ครั้งหนึ่งสายลมเคยพัดผ่าน...

ประตูไม้ขัดเงาสีน้ำตาลเข้มใบใหญ่ถูกเปิดออก แสงนีออนอ่อนๆที่ลอดออกมาจากบ้าน กระทบเข้ากับร่างบางใบชุดเบสบอลที่ทีแต่รอยขีดข่วนจะเดินเข้ามา
“กลับมาแล้วค่ะ” เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้น แม้จะรู้ดีว่าคงไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา
....
เมื่อก่อนเธออาศัยอยู่กับคุณพ่อที่แสนใจดี แม้เธอจะไม่มีแม่แต่เธอก็อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุขมาตลอดจนถึงวันนั้นเมื่อ 3 ปีก่อน   ...คุณพ่อของเธอก็ถูกรถชน ตัวเธอในตอนนั้นกอดพ่อที่เป็นเหมือนชีวิตไว้ในอ้อมกอด ความฝันของพ่อเธอจำได้ดี เขาพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้เป็นนักเบสบอลมืออาชีพ
แต่สุดท้าย...เพียงแค่เพียงชั่วพริบตาสิ่งที่ทำมาทั้งหมดกลายเป็นศูนย์
เพราะอย่างนั้นเธอเลยอยากจะเป็นนักเบสบอลมืออาชีพแทนพ่อของเธอ เธอมีพรสวรรค์ที่เด็กคนอื่นๆไม่มีแต่เพราะการซ้อมอย่างหักโหมทำให้ไหล่ของเธอบาดเจ็บจนถูกห้ามไม่ให้ลงแข่ง...
...ซึ่งเรื่องนี้ แน่ล่ะ เธอต้องท้อเป็นธรรมดาแต่เพราะว่าเธอไม่อยากแพ้อีกแล้ว ไม่อยากสูญเสียสิ่งที่ตัวเองรักไปอีกแล้วไงล่ะ ทั้งคุณแม่ และคุณพ่อทุกสิ่งที่ต้องหายไประหว่างการเติบโต เธอ...รู้ดีที่สุด
...และเขาเองก็เช่นกัน เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น เขารับรู้มันทั้งหมดภาพความทรงจำอันโหดร้าย คราบน้ำตาที่เกรอะกรัง รวมถึงรอยยิ้มดูถูกตัวเองของเธอ...
ทุกอย่างนั้นได้ผ่านดวงตาสีมรกตของเด็กชายซึ่งเป็นดั่งสายลม...คาเซะ
 
   วันเวลาผ่านไป...ตัวผมก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ หลังจากวันนั้นที่ผมเจอกับเธอครั้งแรกที่สนามนั่น แน่นอนว่าผมเฝ้าดูเธอมาตลอดโดยที่เธอไม่รู้ตัว ตัวผมเองก็ใช่ว่าจะเป็นมนุษย์แต่ผมก็ไม่ใช่วิญญาณ เพราะผมนั้นคือ ภูตแห่งสายลม อาจจะเหลือเชื่อก็จริงแต่ผมเป็นภูตจริงๆนะ - -;
   จนวันหนึ่งผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเธอเป็นครั้งแรก ตัวผมอยากจะช่วยเธอให้หลุดพ้นจากรอยยิ้มนั่น รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของเธอ... แต่ผมไม่พลังมากพอที่จะรักษามนุษย์ ผมจึงต้องไปขอร้องน้องสาวของผม เพราะผมรู้ว่าเธอต้องช่วยได้ ขึ้นอยู่ที่ว่าเธอจะยอมช่วยหรือไม่ก็เท่านั้น...ซึ่งผมก็รู้คำตอบนั้น