ต้อยติ่งซินโดรม

       (แฮะๆ  เห่อค่ะ มีคนอ่านเพิ่มเลยเขียนได้ต่อแบบปรู๊ดปราสสส...)

         ก่อนช่วงจะหมดปี  บริษัทที่ต้อยทำงานจะมีการประเมินผลงานของพนักงานทุกคนทุกแผนก ซึ่งถือว่าดีค่ะ  กับองค์กรขนาดใหญ่  ระบบงานเขาเจ๋งมากๆ(หากมีการผิดพลาดมาประการใดก็ขอคืนแก้ไขได้  เขาเรียกว่าอะไรน้า........คุกๆๆๆๆ  อย่ามากไปๆหยู้ดเดี๋ยวนี้เชียว!...ไอ้จัน!)..อิ๋ง!!!...

            ค่ะ  ต้อยของเราก็ต้องโดนประเมินด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  ก่อนหน้าที่จะมีการประเมินบริษัทจะมี"ธงข้อสอบ"ให้ทุกคนเอามาอ่านและต้องทำ"งานวิจัย"ด้วยตัวเองให้แตกฉานให้ได้  เพราะงานนี้ไม่มีตัวช่วย!  ดูหนักเอาการมากสำหรับต้อย  "พี่โจ  พี่ช่วยบอกผมหน่อยนะ  เดี๋ยวผมจะให้พี่"ติว"ให้...น้าน..น  น้อยซะที่ใหน? ต้อยเรา  ..รู้จักคำว่าติวด้วย

         เค้าจะอ่านมากค่ะ  อ่านไปเกาหัวไป  นั่งอ่านหน้าบ้าน(ตึกแถว)ทุกวันตอนเลิกงาน   ทำท่าเคร่งยังกะจะไปสอบโรงเรียนนายร้อยจปล...อุ๊ย!  ..จปร.ค่ะ   ทุกคนที่รู้เรื่องนี้ต่างเป็นห่วงเป็นใยต้อย  อาซิ้มที่แกเกลียดเสียงร้องเพลงตอนที่ต้อย"ได้ที่" ยังอุสาห์บอกว่า  "เออ..ขอให้เอ็งทำดีๆนะ"  คนในบ้านจะพูดกรอกหูต้อยว่า  "ทำดีๆนะมึง  ไม่งั้นตกงานแน่"  จากโจน้องชายเรา  "ต้อยพยายามนะลูก  พ่อแม่พึ่งแกได้คนเดียวนะ"  จากแม่เรา และ  "ต้อย  แกต้องอ่านเยอะๆนะ"จากเราเอง(ห่วงว่ามันจะตายก่อนน่ะ  หุ  หุ  )  ดูเหมือนว่า  ทุกคำพูดจะเพิ่มความ"กดดัน"  ให้ต้อยเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง..!!  .???

        เพราะเจ้าตัวบอกกับทุกคนว่า   "  โถ่...หัวหน้าชมผมว่าผมน่ะทำงานดีกว่าทุกคนอยู่แล้วคับ..ขนาดวันหยุดไม่เรียกใครเลย  แกเรียกผมคนเดียวให้ไปช่วยงานแกที่บ้าน! (ฮา)  "    ค่ะ  แล้วแต่จะคิดนะคะ  เราน่ะ  เซ็งเป็ด! ..บวก  เซ็งไก่ไปนานแล้ว   น้องชายเรามักเคี่ยวเข็ญให้ต้อยทำข้อสอบบ่อยๆหลังมื้อค่ำ

             "เอ้าใหนว่ามาซิ  แม่สีมีกี่สี?"   โจถาม

             "4คับ  ขาว แดง น้ำเงิน  เหลือง"   ต้อยตอบ

             "แล้วก่อนลงสีหลัก  ต้องใช้เคมีอะไรก่อน?"     

             "ลงทินเนอร์คับ!"   โดนป้าป!  (เตะตูด)  อีกสาระพัดค่ะ  เราไม่สันทัดกรณีเลยเลี่ยงที่จะเขียนถึง เพราะเป็นงานเทคนิคศัพย์เฉพาะของเค้ามีเยอะมาก  ก็ไม่รู้นี่เน้าะ(อิ  อิ ..)   แต่ต้อยก้อพยายามทำได้ดีเกือบทั้งหมด   จนถึงวันทดสอบมาถึง  การทดสอบมีสองวัน  วันแรกต้อยตื่น! มาก   "พี่ผมไม่สบายน่ะ"   บอกโจน้องชายเรา " เรื่องของคุณมรึงงงครับ  ไปทำงานซะ"  เป็นคำปลอบใจจากโจ   "ป้า  ผมไปนะ"   อื้มลูก  สู้ๆนะ  หม่ามี๊เราเกือบชูสัญลักษณ์ลิโพแล้ว   ดีนะที่เรามองก่อนแกเลยเก้อๆไป

     ไอ้ต้อยหันมาเห็นเรา  ทำท่าหมดหวังในสีหน้า  แต่เราก็ปลอบใจได้ดีค่ะ  "ต้อย  ไม่เป็นไรหรอก  ง่ายๆเอง .. นาแม่แกเยอะ"   โห...ปากนางมารแท้ๆ  แต่ไม่รู้นะคะ  ว่ามันจะแช่งในใจกับพี่คนนี้ยังไง. แต่  .555สะจายยยย .  ก่อนออกจากบ้านวันนั้นต้อยเดินแวะไปบอกน้าหน่อยที่ขายขนมครกชาวบ้านอยู่ (เบื่อแล้วชาววัง)   กับพี่ทันบ้านตรงข้ามว่า  "ช่วยไหว้พระแทนผมด้วยนะคับ  ตักบาตรเลยยิ่งดี  ผมจะได้สงบๆ"   น้าหน่อยไม่รู้เรื่องพูดว่า  "มึงเป็นอาไร้  ???"  ส่วนพี่ทัน  ผู้รู้แจ้งเห็นจริง  แกว่าสำเนียงศรีสะเกษซิตี้  "  ต้อย  โตสิคิดอีหยั๋ง เขากะเทสซื่อๆ  บ่เป็นหยั๋งดอก"  คำนี้ทำให้การเดินทางไป  "ทดสอบ"ของต้อยดีขึ้นอย่างประหลาด!  สองวันที่ต้อยรู้สึกแย่ๆผ่านไป  จนทุกคนเกือบลืม  อันที่จริงลืมไปแล้วด้วยซ้ำค่ะสำหรับเรานะคะ  ไม่ใช่ใจร้าย  ไม่ใส่ใจน้องชายบวมๆคนนี้  แต่งานมันเยอะค่ะ  ทำงานเยอะมากจนไม่มีเวลาถามไถ่อะไรต้อยมากนัก

              จนวันพฤหัสของอีกสัปดาห์มาถึง  เพิ่งสองทุ่มกว่าๆเอง  แต่ต้อยไม่ไปไหนเหมือนที่เคย  ต้อยถีบรถจักรยานมาจอดแบบที่เรียกได้ว่า  "ล้มจอด!"  คือตีวงพรืดดดดด   ..แล้วเอาขาข้างขวางอเข่านิดๆในท่าที่ดูมันเท่ๆน่ะค่ะ  ในขณะนั้นทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันแล้วนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่าง  ต่างมองต้อยเป็นจุดเดียวกัน  

             " พี่ !..  ผมได้ที่หนึ่ง!  "    งานเข้าค่ะ  เสียงดังฟังชัด  ขนาดที่พี่บ้านตรงข้ามกำลังตั้งวงดื่มกันอยู่ยังชะงักแก้วที่จรดปากค้างไว้!   หา...!!!!!    อารมณ์ดีใจมาก  และคาดไม่ถึง เป็นครั้งแรกจริงๆที่ เราสัมผัสได้ถึงความดีใจแบบที่เรียกว่า  "ดีใจจนน้ำตาไหล"ค่ะ  มันปลาบปลื้มสุดๆ  เจ้าโจถึงขั้นลุกไปจับไม้จับมือต้อย  ตบหลังตบไหล่ปากก็พ่นแต่คำว่า  "ไอ้น้องๆๆ"  โจเค้าเป็นคนติวให้นี่คะ เค้าต้องดีใจมากกว่าใครๆอยู่แล้ว  เราน่ะ  กะเตรียมควักเงินออกให้ต้อยไปซื้ออะไรดื่มเล็กๆน้อยๆกับบ้านตรงข้ามเลยด้วยซ้ำ  พอทุกคนสงบขวัญได้แล้ว  ต่างก็มานั่งคุยถามไถ่กันหน้าจอทีวี  "ใหนลูก  บอกป้าซิ  ว่าแกได้ที่หนึ่งจริงๆเร้อ?"  หม่ามี๊เราไม่ยอมเชื่อหูตัวเอง   "คับป้า  ผมได้ที่หนึ่งคับจริงๆ"

        พวกเรา ซึ่งมีเฮียเปากับเฮียปี้  (บ้านตรงข้าม)ที่โผล่มาแสดงความยินดีด้วย  ต่างยิ้มแย้มด้วยความสุข

    แล้วต้อยก็ดึง!  เบรคมือ!!  กระทันหัน!ว่า  

           "ป้า  ผมได้ที่หนึ่ง  แต่อีกคนนะ  เค้าได้ที่สาม  ได้เป็นหัวหน้าช่างเลยล่ะ ! .."  

       เฮียเปาปล่อยเบียร์ที่อมไว้ในปากพุ่งจู๊ด!..   เฉียดหน้าเราไปนิสสสสสเดียว!   

         "ระดับโว้ย   ระดับหนึ่ง  คือเกือบโง่  รู้ไว้ซะ  ไอ้คุณติ่ง! "  เสียงส่งผ่านปากน้องชาย   เรามาแว่วๆ ก่อน ที่เจ้าตัวจะเดินตึงๆ  ขึ้นชั้นบนไป.