[Fic naruto] short story sakura

 
 
      ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องสมุดชั้น 5 ของมหาลัย ชั้นนี้ส่วนใหญ่จะเป็นที่เก็บหนังสือพวกวิทยานิพนธ์ โครงงาน ประวัติบุคคลที่สำคัญ ดังนั้น ชั้นนี้เลยไม่คอยมีใครมา ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ท่านซึนาเดะผู้เป็นป้าและเจ้าของมหาลัยแห่งนี้ใช้ฉันให้มาเฝ้าที่นี้ทุกวัน พุธ และศุกร์ เพราะไม่คอยมีใครมาใช้และกลัวว่ามันจะเป็นแหล่งมั่วสุมของนักศึกษา ฉันเดินตรวจไปเลยเรื่อยจน 
 
      "อื๊อ อ๊า อ้า" เสียงอะไรเนี่ย 
      "อืม แรงๆ อีกสิคะ อ้า" ฉันเดินตามเสียงนั้นมา เสียงมันเหมือนกับ..... 
      "ไกล้แล้ว อ้า อย่างงั้นแหละ อืม ดี" 
 
      ตอนนี้ฉันหลบอยู่ตรงเสาข้างชั้นหนังสืออีกฝั่ง (ทางเดินอยู่ตรงกลาง) ฉันเห็นคารินแฟนซาสึเกะกำลังบรรเลงเพลงรักกับอาจารย์คาคาชิ อาจารย์คนนี้เข้ามาได้ไม่ถึงเดือนก็ทำเรื่องแบบนี้แล้ว อย่างนี้ต้องถ่ายรูปแล้วเอาไปให้ป้าดู ฉันถ่ายได้ประมาณ 6-7 รูป 
 
      "คารินไปก่อนนะค่ะ พี่คาคาชิ แล้วเรามาเล่นกันใหม่นะค่ะ" คารินพูดพรางติดกระดุมเสื้อแล้วจัดกระโปงให้เข้าที่จากนั้นก็เดินออกไป ฉันหันหลังพิงกำแพงพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดจนเสียงฝีเท้าห่างออกไปเรื่อยๆ 
      "ฮึ พวกครูหื่นๆ อย่างพวกนายต้องโดนซะบ้าง เอาไปให้ป้าดูดีกว่า" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากเสา
      "เธอจะทำอะไรไม่ทราบ" เสียงของอาจารย์คาคาชิดังขึ้นเขาอยู่ตรงเสาข้างๆ ฉัน ตัวเขาปิดทางเดินมิดเลย ตายแน่นซากุระ 
      "ฉันถามว่าทำอะไร" เขาถามฉันอีกรอบ 
      "เอ่อ...คือ...ว่า..มาหาหนังสือนะค่ะ อาจารย์" 
      "ช่วยหลบหน่อยได้มั๊ยค่ะ พอดีหาไม่เจอเลยจะกลับแล้วนะค่ะ" เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม 
      "ฉันไม่เชื่อ เธอคิดจะเอาเรื่องฉันไปบอกท่านซึนาเดะใช่ไหม" 
      "ไม่ใช่นะค่ะฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลยนะค่ะ ขอทางด้วยค่ะ" เขาหันหน้ามายืนตัวตรงปิดทางเดินเข้าไปอีก จะรอดไหมฉัน 
      "งั้นขอดูมือถือหน่อย" 
      "เอ่อ...แบตหมดนะค่ะเปิดไม่ได้" 
 
ติ๊งๆ ติ๊งๆ ใครส่งข้อความมาตอนนี้วะ 
 
      "ไหนบอกว่าแบตหมดแล้วเมื่อกี้เสียงอะไร เอามาดูสิ" เขาหยิบมือถือจากมือของฉันไป ตายแน่นฉัน 
      "อื่อหื๊อ เธอชอบดูเรื่องพวกนี้หรอ" เขาเปิดรูปที่ฉันถ่ายเมื่อกี๊แล้วยื่นมาให้ดู 
      "ทำไม ไม่บอกละ ฉันจะได้ถ่ายแบบภาพเคลื่อนไหวให้" เขาพูดพรางกดอะไรไม่รู้ที่มือถือฉัน จากนั้นก็ส่งคืนให้ ฉันรับมาแล้วเปิดดู เขาลบรูปหมดเลย แต่ยังไงฉันต้องเอาเรื่องเขาให้ได้ 
      "ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ อยากได้รูปมากเลยหรอ" เขาถามก่อนจะแย่งมือถือไปอีกรอบ จากนั้นเขาก็เอามือมาจับปลายคางฉันให้เชิดขึ้นก่อนที่จะโน้มหน้าลงมาแล้วจูบที่ปากฉัน นี่เขาจูบฉันหรอ แต่เอ๋...จะเรียกว่าจูบมั้ยนะก็เขามีหน้ากากผิดหน้าส่วนล่างอยู่ 
      "อะ เอาไป แล้วห้ามลบนะ ถ้าลบละก็เธอเจอมากกว่านี้แน่ ซากุระ" เขาพูดก่อนจะเดินจากไป
 
หลายวันต่อมา 
 
      "ซากุระจัง อาจารย์คาคาชิเรียกไปพบบอกว่ามีเรื่องจะคุย" ฮินาตะบอกกับฉัน เฮ้อออ เอาอีกแล้ว ตั้งแต่วันนั้นมาเขาก็เรียกฉันไปพบบ่อยมาก ทั้งเรียกให้ไปเก็บเอกสาร จัดโต๊ะ ให้ไปนวดไหล่ให้บ้าง ถ้าไม่ทำเค้าก็บอกว่าจะเอารูปที่ฉัน... นั้นแหละไปให้ป้าดู    
 
      "ขออนุญาติเข้าไปนะค่ะ" เงียบสงสัยจะไม่ใครอยู่ งั้นกลับดีกว่าเรา 
 
โคร้ม 
 
เสียงอะไรดังออกมาจากในห้อง ฉันจึงหันหลังแล้วตัดสินใจเปิดเข้าไปดู 
 
      "ไม่ใครมีอยู่เลยนี่" ฉันเดินไปกลางห้อง แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ หูฝาดมั้งกลับดีกว่า ฉันหันหลังเดินกลับกำลังจะเปิดประตู แต่ต้องหยุดเพราะมีคนกอดฉันจากด้านหลัง เอ๊ะ!! ใครเนี๊ย 
      "อาจารย์คาคาชิ ปล่อยฉันนะค่ะ" อาจารย์คาคาชินั่นเอง ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของเขา แต่ไม่เป็นผลเลย 
      "ของฉันอยู่อย่างนี้สักพักนะ" แปลกๆ เฮ๊ะ ฉันหยุดดิ้น เขาเอาหน้ามาซุกกับซอกคอฉัน 
      "มีอะไรรึเปล่าค่ะ" ฉันถามออกไป เขาดูแปลกๆ ไปเป็นอะไรหรือเปล่านะ 
      "เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่..." 
      "แค่อะไรค่ะอาจารย์"    
      "ก็แค่... ฉันอยาก... กับเธอนะ ขอแค่กอดก็ยังดี" เขาพูดออกมาพอฟังแล้วฉันเอาเท้ากระแทกเท้าของเขาอย่างแรง ฮึ อีตาครูลามกนี่ 
      "โอ๊ย เธอทำอะไรของเธอเนี่ย ฉันเป็นอาจารย์เธอนะ" 
      "แล้วอาจารย์ละทำอะไร ฉันเป็นนักศึกษานะ" ฉันพูดเสร็จก็เดินออกมาทันที่ 
 
หลายวันต่อมา 
 
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าผับแห่งหนึ่งนัดพวกอิโนะมาเที่ยวกัน ผับนี่คนมีไม่เยอะเท่าไหร่พวกฉันเลยชอบมา
 
      "แกฉันมาแล้วโทษทีที่มาสาย ปะ เราเข้าไปข้างในกัน" อิโนะชวนฉันเข้า 
      "อืม พวกเท็นๆ รออยู่ข้างในแล้ว" ฉันบอกยัยอิโนะ  
 
เข้ามาข้างในพวกเท็นๆ นั่งอยู่ที่บาร์ เรานั่งกันสักพักก็ออกไปเต้นที่ฟอร์ โยกย้ายส่ายเอวไปเรื่อยตามแบบคนรักสนุก    
 
      "นี่พวกแกฉันว่าเรากลับกันดีกว่า พวกแกเมามากกันแล้วนะ" ฉันบอกยัยพวกนั้น 
      "นั่นสิคะ เดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ไหวนะค่ะ" ฮินาตะเสริมอีกแรง ฉันกับฮินาตะไม่ดื่มอยู่แล้ว และทุกครั้งก็เป็นคนพา 3 คนนี้กลับ 
      "อ้าวนั้นพี่เนจินิค่ะ" ฮินาตะเดินไปหาพี่ชายของตน สักพักก็เดินมาพร้อมพวกนารูโตะ 
      "พี่ช่วยแบกพวกนี้ให้หน่อยนะคะแล้วพาไปส่งด้วย" ฮินาตะบอกกับพี่ชาย 
      "อืมได้ แล้วเธอละ ซากุระให้ฉันไปส่งด้วยมั้ย" เนจิถามฉัน 
      "ไม่เป็นไร บ้านฉันคนละทางกับพวกนาย ฉันกลับเองได้" ฉันบอกกับเนจิและฮินาตะ 
      "ก็ได้ค่ะ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะค่ะ ฉันจะรอโทรศัพย์จากซากุระจัง" 
      "อืม จ๊า" ฉันยิ้มให้ฮินาตะก่อนจะนั่งฟังเพลงต่อไป เพลงตอนนี้เป็นเพลงช้าๆ มีคู่รักออกมาเต้นที่ฟอร์หลายคู่ 
      "อยากมีบ้างจัง" ฉันมองคนเหล่านั้นเต้นไปมา เอ๊ะ!! นั่นมันอาจารย์คาคาชินี่ เต้นอยู่กับใคร อืม...อาจารย์อังโกะ! ทำไมนะเห็นแล้วเจ็บที่อกจัง ฉันหันหน้าหนี้ภาพนั้น ทำไมถึงได้เจ็บแบบนี้นะ 
      "นี่สินะที่เขาเรียกว่าเรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่างเราไม่ควรไปยุ่ง จ่ายเงินแล้วกลับบ้านดีกว่า  เฮ้อออออ" 
 
      "อ้าว นี่มันซากุระเด็กปี 4 หลานท่านซึนาเดะนิ" พอฉันกำลังจะลุกไปก็เจอทั้งคู่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน 
      "มาเที่ยวที่แบบนี้กับเขาด้วยหรอเรา" อาจารย์คาคาชิถาม 
      "เด็กสมัยนี้ก็ชอบมาที่แบบนี้แหละ" อาจารย์อังโกะพูดกับอาจารย์คาคาชิ 
      "มาที่แบบนี้แต่ดื่มน้ำส้มเนี่ยนะ เด็กน้อยจริงๆ" อาจารย์อังโกะพูดต่อ 
      "เอาไอร์แล่นมาแก้ว" อาจารย์หันไปสั่งเครื่องดื่ม 
      "มาคนเดียวหรอซากุระ" คราวนี้อาจารย์คาคาชิถามบ้าง 
      "เปล่าคะมากับพวกอิโนะแต่พวกนั้นกลับไปแล้ว นี่ฉันก็กำลังจะกลับเหมือนกัน" 
      "เดี๋ยวสิมาดื่มด้วยกันก่อน พรุ่งนี้วันเสาร์จะรีบกลับทำไม" อาจารย์อังโกะพูดขึ้น 
      "หรือว่าเธอไม่กล้าดื่ม" เขาพูดขณะยื่นแก้วเครื่องดื่มที่พึ่งสั่งมาให้ 
      "อังโกะเธออย่าไปยุซากุระสิ ซากุระถ้าไม่เคยก็ไม่ต้องนะเดี๋ยวก็น็อกหรอ" อาจารย์คาคาชิพูดแต่ช้าไป 
 
ฮึบ อึก ฮ๊า 
 
      "ระ...รวดเดียวเลยนี่มันอย่างแรงนะ" เสียงของอาจารย์อังโกะหละม๊างงงงง 
 
ตุ๊บ 
 
      "ซากุระ ซากุระก็บอกแล้วว่าอย่า เฮ้ออ" หลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย 
 
พรึบ พรวด
  
      "โอ๊ยๆๆ ปวดหัวจัง แต่เอ๋ ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย" ฉันหันมองรอบตัว ตอนนี้ฉันอยู่บนเตียง หันมองรอบตัวน่าจะอยู่ในห้องนอนนะ เอ๊ะ!! ห้องนอนหรอ แล้วห้องใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงละเนี๊ยยย
  
ซ่า ซ่า ซ่า
  
หึ๊ ในห้อง>>>บนเตียง>>>เสียงฝักบัว อย่าบอกนะว่า ก้มดูสภาพตัวเอง
       "กึ๋ยย ทะ..ทำไมไม่ได้ใส่อะไรเลยละ" ฉันเปิดผ่านวมดูตัวฉันตอนนี้ไม่มีผ้าติดอยู่เลยมีแต่ผ้านวมผืนใหญ่คลุมตัวอยู่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี๊ย!?
  
แกร๊กก
 
      "อ้าวรู้สึกตัวแล้วหรอ จะอาบน้ำต่อเลยมั้ย" อาจารย์คาคาชิเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพูดขึ้น ทำไมถามแบบนั้นละ แล้วนี่ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยละ เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย 
      "นะ..นี่ อาจารย์ กับ ฉัน..." อาจารย์คาคาชิเดินมาที่เตียงก่อนจะขึ้นมานั่งและเลื่อนตัวเข้ามาหาฉันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ 
      "ซากุระ" เขาพูดข้างๆ หูฉัน 
      "เมาแล้วชอบถอดเสื้อผ้านะเธอเนี่ย ถอดเกลี่ยงเลย" เขาเอื่อมมือไปหยิบเสื้อผ้าของฉันที่อยู้ข้างหลังฉัน 
      "อาจารย์ไม่ได้ทำอะไรฉันใช่มั๊ยค่ะ" 
      "เห็นฉันเป็นคนอย่างนี้ฉันก็เลือกนะ" งั้นขอบคุณนะที่ไม่เลือกฉัน แต่ทำไมรู้สึกเจ็บกับคำพูดนั้นละแปลกจัง สงสัยใกล้จะบ้าแล้วม๊างงงเรา 
      "ไปอาบน้ำได้แล้วเธอนะ ถ้าอยู่ในสภาพนี้นานๆ ฉันอดใจไม่ได้ ไม่รู้ด้วยนะ" เขาพูดขึ้นทำให้ฉันรีบลุกเดินไปเข้าห้องน้ำทันที (เอาผ้านวมห่อตัวมาน๊ะ)
   
30 นาทีผ่านไป
  
แกร๊กกก
  
ฉันเปิดประตูออกมาก็ไม่พบใครแล้ว เหลือบไปบนเตียงเจอกระดาษกับกุญแจ
   
'ฉันไปก่อนนะถ้าเธอกลับบ้านไปไหวก็นอนห้องนี้ก็ได้ฉันยกให้วันนึง 
ส่วนเรื่องกุญแจไว้คืนตอนชั่วโมงเรียนวันจันทร์ก็ได้  คาคาชิ'
  
      "อย่าทำให้ฉันหวันไหวจะได้มั้ย"
 
เช้าวันจันทร์
 
ตอนนี้กำลังเรียนคาบของอาจารย์คาคาชิอยู่
 
      "ซากุระ" อยู่ๆ อาจารย์ก็เรียกชื่อฉัน
 
      "ฉันขอกุญแจห้องคืนด้วย" เขาพูดขณะที่เขาอยู่หน้าห้องเรียน แต่ฉันนั่งอยู่ประมาณกลางห้องค่อนไปข้างหลัง คิดดูว่าดังขนาดไหน ดีนะไม่พูดใส่ไมล์ 
      "โอ้โฮ้ ซากุระเดี๋ยวนี้พัฒนานะเล่นอาจารย์เลยหรอ ไม่เบานิ" ซาสึเกะแซวฉัน อดีตแฟนเก่าฉันเอง 
      "มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ หุบปากไปเลยซาสึเกะ" 
      "ว่าไง ฉันเข้าห้องไม่ได้มา 3 วันแล้วนะ" อาจารย์ยังคงพูดต่อไป ไม่อายเลยหรือไงนะ 
      "นี่ซากุระ แล้วตอนนั้นเห็นหน้าเต็มๆ เปล่าวะ" ไอ้นารูโตะมันถาม
      "ไม่เห็นนะ เอ๊ย!!? ฉันจะไปรู้หรออีตาบ้า"
      "แล้วเธออยากเห็นมั้ยละ ซากุระ" อาจารย์เดินมาแล้วพูด 
      "ไม่เห็น ยะ..อยากดูเลยสักนิด ชิ" ฉันสบัดหน้าไปอีกทาง 
      "เออๆ เอามาได้แล้ว" 
      "อะนี้ค่ะ กุญแจ" ฉันยื่นให้เค้า 
      "อืม ขอบใจนะ เอาละวันนี้พอแค่นี้และกันเลิกเรียนได้" พูดเสร็จก็เดินออกไป 
  
      "นี่ซากุระมันเรื่องอะไรกันเนี่ย มีกุญแจห้องกันด้วยเล่ามาให้หมดเลยนะ" ยัยอิโนะถาม 
      "อย่าบอกนะคะว่าวันนั้นนะ ซากุระจัง" ฮินาตะถาม 
      "อืมใช่" 
      "งั้นแกก็เสร็จอาจารย์แล้วนะสิ" เทมาริพูดออกมา 
      "จะบ้าหรอ ไม่ได้หมายความอย่างนั้น วันนั้นหลังพวกแกกลับไป ฉันนั่งต่อสักพัก แล้วฉันโดนหลอกให้ดื่มเหล้านะ แต่อาจารย์แกช่วยไว้ก็เท่านั้น" ฉันสาธยายให้ฟัง 
      "โธ่เรื่องแค่นี้เองหรอ เฮ้อออ น่าเสียงดาย" พวกนั้นอุทานออกมาพร้อมกัน 
      "ว่าแต่ที่นารูโตะมันพูดก็น่าสนนะ" อิโนะ 
      "เรื่องอะไรหรอค่ะ"ฮินาะถาม 
      "ก็เรื่องโฉมหน้าที่แท้จริงของอาจารย์คาคาชิไง หรือว่าพวกเธอไม่สน" 
      "อืมเข้าท่า" เทมาริเห็นด้วย 
      "เรามาวางแผนเปิดเผยโฉมหน้าของเขากันไหม" อิโนะเสนอต่อ 
      "เอาด้วยสิ" ฉันเองแหละ จะได้เอาคืนบ้างโดนมาเยอะ 
      "งั้นตกลงซากุระในฐานะที่เธอสนิทกับอาจารย์ เธอต้องเป็นคนหลอกล่อให้เขาเปิดให้ได้ พวกฉันจะเป็นคนถ่ายภาพเอง จะเอาไปแพร่กระจายให้ทั่วเลย ฮิ ฮิ" อิโนะบอกแผนการทั้งหมดให้ฟัง 
      "แล้วเริ่มตอนไหน" ฉันถาม 
      "เย็นนี้เลย" เท็นบอก 
 
เย็นวันนั้น 
 
ก๊อกๆ ก็อกๆ 
 
      "ซากุระค่ะ ขออนุญาติเข้าไปนะค่ะ" 
      "อืมเข้ามาได้" หลังจากสิ้นเสียงฉันก็เปิดประตูออกมาแล้วเดินเข้าไปในมือถือกล่องเค้ก 
      "มีอะไรว่ามา" เขาถาม 
      "คือฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยค่ะ" 
      "อืม ปิดประตูก่อนสิเดี๋ยวแอร์ออก" ฉันเดินไปตรงประตูที่ตอนนี้พวก 4 สาวแอบอยู่ข้างหลังโดยคนที่ถ่ายเป็นเทมาริ 
      "เอาไงพวกแกเขาให้ฉันปิดประตู" ฉันถามพวกนั้น 
      "เอ่อ..ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันปีนไปถ่ายตรงช่องระบายอากาศเอง แกทำตามแผนเลย" เท็นๆ บอก 
      "อืมๆ ก็ได้" 
 
ปัง 
 
      "ว่าไงละให้ช่วยอะไร" 
      "เอ่อ..คือ..ว่า.." เอาก็เอาวะ 
      "คืออะไรรีบๆ พูดมาสิ" 
      "คือฉันซื้อเค้กมาให้ตอบแทนที่ตอนนั้นที่ช่วยฉันไว้นะค่ะ" ฉันรีบพูดออกไปทันที 
      "หึ คิดจะทำอะไรอยู่กันแน่" เขาเดินมาหาฉันตรงกลางห้อง 
      "เปล่านี้ค่ะ แค่อยากให้กินเฉยๆ" 
      "หรอ" เขาเดินไปตรงประตูก่อนจะเปิดออกไป 
      "แล้วพวกเธอ 4 คนละ มาทำอะไร ลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงนี้"  
 
ตอนนี้พวกเราทั้ง 5 มาอยู่ในห้องพักอาจารย์ ตาย ตายแน่ๆ 
 
      "ว่าไงละฉันถามว่ามาทำอะไรกัน" 
      "เอ่อ..คือว่า..."
      "ซากุระ ฉันขอโทษนะ" อยู่ๆ ยัยอิโนะก็กระซิบข้างหูฉัน ขอโทษอะไรของมัน 
      "คืออย่างงี้ค่ะ ซากุระมันอยากเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของอาจารย์ มันก็เลยบอกให้พวกเรามาช่วยถ่ายรูปให้หน่อยนะค่ะ พวกเราไม่เกี่ยวนะค่ะ" ทุกคนพยักหน้าอึกๆ ไม่เว้นแม้แต่ฮินาตะผู้น่ารัก 
      "อ้าวเฮ้ย!!? ไหนเป็นงั้นละ ไอ้พวกทรยศ" อาจารย์คาคาชิหันมามองหน้าฉัน โดนอีกแล้วเรา 
      "อ้าว เธออยากเห็นโฉมหน้าฉันหรอ ทำไมไม่บอกละ" 
      "จะให้เห็นจริงๆ งั้นหรอค่ะ" ฉันถาม 
      "อืม ก็ใช่นะสิ แต่มีข้อแม้นะ" 
      "ข้อแม้อะไรหรอค่ะ" ชักทะแม่งๆ แล้วสิ 
      "ก็เธออยากเห็นใช่มั้ยละ" 
      "คะ...ค่ะ ยะ..อยากเห็น" รู้สึกแปลกๆ เฮะ  
 
      เขาค่อยยกมือขึ้นมาเอานิ้วชี้เกี่ยวหน้ากาก จนเกือบเห็นใบหน้าทั้งหมด แต่ทว่าพอเลื่อนลงมาจนเกือบจะเห็นปาก เขาก็เข้ามาจูบฉันทันที่ พร้อมดุนลิ้นเอามาในปากฉันด้วย เขาจูบประมาณเกือบ 5 นาทีได้ ก่อนจะถอนจูบและเลื่อนผ้าปิดหน้าเหมือนเดิม ทุกคนในห้องอยู่ในสภาวะอึ้งไปชั่วขณะ 
 
      "มีใครอยากเห็นอีกไหม" เขาหันไปถามคนอื่น 
      "ไม๊.... ดีกว่าค่ะ" พวกนั้นพูดแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน 
      "งั้นพวกเธอกลับไปกันได้แล้วฉันจะทำงานต่อ อ้อ ส่วนเค้กไม่ต้องแล้ว เพราะเมื่อกี๋ฉันพึ่งกินของหวานไป กินมากมันไม่ดีนะ" ฉันเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์สภาพเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง 
 
หลังจากออกมาจากในห้อง
  
      "เป็นเพราะเธอยัยอิโนะ เพราะเธอ" ฉันตะวาดใส่ยัยอิโนะ 
      "ฉันคิดไม่ถึงว่า เขาจะเจ้าเล่ห์อย่างนี้นี่หว่า" อิโนะตอบหน้าแดงๆ 
      "แล้วตกลงเห็นหน้าป่าววะ" เท็นๆ ถาม ยังจะถามอีกนะแก 
      "เห็น..." 
      "เป็นไงหล่อปะ" เทมาริถาม
      "เห็นกับผีสิพอเลื่อนลงมา เลยจมูกถึงปากเขาก็... ก็... ย๊ากกกก" ฉันฟิวขาดไปแล้วพอนึกตอนที่เขาจูบ 
      "ใจเย็นๆ นะค่ะซากุระจัง อีก 1 อาทิตย์ก็สอบจบการเรียนแล้ว" ฮินาตะบอกมันก็จริง 
      "เอาน่าเพื่อน อย่าไปเครียดเลย ถ้าเครียดแล้วอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องสอบตกมาได้เรียนกับอาจารย์แกอีกเทอมแน่ คราวนี้แม้แต่เวอร์จิ้นของแก ฉันว่าไม่รอดมืออาจารย์คาคาชิแน่เลยวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ยัยเทมาริพูด 
      "เชอะ" 
 
ณ วันรับปริญาบัตร 
 
หลังจากเข้ารับเรียบร้อยพวกเราออกมาจากห้องประชุมมายืนคุยกัยอยู่ตรงลานกว้างหน้าตึก 
 
      "ไช้โย้ ในที่สุดพวกเราก็เรียนจบสักที เย้" พวกเราตะโกนออกมาพร้อมกัน 
      "ซากุระมาหาป้าทางนี้หน่อย" ป้าซึนาเดะเรียกฉัน ฉันจึงเดินมาหาป้าแก 
      "มีอะไรหรอค่ะป้า" 
      "อะนี่ สำหรับบัณฑิตใหม่ เกียรนิยมอันดับ 1 คณะแพทย์ศาสตร์" ป้ายื่นกุญแจรถเปอร์เซ่ให้
       "ขอบคุณคะป้า รักป้าที่สุดเลย" ฉันกระโดดกอดป้าอย่างดีใจ ฉันอยากได้รถยี่ห้อนี้มานานแล้ว 
      "ป้ามีใครบางคนอยากแนะนำให้เรารู้จักด้วย" 
      "ใครหรอค่ะ" 
      "ก็คู่หมั้นของเราไง ที่ป้าบอกว่าป้าหมั้นเรากับลูกชายเพื่อนป้าไง ก่อนเปิดเทอมนะ" 
      "อ๋อจำได้ค่ะ" 
      "ป้าพามาให้รู้จักกันก่อนจะแต่งเดือนหน้านะ แต่ว่าน่าจะรู้จักกันดีอยู่แล้วมั้ง" 
      "เอา ออกมาได้" ป้าตะโกนเรียกใครบางคน 
      "อาจารย์คาคาชิ" พวกอิโนที่อยู่ด้านหลังป้าพูดออกมาพร้อมกัน 
      "ห๊ะ เมื่อกี๋เรียกว่าอะไรนะ" ฉันถามเพื่อความมั่นใจก่อนจะหันหลังไปมอง 
      "อย่าบอกนะว่า... คนนี้" ฉันหันไปถามป้า ชี้นิ้วไปที่อาจารย์คาคาชิ 
      "ใช้แล้วคนนี้แหละ คู่หมั้นของเธอ" 
      "แล้วทำไม ไม่บอกละว่าเป็นคู่หมั้น ไหงมาเป็นอาจารย์อีก" ฉันถามออกไป งงไปหมดแล้ว 
      "เดี๋ยวผมอธิบายเองครับ คืออย่างนี้นะ พ่อฉันบังคับให้ฉันหมั้นกับเธอ แต่ฉันไม่ยอม ก็เลยบอกว่าขอไปดูตัวก่อนและอยากรู้ว่าเธอเป็นคนอย่างไง ก็เลยขอมาเป็นอาจารย์เธอไงละ" เขาอธิบายให้ฟัง 
      "แล้วอาจารย์อังโกะละ" 
      "ฉันกับยัยนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ตอนนั้นมันมอมเหล้าเธอเพราะมันชอบเธอ ฉันก็เลยรีบชิ่งพาเธอไป ไม่งั้นโดนยัยอังโกะตีฉิ่งแน่" 
      "แล้วเรื่องของอาจารย์กับคารินที่ห้องสมุดตอนนั้นละ" ฉันถามต่อ 
      "ยัยนั้นมันยั่วฉันนิ ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ มันเลยอดใจไม่ไหวนะ" เขาพูดก่อนจะยิ้ม ตอนนี้เขาเอาหน้ากากออกแล้ว 'หล่อมาก' 
      "อดใจไม่ไหวหรอ ไม่เชื่อหรอก ตอนนั้นอาจารย์ยังไม่ทำอะไรฉันเลย" 
      "ใครว่าละ ตอนที่ฉันเห็นเธอคอยๆ ถอดเสื้อฉันเข้าไปไซ้เธอแล้ว แต่พอนึกได้ก็เลยหยุด แล้วก็ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ ตั้งหลายชั่วโมงจนเธอโวยวายนั้นแหละถึงออกมา" เขาบรรยายให้ฟัง 
      "ฉันไม่อยากให้เจ้าสาวของฉันต้องแปดเปื้อนก่อนเข้าห้องหอนะ รอให้เข้าห้องหอก่อน รับรอง จัดชุดใหญ่ให้แน่น อดใจมานาน" 
      "บะ..บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ไม่อายเขาหรอ" ฉันหันมองพวกอิโนะกับป้าตอนนี้พวกนั้นดูฉันพูดกันหน้าแดงหมดเลย 
      "ซากุระแต่งงานกับฉันนะ" เขาพูดก่อนจะกระชากสร้อยเอาแหวนที่ห้อยอยู่มา แล้วสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน 
      "นี่นาย ฉันยังไม่ตอบตกลงเลยนะ" 
      "ฉันก็ถามไปงั้นแหละ ถึงเธอปฏิเสธ ฉันก็จับเธอปล้ำอยู่ดี" 
      "นี่นาย เฮ้อออ นายนี้มันเจ้าเล่ห์จริงๆ เลยให้ตายสิ" 
      "เจ้าเล่ห์แล้วรักมั้ยละครับ" 
      "ก็รักนะสิ ทำมั้ยฉันถึงรักคนเจ้าเล่ห์อย่านายได้น๊าาาา" 
      "ก็ผมมันเจ้าเล่ห์ หลอกให้คุณมารักไงละครับ ที่รัก"
      "เอ่ออีกอย่างต่อไปนี่เรียกผมว่าพี่คาคาชิ กับที่รักเท่านั้น ถ้าเรียกอาจารย์แหละก็ ผมจะลงโทษคุณให้เข็ดเลย" เขาทำหน้าตาครุครุ่นเจ้าเล่ห์สุดๆ 
      "O.K. ค่ะที่รักของฉัน" ฉันพูดก่อนที่จะเข้าไปกอดเขาแน่น หวังว่าฉันคงรักคนไม่ผิดนะ ต่อให้ผิดก็ย่อม ทำไงได้ละ ก็ฉันมันรักคนเจ้าเล่ห์ไปแล้วนิน๊าาาา
 
~~~~~~~~~~จบบริบรูณ์~~~~~~~~~~