My Love & My Fiction

เมื่อมิลเดินทางกลับมาถึงบ้านอย่างมีความหวัง และต้องการที่จะเขียนนิยายของเขาต่อซึ่งในตอนที่เขากำลังจะเขียน จะต้องมีฉากรักซึ่งเป็นฉากที่เขาไม่เคยออกมาดีได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

หลังจากที่คอมพิวเตอร์เครื่องโปรดของเขาเปิดขึ้นมาจนพร้อมที่จะใช้งาน เขาจัดการเปิดไฟล์นิยายของเขาขึ้นมา แล้วเริ่มแต่งนิยายต่อ จนเมื่อมาถึงตอนที่นางเอกของเรื่องต้องเข้ามามีบทบาท เขาพยายามนั่งจินตนาการใบหน้าของหญิงสาวผู้แสนสวยที่จะต้องมารับบทนางเอกของเขา แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจินตนาการใบหน้านางเอกของนิยายของเขาออกมาได้เลย แต่ทันใดนั้นเอง

“ทำได้สิมิล นึกถึงคนที่เราชอบสิ” เสียงของอ้อมดังขึ้นมาราวกับอ้อมได้มาพูดข้างๆหูของเขา และทันใดนั้นมิลก็เริ่มจินตนาการภาพใบหน้าของนางเอกในนิยายของเขาออกมาได้ เขารีบกดปุ่มแป้นพิมพ์เพื่อบรรยายถึงใบหน้าอันงดงามของนางเอกที่เป็นมนุษย์หมาป่าออกมาได้อย่างละเอียด ซึ่งใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นก็คือ ใบหน้าของอ้อมนั่นเอง จากนั้นมิลจึงเริ่มแต่งนิยายของเขาต่อ จนกระทั่งมาถึงฉากความรักระหว่างพระเอกและนางเอกของเรื่อง ซึ่งเป็นช่วงที่มิลรู้สึกกังวลมากที่สุด แต่เพียงแค่เขานึกถึงอ้อม เขากลับสามารถบรรยายฉากรักนั้นออกมาได้อย่างคล่องแคล่ว

เมื่อมิลแต่งนิยายตอนใหม่จบ เขารีบเปิดโปรแกรมMSN ขึ้นมา และได้เห็นชื่อ พี่พิ้งกำลังออนไลน์อยู่ เขารีบทักไปแล้วส่งไฟล์นิยายตอนใหม่ไปให้แก่พี่รหัสของเขา และไม่นานต่อมาอีกฝ่ายก็ให้คำวิจารณ์กลับมา

“มิล บทรักเรา น่ารักมากเลย ไหนบอกเลี่ยนไง น่ารักดีออก หรือว่า เราแอบชอบใครรึเปล่าเนี่ย” เมื่อเจอคำถามแทงใจดำ มิลรีบกดปิดโปรแกรม MSN ทันที

“ชอบเหรอ ? ไม่นะ เป็นไปไม่ได้น่า” มิลพูดออกมาอย่างไม่อยากจะยอมรับว่า ตอนนี้เขาชอบอ้อมอยู่

มิลรีบกดเปิดโปรแกรม Skype ขึ้นมา และทันทีที่เขาได้เห็นชื่อ นัท เพื่อนรักที่เขาให้ความไว้วางใจที่จะปรึกษาในทุกๆเรื่องกำลังออนไลน์อยู่ เขารีบกดปุ่ม Call และไม่นานนักอีกฝ่ายก็กดยอมรับการเรียกของเขา

“ไง มิลไม่เจอนาน” เสียงของนัทดังออกมาจากลำโพงเครื่องคอมพิวเตอร์ของเขา มิลถอนหายใจออกมาแล้วพูดตอบอีกฝ่าย

“นัท เราขอปรึกษาอะไรหน่อยสิ”

“ว่ามาเลย” นัทตอบกลับมาด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความยินที่เขาจะให้ความช่วยเหลือเพื่อน

“นัท เราเจอผู้หยิงคนนึนงหว่ะ เธอ…” มิลเริ่มเล่าทุกอย่างให้นัทฟังอย่างไม่ปิดบัง นัทนั่งฟังอย่างตั้งใจขณะที่มิลกำลังเล่า และเมื่อมิลพูดจบ นัทก็ตอบกลับมาด้วยเสียงจริงจัง

“มิล เราถามนายอย่างนะ ตอบมาตรงๆเลยนะ”

“ว่ามา” มิลตอบกลับอย่างพร้อมที่จะตอบ

“นายชอบเขาป่าววะ”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นแน่” มิลรีบพูดกลับไปอย่างร้อนตัว

“เหรอ แต่อาการนายมันฟ้องนะมิล ฟังนะ อย่าโกหกตัวเองเลย ชอบก็ชอบ อยากจะบอกเขาก็บอกไป อย่าปล่อยให้ช้าเกิน มันจะทำอะไรไม่ได้เอานะเพื่อน”

“ขอบใจนะ แต่เราไม่ได้ชอบเขา” มิลพูดตัดบท แล้วพยายามนัทคุยเรื่องอื่นๆอยู่สักพักใหญ่ๆ จากนั้นเขาจึงกลับไปแต่งนิยายตอนต่อๆไปโดยที่เขาไม่ต้องรู้สึกกังวลใจกับฉากรักอีกต่อไป