ภาพฝัน
2) ของที่ต้องหา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากตักบาตรเช้าแรกกับยายเฒ่า วันเอ่ยปากขอยายไปหาเพื่อนบางคน ที่ยังอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้ย้ายไปไหนด้วยว่าเธอแต่งงานกับคนในหมู่บ้านเดียวกัน การเดินทางในพื้นที่ไม่ยุ่งยากกับวันนัก ด้วยทุกอย่างยังคงสภาพเดิม มีเพียงบ้านใหม่หลังเดียวที่ปลูกสร้างรูปทรงทันสมัยกว่าใครทั้งหมด บ้านของพรเพื่อนสมัยวัยเยาว์ของวันอยู่เกือบท้ายหมู่บ้าน ควันไฟยังคงลอยอ้อยอิ่งขึ้นมาทันทีเหนือหลังคามุงจาก บ้านกระท่อมขนาดกลางที่ยกพื้นสูงหลังนี้เมื่อก่อนเธอมาประจำ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เว้นเเต่ตับจากที่มุงหลังคาดูเหมือนเพิ่งเปลี่ยนได้ไม่นาน
วันชะงักนิดหนึ่งก่อนจะก้าวล่วงเข้าเขตชายคา หมาสองตัวที่เจ้าของเลี้ยงไว้เห่ากรรโชก พร้อมๆกับเสียงเด็กร้องแผดขึ้นมา "โอ้ย!..มันจะเห่าทำไมกันนักหนาวะ.." เจ้าของเสียงโผล่หน้าออกมาดูผู้มาเยือน "วัน...เธอจริงๆด้วย ได้ยินแต่น้าชาติว่าเธอมา" พรดูอุ้ยอ้ายตามประสาคนที่แต่งงานมีลูกแล้วถึงสองคน แถมหน้าตาเหมือนคนอดนอนมาหลายคืน ทักทายพลางใช้ผ้าตบพื้นไล่ฝุ่นแบบเกรงใจเพื่อนสาวชาวเมือง "นั่งก่อนๆ เดี๋ยวเราไปเอาข้าวส่งผัวที่นา ค่อยคุยกัน"
ว่าพลางอุ้มลูกชายคนโตเข้าสะเอว พร้อมตะกร้าสานใบโตที่เต็มไปด้วยผ้าที่จะซักกับกระติบข้าวเหนียว ห่อปลาย่างกระปุกน้ำพริก ก่อนไป พรยังหันมากำชับว่า "รอก่อนนะ เราไปไม่นานหรอก ฝากไกวเปลหลานด้วยล่ะ"
วันอยากจะบอกเหลือเกินว่าธุระครั้งนี้สำคัญกับเธอนัก แต่ก็เกรงใจเพื่อนผู้ที่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองก่อน วันนั่งรอพรที่ชานกระท่อมมือก็ไกวเปลให้หลานตัวเล็กนอนหลับปุ๋ยไปอย่างแสนสุข แล้วก็ไพล่นึกถึง สิ่งที่ทำให้เธอต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ...
..... นานแล้ว วันนั้นเด็กสามคนเล่นซ่อนสมบัติกัน สมบัติที่พวกเขาเจอเข้าโดยบังเอิญที่ท้ายวัด มีดพกเล่มเล็กๆสนิมเขอะนั่นมีผ้าห่อมิดชิด ขนาดกำลังเหมาะมือเด็กอย่างพวกวัน ที่มีอักษรขยุกขยิกกะสลักเต็มทั่วด้ามมีด แต่แปลกเหลือเกินที่ทุกคนต่างอยากได้เป็นเจ้าของ จนตั้งกฎว่าให้ผลัดกันเอาไปซ่อนแล้วหา หากใครซ่อนแล้วเพื่อนๆหาไม่เจอ คนนั้นจะเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว ต่างคนต่างผลัดกันซ่อนผลัดกันหาจนมาถึงตาของวันเป็นผู้ซ่อนบ้าง วันรู้ว่าที่เสาท่าน้ำมีรูอยู่รูนึงที่มีดเล่มนั้นคงพอสอดเข้าไปได้โดยบังเอิญตอนเล่นน้ำกับเพื่อนๆ วันจึงเอามีดพกด้ามเล็กนั่นไปซ่อนไว้ที่เสานั้น แล้ววิ่งไปเปลี่ยนเสื้อกางเกงที่เปียกน้ำที่บ้าน แล้วกลับมาท้าให้เพื่อนหา แน่นอนไม่มีใครหาพบ จนวันเองก็ลืมๆไป จนถึงวันที่พ่อมารับตัวเธอไปจากหมู่บ้านนี้ ...
"วัน..! เป็นอะไรเหม่อเชียว "
พรมาแล้วพร้อมผ้าที่ซักเสร็จผืนใหญ่ "อื้ม..เป็นไงบ้างล่ะ ? ท่าทางเธอสบายดีนี่นาพร" วันทักเพื่อนไป พลางดูพรตากผ้าห่มกับราวไม้ไผ่ข้างกระท่อม "จ่ะ ก้อเรื่อยๆล่ะ แล้วเธอล่ะ เรานึกว่าเธอจะไม่มาเหยีบที่นี่อีกแล้ว.." พรทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่หยุดไว้เพียงเท่านั้น วันผู้มีจุดประสงค์ได้เอ่ยถามความอยากรู้ "พร รู้ใช่มั๊ย เรามาทำไม?" วันตั้งคำถามที่เธอหวังเหลือเกินว่าสิ่งที่พรตอบอาจทำให้เธอเบาใจได้บ้าง พรเดินมานั่งลงข้างๆเพื่อนก่อนเอามือมาจับมือเพื่อนสาวชาวเมืองไว้ จ้องหน้าวันแล้วเอ่ยเสียงสั่นครือว่า "วัน หมายตายแล้วนะ ล้อรถมันกระเด็นมาตัดไปทั้งหัวเลย" คำตอบของพร ทำให้วันรู้สึกเข่าอ่อน หมดแรงทั้งๆที่นั่งอยู่ ใบหน้าของพรซีดเผือด น้ำตาของความกลัวเอ่อท้นขอบตา "เราต้องหามันให้เจอนะพร" วันพูดขึ้น ... "เป็นเพราะเธอ เธอนั่นแหละวัน ที่พาพวกเรามาเจออะไรแบบนี้ เธอรู้มั๊ย? ตั้งแต่ครบรอบยี่สิบสองปีมา เราไม่เคยได้นอนเต็มตาเลยสักคืน" พูดจบพรก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างเหลืออด "เราไปดูที่ๆเราซ่อนไว้มันไม่อยู่แล้ว " วันบอกเพื่อนอย่างจนปัญญา
" แต่เราจะต้องช่วยกันหานะพร ช่วงหลายปีมานี่ มีใครรื้อท่าน้ำหรือเปล่า?"
พรส่ายหน้า
"ไม่หรอก.. ไม่มี มันอยู่แบบนั้นมานานแล้ว ไม่มีใครไปเล่นแถวนั้นด้วย เธอไม่รู้เหรอที่ตรงนั้นตั้งแต่หมายตายไป ก็ไม่มีคนไปนั่งเล่นเลย หมายมันโดนล้อรถระเบิดใส่ตรงนั้นแหละ"
วันรู้สึกเย็บวาบที่ผิวเนื้อ....
"เดี๋ยวนะพร เธอว่าหมายตายที่ท่าน้ำเหรอ?" วันพยายามนึกถึงหน้าผู้ชายที่เธอเห็นเมื่อวาน "ใช่.. หมายตายที่นั่น " พรสงบลงได้เยอะหลังจากที่เธอปลดปล่อยความรู้สึกกดดันให้เบาบางลงบ้าง ว่าแล้วพรก็มองหน้าวันเหมือนกับว่าสิ่งที่วันย้ำถามเอากับเธอนั้นคือ สิ่งเดียวกันกับที่เธอเคยเจอและรับรู้มาแล้ว "วัน เธอเห็นใช่มั๊ย?.. เค้าบอกอะไรเธอหรือเปล่า?" วันส่ายหน้า แต่ก็ไม่อยากเชื่อว่า คนที่เธอได้คุยด้วยนั้นเป็นเพื่อนเก่า และเขาได้จากไปแล้ว พรถอนใจ และรู้สึกจะผ่อนคลายลงจริงๆจังๆ "แล้ว เค้าทำอะไร ตอนที่เธอเจอ" พรถามรุกต่อ " ไม่นะ เค้าช่วยเราหามีดน่ะ แต่ก้อไม่พูดอะไรอีกเลย แต่ดูท่าทางเค้าไม่ชอบเรานัก.." วันว่า พลางถอนหายใจ "ใครก้อคงไม่ชอบนะ ที่เพื่อนหายไปนานๆน่ะ" พรเอ่ยบ้าง "เอางี๊นะวัน ตอนเย็นเราไปเจอกันที่เดิมได้มั๊ย? ท่าน้ำน่ะ เราต้องไปหาอีกที ต้องหาให้พบให้ได้" วันพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้ แม้จะเป็นเพื่อนกัน แต่อีกคนก็ตายไปแล้ว ส่วนอีกคนก็ดูมีอะไรที่ดูเหมือนปิดบังเธออยู่ แต่สิ่งที่ทำให้ต้องหักใจรับปาก มันมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าท่าน้ำเยอะ และสิ่งนั้นกำลังไล่คืบเอากับเธอ และพรด้วย ...
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ