ต้อยติ่งซินโดรม

            หากอ่านมาตั้งแต่แรกๆจะรู้ว่านอกจากเรากับแม่แล้ว  ยังมีต้อยอีกคนที่ชอบต้นไม้ใบหญ้า(อื้ม  กินอร่อยดีเน้าะ ..  ?/...ฮื้มจ้า...!!  อ้าว..เผลอไปๆ)  ด้วยเหตุนี้ทำให้พื้นที่อันน้อยนิดหน้าบ้านเราออกแนวป่าเบญจพรรณ  ต้นวาสนาของแม่3-4ต้น  หญ้าที่ขึ้นมาเองไม่ได้มีใครปลูก  แล้วก็ไม่มีใครยอมถอนทิ้งเหมือนกัน  ต้นกระเพรา  โหระพา  พริก(ที่ไม่เคยออกเม็ด)ของเรา  ดอกกุหลาบนั่นแม่ก็ชอบ  ต่อให้ไม่มีดอกเหมือนตอนที่พ่อค้าเข็ญมาขายก็ตาม   แต่หากเจอเมื่อไหร่แม่ก็อดที่จะซื้อไม่ได้สักที   แล้วก็ไม้แคระจิ๋วที่ต้อยชื่นชมนักหนามันคือ  ตะบองเพชรแคระ(จิ๋ว)ค่ะ  แรกๆก็แค่4-5กระป๋อง  กระป๋องจริงๆนะคะกระป๋องเล็กๆที่แล้วแต่พ่อค้าจะใส่อะไรมาขายให้  ต้อยเป็นเลือกอย่างประดิษฐิ์ประดอย  แล้วมาวางแหมะ !!.. อย่างไร้ค่า!!  ..ที่หน้าบ้านเสมอ 

             จากที่ต้อยไปรู้จักมักคุ้นกับพ่อค้าตะบองเพชร   ทำให้ต้อยมีBig Projectขึ้นในสมอง  โดยมีตะบองเพชรเป็นProductที่ต้อยหมายมั่นปั้นมือว่า  งานนี้ต้อยสามารถมีรายได้เพิ่มเป็นกอบเป็นกำแน่ๆจากการตัดต่อตะบองเพชรจิ๋วขาย   หลังจากที่เทียวไล้เทียวขื่อนานหลายสัปดาห์ติดๆกัน  พ่อค้าได้บอกและสอนต้อยเรื่องตะบองเพชรหลายอย่างทั้งเทคนิคการเลี้ยง  ดูแล  ต่อ ติดตาหรือตัดแต่งผสมข้ามสายพันธุ์  ต้องยอมรับว่าต้อยมีพรสวรรค์เรื่องต้นไม้ค่ะ   ที่คนโบราณจะพูดว่า " เป็นคนมือเย็น "  ปลูกอะไรก็งามดีทุกอย่าง  ตะบองเพชรต้อยมีมากมายหลายแบบ   หลากหลายสายพันธุ์มากขึ้น จากแค่พื้นที่หน้าบ้าน  ได้ลามขึ้นไปถึงบนระเบียงชั้นสองตรงหัวนอนห้องเราพอดิบพอดี   เราเองก็ชอบมองเวลาที่ต้อยติดข้ามพันธุ์  มันดูเหมือนง่ายๆ  แต่ตัวเราเองกลับไม่เคยทำได้เลย  แม่เองก็คงสังเกตุเห็นความเป็นคนมือเย็นนี้ของต้อย  เลยขอให้ต้อยช่วยดูแลดอกกุหลาบให้แม่ด้วย  ต้อยก็รับคำและไม่ทำให้แม่ผิดหวังจริงๆค่ะ  ดอกกุหลาบของแม่ออกดอกสวย  อย่างที่พ่อค้าโฆษณาว่ามีหลายสีในต้นเดียว  แต่เรากับแม่ไม่เคยเห็นเลยตลอดเวลาที่ปลูก..   มันมาอวดดอกสวยๆตอนที่ต้อยดูแลให้นี่เองค่ะ  ดูว่าแม่จะปลื้มมากกับต้อยในเรื่องนี้  ชมหลานชายไม่ขาดปากตอนแกนั่งมองดอกไม้ที่แสนชอบหน้าบ้านเวลาจิบกาแฟในยามเช้ากับโจ 

          ในเย็นเลิกงานวันหนึ่ง  เราเห็นต้อยมีถุงสีดำเหมือนถุงขยะผูกติดท้ายจักรยานกลับมาด้วย  แต่ไม่ได้ถามหรือสงสัยอะไร  เขา"มีอะไรๆ"ของเขาอยู่เสมอ  เหมือนที่เคยๆเล่าให้ฟัง(อ่าน)นั่นล่ะค่ะ

        ตอนหกโมงเย็นกว่าๆ  เรามีเพื่อนที่เป็น  "สาวนะยะ"มาหาที่ร้าน  "วันนี้ชั้นเบื่อล่ะเธอ...เลยแวะมาเม้าท์แตกกะเธอดีกว่า.."  เรามักจะมีเพื่อนๆแวะมาหาเสมอๆค่ะ  ยิ่งหากเป็นเพื่อนคนที่รู้ว่าสามารถมานั่งจิบๆไป  ดูเราทำงานไป  แล้วปากก็ชวนเราคุยไป  โดยที่ไม่เคยคิดจะลุกมาช่วยล่ะก็  ยิ่งมีเยอะ (555  ล้อเล่นๆ  เราห้ามเองไม่ให้ช่วยหรอก  กลัว"งานเข้า"มากกว่าเดิม)  จากหกโมงกว่าๆ  ยาวไปถึงสามทุ่มเกือบสี่ทุ่ม  ในตอนนั้นเราเก็บร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว   นั่งคุยกับมิสทิฟฟี่ เอ๊ย!! ทิฟฟานี่ อยู่..กำลังสบายๆ  อาซิ้มบ้านเยื้องๆกันก้อเดินมาหาที่ร้านแล้วบอกว่า  "  อาจัน...ไปดูที่บ้านลื้อซิ  มีอะไรตายหว่า  เหม็นซิ.......หายเลย."  ว่าเสร็จแกก็เดินกลับไป  เราไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนบ้านเพราะใหนๆก็เป็นลูกครึ่ง(ลาวปนล้าวลาว..หุ  หุ)ครอบครัวแรกที่สะเออะมาอยู่กะอาหม่าอาซิ้มแถวนี้ได้แล้วต้องทำตัวดีๆน่ารักๆหน่อย  เดินตามตูดอาซิ้มแกไปติดๆ ปากกำลังจะ..อ้า ..ถาม  เราก็แทบสำลักกับกลิ่นที่เหม็นเน่าโชยเข้าปากเต็มๆ  มองหน้าอาซิ้ม  อาซิ้มมองหน้าเรา????  .."ซิ้ม..ซิ้มว่ามันเป็นอะไรคะ?.."เราถามไป เพราะมันจนปัญญากับกลิ่นที่แสนแปลกประหลาดนี้มาก    เหม็นเหมือนมีตัวอะไรที่ตายมาหลายวันแล้ว  และไอ้ตัวที่ตายนั่นก้อกินไอ้ตัวที่ตายเน่ามาหลายวันแล้วเหมือนกัน..  "อั๊ว  ไม่รุ  แต่ลื้อต้องจัดการเลยนะ..เหม็นทั้งซอยแล้ว.."  จริงค่ะ  มันเหม็นจริงๆ  แค่เดินออกมาจากร้านสามก้าวก็ได้กลิ่นเลย   เราเข้าไปในบ้าน  ในบ้านยิ่งนรกมากกว่าทางเดินหน้าบ้านอีก  แม่อุดจมูก โจนั่งนิ่งๆไม่ยอมอ้าปากอะไร  คงกลัวอาวุธชีวภาพเข้าไปในร่างกาย  มีแต่ต้อยเท่านั้นที่นอนราบกับพื้นบ้านขาไกว่ห้างกระดิก"ทีน"ดูทีวีอย่างสบายอารมณ์เพียงคนเดียว! 

    เรา       ต้อย  เอาอะไรมาน่ะ?

    ต้อย     รัยพี่  ไม่นี่..

    เรา       ไม่อะไร  เหม็นจะตาย

    ต้อย      ปุ๋ยพี่จัน  ปุ๋ยสูตรใหม่  คนขายตะบองเพรชให้มา  เค้าว่าใส่อะไรก็ได้

     เรา       เอาไปทิ้งเลยเดี๋ยวนี้ด้วย  โดนด่าแล้วนะ  อาซิ้มแกเหม็นเดินไปบอกที่ร้าน

      ต้อย    ดึกแล้วพี่  พรุ่งนี้เถอะ../ว่าแล้วก็ดูทีวีต่อ  เหมือนกับว่ามันมีท่อกรองอากาศพิเศษติดตัว  ไม่ได้กลิ่นอันตรายนั่น

        เรา    งั้นช่วยทำไงก็ได้ให้มันลดกลิ่นลงหน่อย  เกรงใจเค้า..

     ว่าแล้วเราก็เดินไปที่ร้านนั่งคุยกับเพื่อนต่อ  จนเกือบห้าทุ่ม  เพื่อนจะกลับ  เดินมาไหว้ลาแม่  มีอาซิ้ม(เจ้าเก่า)กับอาหม่าและแม่เรายืนคุยอะไรกันอยู่ที่หน้าบ้าน   อาหม่ามองมาเห็นเรากับเพื่อนก็พูดดังเรียกเราว่า   "อ่าจั่น..ลื้อมาดูนี่เลวๆ  ต้นไม้บ้านลื้อมีอะไรก้อม่ายลุ  เต็มไปหมดเลย.."

           ที่หน้าบ้านเรา  มีสีขาวโปรยปรายเต็มพื้นที่กินบริเวณกว้าง  ใบไม้ดอกไม้ก้อสีขาว  สวยมากเลยค่ะ  ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ๆยิ่งสวยมากๆ  ในตอนนั้นเองที่พวกเรากำลังสนใจกับผงสีขาวแปลกๆ  สายตาเพื่อนเราก็สังเกตุเห็นผงสีขาวนั่นกำลังลอยฟุ้งทิ้งตัวอ้อยอิ่งลงมาจากระเบียงชั้นบน  ทุกคนแหงนหน้ามองขึ้นไปพร้อมกัน    "ต้อยกำลังขมักเขม่นเทแป้งฝุ่นจอนห์สันแอนด์จอนห์สันลงบนต้นไม้ตรงระเบียงอย่างปราณีต!"..........

           เพื่อนเรา   ชี้มือลงไปที่ต้นกุหลาบของแม่พร้อมทั้งพูดว่า

        "  เนี๊ยะ  นะเท้อ..ที่เชียงใหม่เค้าเรียกแม่คนิ้งล่ะ.!"

         ไอ้เจ้าโจตัวดีที่นอกจากไม่ห้ามต้อยแล้วยังสังเกตุอาการของทุกคนไม่วางตา  ปล่อย  ก๊าก!  นำหน้า ...แล้วพวกเราทุกคนก็ปล่อยกำลังขับไม่รู้ว่ากี่เดซิเบล   แต่ที่แน่ๆ ตอนห้าทุ่มวันนั้นคนทุกคนที่อยู่บ้าน4-5คูหาก็มารวมตัวแหงนหน้าบ้าง  ก้มหน้าดูบ้าง    "ผลงาน"  ของต้อย    ได้ผลเกินคาด!  เป็นจุดน่าสนใจที่สุดที่เกิดขึ้นในซอยจริงๆ.