เอาล่ะนะ
เขียนโดย jundee
วันที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554 เวลา 11.51 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กันยายน พ.ศ. 2556 15.56 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเราเดินกันไปตามถนนที่เริ่มมีรถติดกันเป็นพรืด... ฉันบอกกับหนุ่ยว่า "หากจะมีงานแต่งเมื่อไหร่ บอกจันนะ จันจะเป็นแม่งานให้ ไม่คิดตังค์ด้วยล่ะ แต่หนุ่ยต้องออกค่าวัสดุเองนะ" ค่ะ..เรื่องเราจบแบบนั้น ตอนนี้ หนุ่ยก็ยังไม่มีใคร เป็นหนุ่มวัยทำงานที่ชอบการอ่านเป็นชีวิตจิตใจเช่นเดิม ถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็กลับบ้านที่เพชรบุรี เช่าคอนโดอยู่ตามลำพังกับกองหนังสือเหมือนสมัยเรียนมหาลัย
ฉันไม่อาจรับปากอะไรได้เลยกับเพื่อนชายที่แสนดีคนนี้ นอกจากจะเป็นเพื่อนเขาตลอดไป ของขวัญปีใหม่เรามีให้กันเสมอ วันเกิด วันแห่งความรักเราจะส่งข้อความถึงกัน เวลาเหงา ว่าง หรือคิดถึงกันเราจะโทรฯคุยกันเสมอ คุยที 1-2ชั่วโมงก็ว่าไป
เรารักเธอนะหนุ่ย แต่เรารักเธอแบบที่เคยเป็นและมันเป็นมานาน.
ให้ หนุ่ย ธัชชัย....
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ