บันทึกเรื่องราวของเด็กไม่มีแม่

        ณ ตอนนี้ ผมและยายแม่เลี้ยงกำลังเดินซื้อของที่ตลาดอยู่ เดินไปสักพักผ่านร้านขายดอกไม้ ผมเหลือบตาไปมอง สะดุดกับดอกไม้สีขาวเล็กๆ ที่จัดวางไว้เต็มโต๊ะที่ตั้งสำหรับขาย อืม... จะว่าไปแม่ค้าดูๆ แล้วน่าจะมาจากภาคกลางแฮะ (ดอกมะลิที่ไหนขึ้นในภาคอีสาน อากาศก็ค่อนข้างแห้งแล้ง ดอกไม้และพืชอื่นไม่ชอบหรอก) ...ก่อนที่มีมืออันน่าขยะแขยงมาดึงเบาๆ ชายเสื้อผม

    "บักเขีย ดอกมะลิสวยเนอะ ดีจังที่มีแม่ค้าจากภาคกลางมาขายด้วย"

     "เออ ก็ดี" วุ้ย! รำคาญจริง

    "ฮิๆ อ่า เดี๋ยวแม่มานะ ว่าจะซื้อดอกมะลิปลอมไปฝากแม่น่ะจ้ะ" 

    จะไปไหนก็ไป -_-

    ไม่ถึงหนึ่งนาที แม่เลี้ยงก็เดินมาหาผมพร้อมกับช่อดอกมะลิปลอมขนาดเล็กในมือ ...ซื้อเร็วดีนะ

     "แล้วหนูไม่ซื้อให้... เอ่อ เดี๋ยวไปอีกสองร้านนะ แม่จะซื้อวัตถุดิบไปปรุงอาหารน่ะ" ประโยคที่ฟังดูขัดแย้งก็พูดขึ้น ดูเหมือนแม่ (เลี้ยง) จะรู้ว่าคำพูดแถวๆ หน้าไม่สมควรจะพูด 

     ...เพราะมันเหมือนจะเป็นการทำร้ายจิตใจผม... ยังไงล่ะ

     ผมไม่ต้องการหรอก คำว่าสงสารน่ะ เห็นใจก็ด้วย ไม่ต้องเอ่ยหรือแสดงความรู้สึกออกมาหรอก ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย มันเหมือนกับเป็นการจี้ปมในใจ 

     -นี่น่ะหรือมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่สามารถทนกับการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติและสามารถล้มมันได้ ...แต่ทำไม กะอีแค่ความรู้สึกของตนเอง ...ทำไมล่ะ ทำไมถึงล้มมันไม่ได้

เจ็บใจที่สุดเลย!

     "..."

     "..."

     ผม-และแม่เลี้ยงไม่มีฝ่ายใดเอ่ยอะไรออกมา มีแต่เสียงอื่นเล็ดลอดมาแทนที่ สองมือที่กำไว้ในกระเป๋ากางเกงของรร. จิกเล็กที่ยาวเข้าไปในเนื้อ ...รู้สึกกดดัน... 

      "...บักเขีย..."

      "...อะไร?"

    "แม่... อาจจะไปต่างประเทศภายในสัปดาห์นี้น่ะ เลยว่าจะมาบอกลูกก่อนที่จะไป อยู่กับพ่อสองคนได้ไหมจ๊ะ?" นำ้เสียงหวานที่ผมคาดว่าแสร้งบอกผม ผมหันไปมองด้านข้างที่เป็นทุ่งนาสีขาวชืดยามเย็น พลางนึกไปว่าจะพูดอะไรต่อ

      "อือ"

      "อยู่ที่นี่ก็ตั้งใจเรียนนะ"

     "ก่อนพูดน่ะ คิดซะบ้าง ...เชย" คำพูดที่ผมคิดว่าน่าจะทำร้ายจิตใจยายแม่เลี้ยงได้ดีก็เอ่ยกับหล่อน

      "จ้ะ"

     เอ๊ะ

     มือบางขาวเอื้อมมาสำผัสใบหน้าสีแทนของผม ก่อนที่ริมฝีปากบางจะประกบลงมาที่แก้มข้างซ้ายผม และมืออีกข้างเลื่อนมากุมมือผมไว้พร้อมกับที่ยายแม่เลี้ยงส่งยิ้มอ่อนโยน... เป็นยิ้มที่ดูอบอุ่นจนผมดูไม่ออกเลยว่าหล่อนแสร้งทำหรือยิ้มด้วยใจจริง ...ผมฉุกใจได้ว่าคำพูดเมื่อกี้กลับไม่ได้ทำให้หล่อนเสียความรู้สึก

      เราสองคนจนกระทั้งถึงบ้าน-แยกย้าย ตัวผมไปอาบน้ำส่วนยายแม่เลี้ยงไปทำอาหารสำหรับมื้อเย็น ระหว่างตักนำ้ให้อยู่ในขันขึ้นมาก็นึกอะไรเหม่อๆ ...อะไรของหล่อนกัน เล่นละครเก่งจริงๆ นี่เกลียดผมถึงขนาดจะแสดงละครให้ผมตายใจและหักหลัง เสียความรู้สึกในภายหลังงั้นหรือเนี่ย ร้ายกาจมากเลยนะ ...ฮึ แต่คิดเหรอว่าผมจะอ่อนข้อให้น่ะ

        ซ่า!

        ฝันไปเหอะ!!!

        น้ำในขันถูกผมรินเทใส่ศีรษะจนตัวชุ่มไปด้วยน้ำ เสียงสายน้ำที่ไหลผ่านตกกระทบกับพื้น ผมสูดหายใจเข้า ภาวยาในใน ...พุธ ...โธ ทำใจให้สงบ หากเราใจร้อนคิดจะตีกลับก็จะมีแต่ผลเสีย เพราะฉะนั้นต้องใจเย็นๆ เข้าไว้