ข้างหลังภาพ

 

 
ตอน ฉลองปีใหม่
  
5-4-3-2-1 ไชโยๆๆ ภาพพลุไฟหลากหลายสีสันละลานตาถูกจุดขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับเสียงไชโยโห่ร้องของผู้คนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ หลังการ Count Down สิ้นสุดลง เป็นสัญญาณของการเริ่มต้นปีใหม่เหมือนเช่นทุกๆปี
 
ณ มุมหนึ่งของกรุงเทพฯ ชายสองคนกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
 
“เฮ้ย! ดำ คืนนี้เอ็งยังคิดจะไปฉลองที่ไหนอีกมั๊ยวะ ”
 
“ของมันแน่อยู่แล้ว ปีใหม่ทั้งที มันต้องมีฉลองกันหน่อย ข้ามีที่ประจำของข้า แบบโต้รุ่ง ไม่เมาไม่เลิกราเว้ย”
 
“อีกแล้วเหรอวะไอ้ดำ นี่เอ็งมันเพ้อฝันจริงๆ เอ็งคิดเหรอว่าปีนี้เอ็งกับข้าจะออกไปฉลองปีใหม่ที่ไหนได้อีก”
 
“อ้าว เฮ้ย! ทำไมเอ็งเสือกพูดหมาๆแบบนั้นล่ะวะ ทำเอาข้าหมดอารมณ์เลยเนี่ย ข้าไม่ใช่นักโทษนะเว้ย ใครจะมีสิทธิ์มากักขังข้าได้วะ”
 
“เออ! มันก็จริงของเอ็ง แต่เอ็งแน่ใจแล้วเหรอวะไอ้ดำ แต่เอาเถอะ ข้าไม่อยากขัดศรัทธาเอ็งหรอก คิดจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ ข้าไม่อยากยุ่งกับเอ็งแล้ว”
 
ดำนึกไปถึงการฉลองปีใหม่ที่มักทำเป็นประจำทุกปี ในสถานะของหนุ่มโสดอย่างเขาแล้วก็อดนึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมาไม่ได้
 
ดำเป็นเซลล์แมนขายประกันของบริทเอกชน ส่วนแดงนั้นเป็นพนักงานบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ทุกๆสิ้นปีทั้งคู่มักจะนัดแนะเพื่อมาสังสรรค์ฉลองเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ด้วยกันเสมอ
 
และปีนี้ก็เช่นเคย ทั้งสองคนนัดพบกันที่นี่ เป็นที่ที่แปลกตาและแตกต่างไปจากทุกครั้ง และครั้งนี้การตกลงกันดูท่าว่าจะไปไม่สวยเอาซะเลย ทั้งสองนั่งดูTV อยู่ในห้องไปพลาง ตกลงกันไปพลาง
 
“เฮ้ย ไอ้แดง เอ็งดูนั่นดิวะ ข่าวแก๊งซิ่งเมาแหกโค้งชนเกาะกลางถนน โถ่เอ๊ยพวกคออ่อนนี่หว่าอีแบบนี้ เมาไม่เป็นท่า น่าขำชะมัดเลยเอ็งว่ามั๊ยวะ ไม่แน่จริงอย่างข้านี่หว่า ฮ่าๆๆ”
 
หลังจากพล่ามคนเดียวอยู่เป็นนาน ดำเพิ่งสังเกตว่าไม่มีเสียงตอบรับจากเพื่อนเหมือนเช่นเคย
 
ปกติเมื่อเขาเล่าเรื่องอะไรก็ตาม แดงก็มักจะเออออห่อหมกตามเขาไปเสียทุกครั้ง เพราะแดงไม่ชอบขัดศรัทธาของเพื่อนอย่างเขานั่นเอง แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น
 
ดำหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย ก่อนจะพูดขึ้นว่า
 
“เฮ้ย! ไอ้แดง วันนี้เอ็งเป็นไรไปวะ เงียบเชียว ปกติไม่เห็นเอ็งเป็นอย่างนี้นี่หว่า วันนี้เอ็งไม่นึกสนุกหรืองัยวะ”
 
แดงไม่ตอบอะไร เอาแต่ก้มหน้านิ่ง ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้อีกแล้ว
 
“อ้าว เฮ้ย! ไอ้บ้าเอ๊ย เอ็งเป็นไรของเอ็งวะ ถามแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้นะเอ็งนี่ แล้วเอ็งเกิดบ้าอะไรของเอ็งขึ้นมาอีกวะเนี่ย”
 
สิ้นคำพูดของดำ แดงก็พูดแทรกขึ้นมาแทบจะทันที พร้อมกับกลั้นก้อนสะอื้นไว้ในลำคออย่างยากเย็น
 
“ใช่ข้ามันบ้า ข้ามันบ้ามาก ที่คิดมาคบกับเอ็งเป็นเพื่อนตั้งแต่ทีแรก ไอ้ดำ ไอ้เพื่อนเวร ไอ้เพื่อนเฮงซวยเอ๊ย”
 
“อ้าวๆๆ วอนซะแล้วมั๊ยล่ะ เอ็งพูดหมาๆแบบนี้ได้งัยวะ เดี๋ยวนี้เอ็งเห็นข้าเป็นเพื่อนซี้เอ็งอยู่หรือเปล่าวะ”
 
“ถ้าข้าไม่ใช่เพื่อนเอ็ง ป่านนี้ข้าคงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่กับเอ็ง ป่านนี้ข้าคงได้กลับไปฉลองปีใหม่พร้อมหน้าพร้อมตาอยู่กับครอบครัวของข้าแล้ว”
 
“โถ่! ไอ้บ้าเฮ้ย ข้านึกว่าเอ็งโกรธอะไรข้า ที่แท้เอ็งก็อยากรีบออกไปฉลองปีใหม่เร็วๆนี่เอง ข้าก็นึกว่าเอ็งเป็นอะไรเสียอีก เอาน่า ใจเย็นๆหน่อยเพื่อน รับรองตรงสโลแกนชัวร์ๆสำหรับคืนนี้ ไม่เมาไม่เลิกรา โว้ย”
 
ขณะนี้แดงปาดน้ำตาออกจากแก้มของเขาจนหมด มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างกับคู่สนทนาตรงหน้าของเขา
 
“ผิดแล้วไอ้ดำ คืนนี้ข้าจะไม่ไปกับเอ็งอีกแล้ว ข้ามีที่ข้าควรจะไปและที่นั่นจะทำให้ข้าได้กลับไปอยู่กับครอบครัวของข้าอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเสียที ลาก่อนไอ้ดำเพื่อนยาก ข้าได้แต่หวังว่าต่อจากนี้ไปเราคงไม่ต้องพบกันและเป็นเพื่อนกันอีก โชคดีว่ะไอ้เพื่อนเวร”
 
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้แดง แล้วนั่น เอ็งจะไปไหนของเอ็งวะ แล้วปีนี้เอ็งไม่ไปฉลองกับข้าแล้วหรืองัย เอ็งพูดงี้ได้งัยวะ เออๆๆ เพื่อนกันมันก็เห็นกันแค่นี้แหละวะ แล้วอย่าเปลี่ยนใจกลับมาหาข้าล่ะ ไอ้เพื่อนป๊อดเอ๊ย”
 
แดงได้แต่ส่ายหน้ากับคำพูดประชดของอดีตเพื่อนรักอย่างดำ ขณะที่เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มสีแดงบนหัวเตียง สักครู่บุรุษในชุดเสื้อสีขาว สะอาดตา 2 คน ก็มาเคาะประตูและก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับรถเข็นคันหนึ่ง
 
---------------------------------------------
 
ภายในห้อง ดำกำลังนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่เพียงลำพัง ภาพความผูกพันระหว่างเพื่อนรักที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเนิ่นนาน ทำให้ดำถึงกับน้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว
 
แดงที่นั่งอยู่บนรถเข็นถูกบุรุษในชุดสีขาวเข็นออกไปจากห้องช้าๆ แดงมีสีหน้าสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่รถเข็นของเขาจะเคลื่อนออกไปพ้นประตู บุรุษในชุดสีขาว พูดขึ้นว่า
 
“ในที่สุด คุณก็พร้อมสำหรับการรักษาครั้งนี้ของคุณเสียทีนะ ยินดีด้วยนะครับ ปีใหม่ปีนี้ถือว่าเป็นปีที่เริ่มต้นสิ่งดีดีสำหรับคุณนะคุณแดง”
 
ดำได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง พลุสีต่างๆยังคงถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า บ่งบอกถึงการเฉลิมฉลองปีใหม่ที่น่าตื่นตาตื่นใจเหมือนเช่นทุกปีที่ผ่านมา
 
ดำถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนรำพึงรำพันกับตัวเองเบาๆว่า
 
“ข้าขอโทษว่ะไอ้แดง ที่ทำให้เอ็งไม่ได้ไปฉลองปีใหม่กับครอบครัวในปีนี้ แต่เอ็งก็ยังโชคดีกว่าข้าหลายเท่านัก อย่างน้อยเอ็งก็ยังใส่ขาเทียมทั้งสองข้างได้ แต่ข้านี่สิเป็นอัมพาตไปทั้งตัว ถึงอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ข้าอยากจะทำหน้าที่เพื่อนที่ดีของเอ็งสักครั้งหนึ่งและเป็นคนดีของสังคมสักครั้งก็คงจะดี”
 
น้ำตาของลูกผู้ชายที่ชื่อดำ ก็หลั่งไหลพรั่งพรูออกจากนัยน์ตาไม่ขาดสาย เมื่อเขาหวนนึกไปถึงภาพอุบัติเหตุเมื่อปีก่อน ที่เขายังคงจดจำมันได้อย่างแม่นยำในหัวสมองมาจนกระทั่งบัดนี้
 
เมื่อครั้งที่เขาไปฉลองปีใหม่กับแดง และขากลับจากการท่องราตรีในคืนนั้น ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่มีปริมาณสูงมากในร่างกาย ทำให้ทุกอย่างดับวูบลงไปในที่สุด รวมทั้งอนาคตของเขาและเพื่อนรักของเขาด้วย…
 
ภาพสุดท้ายที่ปรากฏเมื่อเขาตื่น คือ เขามานอนอยู่ที่นี่ ที่โรงพยาบาลแห่งนี้กับแดง พร้อมๆกับร่างกายที่เป็นอัมพาตไปทั้งตัว เขาขยับไปไหนไม่ได้เลย ญาติๆได้ทอดทิ้งเขาเอาไว้เพียงลำพัง เพราะไม่อยากมีภาระกับคนพิกลพิการที่ไม่อาจทำประโยชน์อันใดให้กับครอบครัวได้อีกแล้ว
 
คืนนี้ช่างเป็นคืนฉลองปีใหม่ที่รู้สึกเงียบเหงา เศร้า วังเวง และหดหู่อย่างที่สุดสำหรับดำ เขาได้แต่หลับตาลงอย่างช้าๆ คืนนี้เขาอยากหลับให้ลึกที่สุด และไม่ต้องการตื่นขึ้นมารับรู้สิ่งใดๆ
 
TV ยังคงนำเสนอภาพข่าวอุบัติเหตุจากการเมาแล้วขับไปพร้อมๆกับภาพการฉลองปีใหม่อย่างชื่นมื่นภายนอกตึกของโรงพยาบาลแห่งนี้…
 
คำเตือน : โปรดคำนวณปริมาณแอลกอฮอล์และปริมาณความง่วงในร่างกายของท่านก่อนกลับจากฉลองปีใหม่ ก่อนที่ความสุขจะกลายเป็นความสูญเสียและคราบน้ำตา...ด้วยความปรารถนาดีจากเพื่อนร่วมโลกของท่าน
 

คุณหมอคนสวย : สุขสันต์วันปีใหม่นะคะผู้ป่วยทุกท่าน นี่คือของขวัญพิเศษที่ทางโรงพยาบาลของเราจัดทำขึ้นมาเพื่อมอบให้กับทุกๆท่านที่นี่นะคะ