My Love & My Fiction

                หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ในช่วงพักเที่ยงวันหนึ่ง มิลกลับมานั่งยังที่นั่งที่เดิมที่เขาได้พบกับอ้อมครั้งแรก และได้พบอยู่บ่อยครั้งในเวลาต่อมา โดยมีความในส่วนลึกของจิตใจว่า เขาจะได้พบกับเธออีกครั้ง แต่ในอีกใจหนึ่งเขากลับไม่เข้าใจในการกระทำของตัวเอง

                มิลนั่งอ่านหนังสือนิยาย อยู่เงียบๆ แต่สายตาของเขากลับแอบคอยมองดูรอบๆราวกับว่า เขากำลังมองหาใครอยู่ โดยที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น แต่เมื่อเขาไม่เห็นคนที่ความรู้สึกของเขากำลังมองหา เขาจึงก้มหน้าอ่านหนังสือต่อโดยเริ่มมีรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทีละน้อย แต่ทันใดนั้น

                “อ้าว มิล” เสียงหวานอังคุ้นหูที่มิลกำลังนั่งรอคอยอยู่ดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา พร้อมกับที่ฝ่ามืออันอ่อนนุ่มของใครคนนั้นได้เข้ามาจับที่แผ่นหลังของเขา

                มิลเริ่มรู้สึกเกร็งขึ้นมาทันที มือทั้งสองข้างที่จับขอบหนังสือเริ่มเกร็งจนขอบหนังสือของเขาเริ่มยับจนเกือบเสียรูปร่างเดิม ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงไปในทันที เขาค่อยๆหันกลับไปมองหน้าของคนที่ยืนดูทางด้านหลัง แล้วแกล้งทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แล้วพุดทักทายอีกฝ่ายกลับไป

                “หวัดดี อ้อม” เมื่อมิลพูดจบ อ้อมยิ้มให้อย่างมีไมตรี แล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อยอย่างนึกสนุกกับอาการที่มิล แสดงออกมา

                “นั่งรอใครอยู่เปล่าเนี่ย ?” อ้อมถามกลับมาอีกครั้ง

                “เปล่าๆ นั่งคนเดียว” มิลตอบกลับไปด้วยเสียงที่เริ่มสั่นด้วยความติ่นเต้น

“ถ้างั้น ขอฉันนั่งด้วยคนนะ” อ้อมพูดแล้วยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ

                มิลรีบพยักหน้าตอบ พร้อมกับที่เขาเริ่มเกิดอาการเกร็งมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

                “งานเข้าล่ะมึง” มิลพูดขึ้นในใจ พร้อมกับที่เขาเริ่มออกแรงบีบขอบหนังสือแรงมากยิ่งขึ้น จนเสียงกระดาษที่ถูกบีบเริ่มส่งเสียง จนอ้อมหันมามองด้วยความสงสัย

                “มิล บีบหนังสือทำไมล่ะ?” อ้อมถามอย่างสงสัย ทำให้มิลได้สติ เขารีบคลายมือออกจากหนังสืออย่างรวดเร็ว จนไม่ทันระวังทำหนังสือหลุดมือ และทันทีที่มันตกลงบนโต๊ะหนังสือที่ถูกกางออกก็พับปิดกลับทันที

                “เอาแล้วไง ยังไม่ได้คั่นหน้าเลย” มิลพูดขึ้นอย่างตกใจ แล้วรีบหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดหาหน้าที่เขาอ่านค้างเอาไว้ พร้อมกับที่อ้อมหัวเราะออกมาอย่างนึกขันในท่าทีของเขา เธอจ้องมองหน้าปกหนังสือนิยายของมิลอยู่เพียงชั่วขณะ เธอจึงเริ่มถามขึ้นอย่างสงสัย

                “มิล ชอบนิยายสยองขวัญเหรอ?”

เมื่ออ้อมพูดจบ มิลรีบหยุดการกระทำทุกอย่าแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบอย่างรวดเร็ว

“ใช่ ที่จริง ชอบหมดแหละ แต่เราชอบอ่าน แนวแฟนตาซี กับสยองขวัญน่ะ เราถนัดเขียนแนวนี้มากกว่า” มิลพูดจบแล้วยิ้มออกมาอย่างคนที่มีความมุ่งมั่นที่จะทำให้ความฝันของเขาเป็นจริง

“เขียนเหรอ ?” อ้อมถามกลับไปแล้วทำหน้าสงสัย จนมิลต้องรีบพูดต่อ

“เราฝันอยากเป็นนักเขียนน่ะ” มิลพูดจบ อ้อมรีบยิ้มให้เขา แล้วพูดออกมาอย่างรวดเร็ว

“อยากอ่านจังเลย” เมื่ออ้อมพูดจบ มิลถึงกับทำหนังสือหลุดมืออีกครั้ง เขาส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายตัวเองแล้วหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา

“มิล เขียนนิยายรักบ้างมั้ย ?” อ้อมถามกลับไปอย่างคนที่ให้ความสนใจอย่างมาก

“ไม่หรอก ตั้งใจว่าจะเขียนทีไร เละทุกที คือมันเลี่ยนเกินไปน่ะ เป็นที่เราเขียนไม่ได้ นิยายเราตอนนี้ก็ใกล้ถึงบทรักแล้วยังคิดไม่ออกเลยจะทำยังไงดี” เมื่อมิลพูดจบ อ้อมนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง

“ทำได้สิมิล นึกถึงคนที่เราชอบสิ ฉันเชื่อเธอทำได้ มิล หากเธอเขียนนิยายรักแล้ว ให้ฉันอ่านหน่อยได้มั้ย ?” เมื่ออ้อมพูดจบ มิลถึงกับรู้สึกดีใจขึ้นมา เขารีบตอบกลับไปโดยไม่ได้ยั้งคิด

“จะทำยิ่งกว่านั้นอีก…” มิลรีบหยุดพูดทันทีที่เขาตั้งสติได้

“แล้วฉันจะรอนะ” อ้อมพูดออกมาแล้วยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร มิลรีบพยักหน้ารับ แล้วหันหน้าไปอีกทางหนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้อ้อมสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเห็นได้โดยง่าย