[Fic naruto] short story sakura

"ซาสึเกะ ทานอาหารเช้าก่อนไปทำงานนะฉันทำไว้ให้" ร่างบางเรือนผมสีชมพูหวานยกถาดอาหารมาวางบนโต๊ะตรงร่างสูงผมสีน้ำเงินเข้มนั่งอยู่ ร่างสูงละสายตาจากหนังสือพิมพ์ในมือมองจานอาหารที่ร่างบางยกมาให้ก่อนจะกลับไปให้ความสนใจกับหนังสือพิมพ์ในมืออีกครั้ง

"บอกกี่ทีแล้วว่าไม่ต้อง" ร่างสูงพูดโดยไม่มองหน้า ร่างบางที่ยืนอยู่ใจไหววูบเล็กน้อยผุบตาต่ำแต่เธอต้องฝืนยิ้มเอาไว้

"อะ..เอ่อ.. ฉะ..ฉันขอโทษลืมไปว่านายไม่กินอาหารที่ฉันทำ" ซากุระตอบออกแนวประชดเล็กน้อยพรางเก็บจานที่วางไว้ก่อนจะหันหลังเดินไป

"รู้ตัวก็ดี" ร่างสูงตอบกลับไปอย่างไม่แคร์ความรู้สึกของคนอีกคน ซากุระเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บใจ 'ทำไมต้องทน ทำไม ทำไม เพราะรักคำเดียวงั้นหรอ ซากุระ..' ซากุระคิดในใจไม่กล้าหันไปมองหน้าร่างสูง

"ขอโทษแล้วกัน" ซากุระกลั้นใจพูดออกไปในใจเธอตอนนี้ไหววูบอย่างแรง

 

ปึก!!

 

"อรุณสวัสดิ์ครับ" ร่างสูงผมสีดำสนิทเปิดประตูเข้ามาพร้อมกล่าวทักทายบุคคลภายในห้องอย่างสดชื่น

"พี่อิทาจิ / มาทำไม" บุคคลทั้งสองตอบรับพร้อมกัน

"สวัสดีครับ ซากุระ ฉันก็มาหาน้องชายสุดที่รักของฉันนะสิ ทำไมมาไม่ได้หรือไง หืม.." อิทาจิตอบรับซากุระก่อนจะเหล่มองน้องชายตัวเอง

"ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากให้มาก็เท่านั้น" ซาสึเกะพูดลอยๆ ออกมาแต่ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ อิทาจิมองเจ้าน้องชายแสนเอาแต่ใจก่อนจะคิดอะไรสนุกขึ้นมา อิทาจิยิ้มเล็กน้อยให้กับความคิดของตัวเองหันไปมองร่างบางที่ยืนถือถาดอาหารอยู่

"อืม.. อ่า..พี่มาได้จังหวะพอดีเลยสินะกำลังทานอาหารเช้ากันอยู่หรอครับ" อิทาจิมองไปที่ถาดอาหารในมือของร่างบาง

"เปล่าค่ะพี่อิทาจิน้องจะเอาไปทิ้งค่ะ" ซากุระพูดด้วยสีหน้าหมองเล็กน้อย

"อ้าว!! ทำไมล่ะเสียดายออกยังไม่ได้กินเลยนิ" อิทาจิไหลตามน้ำทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอาหารในจานซากุระเอามาให้ซาสึเกะ แต่เจ้าตัวคงไม่กินซากุระเลยดูหมองๆ แต่เช้า

"ค่ะ มันไม่อร่อยมั้งค่ะฉะ.."

"เอามานี่มาพี่หิว" อิทาจิเข้าไปแย่งถาดอาหารในมือร่างบางพร้อมเดินมานั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามเจ้าน้องชาย ซาสึเกะเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป

"มานั่งข้างๆ พี่มาซากุระ" อิทาจิฉุดแขนซากุระให้ลงมทานั่งเก้าอี้ข้างๆ พร้อมลากให้มาติดกับเก้าอี้เขา

"ไหนๆ ขอลองหน่อยสิว่าจะอร่อยมากขนาดไหน" อิทาจิหยิบซ้อมจิ้มฮอทดอกขึ้นมาเอาเข้าปาก ตามด้วยไข่ดาวและแฮมปิดท้ายด้วยขนมปังปิ้ง

"อืมๆ อร่อยไปหมดทุกอย่างเลยนะเนี่ย พี่ชักอยากได้ซากุระมาเป็นแม่ศรีเรือนของพี่แล้วสิ" อิทาจิพูดไปพรางกินอาหารในจานไปพรางมองหน้าร่างบางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นิดๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหลังมือซากุระเบาๆ เล่นเอาร่างบางนั่งก้มหน้าเขินหน้าแดงเลยที่เดียว

"แฮ่ม!!!! ซากุระไปเอาน้ำมาให้หน่อย" ร่างสูงอีกคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เมื่อครู่ตอนนี้สายตาของเขามองจ้องไปที่มือของทั้งคู่ที่ประสานกันอยู่ก่อนเขาจะกระแอมออกมาเสียงดัง อิทาจิหันหน้าไปมองซาสึเกะเล็กน้อยเขาเองก็มองอิทาจิอยู่เช่นกัน อิทาจิยักคิ้วให้หน่อยๆ มือยังคงจับมือซากุระอยู่พร้อมลูบหลังมือร่างบางเล่น

"จะนั่งบื้ออยู่อีกทำไมไปเอาน้ำมาสิ ไป!!!" ซาสึเกะตะครอกใส่ร่างบางเสียงดังทำเอาซากุระสะดุ้งโหยง

"ระ..รู้แล้วจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้แหละ" ซากุระตอบเสียงสั่งเล็กน้อยเขาชอบขึ้นเสียงใส่เธอทุกครั้งที่เขาไม่พอใจไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม 'ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะ แค่นั่งเฉยๆ เท่านี้ก็ผิดแล้วหรอ คนอย่างฉันนี่มัน... ไร้ค่ามากเลยสินะ ซาสึเกะ' ซากุระลุกขึ้นเดินไปที่ครัวทันที

"หึ ทำไมหึงหรือไง" อิทาจิถามด้วยสีหน้ากวนนิดๆ

"ทำไมฉันต้องหึงนายกับยัยนั้นด้วยล่ะ" ซาสึเกะตอบไปโดยไม่มองหน้าพี่ชายสายตาของเขาอยู่ที่หนังสือพิมพ์ในมือ

"อ้าว!?... ใครจะไปรู้ล่ะปกติผู้ชายเขาก็มักจะหึงผู้หญิงของตัวเองทั้งนั้น อย่าบอกนะว่าแกกับซากุระยังไม่มีอะไรกันนะ อยู่ด้วยกันมาเดือนแล้วนะแกไม่แตะต้องซากุระเลยหรือไง หื๊มมม.. ซาสึเกะ" อิทาจิยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างสบายใจ

"ฉันเคยบอกหรือไงว่าฉันอยากได้ยัยนี้ หามาให้ฉันโดยไม่ถามฉันสักคำว่าฉันต้องการไหม" ซาสึเกะมองหน้าร่างสูงที่นั่งอย่างสบายๆ

"ถ้าเป็นอีกคนนายจะเต็มใจว่างั้น" อิทาจิถามอย่างมีนัยความสำคัญบ้างแอบแขวง

"ใช่ก็เพราะว่าฉันรักเธอคนนั้นไม่ใช่ยัยนั้นไง" ซาสึเกะตอบมองร่างบางที่กำลังรินน้ำใส่แก้วอยู่

"งั้นก็ดีฉันจะได้สบายใจ" อิทาจิตอบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"สบายใจ?" ซาสึเกะทวนคำ

"ใช่ สบายใจ ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันสนใจซากุระ ถ้าแกไม่เอาฉันจะเอาเองหมั้นกับคนน้องแต่งงานกับคนพี่ฉันว่าก็ไม่เลวนะต่อให้แกมีอะไรกับซากุระจริงฉันก็ไม่รังเกียดซากุระเพราะแกคือน้องชายของฉันสายเลือดเดียวกันฉันยอมได้" อิทาจิพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังเอามากๆ มองซากุระที่กำลังเดินถือแก้วน้ำมา

"ไร้สาระ" ซาสึเกะตอบเสียงเรียบ

"อ่ะนี่น้ำ" ซากุระวางแก้วน้ำลงด้านหน้าซาสึเกะก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ อิทาจิตามเดิม

"ซากุระพี่มีเรื่องอยากคุยดะ..."

"ไม่เย็นไปเอามาใหม่" เสียงทุ้มแทรกขึ้นมาระหว่างที่อิทาจิกำลังถามและซากุระกำลังนั่ง

"ฉันว่ามันเย็นแล้วนะ" ซากุระมองแก้วน้ำที่มีม่านน้ำกำลังเกาะกลุ่มกันจนเป็นหยดน้ำแสดงถึงระดับความเย็นของมัน

"ฉันบอกว่าไม่เย็นก็ไม่เย็นสิ ไป-เอา-มา-ใหม่" ซาสึเกะพูดเสียงแข็งมองหน้าร่างบางอย่างเอาเรื่อง อิทาจิมองหน้าน้องชายมุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อย 'นี่นะที่บอกว่าไม่หึง อยู่ในช่วงสับสนล่ะสิ ได้ฉันจะเป็นคนย้ำความรู้สึกแกเองไอ้น้องชาย...' อิทาจิมองการกระทำของน้องชายตนที่ขัดกับสิ่งที่ตนเพิ่งบอกไปเมื่อครู่

"แต่ว่าฉันเทมาจากขวดที่เย็นที่สุดแล้วนะทะ.."

"ฉัน-สั่ง-ให้-ไป-เอา-มา-ใหม่" ซาสึเกะพูดเน้นทีละคำสายตาแสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"กะ..ก็ได้จะ..จะไปเดี๋ยวนี้" ซากุระรีบเดินมาหยิบแก้วน้ำแล้วตรงไปที่ครัวทันที

"ไหนบอกว่าไม่รู้สึกอะไรไง" อิทาจิพูดออกมาลอยๆ ไม่ได้หวังการตอบกลับจากคนอีกคน ซาสึเกะพับหนังสือพิมพ์ในมือวางไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งจ้องหน้าร่างสูงฝั่งตรงข้าม

"อ่ะนี่ รับรองคราวนี้เย็นถึงใจ!!" ซากุระวางแก้วบนโต๊ะหน้าซาสึเกะกระแทกเสียงใส่เล็กน้อย ซาสึเกะมองแก้วน้ำบนโต๊ะก่อนเงยหน้ามองร่างบางที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่

"ไปเอามาใหม่ ฉันไม่ชอบกินน้ำแข็ง" ซาสึเกะมองหน้าซากุระแล้วตอบ ซากุระขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ แสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมากยืนมองหน้าร่างสูงที่นั่งมองเธออยู่

"อะไรของนายเนี่ย!! ซาสึเกะ ชอบเย็นๆ ฉันก็เอาน้ำแข็งใส่มาให้แล้วไงแล้วทำไม.."

"ฉันสั่งให้ไปเอามาใหม่!!" ซาสึเกะตะครอกใส่ซากุระถึงกับสะดุ้งก่อนจะหลบตาร่างสูง 'ไม่ว่าฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยงั้นหรอ...' ซากุระก้มหน้านิ่งขอบตาเริ่มมีน้ำสะสมเล็กน้อย

"แกไม่เอาแต่ฉันเอา เอามานี่" อิทาจิเอื้อมมือมาหยิบแก้วน้ำที่ซากุระเป็นคนเอามาให้

 

พรึบ

 

"โทษที่พอดีมือมันไปโดน" ซาสึเกะปัดมือทำแก้วน้ำหกจ้องหน้าอิทาจิอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก อิทาจิเหล่ตามองในใจสะใจเป็นบ้าที่ยั่วโมโหน้องชายตัวเองได้จนเขาแทบเผยยิ้มออกมาแต่ต้องเก็บไว้ ก่อนจะหันไปหาซากุระ

"ชั่งเถอะ ว่าแต่ซากุระวันนี้ว่างไหมพี่จะชวนปะ...."

"ไม่เห็นหรอว่าน้ำหกไปเอาผ้ามาเช็ดสิ จะยืนบื้ออยู่ทำไม ต้องให้ฉันคอยบอกทุกอย่างเลยหรือไง ห๊ะ!!" ซาสึเกะพูดขัดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมตะครอกเสียงดังลั้นห้อง

"ฉันจะป..."

"ไม่ต้องพูด ไปเอาผ้ามาเอาแก้วไปเก็บด้วย ส่วนนายงานการไม่มีทำหรือไงนี่มันสายแล้วเชิญ" ซาสึเกะสั่งงานให้ร่างบางเสร็จก็หันไปหาพี่ชายของตน อิทาจิมองหน้าน้องชายอย่างรู้ว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไรเขายิ้มให้พร้อมยักคิ้วให้เล็กน้อย

"อืม.. จะว่าไปนี่ก็สายมากแล้วฉันไปบริษัทก่อนดีกว่า ซากุระครับพี่ไปก่อนนะ แล้วเราค่อยเจอกันใหม่แบบ 'ส่วนตัว' เหมือนตอนนั้น พี่ไปแล้วบายยย" อิทาจิมองหน้าซากุระอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์เอามากๆ

"เคยเจอกับมันแบบส่วนตัวด้วยหรอ" ซาสึเกะหันไปถามซากุระที่กำลังเดินไปเอาผ้ามาเช็ดน้ำบนโต๊ะ

"อะ..เอ่อออ" ซากุระก้มหน้าเช็ดน้ำบนโต๊ะไม่กล้าเงยหน้ามองร่างสูง

"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง" ซาสึเกะเข้ามากระชากแขนร่างบางให้หันมาประจันหน้ากับเขามือข้างนึงจับปลายค้างให้เธอให้มองตาเขา เบียดตัวแนบชิดร่างบางจนซากุระแทบจะขึ้นไปนั่งบนโต๊ะอยู่แล้ว

"พี่อิทาจิกะ..ก็แค่ชะ..ชวนไปทานข้าวกะ.."

"หึ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน... ฉันไม่รู้หรอกนะว่าก่อนที่เธอจะหมั้นกับฉันเธอเป็นยังไงแต่ตอนนี้เธออยู่ในฐานะผู้หญิงของฉันอย่าทำตัวต่ำๆ เหมือนที่เธอเคยทำเข้าใจไหม" ซาสึเกะบีบคางร่างบางจนเธอน้ำตาซึมออกมา

"ต่ำ? หมายความว่าไง" ซากุระถามออกไปเอามือจับแขนซาสึเกะพยายามดันมือเขาออกจากปลายคางเธอ

"ก็เที่ยวมั่วกับผู้ชายคนอื่นไปทั่ว อย่าทำตัวเป็นพวกผู้หญิงอย่างว่านะเข้าใจไหม" ซาสึเกะสบัดปลายคางซากุระอย่างแรงก่อนจะผลักตัวออกมา

"วันนี้ฉันกลับดึกไม่ต้องรอ"

 

ปั้ง

 

"ฮึดๆๆ ทำไม..ฮึด..ทำไมฉันมันไร้ค่าในสายตาของนายมากขนาดนั้นเลยหรอซาสึเกะ.. ฮึดๆๆ..ทำไมๆ ทำไมฉันต้องรักนาย..ฮึดๆๆ" ซากุระนั่งลงกอดเข่าร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างเหลืออด

 

ดิ๊งด๊อง!! ดิ๊งด๊อง!!

 

เสียงกริ่งดังขึ้นหน้าประตูร่างสูงยืนรอไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมร่างบางเจ้าของห้อง

 

"ซาสึเกะ!!"

"ของเข้าไปข้างในหน่อยสิครับ" ร่างสูงพูดพร้อมยิ้มให้ร่างบางตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

"เอ่อ.. คือว่า..." ร่างบางอ่ำอึ่งเล็กน้อยร่างสูงเดินเข้าไปอย่างไม่รอคำตอบจากเจ้าของห้อง

"ซะ..ซาสึเกะ ไม่ได้นะ" ร่างบางรีบเข้ามารั้งร่างสูงไว้

"ทำไมละ ฮินาตะ" ซาสึเกะมองมือฮินาตะที่จับแขนตัวเองอยู่

"นายไม่ควรมาที่นี่อีก" ฮินาตะพูดด้วยสีหน้าจริงจังเอามากๆ

"ทำไมฉันจะมาไม่ได้ ในเมื่อเธอคือคนที่ฉันรัก" ซาสึเกะหันมาหาร่างพร้อมโอบกอดเธอเอาไว้

"แต่ว่านายหมั้นกับคุณซากุระแล้ว นายไม่ควรทำแบบนี้" ฮินาตะพูดออกมาแต่คงยอมให้ร่างสูงกอดเธอต่อไป

"แต่ฉันไม่ได้รักยัยนั้น คนที่ฉันรักและต้องการคือเธอ ฮินาตะ" ซาสึเกะมองหน้าร่างบางก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงที่ที่แก้ม ลำคอ

"ซะ..ซาสึเกะ..อืม.." ร่างบางเคลิ้มกับสัมผัสอันคุ้นเคยที่เธอได้รับคน 'อดีต' คนรักและตอนนี้ก็ยังคงรัก

"ฮินาตะ ฉันขอนะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว" ซาสึเกะกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่ามือปลดเสื้อตัวเองออกค่อยๆ เดินพาร่างบางไปที่ห้องนอนอย่างเร็วจนมาหยุดบนเตียงนอนสีขาวสะอาดตา

"มะ..มีอะไรหรอซาสึเกะ..อืม..ทะ.ทำไมวันนี้ถึง..." ฮินาตะถามขณะซาสึเกะไล่ปากสำรวจเรือนร่างของเธออย่างช่ำชอนมือค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าออกอย่างเร็ว

"ทำไมหรอ" ซาสึเกะผลักปากออกจากยอดอกเงยหน้าาขึ้นมาถาม

"ปะ..เปล่าจ๊ะ อืม.." ฮินาตะไม่อยากขัดอารมณ์ร่างสูงที่พุพ่านอยู่เธอนอนรับสัมผัสอันเร้าร้อนของซาสึเกะ ปกติอารมณ์ของเขาไม่รุนแรนมากขนาดนี้ ทำเหมือนกับว่ากดมันมานานและตอนนี้เขากำลังปล่อยสิ่งที่เก็บไว้ออกมา และเธอจะขัดอารมณ์เขาทำไมในเมื่อเธอเองก็ยังคงต้องการเขาเช่นเดียวกัน

 

"เฮ้อออ..." ร่างบางเรือนผมชมพูสดใสนั่งมองจานอาหารบนโต๊ะสลับกับนาฬิกาเวลาตอนนี้จะทุ่มครึ่งแล้ว แต่ก็ยังคงไร้วี่แววของคนที่เธอรอคอย ถึงแม้จะรู้ว่าเขายังคงไม่กลับมาเพราะเขากลับห้องหลัง 4 ทุ่มทุกวันและเธอก็รอเขาทุกวันเช่นกัน

"เฮ้อออ..." ร่างบางพ่นลมออกมาอย่างเบื่อหน่าย

 

แกร็กๆ แอดดดด

 

ร่างบางหันไปมองประตูทันทีที่ได้ยินเหมือนคนเปิดประตูเข้ามา ซากุระค่อยๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะตรงไปที่ประตู

 

"หวัดดีจ๊าาา" ร่างสูงเข้ามาด้านในพร้อมถุงมากมายในมือ

"พะ..พี่อิทาจิ!!" ซากุระผิดหวังเล็กน้อยที่คนที่เข้ามาไม่ใช่คนที่เธอรอ แต่ก็ดีใจที่มีคนมาอย่างน้อยเธอก็จะไม่ต้องนั่งเหงาจน 4 ทุ่มเหมือนทุกวัน

"ผิดหวังหรอที่เห็นพี่นะ หืม..." อิทาจิถือถุงไปวางบนโต๊ะอาหารมองจากอาหารมากมายบนโต๊ะก็รู้ทันทีว่าร่างบางกำลังรอซาสึเกะอยู่ 'แล้วมันไปไหนทำไมไม่กลับมาอีกเนี่ย ไอ้น้องคนนี้... เฮ้อออ ไม่ไหวเอาซะเลย...' อิทาจิบ่นน้องชายในใจมองซากุระที่เดินหน้าหงอยมานั่งที่โต๊ะ

"เอ่อ..เปล่าค่ะ" ซากุระเงยหน้ามองอิทาจิที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้างกับเธอ

"กำลังกินข้าวอยู่หรอ? พี่ขอกินด้วยสิหิวจะตายอยู่แล้ว" อิทาจิเอามือลูบท้องตัวเองไปมาก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้างซากุระเอื้อมมือหยิบจานก่อนจะตักข้าวใส่เตรียมพร้อม

"อย่าค่ะ!!" ซากุระรีบร้องห้ามทันทีเมื่อเห็นอิทาจิกำลังตักอาหารเข้าปาก

"มีอะไรหรอ พี่กินไม่ได้หรอ อ๋อ.. จะเก็บไว้ให้ซาสึเกะสินะ ก็ได้ๆ" อิทาจิรับวางช้อนลงทันที

"มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะพี่อิทาจิ คือว่า มันเย็นหมดแล้วไม่อร่อยแล้วล่ะค่ะอย่ากินเลย" ซากุระรีบบอกเหตุผลที่แท้จริงทันที

"ไม่เป็นไรหรอกซากุระพี่นะกินง่ายอยู่ง่าย แค่นี้ทำอะไรคนอย่างพี่ไม่ได้หรอ..." อิทาจิพูดติดตลกจนซากุระเผยยิ้มออกมา

"งั้นเดี๋ยวฉันเอาไปอุ่นให้นะค่ะรอแป๊บค่ะ" ซากุระลุกขึ้นเอาจานอาหารทั้งหมดไปอุ่นอิทาจิมองร่างบางอย่างยิ้ม 'น่ารัก น่าถนุถนอมอย่างนี้ทำไมซาสึเกะถึงไม่สนใจนะ เฮ้อออ'

"มาเดี๋ยวพี่ช่วยอีกแรงนะจะได้เสร็จเร็วๆ พี่หิวจะตายอยู่แล้ว" อิทาจิเดินถือจานอาหารที่เหลืออยู่มาหาซากุระตรงครัว

"อ่ะ.. ค่ะ" ซากุระยิ้มให้ก่อนจะเขยิบตัวให้ร่างสูงเข้ามาช่วย

 

22.15 น.

 

"จะไปแล้วหรอซาสึเกะ" ร่างบางชันตัวขึ้นมาถามมองร่างสูงที่ยืนแต่งตัวอยู่

"อืม.. แม่ชอบส่งอิทาจิมาที่คอนโด ถ้ามันมาแล้วไม่เจอฉันเดี๋ยวแม่ก็บ่นฉันอีก" ซาสึเกะหันมาตอบ

"อ๋อ..จ๊ะ"

"ฉันไปแล้วนะ ฮินาตะ ไว้เจอกันนะครับที่รัก" ซาสึเกะเดินมาจูบหน้าผากร่างบางบนเตียงก่อนจะเดินออกไป

"ใจนายยังเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม ซาสึเกะ" ฮินาตะพูดออกมาอย่างลอยๆ ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง

 

แอ๊ดดดด

 

ภายในห้องที่มืดสนิทร่างสูงเดินเข้าไปอย่างเคยชินเขาเอาบัตรสอดที่ช่องไฟในห้องก็สว่างร่างสูงมองรอบห้องกว้างแต่ไร้ซึ่งวี่แววของสิ่งมีชีวิต

 

"ยัยนั้นไปไหน?" ซาสึกะพรึมพรัมออกมาเบาๆ เพราะปกติซากุระจะออกมารับเขา แต่วันนี่ไร้วี่แววร่างบางที่ว่า 'ก็ดีเหมือนกันไปซะได้ก็ดี ชีวิตอันสงบสุขของฉันจะได้กลับมาซักที' ซาสึเกะคิดในใจก่อนเดินเข้าห้องนอนไป

 

10 นาทีต่อมา

 

แอ๊ดดดด

 

"ฮ่าๆๆ ครับๆ ไว้พี่จะพาไปใหม่นะ" เสียงทุ้มแสนคุ้นหูดังรอดผ่านประตูเข้ามา

"ค่ะ พี่อิทาจิวันนี้ฉันสนุกมากเลยค่ะ คุณลุง คุณป้า ก็น่ารักมากด้วย" เสียงแหลมของคนอีกคนดังตอบกลับไป

"เรียก คุณพ่อ กับ คุณแม่ สิครับพี่บอกกี่ครั้งแล้วไม่จำ เดี๋ยวตีก้นเลย"

"อุ๊ย!! ลืมไปขอโทษค่ะอย่าทำหนูเลยนะ 555" บทสนทนาของทั้งคู่ดูจะเฮ่ฮ่าเป็นอย่างมาก

"พี่กลับก่อนนะแล้วเจอกันใหม่ อย่าลืมนะถ้าไอ้น้องงี่เง้ามันปล่อยให้ซากุระอยู่คนเดียวอีกโทรเรียกพี่ได้เลยนะพี่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเหมือนวันนี้ ตกลงนะครับ"

"ค่ะ ตกลงค่ะ ขอบคุณมากๆ นะค่ะ" ร่างบางก้มหัวให้ร่างสูงอย่างเคารพ อิทาจิหันหลังเดินไปซากุระหันหลังเดินเข้ามาในห้อง ซากุระเอื้อมมือเปิดไฟ

"ไปไหนมา" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบจากกลางห้อง

"หื๊อ... ซะ..ซาสึเกะ" ซากุระถึงกับตกใจ ทันทีที่เธอก้าวเข้ามาก็เจอร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า

"ไป-ไหน-มา" ซาสึเกะย้ำสิ่งที่ถามอีกครั้ง

"เอ่อ..ปะ..ไปบ้านนายมานะ พี่อิทาจิมารับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่" ซากุระเมื่อหายตกใจก็ตอบตามปกติ

"ไปบ้านฉัน? กับหมอในฐานะอะไรไม่ทราบ? ฉันบอกเธอแล้วนิว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน อย่าเที่ยวไปมั่วกับใคร" ซาสึเกะยังคงพูดออกมา ซากุระที่กำลังเดินอยู่ถึงกับชะงัด 'มั่ว? ฉันมันเหมือนผู้หญิงอย่างว่ามากเลยหรือไง นายถึงคิดแบบนี้' ซากุระหันหน้าไปมองร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

 

30 นาทีต่อมา

 

ครื่น~~~ หึ่ม~~~ ซ่า~~~

 

ร่างบางบนเตียงสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้อง ซากุระมองหน้าต่างก็เห็นสายฟ้าฟาดลงมาอย่างน่ากลัวร่างกายเธอสั่นไหวเป็นอย่างมากบวกกับอากาศที่เย็นร่างกายเธอตอนนี้สั่นยิ่งกว่าลูกนกตกน้ำเสียอีก ซากุระค่อยขยับตัวเข้าหาร่างสูงที่นอนหลับอย่างสบายเบาๆ พยายามไม่ให้เขารู้ตัวเพราะเขาไม่ชอบให้เธอเข้ามาใกล้ ซาสึเกะเคยบอกว่ามันอึดอัดนอนไม่หลับ แต่ครั้งนี้มันสุดจะทนจริงๆ เธอกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่สุดนิหน่า

 

"นอนนิ่งๆ ไม่ได้หรือไง น่ารำคาญจริงๆ" เสียงทุ้มกล่าวออกมาก่อนหันหลังให้ร่างบางที่เขยิบตัวเข้ามาใกล้ ซากุระมองหลังร่างสูงเม้มปากแน่นแต่เธอก็นอนใกล้เขามากกว่าทุกวัน 'แค่นี้ก็น่าจะพอ อย่างน้อยก็มีคนอยู่ด้วย เข้มแข็งไว้ซากุระ เรายังมีซาสึเกะอยู่'

 

เปรี๊ยงงงง!!

 

"อ๊ายยย!!" ร่างบางสะดุ้งสุดตัวร้องออกมาอย่างตกใจสุดขีด

"โอ๊ยยย!! จะอะไรนักหนา รำคาญคนจะนอนเงียบๆ ไม่เป็นหรือไง หนวกหูจริงๆ" ซาสึเกะหันหน้ามาว่าร่างบางที่กรีดร้องออกมาเมื่อครู่ชักสีหน้าไม่พอใจใส่อย่างเห็นได้ชัดถึงไฟจะไม่สว่างมากแต่มันก็ทำให้เห็นใบหน้าที่ไม่พอใจของร่างสูงได้อย่างชัดเจนซากุระเม้มปากแน่นกำมือกับผ้าห่มแน่นเสียงฟ้าร้องยังคงดังอยู่เป็นระยะๆ ก่อนซากุระจะตัดสินใจลุกขึ้น

"จะไปไหนอีกละ ทำไมเธอมันน่ารำคาญขนาดนี้ ห๊ะ!!" ซาสึเกะรู้สึกถึงแรงยุบของเตียงก็ชันตัวขึ้นมามองร่างบางที่นั่งอยู่

"ฉะ..ฉันจะไปเข้าหะ..ห้องน้ำ" ซากุระพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้เธอสะดุ้งทุกครั้งที่ฟ้าร้อง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

 

10 นาทีต่อมา

 

ร่างสูงลืมตาหันมองที่นอนข้างๆ ซึ่งปกติจะมีร่างบางอีกคนนอนอยู่แต่ตอนนี้มันว่างเปล่า มองเลยไปยันหน้าต่างฝนก็ยังคงตกอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะอยู่ด้วยมันกลับตกแรงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก แล้วร่างบางที่นอนข้างๆ เขาไปไหน?

 

"ยัยนั้นไปไหนอีกแล้วละ อืม.. บอกจะเข้าห้องน้ำยังไม่ออกมาอีกหรอ" ซาสึเกะลุกขึ้นมองไปที่ห้องน้ำ 'ไฟปิด' เขามองช่องล่างไม่มีแสงไฟรอดออกมาแสดงว่าไม่ได้อยู่ด้านใน

 

เปรี๊ยงงง/อ๊ายย

 

เสียงฟ้าผ่าดังปนกับเสียงแหลมซาสึเกะมองตามเสียงแหลมไปที่ห้องน้ำก่อนเขาจะลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟแล้วไปหยุดหน้าประตูห้องน้ำ

 

แอดดดด แสงไฟที่รอดเข้าไปในห้องน้ำทำให้เขาเห็นภาพร่างบางอย่างชัดเจนตอนนี้คือร่างบางเรือนผมชมพูนั่งชันเข้าขึ้นมาเอามือปิดหูตัวเองอยู่ตรงมุมในสุดของห้องน้ำตัวเธอสั่นเอามากๆ เธอสะดุ้งทุกครั้งที่ฟ้าร้องหรือฟ้าแลบเหมือนกำลังพยายามเก็บเสียงร้องตัวเองอยู่ ซาสึเกะเดินไปหยุดตรงหน้าร่างบาง

"มานั่งทำอะไรในนี้ ห๊ะ!!" ซาสึเกะถามออกไป ซากุระค่อยเงยหน้ามามองใบหน้าหวานเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

"ฉะ..ฮึด..ฉันกะ..กลัวฟ้ามันระ..ฮึ๊ดๆ..ร้อง" ซากุระตอบเสียงสั่น

"แล้วเธอจะเข้ามาทำไมในนี้" ซาสึเกะถามต่อ

"กะ..ฮึด..ก็นายรำคาญนิ..ฮึด..ฉันกะ..ก็เลยเข้ามาในนี้ นายจะ..ฮึดๆ จะได้นอนสบาย" ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงสุดจะน่าสงสาร ซาสึเกะมองร่างบางอีกครั้งก่อนจะกระชากให้เธอลุกขึ้น

"จะทำอะไร..ฮึด..นะ" ซากุระรีบร้องถาม

"ไม่ต้องถามได้ไหม" ซาสึเกะลากร่างบางมานอนบนเตียงอีกครั้ง

"อยู่นี่แหละ ถ้าเธอเข้าไปในห้องน้ำแล้วเกิดช็อกตายขึ้นมาฉันก็ซวยสิ จะร้องจะอะไรก็เชิญตามสบาย" ซาสึเกะบอกเสร็จก็หันหลังให้ร่างบางทันที ซากุระมองแผ่นหลังซาสึเกะเธออยากเขาไปใกล้เขามากกว่านี้เพื่อความอุ่นใจ แต่ก็กลัวเขาจะรำคาญ เธอจึงหันหลังให้ร่างสูงพร้อมเขยิบตัวออกมาให้ห่างจากซาสึเกะพยายามเม้มปากเก็บเสียงไว้แต่สิ่งที่เธอห้ามไม่ได้คืออาการสั่นกลัวของร่างกายซากุระจิกแขนตัวเองแน่นเพื่อระงับความกลัว ซาสึเกะสัมผัสถึงแรงสั่นของร่างกายซากุระผ่านเตียงเขาจึงหันไปมองร่างบางที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ห่างออกไป ซาสึเกะค่อยๆ เขยิบตัว ซากุระสัมผัสถึงแรงยุบของเตียงเธอพอรู้ว่าซาสึเกะคงเขยิบออกห่างจากเธอไปอีกแน่ แต่ว่าเธอเขยิบออกไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ซากุระเขยิบตัวออกมาจนแทบเป็นแนวเดียวกับขอบเตียง

"ไม่กลัวตกเตียงหรือไง" เสียงทุ้มดังแทรกเสียงฟ้าร้องขึ้นมาซากุระได้แต่นอนนิ่งไม่กล้าขยับมีเพียงอาการสั่นของร่างกายเท่านั้นที่เธอทำให้มันนิ่งไม่ได้

 

พรึบ

 

"อ๊ายยย" ซากุระร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะอยู่ๆ ซาสึเกะก็ดึงเธอเข้ามาหาตัวก่อนจะจับร่างบางให้หันหน้ามาหา

"นะ..นายทำอะไรนะซาสึเกะ" ซากุระถามอย่างไม่เข้าใจร่างสูง

"เธอกลัวไม่ใช่หรือไง" ซาสึเกะพูดพร้อมโอบกอดร่างบางไว้แน่นร่างกายเธอยังคงสั่นอยู่

"แต่นายไม่.."

"อย่าพูดมากให้น่ารำคาญจะได้ไหม นอนๆ ไป" ซาสึเกะกระแทกเสียงใส่เล็กน้อยก่อนจะกดหัวซากุระให้แนบกับแผ่นอกของเขาพร้อมลูบผมเธอเบาๆ เพื่อปลอบขวัญร่างบางที่ตัวสั่นเป็นลูกนก ด้านนอกหน้าต่างฝนยังคงตกอย่างหนักแต่เสียงฟ้ารองฟ้าผ่าน้อยลงไปมากแล้ว ซาสึเกะยังคงกอดร่างบางไว้แน่น ซากุระสั่นน้อยลงจนเป็นปกติ ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงที่กอดเธออยู่ในใจเธอตอนนี้ยิ้มอย่างมีความสุขเอามากๆ แต่เมื่อเธอคิดได้ว่าที่เขาทำคงเพราะรำคาญเธอ สีหน้าของซากุระถึงกับหมองลง ก่อนเธอจะผลักตัวออกจากร่างสูง

"อยู่เฉยๆ ไม่เป็นหรือไง คนจะนอน" ร่างสูงยังคงหลับตาอยู่

"รู้แล้วล่ะว่านายรำคาญ" ซากุระพูดเสียงอ่อยค่อยๆ ผลักตัวออกจากซาสึเกะเบาๆ

"รู้แล้วก็อยู่เฉยๆ สิจะขยับทำไม" ซาสึเกะกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีกเมื่อร่างบางในอ้อมกอดขยับตัว

"เอ่อ... จะให้อยู่แบบนี้หรอ?" ซากุระถามมองหน้าร่างสูงเขาก็ยังคงหลับตาอยู่อย่างเดิมไร้ซึ่งเสียงตอบกลับมีแต่แรงกอดรัดที่แน่นขึ้น ซากุระที่นอนตรงอกกว้างกอกตาไปมาเธอไม่เข้าใจทำไมเขาต้องทำแบบนี้

"นอนไปเถอะ ฝนยังไม่หยุดถ้าฟ้าร้องอีกฉันขี้เกียดลุกไปลากเธอแบบเมื่อกี๋" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาลอยๆ 'เพราะอย่างนั้นเองสินะ เฮ้อออ' ซากุระหลับตาลงเบาๆ

"อืม ก็ได้" ซากุระหลับตาพูดซุกหน้ากับแผ่นอกร่างสูง ซาสึเกะลืมตาขึ้นมามองเล็กน้อยมุมปากกระตุกยิ้มเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก

 

 

Writer talk

 

ขอเอาคู่ sasusaku มาลงก่อนนะ ไรต์เตอร์ชอบเรื่องนี้มากกกกก

คงไม่ว่ากันนะนักอ่านผู้น่ารักทุกคนนนนน (จะว่าได้ไงก็แกเอามาลงแล้วนะไรต์: ความคิดนักอ่าน)(โดนอีกแล้ววว ( Y ^ Y ) : ไรต์เตอร์)