ครั้งหนึ่งสายลมเคยพัดผ่าน...

“ถ้าฉันช่วยเด็กคนนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง พี่รู้รึเปล่า!!”เธอต่อว่าผมชุดใหญ่

   “รู้สิ พี่รู้ดีด้วย^^” ผมตอบพร้อมยิ้มให้กับเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยิ้มไปกับผมด้วย

   “การสลายดวงจิต อาจทำให้ตัวตนพี่หายไปนะ”

   “แล้วไม่ใช่เพราะตัวตนหรอกหรอ ที่ทำให้พวกเราเป็นแบบนี้”ผมตอบเด็กสาวตาสีบลูไดมอนตรงหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน เพราะผมกับเธอต่างรู้ดี ว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายขนาดไหน ภาพของวันนั้นยังติดตาพวกเราไม่มีวันลืมเลือน...

   เมื่อยี่สิบปีก่อน ครอบครัวของผมนั้นมีด้วยกันหกคน มีพ่อ มีคุณแม่ พี่ชายสองคน...และน้องสาวคนสุดท้าย พวกเราใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข วิ่งเล่น พูดคุยกัน จนถึงวันนั้น...พ่อกับแม่ของเราทะเลาะกันครั้งใหญ่ พวกเราที่ยังเป็นเด็กก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร จนสุดท้ายผู้ชายที่ได้ชื่อว่าพ่อของเราก็บอกกับคุณแม่ว่า พวกเราเป็นปีศาจร้าย ท่าทางแสดงความรังเกียจนั่นทำให้พวกเราหวาดกลัวความจริง พวกเราค่อยๆย่องกลับไปข้างบนห้อง คิดกันว่าจะทำอย่างไรกันดี

   ...แต่สุดท้ายก็ได้แค่คิด เพราะอยู่ๆก็เกิดเพลิงไหม้ พวกเราในตอนนั้นพวกเรารู้ดีว่าใครเป็นคนทำ แต่เพราะตัวผมและน้องสาวในตอนนั้นยังเด็กเกินกว่าที่จะคิดหาตัวรอดได้เอง จนสุดท้ายพวกเราทั้งสี่คนก็ตายในกองเพลิง...ไม่สิผมกับน้องสาวเรารอดมาได้

โดยพวกเราได้รู้ความจริงว่า แม่ของพวกเราเป็นภูตที่หนีมาจากโลกภูต จนได้มาเจอกับพ่อทั้งสองรักกัน แต่วันนั้นพ่อได้เห็นว่าพวกเรานั้นมีพลังที่เหนือกว่ามนุษย์ท่านจึงหวาดกลัวและได้คิดจะฆ่าพวกเราทิ้งซะ คุณแม่ในตอนนั้นก็คิดที่จะโยนความผิดในพวกเรา จึงร่วมกันกับพ่อ...วางเพลิงเผาลูกตัวเองทั้งเป็น เราสองคนเป็นเด็กที่เหลือจากเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้น...ส่วนพวกพี่ๆก็ใช่พลังครั้งสุดท้ายเพื่อช่วยพวกเราออกมา...ทิ้งให้พวกเราอยู่ด้วยกันแค่สองคน

ผมนะรู้ดีว่าผมสำคัญกับเธอขนาดไหน เราสองคนนะไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่ที่ผมเลือกจะช่วยเด็กคนนั้น เป็นเพราะเด็กคนนั้นต้องสูญเสียในวันเดียวกับที่ผมและน้องสาว ได้รับพลังวิญญาณของภูตเพิ่มขึ้น....

“แต่เพราะอย่างนั้น พี่จะทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวเหมือนพวกพี่ๆอย่างนั้นหรอ เรื่องแบบนั้นฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ ใครจะตายมันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราสักหน่อยนี่” ผมมองแววตาของเธอมันแฝงไปด้วยความเศร้าที่ถูกบดบังด้วยกำแพงน้ำแข็ง คำตอบแสนเอาแต่ใจของเธอ นั้นช่างตรงข้ามกำลังน้ำตาที่ไหลมาหยดแล้วหยดเล่า

“สักวันเธอจะเข้าใจ สักวันน้ำแข็งของเธอจะต้องละลายหายไป พี่เชื่ออย่างนั้น” ผมตอบเธอด้วยอารมณ์ที่อ่อนลงมือของผมลูบผมสีน้ำเงินเข้มของเธอเล่น แต่กับถูกปัดออกอย่างแรง

“ฉันจะไม่มีวันช่วยใครทั้งนั้น! ถ้าพี่อยากให้ฉันช่วย ก็ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!” เธอพูดด้วยอารมณ์โกธร นิ้วมืออันงดงามกลายเป็นเกร็ดสีน้ำเงิน ผมรู้ทันทีว่าเธอเอาจริง แต่เพราะอย่างนั้นผมจึงยอมไม่ได้

ผมจะไม่ยอมเสียสิ่งสำคัญไปอีก

“ถ้ามันจะทำให้เธอยอมช่วย ต่อให้พี่ต้องฆ่าน้องสาวแท้ๆของตัวเอง พี่ก็จะทำ” ฉับพลันท้องฟ้ากลายเป็นสีแดงโลหิต ป่าสีเขียวขจีกลายเป็นป่าเพลิงเหล่านกตัวน้อยใหญ่พากันกลับรัง ศึกของธาตุทั้งสองจะมีจุดจบอย่างไรกัน...