นก็ได้ แถมทำอะไรก็ไม่เป็นเลยสักอย่าง" ซากุระถึงกับชะงักมองคนพูดที่นั่งอยู่ที่โซนรับแขกด้วยสายตาเคืองนิดๆ

"ไอ้บ้า!!" ซากุระพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ เก็บของด้วยอาการหงุดหงิด ซาสึเกะมองก็ยิ้มมุมปาก

"แต่ยัยนั่นทำอาหารอร่อยสุดๆ ไปเลยล่ะ ฉันชอบมากต้องกลับมากมากินทุกวัน" ซาสึเกะเล่าให้ฮินาตะฟังแต่สายตาจ้องมองไปที่ซากุระที่เค้าเห็นแว๊บหนึ่งว่าเธอ ยิ้ม

"จริงหรอ ซาสึเกะคุงแต่เท่าที่รู้คุณกลับบ้านดึกทุกวันเลยไม่ใช่หรอ เหิมม" ฮินาตะแกล้งถาม

"ก็แหม.. ฉันชอบตอนยัยนั่นหงุดหงิดนิ น่ารักดี" ซาสึเกะเน้นคำสุดท้ายให้ดังพอเพื่อให้ซากุระที่เก็บของอยู่ในห้องได้ยิน ซากกุระหลบมาเก็บของบนโต๊ะเครื่องแป้งแต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับคำพูดของซาสึเกะ

"รู้น่ะว่ากำลังยิ้ม" เสียงของซาสึเกะพูดขึ้นมาลอยๆ ทำเอาซากุระหุบยิ้มแทบไม่ทัน

"ซาสึเกะคุง!!" ฮินาตะทำหน้าดุนิดๆ

"ยัยนั่นขี้กลัวมาก กลัวอะไรแปลกๆ ฟ้าร้องอย่างนี้ ความมืดอย่างนี้ จนน่ารำคาญ... แต่แปลกน่ะ ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่าฉันขาดยัยนั่นไม่ได้ ฉันอยากให้ยัยนั่นกลับมาทำตัวน่ารำคาญอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะไม่มีวันนั้นแล้วล่ะ เพราะเธอคนนั้นกำลังจะไปจากชีวิตฉัน" ซาสึเกะพูดด้วยสีหน้าเศร้า

"ซาสึเกะคุง" ฮินาตะเรียกชื่ออีกคนอย่างน่าสงสาร

"แต่ว่าน่ะ ฉันเองก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอคนนั้นไปจากชีวิตฉันง่ายๆ หรอก เชื่อใจได้เลย" ซาสึเกะหันมาพูดกับฮินาตะ

"เอออ ถ้างั้นฉันว่า... ฉันขอตัวกลับก่อนน่ะซาสึเกะ ดูแล้วเธอทั้ง 2 จะเรื่องต้องคุยกันยาว ไปก่อนน่ะ" ฮินาตะมองอาการของทั้งคู่แล้วยิ้มออกมาดูน่ารักดี

"อืม ขอบใจน่ะฮินาตะ" ซาสึเกะส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินไปส่งหน้าประตู

"เดินทางปลอดภัยน่ะ" ซาสึเกะอวยพร

"จ๊ะ" ฮินาตะเดินไปซาสึเกะหันมองซากุระเล็กน้อยก่อนจะปิดประตู

 

แคร๊ก!!(เสียงล็อคประตู)

 

ซาสึเกะเดินเข้าไปในห้องนอน กอดอกยืนอยู่หน้าประตูมองซากุระเก็บของใส่กระเป๋า เสียงแคร๊กเมื่อครู่ทำเอาซากุระสะดุ้งเล็กน้อย

 

"ไหนดูเธอเอาของมีค่าอะไรของฉันติดไปด้วยหรือเปล่า" ซาสึเกะคว้ากระเป๋าซากุระไปดู

"นินายฉันจะเอาของนายไปทำไม ในเมื่อมันไม่มีความหมายสำหรับฉัน!!" ซากุระพูดแนวประชดออกไป

"แต่ฉันว่ามี คนเราสมัยนี้รู้หน้า ไม่รู้ใจ นี่ไงของๆ ฉัน" ซาสึเกะวางกระเป๋าลงกับเตียง ก่อนจะหันมามองซากุระ

"เป็นไปได้ไงในเมื่อมันมีแต่เสื้อผ้าของฉัน!!" ซากุระเข้าไปค้นกระเป๋าก็มีแต่ของตนทั้งนั้นไม่มีเสื้อซาสึเกะติดมาแม้แต่ตัวเดียว

"มีสิก็ทั้งหมดนั้นล่ะของฉัน"

"นายหมายความว่าไง!?" ซากุระหันมามองหน้าซาสึเกะที่ทำหน้าสิ่งอยู่

"ก็ห้องนี้เป็นห้องของฉันไม่ว่าอะไรที่อยู่ในห้องนี้มันก็ต้องเป็นของๆ ฉันโดยปริยาย รวมถึง ตัวเธอ" ซาสึเกะให้เหตุผล พร้อมเดินไปอยู่ตรงหน้าซากุระ

"นะ..นายมะ..หมายความว่าไง" ซากุระพยายามพลักตัวเองออกจากอ้อมแขนร่างสูง

"ความหมายาตามที่ฉันพูดไป เธอคือของฉัน" ซาสึเกะหอมแก้มซากุระไปหนึ่งที

"อ๊ายยย คนฉวยโอกาส!!" ซากุระเอียงหน้าหนี

"หึ!! มากกว่านี้กะทำมาแล้ว จำไม่ได้หรอ หื๊มม..." ซาสึเกะเหล่มองด้วยสายตาแปลกๆ

"หึ!! ยังไม่พออีกหรอ" ซากุระหยุดดิ้นแล้วพูด

"นายยังทำร้ายฉันไม่พออีกหรอ ซาสึเกะ" ซากุระพูดออกมาทั้งน้ำตาด้วยความน้อยใจ

"ยัง"

"คนใจร้าย!!" ซากุระตอบไปด้วยความเสียใจที่ได้ยินคำทีซาสึเกะพูดออกมา

"ขอโทษ" ซาสึเกะพูดพรางเอาหน้าซุกกับซอกคอของซากุระ

"หื๊อ!!" ซากุระหันมองการกระทำของซาสึเกะอย่างตกใจเล็กน้อยที่ได้ยิน

"ฉันไม่ขอแก้ตัวอะไร แต่ฉันขอแค่โอกาศเพราะตอนนี้เวลานี้คนที่ฉันรักคือเธอ คนที่ฉันอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยคือเธอ เธอคือคนที่มาเติมเต็มสิ่งที่ฉันขาดหายไป เธออาจไม่ใช่ รักแรกของฉัน แต่มั่นใจได้เลยว่าเธอคือ รักสุดท้ายของชีวิตฉัน คือผู้หญิงที่ฉันรัก เพราะฉะนั้นให้โอกาศฉันได้ไหม แหวนวงนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน แม้แต่ฮินาตะยังไม่เคยได้สวมได้แตะต้องมันเลยนอกจากแม่ฉันเธอคือผู้หญิงคนที่ 2 ที่ได้มันไปครอบครอง" ซาสึเกะจับซากุระหันหน้ามายกมือข้างที่สวมนิ้วแหวนประจำตระกูลของเขาขึ้นพร้อมจุมพิษเบาๆ

"เออ..." ซากุระมองตาซาสึเกะก็รับรู้ว่าที่เขาพูดมานั้นออกมาจากใจจริงๆ เล่นเอาตนเองอ้ำอึ้ง

"ฉัน รัก เธอ น่ะ ซากุระ" ซาสึเกะพูดในสิ่งที่เขารู้สึกออกไป

"ซาสึเกะ... ฉันก็รักนาย" ซากุระปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกมากมายที่มีออกมาอย่างห้ามไม่ได้

"เรามาเริ่มต้นกันใหม่น่ะ ที่รักของผม" ซาสึเกะจูบที่หน้าผากซากุระเบาๆ ซากุระพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มเติมเต็มกลับมาสดใสเหมือนเดิม ซาสึเกะคุกเข่านั่งลงกับพื้นโดยยังคงจับมือซากุระอยู่

"แต่งงานกับผมน่ะครับ คุณ ฮารูโนะ ซากุระ" ซาสึเกะจูบหลังมือของซากุระก่อนจะเงยหน้ามองหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ

"ค่ะ คุณ อุจิฮะ ซาสึเกะ ฉันจะแต่งงานกับคุณ" ซากุระรับคำด้วยรอยยิ้มซาสึเกะค่อยๆ ลุกขึ้นจูบปากร่างบางเบาๆ ก่อนจะพรมจูบทั่วข้างแก้ม

"อย่างนี้ต้องฉลองกันหน่อย คืนนี้ผมขอน่ะ" ซาสึเกะพูดข้างหูด้วยเสียงกระเส่าเล็กน้อย ซากุระได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรก่อนซาสึเกะจะค่อยๆ ประครองร่างบางลงบนเตียงอันแสนนุ่มมือค่อยๆ ปลดเสื้อของร่างบางออกช้าๆ

 

กริ๊งๆ กริ๊งๆ (เสียงกริ้งหน้าห้อง)

 

"ฮึ๊ดดดด.... ใครมาตอนนี้วะ!!!" ซาสึเกะเงยหน้าจากซอกคอซากุระก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างสุดกลั้นแล้วก้มลงครอเครียร่างบางต่อไม่สนเสียงกริ้งที่ดังอยู่หน้าห้อง

 

ปึ๊กๆ ปึ๊กๆ

 

"ซาสึเกะ ซาสึเกะ! ไอ้ซาสึเกะ!!!" เสียงทุ้มสุดแสนจะคุ้นหูดังขึ้นซาสึเกะรู้ทันที่ว่าใคร

"นะ..นี่ซาสะ..สึเกะพี่อิทาจิมาน่ะ ไปเปิดประตูสิ" ซากุระพูดด้วยเสียงสั่นนิดๆ

"ปล่อยมัน" ซาสึเกะพูดอย่างไร้เยื่อใยกับพี่ชายของตัน

"ซาสึเกะ!!" ซากุระดุเล็กน้อย ซาสึเกะจึงหยุดเล้าโลมผลักตัวออกจากร่างบางตรงไปที่ประตูหน้าห้องทันที่

"มีไรว่ามา" ซาสึเกะพูดอย่างรำคาญคนตรงหน้า

"ฉันเป็นห่วงเลยมาดู รู้ข่าวจากฮิดันแล้วว่าแกกับซากุระมีเรื่องกัน" (ฮิดันคือช่างภาพ) อิทาจิพูดอย่างเป็นห่วงน้องชายเอามากๆ

"ฉันไม่เป็นไรสบายดี ฉันกับซากุระเราเข้าใจกันดีแล้ว เชิญแกกลับไป" ซาสึเกะพูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าผู้เป็นพี่ดัง ปั้ง!!!

 

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

 

"อะไรอีก!!!" ซาสึเกะเปิดประตูอีกครั้ง

"เดี๋ยวนี้แกนอนถอดเสื้อแล้วหรอ ปกติแกขี้หนาวนิ" อิทาจิถามอย่างสงยัง

"ยังไม่นอนแต่ฉันกับซากุระกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันแต่แกดันมาขัดจังหวะเข้าใจหรือยังเพราะงั้น กลับ ไป ซะ !!!" ซาสึเกะไล่พี่ชายของตนอีกครั้งก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเป็นครั้งที่ 2 อิทาจิเข้าใจความหมายถึงกับยิ้มออกมา ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้

"ถ้าแกยังไม่ไป ฉันจะออกไปซัดหน้าแก ไอ้พี่บ้า!!!" ซาสึเกะตะโกนออกมาอย่างรู้ทันอิทาจิ

"หึๆ สมแล้วที่เป็นน้องชายฉัน มีเป็ดน้อยให้พ่อแม่และฉันเล่นเร็วๆ น่ะไอ้เป็ดซาสึเกะ 5555" อิทาจิพรึมพรำหน้าประตูก่อนจะเดินจากไป

 

>>>>>>>>>>END<<<<<<<<<<

 

ยาวเกินไปหรือเปล่าน่ะ 555 เจอกันตอนหน้าจ๊าาาาาาา