ข้างหลังภาพ

ตอน คุ้กกี้สื่อรัก

“เย้! ในที่สุดก็เสร็จเสียทีนะ คุ้กกี้ฝีมือของเรา”

เมรินีนึกถึงภาพวันพรุ่งนี้ 14 กุมภาฯ วันที่เธอจะสารภาพความรู้สึกดีดีกับใครบางคน หญิงสาวมองดูนาฬิกาที่ผนังห้อง

“ตายล่ะ นี่มันปาเข้าไปตั้งตีสองแล้วเหรอเนี่ย รีบนอนดีกว่าเดี๋ยวจะตื่นไม่ทัน”

จากนั้นหล่อนก็กระโดดขึ้นเตียง และหลับฝันหวานอย่างมีความสุขในเวลาต่อมา

รุ่งเช้า เสียงไก่ขันเจื้อยแจ้ว เมรินีงัวเงียลุกจากเตียง หลังจากสลัดความง่วงทิ้งไปได้สำเร็จ หล่อนก็วิ่งเข้าห้องน้ำชำระกายาทันที

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็มาอยู่ในชุดสวยที่เธอเลือกซื้อมาเองกับมือ เป็นชุดเสื้อกระโปรงเข้ารูปสีชมพูอ่อน ดูเข้ากับบรรยากาศของวันนี้จริงๆ

หลังจากห่อกล่องคุ้กกี้ด้วยกระดาษสีชมพูสุดสวยจนเสร็จสรรพแล้ว หล่อนก็บรรจงหยิบมันใส่ลงในถุงกระดาษ ก่อนจะรีบปั่นจักรยานมุ่งหน้าไปยังจุดหมายทันที

ขณะกำลังปั่นจักรยานด้วยใจเร่งร้อนอยู่นั้น ในใจเธอก็นึกถึงภาพ “พี่เอก”ขึ้นมาในห้วงความคิดทันที

“พี่เอก รอเมเดี๋ยวเดียวเท่านั้นนะ อีกไม่นานพี่เอกก็จะรู้ว่าหัวใจของเมยกให้พี่เอกมานานแค่ไหนแล้ว”

รถจักรยานของหญิงสาววิ่งเข้ามาจอดข้างหน้าร้านขายของชำเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเธอประมาณเกือบ 3 กิโลฯเท่านั้น

ความเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเห็นป้ายชื่อร้าน “เอกรัตน์ช็อป” หญิงสาวยิ้มให้ป้ายชื่อหน้าร้าน เสมือนว่าเธอได้เห็นผู้เป็นเจ้าของร้านเสียแล้วอย่างนั้น

เมรินีสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนเอื้อมมือไปกดกริ่งที่หน้าประตูร้าน เธอยืนรอสักครู่ ไม่เห็นมีใครออกมา ด้วยความที่คุ้นเคยกับผู้เป็นเจ้าของร้านดี เธอจึงไม่ลังเลที่จะผลักประตูร้านเข้าไป

ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ถุงใส่คุ้กกี้ร่วงหล่นลงพื้นไปในทันที…

...หญิงสาวสวยรูปร่างสูงระหงคนหนึ่งกำลังยื่นหน้าไปสัมผัสกับแก้มของผู้ชายที่เธอมุ่งมั่นจะทำคุ้กกี้ให้เขา ในมือของหล่อนถือช่อดอกกุหลาบสีแดงสดช่อโตเอาไว้ ใบหน้าสวยระบายไปด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข...

เมรินีหน้าชาไปทั้งแถบยิ่งกว่าโดนตบหน้าเสียอีก เธอรวบรวมสติทั้งหมดที่มีอยู่ก้มลงเก็บถุงใส่คุ้กกี้ขึ้นมา และพาร่างอันอ่อนระโหยโรยแรงพุ่งออกจากร้านไปทันที ไม่สนกับเสียงเรียกที่ดังตามมา

“เมๆ เดี๋ยวก่อน เมๆ รอเดี๋ยวสิ”

ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าในเวลาพลบค่ำ หญิงสาวไม่รู้ว่าเธอปั่นจักรยานมาถึงที่นี่ได้ยังไง มันเป็นสะพานที่ซึ่งพี่เอกเคยแวะมากับเธอบ่อยๆ

หล่อนเหม่อมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ที่นี่คงเป็นที่สุดท้ายที่เธออยากจะนึกถึงในช่วงเวลาที่แสนโดดเดี่ยวอ้างว้างเช่นนี้

หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบกล่องใส่คุ้กกี้ที่เธอตั้งอกตั้งใจทำมันเป็นพิเศษขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆหย่อนมันลงไปยังแม่น่ำเบื้องล่างช้าๆ

ขณะนั้นเอง หญิงสาวรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมากระตุกเบาๆที่กระโปรงของเธอ มือที่กำลังจะปล่อยให้กล่องคุ้กกี้ร่วงหล่นลงไปเบื้องล่างจึงต้องชะงักค้างเอาไว้กะทันหัน

เมื่อหญิงสาวก้มลงมองก็พบกับสุนัขขนปุยสีขาวตัวหนึ่ง มันกำลังใช้ขาหน้าเขี่ยที่กระโปรงของเธอ และสายตาของมันก็จ้องไปยังมือที่เธอถือกล่องคุ้กกี้ด้วยสายตาเว้าวอน

เมรินีตัดสินใจ เปิดกล่องคุ้กกี้ออกมา หล่อนค่อยๆใช้มือหยิบคุ้กกี้ออกมาชิ้นหนึ่งยื่นไปตรงหน้าสุนัขตัวนั้น มันคาบเอาคุ้กกี้จากมือของหล่อนด้วยท่าทางดีอกดีใจสุดๆ

หญิงสาวเอื้อมมือไปลูบขนมันเบาๆ ขณะที่วางกล่องคุ้กกี้ให้มันกินอย่างเอร็ดอร่อยบนพื้นข้างสะพาน หล่อนรำพึงรำพันกับมันเบาๆ

“คุ้กกี้ของฉันถึงแม้จะไม่มีใครเห็นค่าของมัน แต่อย่างน้อย เจ้าก็เห็นคุณค่าของมัน ขอบใจนะ”

เมรินียิ้มทั้งน้ำตา หล่อนค่อยๆลูบขนมันอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยถาม แม้หล่อนจะรู้ดีว่าคงจะไม่ได้รับคำตอบจากมันอย่างแน่นอน

“ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ เจ้าเพื่อนยาก ฮึ”

“แลสซี่ครับ”

ชายหนุ่มเจ้าของเสียงค่อยๆปรากฏตัวออกมาจากความมืด เขายิ้มด้วยท่าทางเป็นมิตรก่อนพูดต่อว่า

“วันนี้เจ้าแลสซี่มันรอของขวัญจากสาวทั้งวันเลย เพิ่งจะมาได้ก็จากคุณนี่แหละ ขอบคุณแทนเจ้าแลสซี่ด้วยแล้วกันนะครับ ถ้าไม่รังเกียจและถือเป็นการขอบคุณให้ผมปั่นจักรยานไปส่งคุณที่บ้านจะได้ไหมครับ”

หญิงสาวพยักหน้ารับช้าๆ เธอยิ้มทั้งน้ำตา บางทีในความมืดมิดของยามราตรีกาล ก็ยังมีแสงดาวที่สว่างไสวรอเราอยู่เบื้องบนเสมอ เธอพร่ำบอกกับหัวใจอันอ่อนระโหยโรยแรงในใจ ขณะที่มือแห่งมิตรภาพของชายหนุ่มยื่นมาตรงหน้าหล่อน…