เอาล่ะนะ

             เมื่อ5ปีก่อนในคืนหนึ่งที่ฉันอกหักรักคุดเพราะหนุ่มที่คบกันมานานเขามองไม่เห็นภาพอนาคตร่วมกันกับฉันบอกเลิก  ฉันเสียใจสุดซึ้ง   

        ร้องไห้มาตั้งแต่บ่าย   จนเลิกงานก็ไม่หาย  โทรฯตามหาเพื่อนๆทุกคนและเที่ยวกันอย่างสนุกสนานตามที่ต่างๆ   ยกเว้นฉันเพียงคนเดียวที่เที่ยวแบบเหมือนจะตายให้ได้    เหมือนหมาที่เจ้าของเอาไปปล่อยทิ้งให้เดินสะเปสะปะและเจ็บช้ำใจ   ดึกมากจนทุกคนขอตัวกลับกันหมด   ฉันยังนั่งซบกับอกอวบและยิ่งใหญ่ด้วยน้ำหนักกว่า125กิโลกรัมของหนุ่ย  เพื่อนเพียงคนเดียวที่นั่งเฝ้าดูฉันเมาหัวราน้ำในผับชื่อ  that it แถวซอยศาลาแดง

           "เอาน่าจัน..พอได้แล้วจากินให้มันได้อะไรเนี้ย  จะหมดขวดแล้วนะ"  หนุ่ยเตือนฉัน  ที่สภาพในตอนนั้นคงเหมือนอีบ้าคนหนึ่ง  ตาบวมปูด  เพราะร้องไห้มาไม่ต่ำกว่า8ชั่วโมง   หนุ่ยเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย  เป็นคนที่จัดว่าไอคิวเลิศมากๆ  แต่อีคิวตก  คุณพ่อคุณแม่ของหนุ่ยท่านเป็นอาจารย์ทั้งคู่   ท่านแทบจะอุ้มฉันเข้าบ้านในตอนที่หนุ่ยพาฉันไปถามหาหนังสือที่ต้องการกับคุณแม่ของเขา

          "อุ้ยหนูเป็นเพื่อนหนุ่ยเหรอจ๊ะ  ดีจัง  แม่เป็นห่วงเรื่องเพื่อนๆกับเขามาก   ต่อให้คบเด็กแว้นหรือขี้ยาแม่ก็ไม่ว่าจ่ะ(  เฮ้อ!  คุณแม่ขา  หนูไม่เลวขนาดนั้นหรอกค่ะ  ..)  เพราะแม่อยากให้เขามีเพื่อนบ้างฯลฯ"   สาระพัดที่แม่หนุ่ยจะบอก   หนุ่ยไม่เคยคบเพื่อนเลย   อยู่แต่กับหนังสือมาเกือบตลอดเวลา  และหนุ่ยก็เป็นแหล่งข้อมูลในการเรียนของฉันไปตั้งแต่นั้นมา..... 

           "ยุ่งโว้ย  หมดก็เปิดใหม่สิ  ชั๊นกำลังอกหักนะ  แค่นี้แกจะเลี้ยงชั๊นไม่ได้เหรอ?"  น้าน...ตัวเองอกหัก  ยังไม่วายงกได้อีกฉัน  ขนาดเมาแล้วยังไม่ลืมวางหมากให้เพื่อนจ่ายอีก  ทั้งๆที่เขาไม่ได้กินด้วยเลย   แถมตอนมีความสุขก็แทบจะไม่เคยเรียกหา   ..หนุ่ยได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา  ปล่อยให้ฉันตะกายมือกอดมันอย่างรำคาญ  ตัวหนุ่ยใหญ่และอ้วนมาก  ทำให้ฉันรู้สึกดี  อบอุ่นและปลอดภัย  เหมือนนั่งเก้าอี้วีไอพีในโรงหนังบัตรราคาเกินครึ่งพันอย่างไรอย่างนั้น    ในช่วงนั้นเพลงก็เล่นsome body love.  ฉันเกิดบ้านึกครึ้มใจ  นึกถึงหนังเรื่องหนึ่งที่เคยดู  จูเลีย  โรเบิรต์เล่น  และบ้ามากๆที่เอ่ยพูดคำๆหนึ่งออกไป

         "หนุ่ย  นับจากวันนี้ไป5ปี  หากเราสองคนไม่มีใคร  เรามาแต่งงานกันนะ"   โอ้ยผีเจาะปากมาพูด!

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะพูดออกไปอย่างนั้น

         หนุ่ยแกะมือฉันออกจากคอ (เพราะมันเป็นเพียงที่เดียวที่ฉันกอดได้รอบ) จ้องมองหน้าฉันแทบไม่เชื่อสายตา  ที่เห็นฉันจ้องมองตรงๆเหมือนย้ำคำว่า  "ตรูตั้งใจจริงๆ"  ...ก่อนถอนหายใจ   "แล้วพูดว่า   "จัน  จันเมามากนะ  แต่หนุ่ยจะจำคำๆนี้เอาไว้  แล้วจะถามจันอีกครั้งใน5ปีข้างหน้า"  ฉันจับมือกับหนุ่ย เป็นการตกลง   ก่อนเริ่มดื่ม  และร้องไห้ต่อไปอย่างสิ้นหวังในชีวิต.....