เอาล่ะนะ

      วันนั้นได้ผ่านไปนาน  จนฉันลืมไปแล้วว่าเคยพูดอะไรเอาไว้  และก็มีเหตุให้ฉันต้องกลับไปกรุงเทพฯ  แหล่งที่ฉันทิ้งมา  ...คือฉันต้องโอนย้ายที่บางอย่างฯ    ขั้นตอนมากมายมาก  จนต้องมีเหตุไปเจอเพื่อนเก่าที่เคยพูดอะไรไว้

       หนุ่ยได้ทำงานที่กรมที่ดินส่วนกลาง   และฉันเคยรับรู้มาบ้างตอนที่หนุ่ยโทรฯมาบอกเล่าให้ฟังในเรื่องชีวิตของตัวเองเวลาที่หนุ่ยเมา  และคิดถึงกัน 

         ..หนุ่ยจะจบลงด้วย   ..เริ่มถามแต่คำเดิมๆ  ว่า"จำได้มั๊ยๆ  เคยพูดอะไรไว้"  ... (สงสัยจัง  เพราะหนุ่ยไม่เคยดื่มเหล้าเลย)  ฉันนัดเจอหนุ่ยที่ทำงานของ(มัน)หนุ่ย  ตอนบ่ายสี่โมงตรง   ที่ร้านใกล้ที่ทำงานเขา   ในขณะที่ฉันนั่งเพลินๆ  และคิดว่าเราไม่ได้เจอเพื่อนๆนานแล้วนะ...และคิดวางโปรแกรมเที่ยวบ้างตามประสา

       ....ก็มีผู้ชายคนนึงที่ไม่คุ้นหน้าเดินมายิ้มกับฉัน   ในเสื้อเชิ๊ตสีดำ  เนคไทร์สีดำแต่ตีขลิบระหว่างผ้าต่วนกับผ้าลินินและผ้าซาตินแบ่งเป็นช่องๆอย่างมีรสนิยม (ในช่วงนั้นเป็นช่วงที่ไว้ทุกข์ให้กับสมเด็จพระศรีนครินทราฯ)  ...เขายิ้มร่า  และไม่ได้ไม่สวมแว่นหนาเตอะ.!

       ...ฉันรับรู้ว่า  เค้าคือเพื่อนคนนึงที่เราสนิทมากๆ...แต่ด้วยภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนไปทำเอาฉันมึนงงพอควร  ก่อนจะทักออกไป

         "หนุ่ยเหรอ?"  ฉันถามไป  พร้อมรับกอดที่อบอุ่นจากการฝายมือรับของหนุ่ย...   เพื่อนที่เปลี่ยนไปของฉัน   ..  มันช่างบอบบางและไม่เหลือร่องรอยของคนอ้วนที่สวมแว่นหนาเลย.

           "คิดว่าผมเป็นใครล่ะจัน?"  ฉันงงกับภาพที่เห็น  มองอีกครั้งอย่างเต็มตา...เรามองจ้องกันหลังจากกอดกทักทายกันแล้ว   ภาพชายหนุ่มอายุ36ปี  สูง170น้ำหนัก79กิโลกรัม  และไม่ได้ใส่แว่นอีกแล้ว  (หนุ่ยบอกว่าไปทำเลสิตมาค่ะ ในภายหลัง)....   มันไม่คุ้นเลย.

         หนุ่ยชวนฉันเดินไปตามทางเดินของถนนพระอาทิตย์  ...