[Fic naruto] short story sakura

แสงแดงสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้องนอน บนเตียงสีขาวสะอาดมีชายหญิงนอนเคียงข้างกัน ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่ากำลังจะตื่น ซากุระค่อยลืมตาขึ้นมามองไปเบื้อนหน้าออกไปนอกหน้าต่างท้องฟ้าช่างสดใสยิ่งนักต่างจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง
 
"เช้าแล้วหรอเนี่ย ห้าววว... ยังง่วงยะ... อ๊ะ!!" ซากุระขยับตัวบิดขี้เกียดเล็กน้อยหันหน้ากลับเข้ามาในห้องก่อนข้างแก้มจะสัมผัสกับอะไรบางอย่าง 'นี่เขานอนกอดเราตลอดเลยหรอ' ซากุระมองหน้าร่างสูงอย่างยิ้มๆ
"หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือไง" เสียงทุ้มดังขึ้นมาทำเอาซากุระสะดุงเล็กน้อย
"อะ..เอ่อ..คะ..คือ.." ซากุระหลบตาต่ำลง
"อ้ำอึ้งอยู่ได้ น่ารำคาญ!!" ซาสึเกะหลับตาพูดออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ยังคงหลับตาและกอดเอวซากุระไว้ แต่สิ่งที่ร่างสูงพูดเล่นเอาอาการรนรานของซากุระหายไป ซากุระมองหน้าซาสึเกะอีกครั้งด้วยสายตาที่หมองลงอย่างเห็นได้ชัด 'ฉันไม่เคยทำอะไรถูกใจนายเลยหรอ? ซาสึเกะหรือว่าจริงๆ แล้วในใจของนายมีใครอยู่ในนั้นมันคงไม่มีที่เหลือให้คนอย่างฉันเลยสินะ สิ่งที่ฉันพอจะทำได้คือตัดใจจากนายสินะ ซาสึเกะ....' ซากุระทำได้เพียงคิดอยู่ในใจมองหน้าซาสึเกะอย่างคนใจน้อย
"อย่าทำหน้าแบบนั้นฉันไม่ชอบ" ซาสึเกะลืมตาขึ้นมาพูด ซากุระถึงกับหลบตาไปอีกทางพร้อมผลักตัวเองออกจากซาสึเกะสีหน้าเหมือนจะร้องไห้
"อืม..ฉะ..ฉันขอโทษที่ไม่เคยทำอะไรถูกใจนายเลย ขอโทษ" ซากุระนั่งหันหลังให้ซาสึเกะพูดออกมาพร้อมยกมือปาดน้ำตาที่มันไหลอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะลุกเดินไปห้องน้ำ ซาสึเกะมองร่างบางด้วยสีหน้านิ่งๆ อย่างไม่รู้สึกอะไร
 
30 นาทีต่อมา
 
"ครับ ครับ ได้ครับ สวัสดีครับ" ซาสึเกะวางสายโทรศัพย์ก่อนจะลุกจากเตียงเดินไปห้องน้ำโดยมีซากุระยืนเช็ดผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งข้างๆ ประตูห้องน้ำ
"วันนี้ไปกับฉัน" ซาสึเกะหยุดตรงซากุระก่อนจะพูดออกมา
"ไปไหนหรอซา..."
"ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง!! ถามมากน่ารำคาญ" ซาสึเกะเดินผ่านซากุระไปเอื้อมมือจับลูกบิดประตู
"ฉะ..ฉันขอทะ.."
"พูดคำอื่นนอกจาก ขอโทษ ไม่เป็นหรือไง ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรก็ไม่ต้องพูด ฉันขี้เกียดฟังคำขอโทษจากคนอย่างเธอ พวกที่เอาแต่ขอโทษอย่างเธอมันน่ารังเกียด" ซาสึเกะพูดน้ำเสียงนิ่งก่อนจะผลักประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมปิดประตูเสียงดัง
 
ปั้ง!!!!
 
"หื๊อ!!" ซากุระเบิกตากว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูดจิกแขนตัวเองด้วยความเจ็บปวด
"พอ... พอกันที" ซากุระพูดออกมาอย่างแผ่วเบาน้ำเสียงปนไปด้วยความเจ็บปวด 'รักเขาข้างเดียวมันเจ็บใจแบบนี้สินะ' ซากุระคิดในใจเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพย์ขึ้นมา
 "แม่ค่ะหนูขอถอดหมั้นค่ะ" ซากุระรีบพูดออกไปทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย
'เกิดอะไรขึ้นซากุระ!!' เสียงที่ตอบกลับมาปะปนไปด้วยความห่วงใย
"เปล่าค่ะแม่ หนูว่าซาสึเกะเขาคงมีคนรักของเขาอยู่แล้ว หนูไม่อยากมากคั้นกลาง และที่สำคัญไปกว่านั้น เขา.. เขาไม่ได้รักหนู แม่ได้ยินไหมค่ะ เขาไม่รักหนู!!" ซากุระพูดอย่างคนยอมแพ้จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่
'ใจเย็นนะลูกทุกอย่างจะดีขึ้นเชื่อแม่' เสียงในสายพูดอย่างหนักแน่น
"แต่ว่าแม่ค่ะนะ..."
'เชื่อแม่สิ ทุกอย่างจะดีเอง แค่นี้ก่อนนะลูกแม่ติดประชุมอยู่' ปลายสายตัดสายทิ้งไปแล้วซากุระมองโทรศัพย์ตัวเอง
"ทุกอย่างจะดีขึ้นงั้นหรอ? มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกค่ะหนูรู้ดี" ซากุระวางโทรศัพย์พูดออกมาอย่างเหนื่อยล้า
 
2  ชั่วโมงต่อมา
 
รถยนต์สีดำหยุดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ ซาสึเกะเหลือบมองร่างบางที่นั่งเคียงกันเล็กน้อยตอนนี้เธอทำหน้าเศร้าราวกันคนจะร้องไห้ ซาสึเกะขมวดคิ้วเล็กน้อย
 
"อย่าทำหน้าแบบนี้ฉันไม่ชอบ" ซาสึเกะพูดออกมาอย่างคนไม่พอใจ ใช่เขาไม่พอใจที่เห็นเธอตรงหน้าทำหน้าแบบนี้ ไม่รู้ทำไมสีหน้าแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดชะมัด
"ขะ..."
"นอกจาก ขอโทษ พูดอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง เอาแต่ขอโทษ หัดปรับปรุงตัวเองบ้างสิ" ซาสึเกะพูดออกมาอย่างคนหงุดหงิด ซากุระที่ไม่รู้จะทำยังไงเม้มปากตัวเองแน่นกำมือกับกระโปรงแน่นก้มหน้านิ่ง ซาสึเกะลงไปจากรถเดินเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่รอร่างบางที่นั่งมาด้วยกัน ซากุระหันมองเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลงมาจากรถแล้วเดินตามเข้าไป
"อ้าว!! ซากุระมาแล้วหรอลูก" หญิงวัยกลางคนลุกขึ้นมาต้อนรับร่างบางเรือนผมชมพูที่เดินเข้ามาภายในห้องรับแขกด้วยอาการดีใจเป็นอย่างมาก
"สวัสดีค่ะคุณน้า" ร่างบางโค้งหัวให้ด้วยความนอบน้อม
"บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกว่า แม่ ใช่ไหมซาสึเกะ" หญิงวัยกลางคนหันไปมองลูกชายคนเล็กที่นั่งหน้านิ่งไม่รับรู้อะไร
"เอ่อ.. คือหนูไม่ชินนะค่ะคุณน้า ขอเรียกแบบนี้นะค่ะ" ซากุระพูดอย่างยิ้มๆ
"ก็ได้จ๊ะ รู้ไหมว่าทำไมแม่ถึงเรียกเราสองคนมาในวันนี้?" มิโกะโตะเข้าประเด็นสำคัญทันที
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะ?" ซากุระถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
"ปะไปนั่งก่อนน่ะ" มิโกะโตะพาซากุระมานั่งใกล้ๆ ลูกชายคนเล็กก่อนตัวเองจะนั่งโซฟาอีกตัว ตรงข้ามทั้งสอง
"คือว่าแม่คิดไปคิดมาแล้วแม่ว่าจะให้พวกลูกๆ แต่งงานกันสิ้นเดือนนี้เลยนะจ๊ะ" มิโตะโตะพูดด้วยรอยยิ้มสีหน้าดูมีความสุขเอามากๆ จะไม่ให้เธอมีความสุขได้อย่างไงในเมื่อเธอเอ็นดูและรักซากุระมากราวกับเป็นลูกสาวอีกคนนึ่งเลยที่เดียว และที่ทั้งคู่ได้หมั้นกันก็เพราะมิโกะโตะนี้แหละ
"ว่าไงนะครับแม่!!!" ซาสึเกะหันมาให้ความสนใจกับแม่ตัวเองทันที่
"ตามที่ได้ยินนั้นล่ะ ซาสึเกะ" มิโกะโตะมองหน้าลูกชายพร้อมยิ้มให้เล็กน้อยด้วยสายตาที่แข็งกร่าวเล็กน้อย
"ไม่!!! ผมไม่ยอมแม่บอกให้ครบปีก่อนไม่ใช่หรอ ยังไงผมก็ไม่!!!" ซาสึเกะลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ถ้าแกไม่ยอมคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น" มิโกะโตะลุกขึ้นมาเดินไปหาซาสึเกะที่ยืนอยู่ก่อนจะกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงที่เอาจริง ซาสึเกะถึงกับหยุดอาการโวยวายเมื่อครู่ลงทันที่ก่อนจะเหล่มองผู้เป็นแม่ด้วยหางตา
"ฉันไม่อยากใช้วิธีนี้หรอกน่ะ แต่เพื่อธุระกิจของเรา แกคงเข้าใจใช่ไหม" ใช่เพื่อธุระกิจของครอบครัว แต่ก็ไม่ใช้เหตุผลทั้งหมดที่ทำให้ซาสึเกะกับซากุระหมั้นกัน แต่เพราะมิโกะโตะกับแม่ของซากุระเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนพอโตจนมีลูกและยังเปิดธุระกิจร่วมกันทั้งคู่เลยอยากให้ลูกของตนได้แต่งงานกัน มิโกะโตะเลยให้อิทาจิหมั้นกับซากุระ แต่ซาสึเกะที่ไปเรียนอเมริกากลับมาพร้อมกับฮินาตะมาพร้อมฮินาตะลูกสาวของตระกูล ฮิวงะ คู่แข่งสำคัญทางธุระกิจ และด้วยเหตุนี้มิโกะโตะจึงตัดสินใจให้ซาสึเกะหมั้นกับซากุระแทน
"ครับผมเข้าใจ แต่.... ผมเองก็ไม่ยอมง่ายๆ หรอก" ซาสึเกะพูดออกมาเสียงดังได้ยินกันทั้งหมดสายตาอยู่ที่ซากุระ ก่อนจะผลักตัวออกมาเดินออกไป
"หึ! คงสมใจเธอแล้วใช่ไหม อย่าหวังว่าฉันจะยอมง่ายๆ " ซาสึเกะหยุดตรงหน้าซากุระก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันมองซากุระแม้เพียงหางตา ซากุระได้แต่นั่งนิ่งจนซาสึเกะเดินออกไปก่อนซากุระจะหันมาหามิโกะโตะ
"เอิ่ม.. คุณน้าค่ะ" มิโกะโตะหันมามองคนเรียกก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ ซากุระ
"มีอะไรหรอจ๊ะ" มิโกะโตะยิ้มให้อย่างเอ็นดู
"เอ่อ.. เรื่องแต่งงานหนูว่าอย่าเพิ่งตะ..."
"ไม่เอาน่าซากุระแม่คิดดีแล้ว หนูเองก็เตรียมเป็นเจ้าสาวได้เลยนะ" มิโกะโตะลูบผมซากุระอย่างเอ็นดู
 
ดริ๊งด๊อง!! ดริ๊งด๊อง!!
 
"มาหาใครคะ...."
"ไปฮินาตะ ไปกับฉัน" ร่างสูงคว้าข้อมือร่างบางพร้อมออกแรงดึงร่างบางให้ไปกับตน
"ซาสึเกะ!! มีอะไรหรอ!!" ฮินาตะฉุดซาสึเกะไว้
"ไปกับฉันฮินาตะเราจะไปจดทะเบียนสมรถกันเดี๋ยวนี้!!" ซาสึเกะหันหน้าฉุดร่างบางให้เดินตามตนไป
"คงไม่ได้หรอกนะ อุจิวะ ซาสึเกะ" เสียงทุ้มดังแทรกขึ้นมาจากในห้อง ซาสึเกะหยุดก่อนจะหันไปมอง
"เนจิ" ซาสึเกะเรียกอีกคนที่เดินออกมา ชายร่างสูงผมสีดีสนิทเดินมาจับมือของซาสึเกะให้ออกจากฮินาตะพร้อมดึงร่างบางให้ไปอยู่ด้านหลัง
"ไม่เจอกันนานเลยน่ะ ซาสึเกะ ได้ข่าวว่ากำลังจะแต่งงานกับ ฮารูโนะ ซากุระ นิแล้วทำไมถึงยังมายุ่งกับน้องสาวฉันอีกล่ะ" เนจิถามด้วยใบหน้ายิ้มๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความเย้อหยัน
"แต่ฉันจะ..."
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" ร่างสูงผมสีดำอีกคนเดินออกมา
"ไม่มีอะไรหรอก คิบะ แค่เพื่อนของฮินาตะมาเยี่ยมนะ" เนจิเดินไปตบไหล่พร้อมพาคิบะมาหยุดหน้า ซาสึเกะ
"เอ่อ.. ขอแนะนำนะ นี่ อินุซึกะ คิบะ คู่หมั้นของฮินาตะ" เนจิยักคิวให้ซาสึเกะอย่างสะใจเอามากๆ คู่แข่งตั้งแต่เรียนจนการทำธุระกิจผลักกันแพ้ชนะกันมานับครั้งไม่ท้วนแต่มีเรื่องนี้ล่ะที่เขารู้สึกซะใจที่สุด
"หมายความว่าไง ฮินาตะ ทำไมฉันไม่รู้" ซาสึเกะถามด้วยอาการไหว้วูบของหัวใจร่างกายรู้สึกชาจนไร้ความรู้สึกมองหน้าคนรักด้วยดวงตาสั่นไหว ฮินาตะก้มหน้านิ่ง
"อ้าว!? นายยังไม่รู้หรอซาสึเกะ คิบะกับฮินาตะหมั้นกันจะได้ปีนึ่งแล้วนะ ตอนที่กลับมาญี่ปุ่นซัมเมอร์ปีที่แล้วนะ หึๆๆ" เนจิเดินมาตบไหล่ซาสึเกะเบาๆ อย่างคนเห็นใจ
"คนโง่มักเป็นเหยื่อของคนฉลาด หึ!! ฉันเห็นใจนายจริงๆ วะ หึหึหึ" เนจิพูดเบาๆ ข้างหูก่อนจะผลักตัวออกมา
"เออ จะว่าไป ซากุระก็สวยใช้ได้เลยน่ะ ฉันเองก็ชักสนใจขึ้นมาแล้วล่ะ อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะ" เนจิมองด้วยสายตาสุดเจ้าเล่ห์ก่อนพาฮินาตะกับคิบเข้าไปในห้อง
"ไว้เจอกันใหม่นะ หึๆๆ" เนจิหันมามองแบบเย้อหยันสุดๆ ก่อนปิดประตูใส่หน้าซาสึเกะที่ยืนกำหมัดแน่นนิ่งมีเพียงสายตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"เพราะเธอคนเดียว ซากุระถ้าเธอไม่เข้ามาในชีวิตฉันเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้ เพราะเธอ ฮารูโนะ ซากุระ" ซาสึเกะหันหลังกลับมาพร้อมพูดเบาๆ กับตัวเอง สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ
 
ณ คอนโดสูงใจกลางเมือง
 
ร่างบางเรือนผมสีชมพูนั่งเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบใหญ่บนเตียงสีหน้าไม่สดใสเหมือนอย่างเคย ซากุระหยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นนึ่งวางไว้บนหมอนก่อนจะลุกขึ้นถือกระเป๋าเดินมาที่ประตูห้อง
 
แคร็ก!! แอ๊ดด!!
 
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อประตูถกเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูงผมน้ำเงินเข้ม
 
"ซาสึเกะ!!" ซากุระเรียกชื่ออีกคนที่เข้ามา
"จะไปไหน!?" ซาสึเกะมองกระเป๋าที่ซากุระถืออยู่ ก่อนจะกลับมามองหน้าร่างบาง
"ฉันจะกลับบ้าน...." ซากุระก้มหน้าพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
"หึ! กลับบ้านงั้นหรอ จะกลับไปเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวล่ะสิ สมใจเธอแล้วใช่ไหม ซากุระ" ร่างสูงยืนมองหน้าร่างบางถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่จ้องมองด้วยสายตาโกรธๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ!" ซากุระเงยหน้ามองซาสึเกะ
"หึ! ไม่ไช่งั้นหรอ? แล้วจะไปทำไม ซะใจเธอแล้วใช่ไหมที่ทำให้ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้!!!!" ซาสึเกะก้าวเท้าเข้ามาประชิดร่างบางกระแทกเสียงใส่อย่างดังน้ำเสียงสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
"นี่ไง!! ฉันกำลังจะไป ไปจากชีวิตนาย ส่วนเรื่องแต่งนายไม่ต้องห่วงฉันจะเป็นคนคุยกับพ่อแม่ให้เอง เพราะฉันก็ไม่อยากแต่งกับคนที่ไม่รักฉันเหมือนกัน ลาก่อน..." ซากุระสบตาซาสึเกะแล้วพูดออกไปอย่างคนน้อยใจด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะหลบตาเดินเลี่ยงร่างสูงเพื่อออกจากห้อง
"ทำชีวิตฉันพังแล้วจะไปง่ายๆ แบบนี้งั้นหรอ" ซาสึเกะพูดขณะซากุระเดินผ่าน
"หึ! มันจะง่ายไปหน่อยมั้ง"
 
หมับ! ตุ๊บ!!
 
ซาสึเกะคว้าแขนซากุระก่อนร่างบางจะเดินออกไปนอกห้องนอนพร้อมออกแรงเหวี่ยงร่างบางมาบนเตียงจน
 
"อ๊ายย!! โอ๊ย!!" ซากุระนอนจับต้นแขนตัวเองเพราะความเจ็บที่เกิดจากแรงกระแทกเมื่อครู่ ซาสึเกะมองร่างบางบนเตียงด้วยสายตาเยือกเย็นค่อยๆ เดินตามขึ้นมาบนเตียงพร้อมปลดเสื้อของตัวเองแล้วโยนมันทิ้งไป ซากุระมองร่างสูงอย่างหวาดๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นเขยิบหนีไปจนหลังติดหัวเตียง
"นะ..นายจะทำอะ... อ๊ายยย!!" ไม่ทันที่ซากุระจะเอ่ยถามต่อซาสึเกะเข้ามาดึงขาร่างบางลากเข้ามาหาตัวจนซากุระลงไปนอนราบกับเตียงอีกครั้ง พร้อมโถมตัวขึ้นคร่อมร่างบางตรึงมือทั้งสองข้างของซากุระไว้
"ไหนๆ เธอก็มาเสนอตัวให้ฉันถึงที่แล้ว ปล่อยไปแบบนี้เธอก็คงผิดหวังแย่สิ หืม..." ซาสึกะก้มลงสูดกลิ่นตัวของร่างบางตรงแก้มด้านซ้ายเบาๆ แต่เนินนานก่อนจะไล่จมูกลงมาที่ต้นคอขาวเนียน ซาสึเกะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ซึมซับกลิ่นตัวอันหอมหวานของซากุระ
"นะ..นายหมายคะ..ความว่าไง ฉะ...ฉันไม่เข้าใจ" ซากุระพยามยามขยับตัวเพื่อหลบการกระทำของร่างสูงที่คร่อมตนอยู่แต่ไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย ได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงสูดกลิ่นกายเธออย่างฉาบฉวย
"อย่าทำเป็นใสซื่อไปหน่อยเลย ซากุระ ที่เธอมาอยู่กับฉันเพราะอะไร" ซาสึเกะเงยหน้ามองหน้าร่างบาง ก่อนจะก้มลงมาพรมจูบรอบต้นคอขาวๆ ของซากุระอีกครั้ง
"มะ..ไม่!! ฉะ..ฉันไม่ต้องการแบบนั้น" ซากุระรีบร้องบอกออกไปเพื่อให้พ้นจากคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่ฟังคำที่ซากุระเอยออกมาแม้แต่น้อยยังคงดูดเลียลำคอขาวๆ ราวกับกำลังระบายอารมณ์ของตัวเองที่กำลังครุครุ่นอยู่
"ฉะ..ฉันพูดจริงๆ น่ะ ฉะ..ฉันจะยกเลิกงานแต่งละ..และจะไปจากชีวิตนายขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ" ซากุระสบตาร่างสูงอ้อนวอนอย่างหน้าเห็นใจ ซาสึเกะมองร่างบางด้วยสายตาที่อ่อนลง
"ปล่อยเธอไปงั้นหรอ? ถ้าฉันปล่อยแล้วจะออกไปจากชีวิตฉันจริงๆ อย่างนั้นหรอ หืม..." ซาสึเกะหลี่ตามองถามย้ำอีกครั้ง
"ชะ..ใช่ ฉันสัญญาเลยก็ได้ ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ" ซากุระพูดอย่างคนมีหวังยิ้มออกมาเบาๆ
"เอางั้นก็ได้" ซาสึเกะตอบตกลง ซากุระค่อยๆ ผลักตัวเองออกจากร่างสูงที่คร่อมร่างเธออยู่
"หึ!! แต่หลังจากที่ฉันได้หาความสุขจากร่างกายเธอจนหนำใจก่อนน่ะฉันถึงจะปล่อยเธอไป!..." ซาสึเกะพูดพร้อมกระชากเสื้อเชิตที่ร่างบางใส่ออกจนเผลอให้เห็นเนินอกอวบอิ่มที่พ้นชั้นในออกมาซาสึเกะไม่รอช้าก้มลงไซ้เนินอกอิ่มทันที ซากุระพยายามดิ้นขัดการกระทำของร่างสูงผลักตัวเองออกจากซาสึเกะ แต่ไม่เป็นผล ซาสึเกะไม่สนการต่อต้านของร่างบางมือเอื้อมปลดตะขอชั้นในออกก่อนจะบีบเคล้นก้อนเนื้อนุ่นหยุ่นอย่างแรงจนแดง ซากุระทั้งทุบทั้งตีให้ร่างสูงหยุดการกระทำแต่ว่าแรงเพียงน้อยนิดมีหรือจะทำให้ร่างสูงรู้สึก
"มะ..ไม่น่ะหยุดสิ!! ขะ..อืม.ขอร้อง อ๊าา" ซาสึเกะตวัดปลายลิ้นร้อนๆ กับยอดอกเบาๆ เม้มปากเคร้าครึงจนมันแข็งชูชันสู้ปากเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เล่นเอาซากุระ เผลอคราวเสียงหวานออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ มือที่คอยผลักดันทุบตีร่างสูงให้ออกห่างตอนนี้ซากุระเอามาปิดปากและเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา อีกมือจับที่ไหล่ของร่างสูงเพื่อระบายความซาบซ่านที่ได้รับ
"อือ..อ๊าา.." ซากุระครางเสียงหวานออกมาอย่างลืมตัวพอรู้สึกตัวว่าส่งเสียงแปลกๆ ออกมาก็เม้มปากตัวเองแน่น
"หึ ไม่ร้องห้ามแล้วหรอ ผู้หญิงอย่างเธอนี้โดนเล้าโลมหน่อยถึงกับอ่อน หึๆ ผ่านมากี่คนแล้วล่ะ" ซาสึเกะเงยหน้าขึ้นมาพูดจับมือทั้งสองข้างของซากุระไว้เหนือหัว ก่อนจะทาบริมฝีปากบนปากซากุระก่อนที่เธอจะเอ่ยคำใดๆ ออกมา มืออีกข้างค่อยเลื่อนลงสอดเข้าไปในกระโปรงครึงจุดรับสัมผัสเบาๆ ทำเอาอาการขัดขืนของซากุระหายไป ซาสึเกะปล่อยมือซากุระให้เป็นอิสระเพราะรู้ว่าร่างบางขัดขืนเขาไม่ได้แล้ว
"อืม...ยะ..หยุด..อ๊ะ!!.." ซากุระร้องคราวออกมาอย่างห้ามไม่ได้ทันทีที่ซาสึเกะแทรกนิ้วเข้ามาในตัว เขาค่อยขยับมือช้าๆ นิ้วหัวแม่มือทำการครึงจุดรับสัมผัสไปมาอย่างชำนาญ ซาสึเกะพรมจูบไปทั่วหน้าเลื่อนลงมาที่ซอกคอทั้งจูบทั้งเลียซึมซับความหอมหวานจากตัวซากุระจนลำคอขาวๆ ของร่างบางแดงเป็ยจ้ำๆ ไปหมด การกระทำของร่างสูงราวกับโหยหาสิ่งนี้มานาน
"อ๊าาา...อืม.." ซากุระเผลอร้องครางเสียงหวานออกมาอย่างน่าฟัง เมื่อซาสึเกะเพิ่มนิ้วเข้ามาจากหนึ่งเป็นสองซอยเข้าออกร่องหวานเร็วและแรงกว่าเดิม ซาสึเกะเงยหน้าประกบปากกับซากุระอีกครั้งโดยครั้งนี้เธอให้ความร่วมมือดีเป็นอย่างดี ร่างสูงเร่งจังหวะมือให้แรงและเร็วกว่าเดิมจนน้ำหล่อลื่นของซากุระไหลออกมาอาบมือของเขา ซาสึเกะรับรู้ถึงแรงตอดรัดที่นิ้วก็ยิ่งขยับนิ้วซอยเร็วขึ้นไปอีกจนร่างบางขืนอารมณ์ความต้องการตัวเองไม่ได้แอ่นเอวรับจังหวะมือของซาสึเกะอย่างลืมตัว
"อ๊ะๆ.. มะ..อื๊อ.ไม่ไหวแล้ว..อ๊าสสส!!" ร่างบางกระตุกเกร็งอย่างแรงก่อนจนนอนหอบอย่างกระเส่าอย่างเห็นได้ชัด ซาสึเกะยังคงซอยมือในร่องหวานช้าๆ ก่อนจะผลักตัวออกมาดูดเลียนิ้วมือตัวเองที่เต็มไปด้วยน้ำหวานของซากุระจนแห้งค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าของตนเองอย่างชั่งใจเพราะรู้ดีว่าร่างบางที่นอนอยู่ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้อีกแล้ว ซาสึเกะจับขาของซากุระให้กางออกจนกว้างก่อนจับตัวตนถูไปมากับร่องหวานค่อยๆ ดันตัวตนเข้าไปในร่างบางช้าๆ
"นะ..นายจะทะ..ทำอะไรนะ!!ยะ..หยุดนะ!!...อ๊าาาา!!" ซากุระลืมตาขึ้นมามองร่างสูงอย่างตกใจ
"อ๊าาา.... แน่นชะมัด" ซาสึเกะอัดกระแทกตัวตนเข้าไปในร่างบางครั้งเดียวจนมิด
"อ๊ะ!! อื๊อ.. ..อื๊มม.." ซากุระร้องเสียงหลงออกมาเมื่อตัวตนของซาสึเกะเข้ามาในร่างกายความเจ็บแป๊บแล่นผ่านเข้ามาทันที่จนร่างบางต้องจิ๊กเล็บกับแขนของซาสึเกะจนเลือดซึมเพื่อระบายความเจ็บที่แล่นผ่านเข้ามา ซาสึเกะหยุดการเคลื่อนไหวร่างกายเขารับรู้ถึงความคับแน่นจากร่องหวานก็รู้ทันทีว่านี่คือ 'ครั้งแรก' ของเธอ ซาสึเกะท้าวมือข้างตัวซากุระก้มมองหน้าร่างบางอีกครั้งเธอยังคงหลับตาเม้มปากแน่น ร่างสูงยิ้มพอใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ตนได้ รับไม่รู้ทำไมแต่เขารู้สึกพอใจมากที่เป็นคนแรกของเธอ ก่อนค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ เนิบๆ เพื่อให้ร่างบางปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไป
"อือ..อืม..อ๊าาา..." ซากุระครางเสียงหวานออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อความเจ็บคายลงความรู้สึกแปลกใหม่ก็เริ่มเข้ามา ซาสึเกะรับรู้ถึงการตอดรับจากร่างกายร่างบางก็รู้ว่าเธอพร้อมจะหลอมรวมกับเขาแล้ว ซากุระเริ่มแอ่นเอวรับจังหวะโยกของร่างสูงอย่างลืมตัว ซาสึเกะเห็นอย่างนั้นก็อัดกระแทกตัวตนใส่ร่างบางแรงๆ
"อ๊ะ.. อ๊ะ.. บะ..อื๊ม..เบา" ซากุระร้องบอกให้ร่างสูงเห็นใจ แต่กลับกันซาสึเกะยิ่งอัดกระแทกแรงและเร็วกว่าเดิม จ้องตากับซากุระส่ายหน้าเล็กน้อยราวกับผู้ชนะก่อนก้มหน้าหอมแก้มร่างบางอย่างหลงไหลชันตัวขึ้นจับเอวร่างบางซอยเร็วยิ่งขึ้นไปอีก
"อ๊า.. อ๊ะ..อ๊ะ.. ยะ..หยุดเถอะ...อ๊าาา พะ..อื่ม.พอเถอะน่ะ..อ๊ะๆๆ" ซากุระร้องขอให้ร่างสูงหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ ซาสึเกะมองหน้าร่างบางที่ร้องขออย่างยิ้มๆ ก่อนจะอัดกระแทกเอวแรงยิ่งขึ้นไปอีก ซากุระทำได้เพียงตอดรับตัวตนซาสึเกะอย่างเลี่ยงไม่ได้นั้นยิ่งทำให้ซาสึเกะขยับเอวเร็วแรงขึ้นไปอีก
"อ๊ะๆๆๆ มะ..ไม่ไหวแล้ว... อ๊าาาา อ๊ะ.. อื๊ม.." ซาสึเกะอัดกระแทกตัวตนสุดแรงเมื่อรู้ว่าร่างบางกำลังถึงจุดก่อนพาซากุระไปแตะบนสุดของเส้นขอบฟ้า ซากุระตอดรัดตัวตนของซาสึเกะอย่างแรงจนร่างสูงแทบทนความซาบซ่านไม่ได้ ซาสึเกะมองซากุระที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ซาสึเกะโน้มตัวลงมาพรมจูบข้างแก้มเนียนอย่างหลงไหลก่อนจะกระซิบข้างหู
"ยังไม่จบแค่นี้หรอกน่ะ วันนี้ของเรายังอีกยาว..." ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่าพรมจูบทัวหน้าอย่างหลงไหลในตัวร่างบางเอามากๆ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอีกครั้งอย่างช้าๆ เนิบๆ เริ่มบรรเลงบทเพลงอันเร้าร้อนอีกครั้ง....
 
 
Writer Talk
ไรท์มาแล้ววค๊าาา อิอิ มีคนตามด้วย 55555
ทำให้คนอื่นค้างแล้วมีฟามสุขจุง 55555
 
ปล.ต่อไปอัพเรื่องนี่แหล่ะชีวิตฉันดีฟ่า อู้มานานนนนน อิอิ แต่ไม่ต้องห่วงน่ะยังอัพเรื่องสั้นเหมือนเดิมค๊าาา ช่วงนี้เลิกฝึกงาน 6 โมงเย็นทุกวันเลยหาเวลาไม่ค่อยจะได้เซ็ง เมื่อไหร่จะฝึกจบซะทีกะม่ายรู๊ (แอบบ่น อิอิ ^ ^ )
เจอกันตอนหน้าค๊าาาา บ๊ะบ๊ายยยยยย