ภาพฝัน

เวลาเกือบทุ่มแม้จะไม่มืดมากนัก  แต่กับบรรยากาศรอบตัวตอนนี้ก็ช่างเงียบงันเหลือเกินสำหรับวัน  ที่ท่าน้ำมีเพียงแสงสุดท้ายที่ต้องจับกับสายน้ำที่ลดลงจนเกือบถึงรูที่เธอคิดว่าเป็นขุมสัมบัติเธอได้  "ความคิดเด็กๆ"  เธอคิดอย่างนั้น  สายตากวาดแลไปรอบๆบริเวณ  มีแต่ความมืด  และเริ่มมีเสียงแมลงกลางคืน  ไฟฉายที่พกติดมือมาขนาดสี่ท่อนพอทำให้เธออุ่นใจได้บ้าง  พรดูเหมือนมาช้ากว่าที่เป็นจริงเพราะความเงียบที่ครอบคลุม  เธอพยายามไม่มองจุดที่คิดเอาว่าหมายเพื่อนตอนเด็กของเธอตาย  แล้วก็เหมือนมีร่างๆหนึ่งพ้นดินขึ้นมา  วันหลับตาแล้วเพ่งมองอีกหนด้วยสายตาที่มั่นคงและแล้วสิ่งที่เธอเห็นก็หายไป  เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น  เวลาที่นาฬกาข้อมือบ่งบอกว่าสองทุ่มสิบนาทีแล้ว  ยังไร้วี่แววว่าพรจะมา  วันเริ่มสับสน  และคิดว่าอีกครึ่งชั่วโมงหากพรไม่มา เธอคงต้องลองไปหาที่บ้าน  มีเสียงนกแสกร้องแล้วบินเฉียดต้นไม้ที่ศาลาริมทางที่เธอนั่งรอพร้อมมีเสียงทักใกล้ๆทำให้เธอสะดุ้งหันควับไปทางที่เสียงมา ผู้ชายคนที่เธอเห็นเมื่อวาน  และเขาได้ตายไปแล้ว  วันกรี๊ดร้องออกไปอย่างเสียสติแล้วเธอก้อฟุบไป   

   ไฟที่สาดส่องหน้าทำให้วันมึนงงพอตัว  ก่อนลำดับเรื่องราวต่างๆ  พรและผู้ชายที่เธอเห็นที่ท่าน้ำกำลังช่วยกันปฐมพยาบาลเธอ "ฟื้นแล้วล่ะ" เสียงผู้ชายคนนั้น บอกกับพร "แหม..ขวัญอ่อนจังนะแม่คู๊ณ" พรว่าแบบไม่จริงจังอะไร วันมองหน้าคนทั้งสองอย่างมึนๆหัว  ก่อนจะเอ่ยอะไร พรก็ชิงบอกว่า "วัน นี่คุณทิมๆเป็นหมออนามัยหมู่บ้านน่ะ  เพิ่งย้ายมาไม่นาน เธอเลยไม่รุจัก"  วันทำหน้างงๆ  ก่อนจะเอ่ยเบาๆว่า "ค่ะ สวัสดี   วันนึกว่าคุณเป็น.." ...  "ผี งั้นสิ !" เจ้าตัวชิงพูดก่อนที่วันจะได้กล่าวอะไรต่อไป  พรเลยถือโอกาสนี้ขอบคุณแล้วชิงตัววันมาจากที่ตรงนั้น  พรพาวันเดินจ้ำอ้าวอย่างเร็วจนมีบางทีวันถึงต้องกับวิ่งเหยาะๆตามพรด้วยซ้ำ  จนมาถึงเขตกำแพงวัดที่เคยเจอมีดเล่มนั้น  "ตรงนี้ล่ะวัน"  พรหยุดและบอกเธอ วันไม่เข้าใจว่าทำไมพรถึงได้ดูมั่นใจและสงบได้อย่างมากขนาดนี้  แต่เธอก้อลงมือขุ้ยดินข้างกำแพงวัดนั้นอย่างขมักเขม่น  ไม่นานเธอก้อเห็นห่อผ้าที่คุ้นตา  "พร..เธอเอามันมาไว้ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"  วันถามเพื่อนอย่างฉงน  "เราไม่ได้เอามาไว้นะ  เค้ามาเอง  แต่เราขุดหาเองไม่ได้  มันต้องเป็นเธอ  เธอคนเดียวเท่านั้น."  สิ้นเสียงพร  หมาเริ่มส่งเสียงหอนโหยหวนแว่วมา  ทั้งสองรีบมุ่งหน้าไปที่ท่าน้ำอีกครั้ง  วันกำลังจัดการเอาห่อมีดนั้นซุกที่รูเสาอีกครั้ง  ส่วนพร มองซ้ายขวาหน้าหลังอย่างระวัง  แล้วไม้ท่อนใหญ่ที่พรแอบหยิบติดมือตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  ก็ได้ฟาดเข้าไปที่หัวของวันเต็มแรงหลายครั้งจนวันแน่นิ่งไป  วันไม่มีโอกาสได้ร้องแม้แต่น้อย

     "วันๆ  ตื่นได้แล้วลูก  อาไร้ นอนกลางวันยังละเมอได้"  วันตื่นขึ้นมาอย่างตกอกตกใจ  ตัวสั่นระริกเหงื่อกาจผุดพราวไรผม  ใบหน้าซีดเผือด  "ยายจ๋า วันฝันร้ายจังจ่ะ "เธอซุกหน้ากับไหล่ยาย นึกถึงฝันที่เหมือนจริงจนเธออดสะท้านใจไม่ได้  คืนนี้จะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า?หากเธอไปตามที่นัดกันไว้กับพร  พรจะฆ่าเธอจริงๆเหรอ  แล้วฝันที่เธอเจอที่ในเมืองหลายคืนติดๆกันล่ะ  ฝันใหนจะเป็นจริง  "ก้อนอนกลางวัน  มันก้อฝันร้ายสิลูก..ไป๊  ไปล้างหน้าเท้อะ  ยายจะทำเมี่ยงให้กิน  ไม่ได้กินนานแล้วนี่"  ยายเป็นแบบนี้เสมอ ใจดีกับเธอจนเธออดอยากกลายเป็นเด็กอีกหนไม่ได้  เธอกอดยายเฒ่าแล้วอ้อนว่า  "ไม่ล้างจ่ะ  จะกินเมี่ยงเลย  ยายจ๋า เย็นนี้วันขอไปบ้านพรนะ จะไปนั่งคุยกันให้หายคิดถึง"เธอถือโอกาสขอและบอกยายด้วยเลย  แม้จะโกหกยายไปบ้าง  ดีกว่าที่จะบอกยายว่า  เธอกำลังเสี่ยงทำอะไรกับพร  ซึ่งแน่นอนยายรู้คงไม่ยอมแน่ๆ