ครั้งหนึ่งสายลมเคยพัดผ่าน...

              แสงของอาทิตย์อัสดงที่งดงาม กระทบกับร่างบางในชุดเบสบอลของโรงเรียนที่เปื้อนเศษดินและมีรอยขาดจากการซ้อมหนัก ร่างของเด็กสาวที่กำลังเหนื่อยอ่อนกับการซ้อมที่แสน     หนักหน่วง ใบหน้าขาวสะอาดที่มีหยาดเหงื่อเกาะตามใบหน้าและลำคอ ก่อนเด็กสาวคนนั้นกำลูกเบสบอลในมือแน่น และปามันออกไปเต็มแรง...

“ปึก!” เสียงลูกเบสบอลกระทบกับแผ่นผ้าใบ แต่แทนที่เด็กสาวจะยิ้มอย่างดีใจ กลับมองมองภาพนั้นด้วยความผิดหวัง ฉับพลันความเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่ ภาพของผู้เป็นพ่อที่เล่น เบสบอลรอยยิ้มบนใบหน้าและหมวกใบเก่าที่ใส่เป็นประจำในการแข่งขัน...แม้หมวกใบนั้นจะเก่าจนขาดหลุดลุ้ยแล้วก็ตาม แต่เธอก็ซ่อมมันอย่างสม่ำเสมอ เพื่อสักวันหนึ่งเธอจะได้ใส่มันแข่งขันในสนามที่พ่อเธอเคยแข่ง

...แต่เธอรู้สึกว่าวันนั้นอาจจะไม่มาถึงก็เป็นได้ เพราะอาการเจ็บที่หัวไหล่ข้างซ้ายยังไม่หายดี เธอเลยได้เป็นแค่ตัวสำรองเท่านั้น แม้เธอจะพยายามฝึกซ้อมเท่าไหร่ มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับเป็นเหมือนเดิมสักที

“ทำไมกันล่ะ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...ฮึก”

“...ถ้าไม่รีบหายล่ะก็ ทั้งความฝันของพ่อ...หรือแม้แต่ความฝันของตัวเองก็ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก...”

เด็กสาวทรุดตัวลงไปคร่ำครวญกับพื้นหญ้าไปหน้าเนียนเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา ความผิดหวัง เจ็บปวดที่ไม่สามารถทำตามที่หวังได้พุ่งเข้าใส่จนเด็กสาวแทบรับไม่ไหว...เธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ ห้ามอ่อนแอ...แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถห้ามมันได้อีกต่อไป

   “ปึก!” จู่ๆก็มีเสียงลูกเบสบอลกระทบกับแผ่นผ้าใบ ทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเจอเด็กผู้ชายวัยใกล้เคียงกับเธอกำลังเล่นกับลูกเบสบอลด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสีมรกตนั่นดูเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม และความสุข

   “ถ้าเจ็บแขนแบบนั้น ทำไมไม่พักก่อนล่ะ ” เด็กผู้ชายคนนั้นพูดก่อนจะเดินยิ้มหน้าบานมาหาเด็กสาว ทำให้เด็กสาวยิ่งโมโหกับการกระทำนั้นของเขา

“เรื่องของฉัน!” เธอตอบไปพร้อมกับลุกขึ้นยืน แต่เพราะร่างกายอ่อนแรงทำให้ร่างบางทรุดกับไปนั่งดังเดิม...

“ให้ฉันช่วยไหม”เด็กหนุ่มถามออกไปเพราะกลัวว่าหากเข้าไปช่วยจะโดนเธอถีบกลับมา

“ไม่จำเป็น! ฉันลุกเองได้สบายมาก ” เธอตอบก่อนพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายเธอก็ล้มลงไปนั่งที่เดิม ก่อนจะหันไปมองพระเอกที่กำลังวาดรูปบนลูกเบสบอลอย่างสนุกสนาน

“แล้วทำไมต้องซ้อมหนักขนาดนั้นด้วยล่ะ” เขาถามพร้อมทำหน้าอยากรู้อยากเห็น

“ไม่มีคำตอบ ” เธอตอบด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“ไม่บอกแล้วคนอื่นจะรู้หรอ”

“ถึงรู้ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ”

“แต่ถ้าไม่บอกจะให้คนอื่นเข้าใจได้ยังไงกันล่ะ ” เขาถามย้ำอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม

   “นี่นาย! ” เด็กสาวตะโกนใส่เขาด้วยความโมโห ทำไมถึงอยากยุ่งเรื่องของฉันขนาดนั้น

   “ถ้าไม่บอกผมไม่อยากรู้ก็ได้ ” เด็กชายเดินงอนตุ๊บป่องไปทางอื่น เธอมองตามอย่างขบขัน ผู้ชายอะไรกัน เธอนึกในใจ

   สิบนาทีผ่านไป เด็กสาวยังนั่งอยู่ที่เดิม ในขณะที่เด็กชายกำลังสนุกสนานอยู่กับการวาดรูปบนสนามโดยใช้กิ่งของต้นอะไรสักอย่างขูดไปมา

“นี่นาย ไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยหรือไง”เธอพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน เขายิ้มน้อยๆก่อนจะเอื้อมมือไปฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นยืน

   “นายคนแถวนี้หรอ? ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย”เธอถามพร้อมปัดกางเกงของตัวเอง ไปมาอย่างวางตัวไม่ถูก

   “ฉันอยู่ที่นี่มานานแล้ว เห็นเธอมาปาไอ้กลมๆนั่นทุกวัน แล้วก็นั่งร้องไห้ ฮือๆจะหาแม่ หนูจะหาแม่ แบบนี้ทุกวันเลย” ไม่พูดเปล่าเขายังทำหน้าล้อเลียนเธออีกด้วย เด็กสาวเบ้ปากอย่างไม่พอใจ ชิ!หน้าอายชะมัด ทำไมตานี่ถึงรู้เรื่องฉันดีขนาดนั้นกัน เธอบ่นต่อในใจเบาๆ

   “แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”เขาถามก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเธอ รอยยิ้มที่เป็นมิตรนั้นทำให้เธอไม่รู้สึกหวาดกลัวเขาอีกต่อไป... แต่เธอก็ยังคงรักษามาดไว้ก่อนตอบไปด้วยสีหน้าทะเล้น

   “นัสสึมิ แล้วนายล่ะ”

  “ผมชื่อ...”เขาตอบเสียงบางเบาราวกับสายลมที่พัดมาอย่างอ่อนโยน

...ก่อนสายลมนั้นจะหายไปพร้อมกับร่างของเด็กชาย

เหลือไว้แต่ความหวังของเด็กสาวที่เพิ่มขึ้น...