[Fic naruto] short story sakura

'วันพรุ่งข้าจักมาทวงสิที่เจ้าได้ให้คำหมั้นไว้กับข้าว่าเจ้าจะนำพลังเนตรวงแหนวกลับคืนมาสู่เทพต่างสวรรค์ถ้าเจ้าเจอผู้สืบทอดพลังเนตรนั้นภายในสามวันแต่ถ้าเจ้าทำมิได้ เจ้าเองก็สัญญาไว้กับข้าว่าเจ้าจักยอมเอาวิญญาณของเจ้าเป็นเครื่องสังเวยแก่คำต้องสาปที่ตระกูลของเจ้าและอุจิวะได้รับเพื่อให้คำสาปนั้นละลายหายไป จงอย่าลืมคำหมั้นสัญญาที่เจ้าให้ไว้กับข้าหล่ะ ท่านหญิงแห่ง ฮารูโนะ' สิ้นเสียงร่างบางค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเบื้องหน้าเป็นกำแพงห้องสีขาวสะอาดตา
"อืม อืม ไม่เป็นไร ได้ๆ O.K. แล้วเจอกัน" เสียงทุ้มดังแทรกขึ้นมาเสียงของคนที่ซากุระยังไม่อยากเจอ ร่างสูงวางโทรศัพย์ก่อนจะหันมามองร่างบางที่นอนหันหลังให้เขาอยู่
"ฉันขอพลังเนตรคืนได้ไหม" เสียงใสกล่าวออกมาอย่างแผวเบา ซากุระยังคงนอนหันหลังให้ มาดาระเอามือลูบไล่ตามแขนของร่างบางอย่างนุ่มนวลไล่ปากพรมจูบจากไหล่ไปที่แก้มก่อนจะค่อยๆ จับตัวซากุระให้นอนราบกับเตียง เอามือลูบไล่ที่ท้องน้อยเบาๆ วนไปวนมา สัมผัสอันบางเบาของมาดาระทำเอาซากุระขนลุกวาบไปทั้งตัว
"หึ ฉันก็คืนให้แล้วไง รอหน่อยอย่าใจร้อน ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลาน่ะ ที่รัก" มาดาระมองหน้าซากุระด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"อย่ามาเรียกฉันว่าที่รัก" ซากุระหันหน้าหนีสายตาสุดเจ้าเล่ห์นั้นก่อนจะเอ่ยเสียงออกมา
"ทำไมล่ะ? ก็เธอเป็น เมีย! ฉันนิก็ต้องเรียกว่า ที่รัก สิถึงจะถูก อ๋อ...หรือว่าเธออยากให้ฉันเรียกว่า เมีย หืม..." มาดาระจับหน้าร่างบางให้หันมาสบตากับเขาก่อนจะจุมพิศที่ปากไปเบาๆ หนึ่งที
"จะเรียกอะไรก็ช่าง ฉันขอพลังเนตรคืนได้ไหม ขอร้องล่ะ" ซากุระจ้องด้วยสายตาอ้อนวอนหวังให้คนตรงหน้าเห็นใจ มาดาระจ้องตากลับด้วยสายตาที่นิ่งเรียบว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ กลับมาให้ซากุระรู้ถึงคำตอบจึงหลบตาต่ำหันหน้าหนีอย่างจำใจ
"แต่...ถ้าเธอยอมทำตามที่ฉันต้องการหล่ะก็... ฉันอาจยอมคืนพลังเนตรต้องสาปนี้ให้ก็ได้" มาดาระเอ่ยเสียงเรียบซากุระหันมองอย่างมีความหวัง
"จะ..จริงหรอ แล้วนายต้องการอะไรล่ะ ฉันยอมทำทุกอย่างเลยนะ ขออย่างเดียว ให้พลังเนตรนั่นคืนกับฉันก็พอ..." ซากุระตอบกลับอย่างมีความหวังดวงตาฉายแววเปร่งประกายกลับมาสดใสอีกครั้ง
"เอาน้องชายคืนมาให้ฉันสิ แล้วฉันจะคืนพลังเนตรนี้ให้" หลังจากที่มาดาระพูดจบดวงตาสีเขียวมรกตที่เปล่งประกายสดใสเมื่อครู่กลับหมองลงทันที 'คงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ' ซากุระคิดในใจก่อนหันหน้าไปอีกทาง
"หึ ทำไม่ได้หล่ะสิ อย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้พลังเนตรนี่คืน" มาดาระพูดด้วยน้ำเสียงแห่งผู้มีชัยที่ถือไพ่เหนือกว่า
"ก็ได้ ฉันยังมีวิธีลบคำสาปนี้อยู่ เพื่อตระกูลของฉันและเพื่อตัดขาดกับความสัมพันธ์ของคำสาปที่เชื่อมตระกูลของฉันกับนาย ฉันใช้วิธีของฉันก็ได้" ซากุระพูดพร้อมผลักอกมาดาระให้ออกห่าง ก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูข้างเตียงขึ้นมาพันตัวแล้วลุกเดินไป
 
หมับ
 
"จะไปไหนมิทราบ" มาดาระความแขนร่างบางไว้ก่อนจะเดินไป
"ฉันจะกลับบ้าน" ซากุระตอบเสียงอ่อยอย่างคนหมดความหวัง
"แต่ฉันไม่ให้กลับ!!" มาดาระกระแทกเสียเล็กน้อย
"อ๊ายยยยย" มาดาระจับชายผ้าขนหนูก่อนจะกระชากออกจากตัวร่างบางพร้อมเหวี่ยงตัวซากุระกลับขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง
"ยะ..อย่านะ!! มะ.ไม่เอาแล้ว" ซากุระพูดอย่างรู้ทันความต้องการของมาดาระ
"ฉันยังสนุกกับร่างกายเธอไม่หนัมใจเลย ขออีกสักหน่อยแล้วกัน อ๊อๆ ไม่ต้องกังวลว่าพวกนั้นจะกลับมานะเพราะพวกมันต้องไปต่างจังหวัดอีกนานกว่าจะกลับ หึๆๆ เธอผิดเองที่มาหาฉันน๊าาา ซา-กุ-ระ" มาดาระพูดจบก็ประกบปากจูบลงไปทันทีกันร่างบางโต้ตอบมือข้างหนึ่งไล่ต่ำลงไปคลึ่งจุดรับสัมผัสของร่างบาง
"อื๊ม.. อ๊าาา ยะ..อย่ามะ..ไม่เอาแล้ว อ๊าาา" มาดาระสอดนิ้วเข้าไปในร่องเนื้อขยับเข้าออกอย่างเร็วจนร่องหวานเริ่มมีน้ำหล่อลืนไหลเยิ้มออกมายิ่งทำให้มาดาระขยับนิ้วได้สะดวกยิ่งขึ้น ซากุระขมิบตอดรัดนิ้วของมาดาระอย่างห้ามไม่ได้ มาดาระไล่ลิ้นลงมาจนถึงเนินอกอิ่มคบเม้มยอดอกเบาๆ ซากุระพยายามเอามือจับมือมาดาระให้ออกห่างจากตัวแต่ร่างกายไม่ทำตามที่สมองสั่ง ซากุระบีบข้อมือมาดาระตามจังหวะซอยนิ้วเข้าออกเพื่อระบายความซาบซ่านที่มี
"ปากเธอบอกว่าอย่า แต่ว่าตรงนี้เธอนะ... มันต้องการน๊าาา ซากุระ" มาดาระซอยนิ้วเข้ามาจนสุดก่อนจะตวัดขึ้นมาข้างหน้าแรงๆ เน้นๆ ในร่องเนื้อ
"อ๊ะ!!ๆๆ อ๊าาา อืม.." ยิ่งมาดาระซอยนิ้วไปมาในร่องเนื้อซากุระก็ยิ่งจิกเล็บกับแขนของเขาจนเลือดซิบมาดาระเร่งจังหวะมือเร็วขึ้นไปอีกจนแทบมองไม่ทันซากุระสายเอวยกสะโพรกขึ้นรับกับจังหวะมือของมาดาระอย่าลืมตัวก่อนจะเกร็งกระตุกตอดรัดอย่างแรงแล้วค่อยคลายลงมาดาระยังคงขยับมือเข้าออกช้าๆ ซากุระคล้ายมือจากแขนของมาดาระก่อนจะเลื่อนมือมาที่ใบหน้าคมวนมือไปมามาดาระรู้ว่าร่างบางต้องการอะไรเขาโน้มหน้าลงไปประกบจูบปากแลกลิ้นอย่างกระหาย ซากุระไล่มือมาลูบที่แผ่นอกกว้างของร่างสูงเธอสัมผัสถึงไอร้อนที่แผร่ออกมา
"ซะ..ซากุระ ฉันทนไม่ไหวแล้ววว วันนี้ฉันขอนะ" มาดาระก้มไปพูดวนเวียนเสียงกระเส่าข้างใบหูก่อนจะแทรกตัวแนบชิดเข้ามาจับขาซากุระให้แยกออกก่อนจะจับตัวตนค่อยๆ สอดเข้าไปช้าๆ แค่ส่วนปลายมน
"อ๊าาาา นะ.แน่นมากก อ่า" มาดาระเอ่ยออกมาอย่างลืมตัวเขาไม่เคยเจอร่องเนื้อที่แนบแน่นเท่านี้มาก่อน
"อ๊ะ!! อ๊าา..อื๊อ.. บะ..เบาๆ กะ.ก่อน.. อ๊ะๆๆ" มาดาระกระแทกตัวตนทั้งหมดเข้าไปอย่างแรงเล่นเอาซากุระร้องเสียงหลงออกมา มาดาระขยับเอวเข้าออกอย่างต่อเนื่องมือบีบเคล้นก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นอย่างแรงก่อนมาดาระจะจับซากุระผลิกขึ้นมาอยู่ด้านบน
"ขยับหน่อยสิ ที่รัก อ๊ะ!!" มาดาระเด้งสะโพรกขึ้นแรงๆ เพื่อให้ร่างบางขยับตัว ซากุระทนแรงอัดกระแทกจากร่างสูงข้างล่างไม่ไหวจำต้องขยับตัวขึ้นลงเพื่อไม่ให้ร่างสูงกระแทกแรงๆ อีก มาดาระจับแขนซากุระเด้งสะโพรกขึ้นลงเพื่อให้จังหวะกับร่างบาง
"อ้า.. อ๊ะๆ ระ..แรงอีก อ้า" ซากุระทาบมือบนแผ่นอกกว้างพร้อมกระแทกเอวขึ้นลงเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเอ่ยบอกร่างสูงให้เด้งสวนกลับมาแรงกว่าเดิม มาดาระจับร่างบางให้หันหลังให้เขาก่อนมาดาระจะค่อยชันตัวขึ้นมาจับซากุระให้คุกเข่าพร้อมกระแทกเอวให้แรงและลึกกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าร่างบางใกล้ถึงปลายทาง มาดาระเร่งจังหวะเร็วขึ้นไปอีกจนเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังแทกขึ้นมาปนกับเสียงครางหวานๆ ของซากุระ
"อ๊าาาา มะ.ไม่ไหวแล้วววว อ๊าสสสส!!" ซากุระกำมือแน่นกับผ้าปูที่นอนพร้อมๆ กับการอัดกระแทกตัวตนอย่างสุดแรงของมาดาระในครั้งสุดท้ายทั้งคู่เกร็งกระตุกอย่างแรงซากุระเกร็งตัวตอดรัดการปลดปล่อยของมาดาระอย่างเชื้อชวน มาดาระค่อยๆ โน้มตัวลงมากอดรัดร่างบางหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจับตัวซากุระให้นอนหงายโดยยังไม่ถอนตัวตนออกมา ก้มลงไปจูบปากแลกลิ้นอย่างเร้าร้อนกับร่างบางอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะพรมจูบมาที่แก้มเนียน
"ไม่จบแค่ครั้งเดียวหรอกนะซากุระ บอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันขอ...." มาดาระกระซิบเสียงแหบแห้งทรงเสน่ห์
"อ๊าา อื๊มมม อือ" เสียงร้องครางหวานตอบกับอย่างน่าฟังก่อนมาดาระจะเริ่มขยับเอวสานต่อความต้องการของเขาและเธออีกครั้ง
 
05.30 น.
 
"อืม.." ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นมา ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงที่เข้าสู่ห่วงเวลานิทราอย่างเหนื่อยล้า ซากุระค่อยลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าร่างสูงก่อนเอามือลูบข้างแก้มเบาๆ
"ฉันไม่โกรธคุณหรอกนะที่คุณทำกับฉันแบบนี้ อย่างน้อยก็ถือเป็นการทดแทนสิ่งที่คุณต้องสูญเสียไป ในฐานะคนของตระกูล ฮารูโนะ ฉันต้องลบคำสาปนี้ให้ได้เพื่อตระกูลจะไม่ล้มสลายและแน่นอน ในฐานะภรรยาของคุณฉันเองก็จะไม่ยอมให้ตระกูลของคุณต้องพินาศเช่นเดียวกัน ลาก่อน" ซากุระค่อยๆ โน้มหน้าลงมาประทับจูบบนริมฝีปากอย่างบางเบา ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป
 
11.30 น.
 
ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยก่อนเอียงตัวเอามือควานหาร่างบางที่นอนเคียงกัน มาดาระคว้านมือหาซากุระ แต่ก็เจอกับความว่างเปล่า ร่างสูงค่อยลืมตาขึ้นมามองก็ไม่เห็นร่างบางบนเตียง เขามองไปทางห้องน้ำประตูเปิดอยู่มาดาระเริ่งหันมองและลุกขึ้นมาหารอบห้องแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของร่างบาง
"ซากุระ!! ซากุระ!! อยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้ อย่าคิดว่าฉันจะหาไม่เจอนะ!!" มาดาระตะโกนลั้นห้อง แต่ก็ยังคงไร้เสียงตอบกลับ มาดาระมองรอบห้องอีกครั้งด้วยดวงตาที่เปลี่ยนไปนัยตาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงมาดาระกวาดมองรอบห้องอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอเขาจึงหลับตาเพล้งไปที่ซากุระผ่านไปสักพักมาดาระก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
"หึ ไม่เบานิซากุระไม่มีพลังเนตรแต่ก็ยังพอมีวิชาอยู่ สมแล้วที่มีต้นตระกูลเป็นเทพ" สิ่งที่มาดาระเห็นคือความมืดเขารู้ทันทีว่าซากุระไม่ต้องการให้เขาตามตัวเจอ
"แต่ฉันก็ยังมีวิธีอยู่...หึ" มาดาระกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆ สายตามองตรงไปข้างหน้าดวงตาฉายเนตรวงแหนวออกมาอย่างน่ากลัว
 
ช่วงค่ำ
 
ตัดมาทางซากุระ
 
'ว่าไงจ๊ะ น้องรักโทรหาพี่ซะดึกเชียวมีอะไรหรือเปล่า' เสียงใสดังออกมาจากโทรศัพท์
"พี่รินค่ะ ฮืด..หนูรักพี่มากน่ะ ฝากพี่ดูแลทุกคนในตระกูลด้วย ล่าก่อนนน" ซากุระเอ่ยเสียงเรียบ
'ซากุระ!! ซากุระ!! น้องจะทำอะไรนะ!!? ซะ...' ซากุระตัดสายก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งไป เธอค่อยๆ ก้าวขามาด้านหน้าช้า เบื้องหน้าเป็นหน้าผาสูง ด้านล่างเป็นทะเลลึกคลื่นสาดสัดหน้าผาราวกับจะทลายหน้าผาให้พังพินาศซากุระก้าวเท้ามายืนที่แทงหินด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
"ข้าผู้นำตระกูล ฮารูโนะ บัดนี้ข้าได้กลับมายันเหวซัตโต เทพผู้สร้างจงปรากฏต่อหน้าข้า ณ บัดนี้" สิ้นเสียงพูดของซากุระ ท้องฟ้าเบื้องบนก็สั่นไหวแปลปวนอย่างหนักก้อนเมฆเคลื่อนตัวเป็นรูปวงจักรมีแสงสีม่วงเข็มส่องรอดลงมากลางวงจักรนั้นท้องฟ้าค่ำคืนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ
"ท่านหญิง ฮารูโนะ ตามที่ท่านได้มาขอร้องข้าไว้ว่าถ้าจะขอแก้คำสาปที่ท่านเทพ ฮารูโนะได้สาปแช่งตระกูล อุจิวะ ไว้โดยการนำพลังเนตรจุดเริ่มขอเรื่องทั้งหมดมามอบคืนให้แก่เรา การที่ท่านหญิงมาที่นี่ก็แสดงว่าท่านหญิงได้พลังเนตรนั้นคืนมาแล้วใช่หรือไม่" เสียงทุ้มน่าเกรงขามดังกึกก้องลงมาจากเบื้องบนซากุระเงยหน้ามองไปยันจุดกลางวงจักรก่อนจะหลบตาต่ำลงเมื่อสิ้นเสียงจากเบื้องบน
"เราทำไม่ได้ เราเอาพลังเนตรนั้นคืนกลับมาให้ท่านไม่ได้" ซากุระเอ่ยเสียงเรียบออกมาอย่างแผ่วเบา
"งั้นก็แสดงว่าที่ท่านมาที่นี่ก็... ต้องการเอาชีวิตของท่านมาแลกกับการแก้คำสาปใช่หรือไม่" เสียงทุ้มน่าเกรงขามถามต่อ
"ใช่ แต่เราขอถามอะไรท่านได้หรือไม่" ซากุระตอบกลับด้วยเสียงของคนที่หมดหวัง
"เชิญได้เลยท่านหญิง" เสียงทุ้มตอบกลับ
"ถ้าเราแลกชีวิตกับการแก้คำสาปนี้แล้วพลังเนตรจะหายไปด้วยหรือไม่" ซากุระถามถึงจุดที่ตนสงสัย
"ไม่ท่าน พลังเนตรนั้นเป็นพลังพิเศษที่ท่านหญิงฮารูโนะมีมันจะไม่หายไปแต่สิ่งที่หายไปคือคำสาป ตระกูลของท่านและตระกูลอุจิวะ ก็จะไม่ทุกข์ทรมานกับคำสาปแสนยาวนานนี้อีกต่อไป และก็จะหลุดผ้นจากพัฒนาการที่เชื่อมทั้งสองตระกูลไว้ ท่านพร้อมแล้วใช่หรือไม่ ท่านหญิงแห่ง ฮารูโนะ" เสียงทุ้มถามความสมัครใจอีกครั้ง
"ใช่เราพร้อมแล้ว" ซากุระสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งกำมือแล้วตอบเสียงอย่างหนักแน่น
"ข้านับถือใจท่านจริงๆ ท่านหญิง เมื่อท่านพร้อมที่จะสละชีวิตของท่านจงก้าวลงไปสู่เหวแห่งจุดจบได้เลยท่าน" เสียงทุ้มกล่าวออกมาด้วยเสียงที่นับถือสิ่งที่ซากุระจะทำ ร่างบางค่อยๆ ก้าวเท้าลงมาจากแทนหินที่ละก้าวอย่างช้าจนมาถึงขอบหน้าผาซากุระยืนมองไปยังทะเลที่กำลังสาดโถมคลื่นอย่างบ้าคลั้งราวกับว่ากำลังต้อนรับซากุระอย่างไงอย่างนั้น 'ใช่ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันอยากอยู่กับคนที่ฉันรัก ฉันยังไม่ได้ขอบคุณพี่ชายแสนดีคนนั้น ฉันยังมีความฝันอยู่ ทำไมฉันต้องทำ ทำไม? ไม่สิมันเป็นหน้าที่และสิ่งที่ฉันต้องทำ ใช่ ใช่ ใช่แล้ว เพื่อลูกหลาน เพื่อคนในตระกูลจะไม่ต้องเจอความทุกข์ทรมาน เราตัดสินใจแล้ว ต้องทำให้ได้' ซากุระคิดย้ำไปมาในใจก่อนหลับตาลงเมื่อแน่ใจในสิ่งที่ทำ ซากุระค่อยยกขาขวาขึ้นมาก้าวออกไปด้านหน้าที่ไร้พื้นดินรองรับเธอค่อยๆ ทื้งน้ำหนักตัวช้าๆ บวกกับแรงดึงดูดของโลกร่างซากุระโน้มลงไปด้านหน้าพร้อมๆ กับขาซ้ายที่พ้นเขตดินบนหน้าผา
 
หมับ
 
ก่อนร่างของซากุระจะดิ่งลงสู่เหวทะเลลึกก็มีแขนของคนๆ หนึ่งมาโอบเองร่างซากุระไว้พร้อมแรงกระชากให้ร่างของซากุระกลับมาบนพื้นดินอีกครั้ง ร่างสูงวิ่งเขาไปคว้าเอวร่างบางพร้อมดึงร่างบางมาโอบกอดไว้อย่างทันท่วงที
 
"ห๊ะ!! คุณ... ทำไม?" ซากุระลืมตาขึ้นมามองคนที่เข้ามาช่วยเธอแต่ต้องตกใจเมื่อคนที่เธอเห็นตรงหน้าเป็น มาดาระ
"เคยบอกแล้วนิว่า พี่จะค่อยดูแลเธอ อย่าทำแบบนี้อีกนะ กระต่ายน้อยของพี่" มาดาระพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมโอบกอดซากุระอย่างแนบแน่น จบคำที่มาดาระพูดซากุระถึงกับเบิกตากว้างกับคำที่มาดาระใช้เรียกตน
"กระต่ายน้อย? คุณคือ พี่ชายคนนั้น" ซากุระมองหน้ามาดาระอีกครั้งเธอยิ้มทั้งน้ำตา
 
ย้อนไปเมื่อ 15 ปีที่แล้ว
 
'ฮืออออ ฮึดๆ ฮืออออ' เสียงใส่ร้องไห้ดังสะอึกสะอื่นอย่างน่าสงสาร
'เสียงใครร้องไห้' มาดาระเดินมาเสียงร้องไปจนมาหยุดที่พุ้มไม้ใกล้ๆ ด้านในพุ้มไม้มีเด็กสาวตัวเล็กนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าสงสาร มาดาระเดินตรงไปนั่งยองๆ หน้าเด็กน้อยผมชมพูคนนั้น
'คนสวยทำไมมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวล่ะครับ' มาดาระเอื้อมมือไปจับไหล่เด็กน้อยเบาๆ เด็กน้อยไม่พูดอะไรเงยหน้าขึ้นมาพร้อมชี้มือไปที่ต้นไม้ มาดาระมองตามมือน้อยๆ ที่ชี้ขึ้นไปก็เห็นยัยผมชมพู ยัยขี้เหร่คนไรก็ไม่รู้มีผมสึชมพูยัยคนประหลาด ไป!! ไปไกลเลยยัยแม่มตุ๊กตากระต่ายสีขาวตัวเล็กกว่าเด็กน้อยที่นั่งร้องไห้อยู่นิดนึง
'ทำไมมันขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ล่ะครับคนสวย' มาดาระหันมาถามเด็กน้อยอีกครั้งเด็กน้อยชี้มือไปที่กลุ่มเด็กผู้ชาย 4-5 คนที่วิ่งไปมาพร้อมปาก้อนดินมาทางเด็กสาวที่นั่งร้องไห้อยู่โชคยังดีที่มาดาระยืนกันไว้
'ยัยเด็กประหลาด ด' เด็กกลุ่มนั้นตะโกนพร้อมปาก้อนหินและก้อนดินใส่อย่างไม่ลดละ มาดาระมองไปที่เด็กชายที่พูดอยู่พร้อมฉายแววเนตรวงแหวนออกมา เด็กคนนี้เบิกตากว้างพร้อมร้องไห้ออกมา
'ปะ..ปีศาจ ปีศาจ ช่วยด้วยปีศาจ!!!' เด็กชายกลุ่มนั้นพากันร้องออกมาอย่างตื่นตกใจพากันวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง มาดาระหันกลับมามองเด็กน้อยอีกครั้งเธอยังคงกอดเข่าร้องไห้ มาดาระมองไปยังตุ๊กตาก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นไปเก็บ
'นี่ครับคนสวย พี่เก็บมาให้แล้ว หยุดร้องได้แล้วนะ กระต่ายน้อยของพี่' มาดาระยื่นตุ๊กตาเด็กน้อยเอามือลูบผมเบาๆ เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาพอเห็นตุ๊กตาในมือมาดาระเธอถึงกับคลี่ยิ้มออกมาเอื้อมมือมาเอาตุ๊กตาคืนโอบกอดตุ๊กตากระต่ายน้อย ใบหน้าเด็กน้อยตอนนี้เธอยิ้มทั้งน้ำตา 'เด็กคนนี้น่ารักจัง' มาดาระมองการกระทำของเด็กน้อยอย่างยิ้มๆ เด็กน้อยหันมาหามาดาระพร้อมโถมตัวกอดมาดาระในมือยังคงจับตุ๊กตาอยู่
'ครับ ต่อไปนี้อย่าร้องไห้อีกนะ ถ้าพวกนั้นแกล้งต้องรู้จักป้องกันตัวอย่างปล่อยให้พวกนั้นแกล้งฝ่ายเดียวเข้าใจใช่ไหม แต่เอาเถอะพี่จะค่อยดูแลเธอเองกระต่ายน้อยของพี่' มาดาระกอดเด็กน้อยกลับพร้อมเอามือลูบผมอย่างเอ็นดู
'หนูไม่ได้ชื่อกระต่ายน้อยน่ะค่ะ หนูชื่อ ซากุระ ค่ะ ฮารูโนะ ซากุระ หนูไปแล้วน่ะค่ะพี่ชาย' ซากุระกอดตุ๊กตาพร้อมลุกขึ้นยืนแต่ก่อนจะไปเธอเข้ามาหอมแก้มมาดาระครั้งนึ่งก่อนจะหันหลังวิ่งไป มาดาระมองจนซากุระวิ่งลับตาไป
'ฮารูโนะ งั้นหรอ' มาดาระพูดออกมาพร้อมยิ้มกับความน่ารักของซากุระ
 
กลับมาปัจจุบัน
 
"ตั้งแต่นั้นมาฉันค่อยเฝ้าดูเธอมาโดยตลอดค่อยช่วยเหลือทุกอย่างอยู่ห่างๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว แต่ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปตอนที่น้องชายฉันเสีย ฉันโกรธ ฉันแค้นมาก จนเคยคิดทำร้ายเธอหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันทำร้ายคนที่ฉันรักไม่ได้ ขอโทษที่ทำรุนแรงกับเธอนะ แต่ฉันรักเธอ รักจริงๆ" มาดาระพูดสิ่งที่ตนเก็บมาโดยตลอด
"ฉันนะตามหาพี่มาตลอด ขอบคุณ ขอบคุณ" ซากุระซุกหน้ากับอกกว้างหลับตาอย่างดีใจ เพราะเหตุการณ์ในวันนี้เธอจึงกล้าสู้กับคนอื่น ทำให้เธอเข้มแข็งและนั่งกอดเข่าร้องไห้ เพราะพี่ชายคนนี้แท้ๆ
"ท่านหญิง แห่ง ฮารูโนะ ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับข้าตระกูลของท่านจักต้องล้มสลาย" เสียงทุ้มจากเบื้องบนกล่าวดังขึ้นมาอย่างกราดเกรี้ยวท้องฟ้าครำรามอย่างน่ากลัวพร้อมมีสายฟ้าฟาดลงไปที่ท้องทะเล
"ข้าคือผู้สืบทอดพลังเนตรวงแหวน ท่านอยากได้คืนมากนักใช่หรือไป ข้าให้ท่านได้แต่ข้าไม่ยอมเสียงซากุระให้ใครทั้งนั้น!!" มาดาระจ้องไปที่วงจักรด้วยดวงตาที่ฉายแววเนตรวงแหวนก่อนจะมีแสงสีน้ำเงินเข้มปกคลุมรอบร่างกายของมาดาระและซากุระจนก่อตัวเป็นรูป
"ห๊ะ!! นั้นมันเทพต่างสวรรค์" เสียงจากเบื้องบนกล่าวอย่างตกใจ มาดาระใช้จังหวะนั้นแผนศรไปยังใจกลางวงจักรแล้วก้อนเมฆวงจักรสีม่วงก็สลายไปมีแสงสีทองสาดส่องลงมาสู่พื้นดินก่อนจะค่อยๆ ปรากฏเป็นร่างคนนั่งคลุกเข่าข้างนึ่งอีกข้างตั้งฉากกับพื้นเอามือว่างไว้อยู่ในท่าทำความเคารพ ก่อนคนๆ นั้นจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา
"ท่านหญิง ฮารูโนะ ท่านยังคงสง่างานเหมือนเมื่อร้อยปีก่อนเลยนะท่าน ข้าดีใจจริงๆ ที่ท่าน ฮารูโนะ และท่าน อุจิวะ ลงเอยกันได้ ดังนั้นก็หมดหน้าที่ของข้าแล้ว" ร่างสูงที่นั่งเงยหน้ามาพูดด้วยใบหน้าที่แสดงความยินดี
"หน้าที่?" ซากุระเอยถาม
"ใช่ขอรับ ก่อนท่านรินเนะจะจากไปท่านได้ให้ข้าค่อยปกป้องดูแลคนในตระกูลทั้งสองตระกูลจนกว่าคำสาปจะหายไป และการแก้คำสาปได้นั้นก็คือทั้งสองตระกูลรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างแท้จริง มิใช่แค่ผูกพันธ์กันที่ร่างกายแต่ผูกพันธ์กันที่ใจ และการที่ท่านอุจิวะปลุกเทพต่างสวรรค์ขึ้นมาได้ก็แสดงว่าคำสาปนั้นได้หายไปแล้ว เพราะเทพต่างสวรรค์เป็นพลังที่แท้จริงของพลังเนตรการที่ท่านดึงพลังที่แท้จริงออกมาได้ก็แสดงว่าท่านหลุดผ้นจากคำสาปแล้ว เวลาของข้าก็หมดลงเช่นกัน ข้าขอให้ท่านทั้งสองครองรักกันยาวนาน" ร่างสูงอธิบายให้ฟังก่อนจะค่อยจางหายไป
"ขอบใจท่านมาก" ซากุระเอยก่อนร่างสูงจะหายไปเขายิ้มให้แล้วแสงสีทองก็ลอยกลับไปบนท้องฟ้าตามเดิม
"ซากุระ" มาดาระเอยเรียกร่างบางให้หันมองในระหว่างที่ทั้งคู่เดินจุงมือกันมาที่รถของมาดาระ
"ค่ะ" ซากุระหันมาพร้อมส่งยิ้มหวานให้
"เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม" มาดาระถามตรงประเด็น ซากุระทำหน้าสงสัยเล็กน้อยก่อนจะหันมองไปด้านหน้า
"เริ่มใหม่? ทำไมต้องเริ่มใหม่" ซากุระถามเสียงแข็งเล็กน้อย
"คะ..คือฉัน.." มาดาระถึงกับกระอักกระอ่วมไม่รู้จะพูดอะไร
"แล้วจะเริ่มจากอะไรล่ะ ในเมื่อตอนนี้ฉันก็เป็นภรรยาคุณแล้ว จะให้เริ่มใหม่จากไหนล่ะค่ะ" ซากุระหันมาตอบแบบยิ้มๆ มาดาระถึงกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
"ครับ ที่รัก" มาดาระยืนหน้ามาใกล้หวังจะหอมแก้ม แต่ว่าซากุระเอียงตัวหลบก่อน
"อ่ะๆ จะทำอะไรค่ะ ไม่ค่ะ" ซากุระเอามือจับหน้ามาดาระไว้ มาดาระทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่ว่าอะไร
"ไว้ไปทำที่บ้านแล้วกันนะค่ะ" ซากุระพูดเสียงนิ่งๆ แต่หน้าแดงเอามากๆ
"หืมมม วันี้ก็แทบจะทั้งวันยังไม่พออีกหรอกครับที่รัก" มาดาระถามแก้มเล่นพรางเปิดประตูรถให้ร่างบาง
"บะ..บ้ามะ.ไม่ใช่แบบนั้นนะ" ซากุระรีบเข้าไปในรถทันทีมาดาระยิ้มกับอาการของร่างบางปิดประตูและเข้าไปนั่งอีกฝั่ง
"เธอนะโกหกพี่ไม่ได้หรอกซากุระเพราะหน้าเธอมันฟ้องว่าเธอต้องการอะไร หึๆ แต่จะว่าไปถ้าพวกนั้นกลับมารู้ว่าเราเป็นอะไรกันจะทำหน้าอย่างไงกันนะ ไม่อยากจะคิด" มาดาระเอื้อมมือมาขยี้ผมซากุระเล่นพรางนึกถึงหน้าพวกเพื่อนๆ สุดแสบทั้งหลายตอนที่รู้ว่าเขากับซากุระเป็นแฟนกันพวกนั้นคงช๊อกน่าดูก็เขาเป็นพวกควงหญิงไม่ซ้ำหน้าไม่เคยจริงจังกับใครนิแต่กับคนเพิ่งเจอวันเดียวก็.... กันแล้ว 'ไม่อยากนึกจริงๆ' มาดาระคิดในใจ
 
15 วันต่อมา
 
"อ๊าาาา กลับมาซักที่ เอ๊ะ!!!! ซากุระจ๊างงงงง" ทันทีที่ฮิดันเปิดประตูเขามาก็ตรงดิ่งมาหาซากุระที่นั่งจัดเอกสารอยู่ทันที
"ไม่เจอกันตั้งนานนน คิดถึ๊งงงงคิดถึงงงง" ฮิดันฉุดตัวซากุระให้ลุกขึ้นมาแล้วกอดแน่นๆ มาดาระที่นั่งวาดรูปอยู่เริ่มหันมอง ซากุระได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้
"นิไอ้ฮิดันอีกแล้วนะ ออกมาเลยยย" เพนเดินเขามาก็เห็นฮิดันกอดซากุระอยู่ก็รีบเข้าไปช่วยแกะมือปลาหมึกที่เหนียวแน่นหนึบของฮิดันให้ออกจากตัวซากุระ ก่อนจะยกเท้าขึ้นเล็กน้อยแล้วออกแรงถีบฮิดันให้ไปกองอยู่กับพึ้น
"โอ๊ยยย!!! เจ็บนะโว๊ยไอ้ประธาน" ฮิดันหันมามองหน้าหางตากระตุกเล็กน้อยแต่ยังคงนั่งบนพื้น
"โอ๊ยยย!ๆๆ หลีบไปดิเกะกะขวางทางอยู่ได้ คนจะเข้าห้องน้ำ" ซาโซริรีบหอบข้าวของเข้ามาก่อนจะโยนทุกอย่างทิ้งบนพื้นแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ แต่พอดีว่าฮิดันนั่งขวางอยู่
 
ตุ๊บ!!!
 
"โอ๊ยยย!! ถีบกูทำไมว่ะไอ้โซ เดินหลีกไปอีกก้าวไม่ได้ไงวะ" ฮิดันโวยวายเมื่อถูกซาโซริถีบอีกคนแต่ว่าซาโซริไม่ฟังเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วแสง
"ไม่เป็นไรใช่ไม่ซากุระ พี่ของโทษแทนไอ้ฮิดันมันด้วยนะ" เพนพูดอย่างเอือมๆ
"ค่ะไม่เป็นระ.."
"เอ๊ะ!!! รอยอะไรนะ" เพนสะดุดตากับรอยแดงบนต้นคอขาวๆ ของซากุระ
"ห๊ะ!! เอ่อออ" ซากุระถึงกับเบิกตากว้างหันมองมาดาระเล็กน้อยเขานั่งส่งยิ้มหวานให้เธออยู่ ซากุระทำตาดุๆ ปนไม่พอใจเล็กน้อย 'คนบ้าไหนบอกตอนอาบน้ำว่าจะไม่ทำรอยไง เจ้าเล่ห์ที่สุด' ซากุระนึกถึงตอนเช้าก่อนมาเรียนถึงบทรักเร้าร้อนทั้งๆ ที่ร่างสูงสัญญากับเธอไว้แล้วว่าจะไม่ทำรอยอย่างแน่นอน แบบนี้มันทำไว้อย่างแน่นอนเลยนะเนี่ย
"อ๋อออ... รู้แล้ว.." เพนเอ่ยขึ้นมาทำเอาซากุระสะดุ้งเฮือก
"ไอ้ฮิดันมึงดูดิทำคอน้องเขาเป็นรอยเลยเนี่ยเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง" เพนหันไปว่าฮิดัน
"ห๊ะ!? กูหรอ กูทำแรงขนาดนั้นเลยหรอ? ไหนดูดิ" ฮิดันลุกขึ้นมามองรอยแตงที่ต้นคอของซากุระ
"อื่มมม... แต่กูว่ามันเหมือนรอยยยย... เอ่อ..คงไม่ใช่ น้องซากุระจังออกจะเรียบร้อยน่ารักคงไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ" ฮิดันกำลังตีกับความคิดของตัวเอง ทำหน้าสงสัยสลับกับส่ายหน้าไปมา
"เฮ๊ย!! แท่งอะไรใครวะเนี่ย เอิ่มมม...ที่ตรวจครรน์นี่หว่า 2 ขีดด้วยใครไปทำสาวที่ไหนท้องวะเนี่ยเตรียมตัวเป็นพ่อคนได้แล้วนะ 55555" ซาโซริเดินถือที่ตรวจครรน์ออกมาพร้อมพูดเสียงดังลัน
"ห๊ะ!!!! วะ..ว่าไงนะค๊าาาาา" ซากุระทำตาโตตัวสั่นเอามากๆ มาดาระมองอาการของร่างบางกับแทงสีขาวในมือก็เบิกตากว้างก่อนจะหันมองซากุระมองไปที่หน้าท้องพร้อมคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ
"เป็นอะไรไป ซากุระอยู่ๆ ก็ร้องซะเสียงดังทำอย่างกับว่าอันนี้มันของเธอย่างนั้นแหละ" โคนันเดินมาอยู่หน้าซากุระพร้อมเอามือลูบผมร่างบางอย่างเอ็นดู
"เอ่อ..คะ..คือออ..." ซากุระอ้ำอึ้งเรียวแรงตอนนี้หายไปหมด 'นะ..นี่เรากำลังมะ..มี 'ลูก' หรือเนี่ยจะทำไงดี' ซากุระถามซ้ำไปซ้ำมากับตัวเองจนรับรู้ถึงความบางเบาของอากาศสายตาพรามัว
 
ฟลุ๊บ!! / หมับ
 
"ซากุระ!! ระวังหน่อยสิ เธอกำลังจะเป็นแม่คนแล้วนะ" มาดาระเห็นร่างบางยืนเซไปเซมารีบเข้ามาหาก่อนซากุระจะล้มลงบนพื้น แต่ว่าคำพูดของมาดาระทำเอาทุกคนในห้องค้างกันไปเป็นแทบๆ 'กำ-ลัง-เป็น-แม่-คน คือไร?'
"พี่มาดาระ!!" ซากุระมองหน้าคนที่เข้ามาช่วยถึงกับยิ้มออกมา
"เดี๋ยวพี่พาไปนั่งนะ" มาดาระประครองซากุระมานั่งที่โซฟากลางห้องคนอื่นเดินตามมายืนอยู่ด้านหน้าทั้งสองคน
"นี่ซากุระเป็นแม่คน มันคืออะไรหรอมาดาระ" โคนันเป็นฝ่ายเปิดประเด็น
"หืม!! ง่ายๆ ซากุระกำลังท้องไง" มาดาระตอบโดยไม่มองหน้าโคนันเพราะกำลังดูซากุระอยู่
"ฉันยังไม่เข้าใจวะเพื่อน" เพนถามบ้าง
"ก็ซากุระเป็นเมียฉัน ลูกในท้องก็ลูกฉันไง ง่ายๆ แค่นี้เอง ค่อยยังชั่วหรือยังครับที่รัก" มาดาระตอบกลับไปก่อนจะจูบที่หน้าผากซากุระเบา
"ค่ะพี่มาดาระ ฉันจะทำไงดีฉันยังระ.."
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่เป็นแม่ที่ดีของลูกเป็นเมียที่น่ารักของพี่ก็พอ" มาดาระเอานิ้วทาบที่ปากซากุระแล้วพูด ซากุระถึงกับยิ้มออกมาอย่างไร้ความกังวลก่อนจะโอบกอดมาดาระ เขาเองก็ยิ้มดีใจมากเช่นกัน
"เดี๋ยวนะพวกนายไปเป็นสามีภรรยากันตั้งแต่เมื่อไหร่????" ซาโซริถามด้วยความสงสัยสุดๆ
"เมื่อ 15 วันที่แล้ว" มาดาระตอบเสียงเรียบพรางเอามือลูบหน้าท้องน้อยของซากุระไปมา
"เร็วกว่ากูอีก เห็นนิ่งๆ อย่างนี้นำหน้าไปแล้วหนึ่ง ไม่เบานี่หว่า มาดาระ" ซาโซริพูดออกมาอย่างอึ้งๆ แต่ไม่วายแซว
"ขออย่างนี้มันอยู่ที่ฝีมือวะ อีกอย่างฉันไม่ใช่ไก่อ่อนอย่างพวกเอ็ง ซากุระปะไปกับพี่เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ" มาดาระหันมาตอบหน้าตายสายตาแอบดูดถูกนิดหน่อย ก่อนจะหันมาหาซากุระพยุงร่างบางและพาเดินออกไป
"มันว่าพวกเราไร้น้ำยาปะวะ" ซาโซริหันไปถามฮิดัน
"กูก็ไม่รู้วะ" ฮิดันตอบกลับ
"มันว่าพวกมึงสองคนนะ ฮิดัน ซาโซริ แต่ก็จริงอย่างที่มาดาระมันพูดนะ ทำใจเถอะเพื่อน 5555" เพนเดินมาอยู่กลางทั้งสองคนพร้อมตบไหล่ปลอบใจก่อนจะเดินแทรกกลางผ่านทั้งคู่มาก
"มันว่ามึงด้วย ไอ้เพน!!!!!!"
 
ตุ๊บ
 
ฮิดันกับซาโซริยกเท้าขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะออกแรงยันไปด้านหน้า ถีบเพนเต็มๆ เพนถึงกับหน้าคว้ำกับพื้นอย่างแรง
 
"ถีบกูทำไม กูประธานนักศึกษานะโว๊ย!! ให้เกียริกูบ้าง
"นี่ไงกูก็ให้ 'เกลียด' มึงเต็มๆ เอาอีกม๊ะห๊ะ!!" ฮิดันกับซาโซริเตรียมถลกแขนเสื้อขึ้นสีหน้าหาเรื่องสุดๆ ก่อนประธานของเราจะโดนทั้งสองเข้ามารุมอย่างน่าเห็นใจ
 
~~~~~~~~~~ END ~~~~~~~~~~
 
 writer talk
555555 เรื่องนี้อ๊าทททอาท รู้สึกว่าไม่ค่อยจะมันส์เท่าไหร่ เฮ้ออออ ขอโทษที่น๊าาค๊าาา เดี๋ยวเรื่องหน้าเริ่มใหม่ เอิ๊กๆๆ
นักอ่านผู้น่ารักค่ะไรท์มีเรื่องจะแจ้งอีกนิดนึงนะค๊าาาา ไรท์อาจเอา คู่ SASUSAKU มาแทรกนะค๊าาา ตามที่เคยแจ้งไปแล้วว่าต่อไปจะเป็นคู่ของใคร เพราะเรื่องนี้ไรท์ชอบบบบ (เอาแต่ใจ: ความคิดนักอ่าน)
อีกอย่างไรท์จะพยายามอัพอย่างต่อเนื่องค๊ะเริ่มปรับตัวกะที่ฝึกงานได้แล้ว
 
เจอกันเรื่องหน้าน๊าาาาค๊าาาา บ๊ายยยยยบายยยยย