[Fic naruto] short story sakura

 

ตึก ตึก ตึก แฮกๆ ตึก ตึก ตึก แฮกๆ

 

 

     "ต้องรีบแล้วไม่อย่างนั้นโดนสวดยับแน่"

 

 

     ร่างบางในชุดเสื้อกล้ามสีแดง มีรูปวงกลมสีขาวอยู่ด้านหลัง กางเกงขาสั้นสีเขียวเข้ม ชุดที่ชอบใส่อยู่เป็นประจำ ตาสีเขียวมรกตใต้แวนสีดำขัดกับสีผิว ผมสีดอกซากุระ เคลื่อนไหวไปมาตามแรงวิ่ง ซึ่งตอนนี้อยู่ในอาการที่รีบร้อนสุดๆ

     "จะทันไหมเนี่ย อีก 30 นาทีเอง" หญิงสาวนามว่า ซากุระ วิ่งไปบ่นกับตัวเองไป 'ถ้าเราไปไม่ทันละก็ ฉันโดนสวดยับแน่' ที่ฉันรีบไม่ใช้อะไรหรอนะก็อาจารย์คาคาชินะสิดันของมาสอนวันนี้ ก็เพราะว่าพรุ่งนี้เขาไม่ว่าง ก็เลยให้มาเรียนตอนนี้แทน โดยส่งข้อความมาให้ เมื่อ 10 นาทีที่แล้วและบอกว่าใครยังมาไม่ถึงก่อน 19.00 น. หละก็......... ไม่อยากคิดเลยว่าจะโดนอะไร ฉันมองนาฬิกาที่ข้อมือตอนนี้ก็ 18.20 น. แล้ว จะทันไหมเนี่ย

 

ตึก ตึก ตึก ตึก ตุ๊บ

 

     "โอ๊ยยยย....ยิ่งรีบๆ อยู่" ใครวิ่งชนฉันก็ไม่รู้ แต่น่าจะเป็นผู้ชายนะ แล้วนี่แวนตาของฉันละอยู่ไหนเนี่ย มองอะไรไม่เห็นเลย ฉันจับแขนของคนที่ชนไว้ก่อนจะบอกให้เขาช่วยหาแวนให้ฉัน

     "คุณคะช่วยฉันหาแวนให้หน่อยได้ไหมค่ะ ขอร้องละค่ะ" เขาหยุดนิ่งไปสักพักก่อนจะสบัดมือฉันออก แล้วก็วิ่งหายไป

     "โธ่ แค่นี่ก็ช่วยไม่ได้" ฉันนั่งคลำหาแวนตาต่อไป สักพักก็รู้สึกว่ามีอะไรมาสวมที่หูฉัน อ่า แวนตานี่เองใครเก็บให้เรานะ

     "เออ ขอคุณค่ะ อ๊ะ!? พี่อิทาจิ" ใช่แล้วคนที่เก็บแวนตาให้ฉันก็คือพี่อิทาจินี่เอง เขาเป็นพี่รหัสของฉันเอง แต่ว่าพี่เขาอยู่ ปี 3 แล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้มาเป็นพี่รหัสของฉัน

     "ทำไมมาอยู่ที่นี่ละ นี่มัน หกโมงจะครึ่งแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับบ้าน" พี่เขาถาม พลางช่วยพยุงร่างของฉันให้ลุกขึ้นยืน

     "พอดีว่า อาจารย์คาคาชิ ขอย้ายมาสอนวันนี้นะคะ"

     "หรอ อืม แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าเรานะ" พี่อิทาจิพูดพลางมองสำรวจรอดตัวขอซากุระ การกระทำของเขาทำเอา ซากุระหน้าขึ้นสีเลยที่เดียว

     "ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรนะ แต่เอ๋ ทำไมหน้าแดงๆ ไม่สบายรึเปล่า" พูดเสร็จก็ยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าผาก โหนกๆ ของซากุระ นั้นกลับทำให้เธอหน้าแดงขึ้นไปอีก

     "มะ....ไม่เป็นไรคะ คะ....คือ เอ่อ...นะ...หนูต้องรีบไปแล้วนะคะ สวัดดีคะ" พูดเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งออกมาด้วยความเร็วแสง โอ๊ยให้ตายเถอะ เราจะหน้าแดงทำไมเนี่ย วิ่งมาได้สักพักฉันก็ต้องหยุดเพราะว่า สายตาของฉันเห็นอะไรบางอย่างลอยอยู่บนผิวน้ำ

     "นั่นมันอะไรนะ" ฉันหลี่ตามอง ห๊าาาาคงไม่ใช่ม๊างงงง ฉันถอดแวตตาออกมาเช็ดให้ดีก่อนจะสวมไปใหม่ เพื่อความมั่นใจ หวังว่าไม่ใชผีนะ แล้วก็ลองมองไปจุดนั้นอีกที่ ตุ๊กตาหรอ เอ๋ะ!? ไมใช่นั่นมันคนนี่

     "ช่วยด้วยค่าาาา มีคนตกน้ำ" ฉันตะโกนร้องเรียกให้คนช่วยโชคดีที่ตรงนั่นยังพอมีคนเดินไปมาอยู่ เพราะตรงนี้เป็นจุดสิ้นสุดของสะพานที่ฉันอยู่ไกลออกไป ประมาณ 100-200 เมตรก็เป็นที่รอรถประจำทาง

     "เป็นอะไรหรอน้อง ร้องทำไม" มีชายคนหนึ่ง หันมาถามฉัน

     "มีคนตกน้ำคะช่วยเขาที" ฉันชี้มือไปตามทิศทางของร่างที่ลอยอยู่บนน้ำ ชายคนนั่นเห็นก็กระโดดลงไปช่วย พอช่วยขึ้นมาได้ก็รู้ว่าเธอคนนั้นได้เสียชีวิตไปแล้ว

 

     'เวลาประมาณ 18.30 น. ของวันนี้มีคนพบหญิงสาวนิรนามจมน้ำเสียชีวิตที่สะพาน เท็นริน ตำรวจสันนิฐานว่าผู้ตายน่าจะผลักตกน้ำทำให้จมน้ำจนเสียชีวิต แต่ทางตำรวจยังไม่ปักใจเชื่อ จะสืบหายความจริงต่อไป'

 

     เฮ้อ...วันนี้มันเป็นวันอะไรของฉันละเนี่ย อาจารย์นัดสอบตอนเย็น ไหนจะเดินชนคนแถมคนนั้นยังใจดำไม่ยอมช่วยเราอีก ยังมีอีกอย่าง ดันไปเจอคนจมน้ำตายอีก ทำให้ไปเรียนไม่ทันฉันเลยโดนแจ๊ตทำรายงานส่งไม่ต่ำกว่า 100 หน้า และที่สำคัญให้ใช้มือเขียนห้ามใช้คอม T^T และต้องมานั่งฟังอาจารย์แกสวดตั้งครึ่งชั่วโมง ถ้าแกสวดฉันนานกว่านี้นะก็กะจะให้ไปลาออกจากครูให้ไปเป็นพระเผื่อจะได้เป็นเจ้าอาตฝีปากให้มากกกก เฮ้ออออ

 

1 เดือนต่อมา

 

~สุดสวยรับโทรศัพย์ด้วยครับ มีคนโทรมา~

 

     ใครโทรมาแต่เช้าเลยเนี่ย อ๊ะ เบอร์พี่อิทาจินิ

     "สวัสดีคะ ซากุระพูดสายอยู่ค่ะ"

     (อืม นี่พี่เองนะ ซากุระ)

     "คะพี่อิทาจิ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

     (วันเสาร์นี้ว่างไหม พี่จะพาไปเที่ยวที่บ้านสวนของโคนันนะ)

     "มีใครไปบ้างคะ"

     (พี่สาวสุดที่รักของเราก็ไป แล้วก็กลุ่มของเพื่อนพี่อีก 4-5 คน)

     "ห๊ะพี่คารินก็ไปหรอคะ งั้นก็ได้คะหนูไปด้วย แล้วเจอที่ไหนกี่โมงคะ"

     (ตอน เก้าโมงครึ่งพี่จะไปรับเราที่บ้านนะ เตรียมตัวให้พร้อมละ ไปประมาณ 3 วันได้)

     "O.K. ค่ะแล้วเจอกันนะคะ"

     (ครับแล้วเจอกัน)

     ติ๊ด แล้วก็กดวางสาย วันเสาร์นี้จะได้ไปเที่ยวแล้ว จะได้ไปผ่อนคลายซะบ้างหลังจากที่เรียนมาอย่างหนัก ดีใจจังจะได้เจอพี่คารินด้วย

 

เช้าวันเสาร์

 

บี๊บๆ บรี๊ดๆ

 

     เสียงแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้าน สาวร่างบางเรือนผมสีชมพูหวานเดินแบกกระเป๋ามาอย่างทุลักทุเล ร่างสูงที่อยู่ในรถ สปอร์ตสีดำ มองภาพตรงหน้าอย่างเหนื่อยใจ 'นี่กะจะไปอยู่ยังเรียนจบเลยหรือไงเนี่ย' เขาลงมาจากรถคันหรูก่อนจะแย่งกระเป๋าออกจากมือร่างบาง ยกมันเข้าไปในบ้านขึ้นไปบนห้องนอนของหญิงสาว จากนั้นก็เปิดกระเป๋าออก เท่ของในนั้นออกมาจนหมด แล้วก็เลือกชุดที่เท่ออกมาจับใส่ไป 4 ชุด รวมถึงชุดชั้นในของหญิงสาวตอนแรกหญิงสาวบอกว่าจะจัดเองไม่เป็นไร แต่ร่างสูงไม่ยอมบอกว่าถ้าให้เธอจัดเดี๋ยวก็เอาบ้านใส่ลงมาในกระเป๋า ร่างบางจึงยืนดูร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงจัดของให้ตน ใช้เวลาประมาณ 10 นาทีทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย กระเป๋าตอนนี้เล็กกว่าตอนแรกกว่าครึ่ง ร่างบางแอบคิดในใจ 'นี่แล้วฉันจะนั่งจัดกระเป๋าทำไมให้เมื่อยเนี่ยรู้งี้ให้พี่เขาจัดให้แต่แรกดีกว่า' จากนั้นร่างสูงก็ถือกระเป๋าของร่างบางแล้วเดินไปขึ้นรถหน้าบ้าน ไม่นานก็มาถึงบ้านสวนของพี่คนที่ชื่อว่าโคนัน

 

     ฉันเดินลงมาจากรถของพี่อิทาจิก็พบกับบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่ที่ขึ้นอยู่บนบริเวณนั้น ด้านซ้ายของบ้านทำเป็นสวนดอกไม้หลากหลายชนิด ด้านขาวมีต้นซากุระอยู่ 3-4 ต้น เหมือนบ้านในฝันเลย

 

     "ซากุระ นี่ซากุระใช่ไหม" เสียงของผู้หญิงที่แสบจะคุ้นหูดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองก็เจอกับพี่สาวของฉันเองพี่คาริน

     "พี่คาริน คิดถึงจังเลย" ฉันกอดพี่สาวสุดสวยของฉันแน่น ก็ไม่ได้เจอกันตั้งนานนี่เนอะ

     "พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกันไม่เจอกันตั้งนานสวยขึ้นนะเนี่ย แล้วแวนตาไปไหนละ หายตาสั้นแล้วหรอ"

     "โธ่พี่คะ มาเที่ยวทั้งที่มันก็ต้องสวยกันหน่อยสิ" วันนี่ฉันใส่คอลเทคเลนมาเลยนะ

     "คารินนี่น้องสาวเธอหรอ" ผู้หญิงคนหนึ่งถามพี่คาริน

     "ใช่จร้า น้องสาวสุดสวยของฉันเอง นี่โคนันเพื่อนพี่เอง โคนันนี่ก็ซากุระ" ฉันก้มหัวเล็กน้อยแสดงความเคารพ แล้วพี่โคนันก็เข้ามากอดคอฉัน

     "นี่อยู่ปีหนึ่งหรอเรานะ"

     "แล้วมีแฟนหรือยังละ" พี่โคนันถามต่อ

     "ยะ...ยังไม่มีคะ"

     "แล้วคนที่ชอบละมีหรือยัง หวังว่าคงไม่ได้ชอบอิทาจิหรอกนะ"

     "O_O..เอ่อ...คือ...เออ" ไม่รู้จะตอบว่าไงเลยฉันเล่นถามกันอย่างนี้เลยหรอ

     "ต๊ายตาย ทายถูกละสิ"

     "อย่าดีกว่าน๊า หมอนั้นนะเป็นฆาตกร" O_Oหมายความว่าไงเนี่ย

     "ซากุระไปกันเดี๋ยวพี่พาไปห้องของเรา คารินฝากเรื่องรถฉันด้วยนะ" พี่อิทาพูดกับฉันเสร็จก็จะหันไปพูดกับพี่คารินต่อ

     "อืม เดี๋ยวฉันขับไปจอดที่ให้ ฝากซากุระด้วยนะ" พี่อิทาจิไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าตอบ เราเดินกันมาที่ชั้น 3 ของบ้านห้องฉันอยู่ห้องที่ 3 นับจากบันไดมา ฉันเข้าไปในห้องพร้อมกับพี่อิทาจิ

     "พี่อิทาจิค่ะขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ" พี่อิทาจิมองหน้าฉันเล็กน้อย

     "อืมได้"

     "พี่โคนันเป็นคนยังไงหรอคะ"

     "ถามทำไมละ"

     "เห็นพี่เขาน่ารักดี ก็เลยอยากรู้ค่ะ"

     "โคนันนะหรอ อืม เป็นคนน่ารักนิสัยดี รักเพื่อน มองรวมๆ ก็ O.K. เลย มีอะไรหรือเปล่า"

     "อ้อ เปล่าคะไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงพูดกับเราแบบนั้นละ" ประโยคหลังฉันพูดเบาๆ กันตัวเอง

     "ห๊ะว่าไงนะพี่ได้ยินไม่ถนัด"

     "ปะ...เปล่าคะไม่ ไม่มีไร"

     "อืมไม่มีไรแล้วพี่ไปก่อนนะ อ้อ ส่วนกุญแจห้องพี่ขอเก็บไว้นะ ตอนดึกพี่จะมาล็อกห้องเราอีกทีไม่รู้ว่าเพื่อนพี่ไว้ใจได้หรือเปล่า" พี่อิทาจิพูดก่อนจะเดินออกไป พี่เขาเป็นห่วงเราด้วย ดีใจจัง

 

ณ ห้องรับแขก

 

     "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอนนั้นที่แกทำหน้าตกใจ โคตรฮ่าเลยวะ" พี่ซาโซริกำลังเล่าเรื่องน่าอายของพี่ๆ แต่ละคน ฉันมองไปรอบๆ ก็เห็นพี่โคนันนั่งอยู่กับพี่อิทาจิ ฉันสังเกตุมาสักพักแล้ว รู้สึกว่าพี่เค้าจะติดพี่อิทาจิตลอดเลย รึว่าพี่เค้าจะชอบพี่อิทาจินะ ถึงว่าละมาพูดจาแปลกๆ กับเรา

 

     "นี่ซากุระจัง เชื่อเรื่องดวงไหม" พี่ซุยเงสึพูดก่อนจะจับมือฉันขึ้นและกำลังจะจูบที่หลังมือ

     "โอ๊ย!!! ใครทำอะไรเนีย" พี่ซุยเงสึร้องออกมาก่อนจะปล่อยมือจากฉันและลูบหัวตัวเองไปมา

     "หน่อยแกต่อหน้าฉันกล้าทำอีกหรอ หน่อยกับน้องสาวฉันด้วย ไม่อยากตายดีใช่ไหมฮะ" พี่คารินนั่นเองที่เป็นคนเขกหัวพี่ซุยเงสึ ฉันยิ้มกับทั้งสองตรงหน้า

     "เอดิดาระเป็นอะไรไปวันนี้ดูแปลกๆ นะ ปกตินายปากหวานจะตาย ทำไมน้องสาวฉันไม่น่ารักหรอ" พี่คารินที่กำลังรุมสกรรมพี่ซุยเงสึอยู่ถามขึ้นมา

     "เปล่ามะ...ไม่มีไร" พี่เอดิดาระตอบ

 

เพล้งงงงงงงง

 

     "แก ไอ้ฆาตกร"

     "สารภาพออกมาซะดีๆ แกใช้ไหมที่เป็นคนฆ่าคิเรน่า" พี่โคนันที่อยู่ๆ ก็ปาแก้วลงพื้นและโวยวายออกมาอย่างคนอารมณ์เสีย

     "เมื่อประมาณเดือนก่อนเย็นวันนั้น นายเป็นคนผลักเธอตกน้ำใช่ไหม"

     "ดะ...เดี๋ยวก่อนนะคะนี่มันเรื่องอะไรกันคะ" ฉันถามออกมา

     "ก็ข่าวที่มีผู้หญิงตกน้ำตายเมื่อเดือนก่อนไงละ" พี่โคนันบอก

     "แต่ว่าข่าวก็ลงว่าฆ่าตัวตายนิคะ" ฉันแย่งออกมา

     "เขาไม่ได้ฆ่าตัวตาย ฉันเป็นพี่สาวของเขาฉันรู้ดี"

     "เหลวไหลน่า อาจจะมีคนสวมรอยเป็นฉันก็ได้นิ" พี่อิทาจิพูดออกมาสีหน้าไม่ปรากฏอาการใดๆ

     "แต่ตอนนันฉันเห็นนายวิ่งอยู่บนสะพานนั้นท่าทางรีบร้อนด้วย" พี่โคนันพูดต่อ

     "เธออาจจะตาฝาดไปก็ได้" พี่อิทาจิพูดแล้วก็เดินออกไปจากห้อง

     "พอที่ได้ไหมโคนัน คิเรน่าเขาฆ่าตัวตายนะ เธอจะไปรื้อฟื้นทำไม" พี่เอดิดาละพูดเพื่อระงับสติอารมณ์ของ พี่โคนัน

     "หึ จะว่าไปพวกนายก็น่าสงสัยนะ ว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องของคิเรน่า ถ้าคนนั้นไม่ใช่อิทาจิละก็..." พี่โคนันพูดพลางมองพี่ซาโซริกับพี่เอดิดาระ รวมถึงพี่เพนแฟนพี่ของเขาเองด้วย

     "แต่คิเรน่ารักอิทาจินิน่า มันอาจทำคิเรน่าท้องก็ได้แล้วไม่รับผิดชอบก็เลยฆ่าปิดปากก็ได้นี่นะ" พี่เอดิดาระพูดพลางทำหน้าครุ่นคิด

     'นี่ทุกคนสงสัยพี่อิทาจิอยู่หรอไม่จริงน่า' ซากุระคิดในใจ

     "นี่พวกนาย อย่าพูดเรื่องแปลกๆ ต่อหน้าซากุระสิ" พี่คารินที่นั่งฟังอยูนานพูดก่อนจะเดินมาหาฉัน

     "ซากุระไปนอนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"พี่คารินพูดพลางพาฉันออกมานอกห้องรับแขก

     "อ้อเกือบลืม อย่าลืมล็อกประตูด้วยละ พี่จะไปเช็คอีกที่ตอน ห้าทุ่มนะ" พี่คารินพูดแล้วเข้าไปในห้องต่อ จะเป็นห่วงอะไรกันขนาดนั้นที่สองคนเลย ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องอาบน้ำเสร็จแล้วก็เลยมานอนเล่นบนเตียงพลางคิดเรื่องที่พวกพี่ๆ เขาพูดกัน

     "เราก็อยู่นิตอนนั้นนะ เรามั่นใจว่าไม่ใช่พี่อิทาจิแน่นๆ แต่ว่าเราไม่เห็นหน้าคนที่เดินชนคนนั้นนิ เฮ้ออออ...." คิดแล้วปวดหัว

 

ตึก ตึก ตึก แกร๊กๆ

 

     "อืม ล็อกเรียบร้อยแล้วปลอดภัย" เสียงของพี่สาวสุดสวยของฉันเอง ไม่คิดว่าจะทำจริงๆ นะเนี่ย น่ารักที่สุดเลย อ้าาาา หลับดีกว่า

 

เวลา 05.30น.

     ตึก ตึก ตึก ตึก แกร๊ะๆ กึ๊ก ปึก ปัง

 

     "อืมเสียงอะไรเนีย" ร่างบางที่นอนอยู่พรึมพรำออกมาเบาๆ คล้ายละเมอ

     ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าก้าวเบาๆ เดินอยู่ในห้อง ราวกับกลัวว่าร่างบางบนเตียงจะตื่น ร่างสูงหยุดอยู่ข้างเตียงก่อนจะขึ้นมาบนเตียงแล้วคร่อมร่างบางที่นอนหันหน้าไปอีกทาง

 

     อิทาจิก้มลงไซ้ซอกคอร่างบางเบาๆ ก่อนจะไล่จูบไปที่เนินอก ซากุระรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรบกวนการนอนจึงลืมตามามองอย่างงัวเงียอิทาจิเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะจูบที่แก้มเบาๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูซ้าย

     "ซากุระ" มือหนาไล้แก้มเนียนของซากุระเบาๆ

     "ไม่ต้องจำเรื่องนั้นนะ" มือหนาลูบลงมาเรื่อยๆ

     "จงลืมมันซะ" แล้วมือนั้นก็มาหยุดที่ลำคอของซากุระ เธอสัมผัสได้ถึงแรงบีบที่คอ

     "ยะ...อย่านะ" มือบางปัดไปมาทั่ว จนปัดไปโดนแจกันที่โต๊ะข้างเตียง

 

เพล้งงงงงงงง

 

     อิทาจิตกใจเสียงแจกันจึงผลักตัวออกจากซากุระและวิ่งหนีไปในความมืด

     "แค่กๆ แค่กๆ" ซากุระสูดอากาศเข้าปอดอย่างแรงจนสำลักและไอออกมา

     'นี่เขาจะฆ่าเรางั้นหรอ' ซากุระคิดในใจ

 

เวลา 10.00 น.

     ฉันยืนอยู่ตรงระเบียงบ้านคิดเหตุการณ์ต่างๆ รวบรวมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดอยู่คนเดียว

     "ตื่นเช้าจังเลย ซากุระ" เสียงพี่โคนันดังขึ้นจากด้านหลัง

     "คิดเรื่องอิทาจิอยู่ละสิ เธอเองก็เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้วใช้ไหม"

     "ฉันอยากพิสูจน์ดูนะว่าอิทาจิมันทำจริงหรือเปล่า" พี่โคนันพูดพร้อมหยิบชุดนอนสีขาวยาวคุมเข่ากับวิกผมยาวขึ้นมา

     "เธอจะทำอะไรโคนัน" พี่ซาโซริที่เดินมาพร้อมพี่โคนัน พี่คาริน พี่ซุงเงสึ พี่เพน รวมถึงพี่เอดิดาระด้วย

     "ฉันจะปลอมเป็นคิเรน่าดูนะอยากรู้ว่าหมอนั้นจะทำหน้าอย่างไง"

     "ไม่นะ พี่อิทาจิไม่ได้เป็นคนทำนะ ตอนนั้นฉันก็อยู่บนสะพาน และฉันก็เห็นหน้าคนร้ายด้วย" ฉันพูดออกมา ถึงพี่เขาจะทำอย่างนั้นกับฉันก็เถอะแต่ยังไงฉันก็เชื่อว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำ

     "หะ...ห๊ะจริงหรอ ซากุระ เธอเห็นจริงๆ หรอ" พี่โคนันถามอย่างตกใจ

 

ปึก เสียงเปิดประตูระเบียถูกเปิดออกมาอย่าดัง

 

     "ซากุระเลิกพูดไร้สาระได้แล้ว" พี่อิทาจิที่เปิดประตูเป็นคนพูด

     "ไป ไปกับฉัน" พูดจบพี่อิทาจิก็กระชากลากฉันออกมาจากบ้าน แล้วตรงไปที่รถของเขา แล้วพี่เขาก็ขับออกมาอย่างเร็ว

 

     "ฉันจะส่งเธอที่สถานี่รถไฟข้างหน้า เธอไม่น่าพูดแบบนั้นเลย จะปกป้องหรือปรักปรำฉันกันแน่ ฉันไม่น่าชวนเธอมาที่นี่เลยให้ตายสิ" พี่เขาพูดอย่างอารมณ์เสีย

     "กะ...ก็ฉันรักพี่นิไม่อย่าให้คนอื่นเข้าใจพี่ผิดก็เท่านั้น และฉันก็เชื่อว่าพี่ไม่ได้เป็นคนทำด้วย" ฉันพูดสิ่งที่ฉันคิดออกมาออกมาทั้งหมด เราต่างนั่งกันเงียบตลอดทางจนมาถึงที่สถานีรถไฟ

     "เธอกลับไปก่อนนะ แล้วอย่ากลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก"

     "เออ ส่วนเรื่องของใช้ฉันจะเอาไปให้ทีหลัง ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่ ฉันไปก่อนนะ" พี่อิทาจิพูดจบก็เดินกลับไปที่รถของเขา

     ตอนนี้เวลาประมาณบ่าย สามแล้ว ฉันนั่งอยู่ที่เดิมมาจะ 4 ชั่วโมงแล้ว จะทำไงดี

     "โอ๊ยยยยย เจ็บ" ฉันร้องออกมาขณะที่ของในกระเป๋าของคนที่เดินอยู่มันขูดกับข้อมือของฉัน โอโหเป็นรอยเลย เอ๊ะ!? รอยหรอ ที่ข้อมือ รอยที่ข้อมือ ใช่ๆ แล้วจำได้แล้ว คนนั้นที่ชนฉันบนสะพานมีรอยสักที่ข้อมือ แต่ว่าพี่อิทาจิไม่มีนิ ไม่ได้การแล้วฉันต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้น กลับไปพิสูจน์ความจริงของพี่เขา

     "โอ๊ยย เมื่อไหร่จะมารถแท็กซี่มาเนี่ยรอนานแล้วนะ" ฉันยืนรอจะชั่วโมงได้ นี่มันอะไรกันเนี่ยไม่มีมาซักกกคันเลยให้มันได้อย่างงี้สิ อ่า ใช้ไอ้นั่นดีกว่า ฉันเหลือบไปเห็น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังปั่นจักรยานอยู่ เอาไอ้นี้แหละ ถึงจะช้าไปหน่อยก็เหอ

 

     มุมหนึ่งของห้องๆ หนึ่งมีคนอยู่ในนั้น 3-4 คน

 

     "อาจปิดม่านแบบคาดไม่ถึงก็ได้นะ" บุคคลปริศนาคนที่ 1

     "ตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นมาหมอนั้นก็ดูแปลกๆไป" บุคคลปริศนาคนที่ 2

     "ความจริงต้องปรากฏ คอยดูนะคิเรน่า ฉันจะทำให้มันเข้าคุกให้ได้" บุคคลปริศนาคนที่ 3

 

     ตอนนี้เวลา สี่ทุ่มได้ ฉันน่าจะมาถึงตั้งนานแล้วหละถ้าไม่หลงหละน๊า แต่เอ๋? ทำไมยังไม่นอนกันอีกหรอ ไฟในบ้านยังเปิดอยู่เลย ฉันเดินไปใกล้ๆ ประตูก็ต้องตกตะลึง พี่โคนันนอนหงายหน้าที่ขอบหน้าต่างตามตัวเต็มไปด้วยเลือด นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันรีบเปิดประตูเข้าไปถึงกับช็อค พี่คาริน พี่ซุยเงสึ พี่ซาโซริ และพี่เพนนอนจมกองเลือดที่พื้นบ้าน และหันไปเห็นพี่อิทาจิถือปืนอยู่กำลังจ่อจะยิงพี่ดอดิดาระ

 

     "อย่านะพี่อิทาจิ พี่ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย" ฉันตะโกนออกมา

     "พี่บอกพวกนี้แล้วพวกมันไม่เชื่อพี่และบอกจะเอาพี่เข้าคุกให้ได้พี่ก็เลย..." ขณะที่พี่อิทาจิหันมาพูดกันฉันพี่เอดิดาระก็ลุกขึ้นมาแย่งปืนจากพี่เข้า

 

ปังงงงงงง

 

     ร่างของพี่อิทาจิค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา

     นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ฉันต้องทำไง ใช่ต้องโทรเรียกรถพยาบาลก่อน ฉันหยิบมือถือขึ้นมากดโทรเรียกรถพยาบาล

     "ติดแล้ว ช่วยดะ..." อยู่ๆ ก็มีใครไม่รู้ดึงมือถือฉันไปฉันหันกลับมามองก็พบกับพี่เอดิดาระ

     "พวกนี้บังคับฉันเองช่วยไม่ได้ ก็เลยต้องมีศพเพิ่ม แต่มีอีกศพก็คงไม่เป็นไร" พี่เอดิดาระเอื่อมมือมาบีบที่คอของฉัน จังหวะนั้นฉันเห็นเหมือนรอยสักที่ข้อมือของเขาฉันจำได้รอยสักนี้แหละที่ฉันเห็นรอยสักรูปผีเสื้อ หรือว่าพี่เขาเป็นคน...

     "พี่เป็นคนฆ่าพี่คิเรน่าใช้ไหม ฉันจำรอยสักนี้ได้"

     "หึ ก็มันลนหาที่ตายเองช่วยไม่ได้ ฉันอุตส่าห์ให้เงินมันไปทำแทงแล้วแท้ๆ แต่มันดันบอกว่าจะเก็บเด็กไว้ และมันจะบอกทุกคนด้วยว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องมัน ฉันก็เลยผลักมันตกน้ำ เพื่อให้แทงเท่านั้นใครจะไปรู้ว่ามันว่ายน้ำไม่เป็น" พี่เขาผลักฉันให้นอนกับพื้น

     "ฮ่า ฮ่า ฮ่า มันไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อย" พี่เขาคร่อมร่างฉันอยู่แล้วบีบคอฉันจนรู้สึกถึงความเบาบางของอากาศ ฉันยังไม่อย่าตายนะ ใครก็ได้.... ใครก็ได้ช่วยที ช่วยฉันด้วย

 

ตุ๊บบบ

     ร่างพี่เอดิดาระลอยออกไปจากตัวฉัน ฉันหันไปมองคนที่ช่วยฉันว่าเป็นใครก็พบ

     "พี่อิทาจิ ทุกคน โชคดีจังที่ยังไม่ตาย" ฉันพูดทั้งน้ำตาเพราะว่าพอฉันหันไปก็เจอ พวกพี่ๆ ยืนอยู่โดยพี่โคนันถือเครื่องบันทึกวีดีโออยู่ส่วนคนที่เตะพี่เอดิดาระคือพี่อิทาจินั้นเอง

     "เป็นอะไรมากไหมซากุระ พวกพี่ขอโทษนะที่ทำให้กลัว" พี่คารินเข้ามาช่วยพยุงฉันให้ลุก

     "พวกเราแค่แสดงละครนะ เธอไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว" พี่อิทาจิพูดก่อนจะดึงตัวฉันไปกอด

 

     "เขาดูแปลกๆ ไปตั้งแต่เจอเธอแล้วพวกเราก็เลยสงสัยกัน" พี่ซาโซริอธิบายทุกอย่างให้ฟัง

     "คราวนี้แกดิ้นไม่หลุดแน่น เชิญเข้ามาเลยคะคุณตำรวจเขาเป็นคนร้ายที่ฆ่าน้องสาวฉันจับตัวเขาไปเลยคะ" พี่โคนันเรียกตำรวจสักพักก็มีตำรวเข้ามา 2-3 คน มาจับตัวพี่เอดิดาระไป พี่โคนันกับพี่เพนก็เดินไปกับตำรวจเพื่อไปให้ปากคำและเอาหลักฐานไปยื่นให้ที่สถานีตำรวจ

 

ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน

 

     'สวัสดีคะทุกคน' เด็กสาวร่างบางเรือนผมสีชมพูกล่าวทักหลังจากเปิดประตูเข้ามาในบ้านของพี่สาวตนเอง

     'อ้าวซากุระมาแล้ว มาให้กอดหน่อย อืมคิดถึงจังเลย' ผู้หญิงเรือนผมสีแดงสดกล่าวต้อนรับการมาเยือนของเด็กสาว

     'พี่คารินเรียกหนูมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ' เด็กสาวกล่าวขึ้นด้วยความสงสัย

     'ก็ไม่มีไรมาก เห็นช่วงนี้เราดูเครียดๆ อยากให้มาระบายความเครียดนะ' สาวผมแดงบอกน้องสาวของตนแล้วเอามือลูบหัวอย่าเอ็นดู

     'ก็ดีเหมือนกันคะ' เด็กสาวพูดก่อนจะมานั่งเล่นกับพวกรุ่นพี่ของเธอเวลาผ่านไปเนิ่นนานจนเย็นเด็กสาวกล่าวลาและกลับไป

     'นี่พวกนายว่าเอดิดาระมันดูแปลกๆ ไปไหม ตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นมาหาเรา' ชายหมุ่นผมแดงพูด

     'ฉันก็ว่างั้น เขาดูน่าสงสัยนะ ถ้าเขาเป็นคนทำเขาอาจใช้อำนาจของพ่อช่วยให้ตนเองหลุดจากคดีก็ได้พ่อเขามีอิทธิพลจะตาย จริวไหม' คารินออกความคิดเห็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
     'แล้วซากุระเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นไหม' โคนันที่นั่งฟังเพื่อนๆ เล่าเหตุการณ์ตอนที่ซากุระมาหาให้ฟัง

     'ฉันว่าเธอไม่เห็นนะฉันเจอเธอตอนนั้นเธอกำลังหาแวนที่ตกอยู่นะ' อิทาจิแย่งออกมา

     'อืม ฉันคิดว่าไม่นะ ไม่งั้นตอนที่เจอกันที่บ้านฉันซากุระมันก็ต้องจำเอดิดาระได้สิ อีกอย่างซากุระมันสายตาสั้นจะตาย' คารินบอกกับทุกคน

     'แต่ถ้าเอดิดาระมันคิดว่าตนเองถูกเห็นหน้ารึเปล่า?' เสียงๆ หนึ่งดังขัดขึ้นมา

     'เพน' ทุกคนเรียกพร้องกันหลังจาที่เขาเปอดประตูเข้ามา

     'ถ้าเราทำให้เด็กคนนั้นเป็นพยานได้ ฉันว่าคราวนี้เอดิดาระมัน จะได้ใช้เงินปิดคดีไม่ได้' ซาโซริพูด

     'งั้นพวกเราก็แค่แสดงละครเพื่อให้หมอนั้นสารภาพก็แค่นั้น เดี๋ยวฉันเขียนบทให้เอง' เพนกล่าวบอกทุกคน

     'ไม่ได้นะ!? ทำอย่างนั้นซากุระอาจเป็นอันตรายได้' อิทาจิแย่งออกมา

     'อิทาจินายรู้ใช่ไหมว่าคิเรน่ารักนาย แต่นายปฏิเสธเธอ เธอเลยหันไปหาเอดิดาระ' โคนันกล่าวกับอิทาจินั่นทำให้อิทาติถึงกับนิ่งไป

     'ก็ได้แต่ให้เขียนบทให้ฉันเป็นฆาตกร หมอนั้นจะได้ประมาทและไม่คิดทำร้ายซากุระ' อิทาจิย้อมเล่นด้วย

     'เอางั้นก็ได้อยากเห็นปฏิกิริยาหมอนั้นเหมือนกัน' เพนย้อมทำตามที่อิทาจิเสนอ

     'แต่พวกนายอย่าบอกซากุระเรื่องนี้นะจะได้เนียนๆ' เพนบอกขณะที่อิทาจิกำลังเดินออกจากห้อง

     'เออ รู้แล้วน่า' อิทาจิบอกปัดเพน

     'อิทาจิเพราะซากุระ ใช่ไหม นายถึงได้ปฏิเสธคิเรน่ามาโดยตลอด' โคนันถามอิทาจิ

     'ใช่แล้ว เด็กคนนั้นน่ารักมาก และฉันก็รักเธอมากเช่นกัน' อิทาจิหยุดเดินก็จะหันมากล่าวต่อ

     'แต่ว่าซากุระเห็นฉันเป็นแค่พี่ชาย ฉันก็เลยได้แต่ดูแลเขาอยู่ห่างๆ' อิทาจิกล่าวสีหน้าดูเศร้าเล็กน้อย

 

     สิ้นประโยคสุดท้ายที่อิทาจิเป็นคนกล่าว ซากุระหน้าขึ้นสีเล็กน้อย

     "แล้วทำไมไม่สงสัยฉันละ ยังกลับมาที่นี่อีก" อิทาจิถามซากุระ

     "ก็รู้ว่าพี่โกหกไงก็เลยกลับมา บทที่พี่เพนเขียนนะเนียนมาก แต่แจกบทผิดไปหน่อย เพราะถ้าพี่เป็นฆาตกรจริงๆ พี่ก็คงบีบคอฉันตายไปแล้วหละ" ซากุระพูด

     'หึ ถึงว่าก็ตะงิดๆ อยู่เหมือนกัน' อิทาจิคิดในใจ

     "แต่ตอนนั้นฉันอยากทำอย่างอื่นมากกว่านั้นนะ เกือบอดใจไม่ได้แล้วเชียว" อิทาจิพูดพรางเดินไปกอดซากุระจากด้านหลัง

     "นี่นายทำอะไรน้องสาวของฉัน" คารินที่ฟังอยู่ถามออกมาอย่างสงสัย

     "ก็ทำอย่างนี่ไง" อิทาจิตอบ พรางก้มหน้าลงมาซุกที่ซอกคอขาวๆ ของซากุระ พร้อมทำร้อยคิสมาร์กไว้ตรงที่จูบ เงยหน้ามามองคารินเล็กน้อย ก่อนจะใช้ลิ้นเลียที่ร้อยแดงนั้นอีกที ซากุระทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งหน้าแดงให้ร่างสูงทำต่อไป อิทาจิจับซากุระหันหน้ามาแล้วประทับปากลงไปบนปากเธอ ซากุระตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอามือมาโอบรอบคือของร่างสูง

 

(O[          ]O)  >>>>>>>> คารินและคนที่ยังอยู่ตรงนั้น

 

     "นี่สองคนนะขึ้นไปต่อกันบนห้องเหอเห็นแล้วหมันใส้" ซาโซริกล่าวออกมาทำให้ทั้งสองผลักปากออกจากกัน แล้วอิทาจิก็กอดซากุระเอาไว้ ก่อนจะตอบกลับไปว่า

 

     "ก็คนมันรักกันนิช่วยไม่ได้"

 

 

>>>>>>>>>>>>>>>จบ<<<<<<<<<<<<<<<