ภาพฝัน

         หลังจากตักบาตรเช้าแรกกับยายเฒ่า  วันเอ่ยปากขอยายไปหาเพื่อนบางคน  ที่ยังอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้ย้ายไปไหนด้วยว่าเธอแต่งงานกับคนในหมู่บ้านเดียวกัน  การเดินทางในพื้นที่ไม่ยุ่งยากกับวันนัก  ด้วยทุกอย่างยังคงสภาพเดิม  มีเพียงบ้านใหม่หลังเดียวที่ปลูกสร้างรูปทรงทันสมัยกว่าใครทั้งหมด  บ้านของพรเพื่อนสมัยวัยเยาว์ของวันอยู่เกือบท้ายหมู่บ้าน  ควันไฟยังคงลอยอ้อยอิ่งขึ้นมาทันทีเหนือหลังคามุงจาก บ้านกระท่อมขนาดกลางที่ยกพื้นสูงหลังนี้เมื่อก่อนเธอมาประจำ  ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม  เว้นเเต่ตับจากที่มุงหลังคาดูเหมือนเพิ่งเปลี่ยนได้ไม่นาน
              วันชะงักนิดหนึ่งก่อนจะก้าวล่วงเข้าเขตชายคา  หมาสองตัวที่เจ้าของเลี้ยงไว้เห่ากรรโชก  พร้อมๆกับเสียงเด็กร้องแผดขึ้นมา  "โอ้ย!..มันจะเห่าทำไมกันนักหนาวะ.."  เจ้าของเสียงโผล่หน้าออกมาดูผู้มาเยือน  "วัน...เธอจริงๆด้วย  ได้ยินแต่น้าชาติว่าเธอมา"  พรดูอุ้ยอ้ายตามประสาคนที่แต่งงานมีลูกแล้วถึงสองคน   แถมหน้าตาเหมือนคนอดนอนมาหลายคืน ทักทายพลางใช้ผ้าตบพื้นไล่ฝุ่นแบบเกรงใจเพื่อนสาวชาวเมือง  "นั่งก่อนๆ  เดี๋ยวเราไปเอาข้าวส่งผัวที่นา  ค่อยคุยกัน" 
            ว่าพลางอุ้มลูกชายคนโตเข้าสะเอว  พร้อมตะกร้าสานใบโตที่เต็มไปด้วยผ้าที่จะซักกับกระติบข้าวเหนียว  ห่อปลาย่างกระปุกน้ำพริก  ก่อนไป  พรยังหันมากำชับว่า  "รอก่อนนะ  เราไปไม่นานหรอก  ฝากไกวเปลหลานด้วยล่ะ"   
            วันอยากจะบอกเหลือเกินว่าธุระครั้งนี้สำคัญกับเธอนัก   แต่ก็เกรงใจเพื่อนผู้ที่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองก่อน  วันนั่งรอพรที่ชานกระท่อมมือก็ไกวเปลให้หลานตัวเล็กนอนหลับปุ๋ยไปอย่างแสนสุข  แล้วก็ไพล่นึกถึง  สิ่งที่ทำให้เธอต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้  ...
  .....     นานแล้ว  วันนั้นเด็กสามคนเล่นซ่อนสมบัติกัน  สมบัติที่พวกเขาเจอเข้าโดยบังเอิญที่ท้ายวัด มีดพกเล่มเล็กๆสนิมเขอะนั่นมีผ้าห่อมิดชิด ขนาดกำลังเหมาะมือเด็กอย่างพวกวัน  ที่มีอักษรขยุกขยิกกะสลักเต็มทั่วด้ามมีด  แต่แปลกเหลือเกินที่ทุกคนต่างอยากได้เป็นเจ้าของ      จนตั้งกฎว่าให้ผลัดกันเอาไปซ่อนแล้วหา หากใครซ่อนแล้วเพื่อนๆหาไม่เจอ คนนั้นจะเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว  ต่างคนต่างผลัดกันซ่อนผลัดกันหาจนมาถึงตาของวันเป็นผู้ซ่อนบ้าง  วันรู้ว่าที่เสาท่าน้ำมีรูอยู่รูนึงที่มีดเล่มนั้นคงพอสอดเข้าไปได้โดยบังเอิญตอนเล่นน้ำกับเพื่อนๆ  วันจึงเอามีดพกด้ามเล็กนั่นไปซ่อนไว้ที่เสานั้น  แล้ววิ่งไปเปลี่ยนเสื้อกางเกงที่เปียกน้ำที่บ้าน  แล้วกลับมาท้าให้เพื่อนหา  แน่นอนไม่มีใครหาพบ  จนวันเองก็ลืมๆไป  จนถึงวันที่พ่อมารับตัวเธอไปจากหมู่บ้านนี้ ...
            "วัน..! เป็นอะไรเหม่อเชียว  " 
      พรมาแล้วพร้อมผ้าที่ซักเสร็จผืนใหญ่    "อื้ม..เป็นไงบ้างล่ะ ? ท่าทางเธอสบายดีนี่นาพร"  วันทักเพื่อนไป  พลางดูพรตากผ้าห่มกับราวไม้ไผ่ข้างกระท่อม  "จ่ะ  ก้อเรื่อยๆล่ะ แล้วเธอล่ะ  เรานึกว่าเธอจะไม่มาเหยีบที่นี่อีกแล้ว.."      พรทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ  แต่หยุดไว้เพียงเท่านั้น    วันผู้มีจุดประสงค์ได้เอ่ยถามความอยากรู้      "พร  รู้ใช่มั๊ย  เรามาทำไม?"  วันตั้งคำถามที่เธอหวังเหลือเกินว่าสิ่งที่พรตอบอาจทำให้เธอเบาใจได้บ้าง   พรเดินมานั่งลงข้างๆเพื่อนก่อนเอามือมาจับมือเพื่อนสาวชาวเมืองไว้ จ้องหน้าวันแล้วเอ่ยเสียงสั่นครือว่า  "วัน  หมายตายแล้วนะ ล้อรถมันกระเด็นมาตัดไปทั้งหัวเลย"  คำตอบของพร  ทำให้วันรู้สึกเข่าอ่อน  หมดแรงทั้งๆที่นั่งอยู่  ใบหน้าของพรซีดเผือด  น้ำตาของความกลัวเอ่อท้นขอบตา  "เราต้องหามันให้เจอนะพร"      วันพูดขึ้น   ...    "เป็นเพราะเธอ  เธอนั่นแหละวัน ที่พาพวกเรามาเจออะไรแบบนี้  เธอรู้มั๊ย?  ตั้งแต่ครบรอบยี่สิบสองปีมา  เราไม่เคยได้นอนเต็มตาเลยสักคืน"    พูดจบพรก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างเหลืออด  "เราไปดูที่ๆเราซ่อนไว้มันไม่อยู่แล้ว "     วันบอกเพื่อนอย่างจนปัญญา  
   "  แต่เราจะต้องช่วยกันหานะพร  ช่วงหลายปีมานี่  มีใครรื้อท่าน้ำหรือเปล่า?" 
   พรส่ายหน้า
  "ไม่หรอก..  ไม่มี มันอยู่แบบนั้นมานานแล้ว ไม่มีใครไปเล่นแถวนั้นด้วย  เธอไม่รู้เหรอที่ตรงนั้นตั้งแต่หมายตายไป ก็ไม่มีคนไปนั่งเล่นเลย  หมายมันโดนล้อรถระเบิดใส่ตรงนั้นแหละ"
        วันรู้สึกเย็บวาบที่ผิวเนื้อ....
  "เดี๋ยวนะพร  เธอว่าหมายตายที่ท่าน้ำเหรอ?"  วันพยายามนึกถึงหน้าผู้ชายที่เธอเห็นเมื่อวาน  "ใช่..  หมายตายที่นั่น "  พรสงบลงได้เยอะหลังจากที่เธอปลดปล่อยความรู้สึกกดดันให้เบาบางลงบ้าง  ว่าแล้วพรก็มองหน้าวันเหมือนกับว่าสิ่งที่วันย้ำถามเอากับเธอนั้นคือ  สิ่งเดียวกันกับที่เธอเคยเจอและรับรู้มาแล้ว  "วัน  เธอเห็นใช่มั๊ย?..  เค้าบอกอะไรเธอหรือเปล่า?"  วันส่ายหน้า  แต่ก็ไม่อยากเชื่อว่า  คนที่เธอได้คุยด้วยนั้นเป็นเพื่อนเก่า  และเขาได้จากไปแล้ว  พรถอนใจ  และรู้สึกจะผ่อนคลายลงจริงๆจังๆ  "แล้ว  เค้าทำอะไร  ตอนที่เธอเจอ"  พรถามรุกต่อ " ไม่นะ  เค้าช่วยเราหามีดน่ะ  แต่ก้อไม่พูดอะไรอีกเลย  แต่ดูท่าทางเค้าไม่ชอบเรานัก.."  วันว่า  พลางถอนหายใจ  "ใครก้อคงไม่ชอบนะ  ที่เพื่อนหายไปนานๆน่ะ"  พรเอ่ยบ้าง  "เอางี๊นะวัน  ตอนเย็นเราไปเจอกันที่เดิมได้มั๊ย?  ท่าน้ำน่ะ  เราต้องไปหาอีกที  ต้องหาให้พบให้ได้" วันพยักหน้าแทนคำตอบ  แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้  แม้จะเป็นเพื่อนกัน  แต่อีกคนก็ตายไปแล้ว  ส่วนอีกคนก็ดูมีอะไรที่ดูเหมือนปิดบังเธออยู่  แต่สิ่งที่ทำให้ต้องหักใจรับปาก  มันมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าท่าน้ำเยอะ  และสิ่งนั้นกำลังไล่คืบเอากับเธอ และพรด้วย  ...