What the Love like Hell รักร้ายหลอมใจ นายเจ้าชายโลกันต์

 
-13.00 น.-
 
(ณ เพิงหมาแหงน)
 
“วันเกิดตรงวันโกน มัจจุราชเคลื่อนทับดวงอาทิตย์ส่อแววตายโหงตายห่า ขาดเนื้อคู่หารซวยรับประกันซี้แหงแก๋”
 
“โอ้มายก๊อดด~”
 
แอ๊บตกใจเอาซีนไปงั้นอะ บ่งตงเริ่มชินชาเอะอะขิต -_-
 
“หลังตะวันตกดินลื้อห้ามอยู่ห่างกันเกิน 1 เมตร”
 
“ทำไมต้อง 1 เมตร?”
 
“ด้ายแดงยาวแค่นั้น”
 
“โฮ๊ะ สั้นกุ๊ดดุ๊ดยิ่งกว่าสัญญาณฮอตสปอต ละคือปวดอึ๊ทีฉันต้องกระเตงมันไปด้วยงี้ ขอต่อเพิ่มอีกนี๊ดส์ได้ป่าว -0-”
 
“จัดปายย”
 
แต่น แตน แต้นน
 
แม่หมอโดเรม่อนควักของวิเศษอัดสะจอรอหันออกมาจากถุงย่ามสี่มิติ
 
อิหยังวะ ขอด้ายแดงได้ด้ายแดง ตลกอุปกรณ์ป่ะเนี่ย? 
 
ชับ! ชับ! ชับ!
 
ตัดเข้าสู่ช่วงสาระ (ไม่) น่ารู้
 
ฉันนั่งอ่านคู่มือการใช้งานละปวดเฮด <(T0T)> 
 
กิ๊งก๊องกะหล่งก๊งข้อจำกัดยุบยิบน่าลำไย
 
[ด้ายแดง S&M (เริ่มตะหงิดตั้งแต่ชื่อละ) 
 
วิธีใช้: 1. ดึงด้ายยาวตามชอบ ยิ่งสั้นยิ่งเหนียวแน่น 2. ผูกปลายด้านนึงวนรอบนิ้วก้อยซ้ายฝ่ายหญิง อีกด้านผูกล้อมคอฝ่ายชาย 
 
ข้อควรระวัง: ถ้ายังไม่อยากขิต ห้ามใช้อุปกรณ์อื่นใด นอกเสียจากร่างกายตัดด้ายแดงเด็ดขาด]
 
เอ๊อ สภาพ~ ไม่ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นเล้ย
 
.
 
-18.00 น.-
 
เพื่อป้องกันไม่ให้ปวดหนักปวดเบา ฉันจึงงดกินทุกอย่าง คิดซะว่าทำ IF 
 
และบัดนาว ฉันกำลังนั่งอยู่ท้ายรถแท็กซี่ข้างไอ้หัวแดง
 
เป็นคำถามที่อยู่ในใจ เป็นคำถามที่อยู่ข้างใน แต่ไม่รู้จะบอกเธอได้อย่างไร~
 
อะเคร ไม่ต้องถามเดี๋ยวตอบให้
 
เผอิญว่าฉันโทรไปต่อรองกะมันนิดหน่อย
 
“อยากแรดง่า แต่ดวงตก”
 
[ตูอีกละ]
 
“ถ้ายอมช่วย ฉันยกหนี้ให้หมดเลย”
 
[ฉันต้องไม่เห็นหน้าเธออีก]
 
“เค๊”
 
ตามนั้น
 
.
 
-19.00 น.-
 
ราชรถมาเกยหน้าไนท์คลับระดับไฮเอนด์
 
“เตี๊ยมก่อน ห้ามห่างเกิน 1 เมตร ห้ามสุงสิงคนแปลกหน้า พอฉันจ้อนายก็แค่ Follow the water”
 
“…”
 
อ่าวหยิ่ง เชิดใส่เฉย 
 
สรุปฉันเป็นคนหน้าแปลก เอ้ย แปลกหน้าสำหรับมัน
 
โว้ยย กวนติง ละที่เว่าคือเก็ตบ่??
 
“Understand?”
 
“I don't spoke England”
 
เฮ๊อะ ช่าง Father นายละกัน! 
 
ฟึ่บ
 
ก้าวสับลงจากรถด้วยส้นตึกสีเลือดไก่และเฝือกเท้า พร้อมเดรสแดงเลือดห่านแหวกรัดรูป โชว์ทรวดทรงองค์เอวเปรี้ยวเข็ดฟัน เข้าเซ็ตกระเป๋าถือเลือด
กระรอก
 
เดี๊ยนน่ะขาประจำเอวี่วีค เช็คอินการ์ดผ่านตลอด 
 
ในส่วนของไอ้หัวแดง ต้อง Thx God ลุคดิบเถื่อนส่งให้มันดูแก่
 
ขออย่างเดียวโพลิสแมนอย่าเพิ่งลง
 
.
 
“กรี๊ดกร๊าด เชอรี่บอม ผู้ใหม่หล่อนอย่างเริ่ด เด็กเอนฯ ร้านไหนง่าา >\\\<”
 
สมาชิกแก๊งแรดนัมเบอร์วัน นังดัมปี้ ผู้เห็นผัวดีกว่าเพื่อน เกย์สายรับถึกบึกบึน ชีเดบิ้วทูไนท์ด้วยชุดสูทติดกากเพชรพร้อมขนนกคัลเลอร์ฟูลตัดกับผิว
ช็อกโกแลต มองไกลๆ ฉันนึกว่านกยูงหลงฝูง
 
“เสื้อโนแบรนด์ กางเกงวีวาย ข้างทางมีถมถืด”
 
ยัยหน้าเหวี่ยง ‘จิงเกอเบล’ แซะจบกระดกเหล้า อริในคราบเพื่อนสาว นังนี่ชอบขัดคอฉันตลอด อิงจากลุคอีโมและสันดานบูดๆ นางควรชื่อ ‘เออร์ชูล่า’
มากกว่า
 
“งุ้ย ตะล้ากก คิดถึงชิวาว่าที่บ้าน~”
 
สมาชิกคนสุดท้าย ยัยคุณหนู ‘เจนนิเฟอร์’ หัวชมพูบ้องแบ้ว แอ๊บใสๆ แต่ข้างในเป็นโพรง 
 
“Stop บูลลี่! เห็นอย่างนี้บ้านขายทอง…/หยิบ”
 
“ดีกรีนักเรียน…/วัด”
 
“อนาคตอยากเป็น…/ยาม”
 
“โฮลี่ชีส! ตอบดีๆ หน่อยเซ่! >[]<*”
 
“เยอะว่ะ -*-”
 
“กร๊ากกก~”
 
สงสัยเหล้าร้านนี้ผสมหม่ำจ๊กมก มายเฟรนด์ถึงพากันหัวเราะฉ่ำ
 
“Shut up! เดี๊ยะปั๊ดตบเรียงตัว เก็บปากไว้เคี้ยวผู้เหอะย่ะ!”
 
“อุ้ยๆ รับไม่ได้เลยป่าเถื่อน >.<”
 
ดัมปี้แอ๊บดัดจริต
 
“ต่ำ”
 
จิงเกอเบลแล้วแกจะแรงเพื่อ
 
“อยากเป็นยามเหรอตะเอง แลกเบอร์กันมั้ยแจ๊ะ แด๊ดดี๋เก๊าเป็น CEO อยู่เซนเท้า ^0^”
 
อิเจนทัวดีย์แอบโฉบผู้ตลอด
 
“ดีๆ”
 
ไอ้หัวแดงจงใจกวนบาทา
 
ฮึ้ย! งึดหลาย~
 
จะเครซี่ โกทู แดนซ์ ออน เดอะ ฟอร์ ดีกว่า~ -^-
 
“หัวแดง! ลุกๆ!”
 
“เรื่องดิ เห็นฉันเป็นควานช้างไง๊”
 
เอ๊ะ ยังไง
 
กรี๊ดดด มันหลอกด่าฉันนี่หว่า >0<
 
“ขัดใจ! ถ้านายไม่พาไป ฉันจะเต้นมันตรงนี้แหละ!”
 
อึกๆๆ
 
“ฮ้าา”
 
ฉันกระดกวอดก้าขวดเท่าขารวดเดียวหมด 
 
อุ้ย…ฟีลมันได้ ลืม IF เฉย -_-;
 
“อุ๊ต๊ะ องค์แม่ลำยองลง”
 
“ยี้ เหม็นสาปขี้เหล้า”
 
“วี้ดด หนุ่มโต๊ะข้างๆ แซ่บเฟร่อ~”
 
.
 
-21.00 น.-
 
((Magma talk))
 
อิป้านี่พาตูมาเจออะไรฟะ -_-^
 
ละเธอเต้น ‘ปานามา’ ยังไงให้กลายเป็น ‘จั่งซี่มันต้องถอน’ 
 
กระโปรงแดงแหวกแทบฉีก เฝือกเฝิกใส่ทำไม ไม่ช่วยเลย
 
“เอ๊อะๆๆ สอยๆๆ ฮิ้ววว~”
 
“อะจ้าา อีกขวด! อีกขวด! \(^0^)/”
 
ไอ้เพื่อนร่วมโต๊ะก็ชงเก่งเกิ้น
 
“นั่งนิ่งเชียว ดื่มนมมั้ยล่ะไอ้หนู”
 
ยัยผมดำหน้านิ่วแขวะไม่เลิกตั้งแต่เรื่องแฟชั่น
 
“ยุ่ง”
 
ผมเท้าคางเมินเบือนหน้าหนี 
 
ไปไกลๆ ส้นเลย ไม่อยากต่อยผู้หญิงหรอกนะเว้ย -*-
 
“แตงโม๊ แตงโมๆ~”
 
แหม่มสาวดึงดาวร้องเต้นตามจังหวะในใจ ไม่สนเพลงดีเจเปิด
 
“ว้ายเตง~ ยิ้มแล้วหล่อจุง”
 
ยัยหัวสีชมพูสะกิดแซวเรียกเป็นลูกระนาด
 
“ไม่ได้ยิ้ม”
 
“เชอรี่~ เด็กเอนฯ ส่งยิ้มให้”
 
ไอ้เกย์ยักษ์ร่วมผสมโรง
 
“ก็บอกว่าไม่ได้ยิ้ม!”
 
ยัยเบอรี่นั่นหันมาจนได้ 
 
“เอื๊อก…ธรรมด๊า คนมันแซ่บบะคั่ก >0< ”
 
“…”
 
เชี่ยเอ้ย เมาแอ๋ทรงนี้จบตี้เพื่อนเทชัวร์ 
 
.
 
-23.00 น.-
 
“พรุ่งนี้ไอมีงาน”
 
“ฉันติดสอบ”
 
“ส่วนเก๊า…งืม~ เอาตัวเองยังไม่รอดเลยง่า ฝากด้วยน้า จุ๊บๆ”
 
ตามคาด…ภาระตูล้วนๆ 
 
ดูผลงานอิป้า งอแงเอาด้ายแดงผูกคอผม
 
ถ้าขัดขืนเจ๊แกไม่ยอมกลับด้วยนะ -*- 
 
เส้นสายพันรุงรังเกะกะชิบ เกือบสะดุดล้มหลายรอบละ
 
เอาวะ ครั้งสุดท้าย ถือซะว่าทำบุญช่วยเหลือหมาพิการ
 
“กรี๊ดดด เดี๊ยนอยากไปโยกบนสะพ๊าน!!!~”
 
“หุบป๊าก!!!”
 
ว้อยยย หูจะแตก ดิ้นแด่วๆ อยู่ได้
 
ทำไมเธอไม่ทำตัวน่ารัก เมาแล้วหลับเหมือนนางเอกเรื่องอื่นเค้าวะ
 
.
 
-0.00 น.-
 
ณ คอนโดหรูสูงเสียดฟ้าของยัยเบอรี่เน่า
 
ถึงช้าดิ โทษยัยรูรั่วนั่นเลย จอดชิ้งฉ่องแม่มทุกที่
 
ปั๊มน้ำมัน พงหญ้า เสาไฟฟ้า แถมคุณเธอป๊อดกลัวผี ลากผมไปยืนฟังเสียงน้ำตกไหลเป็น 10 รอบ
 
“ขอคีย์การ์ดด้วย ครับผ๊ม!”
 
ติดด่านลุงยามอินบทบาทเต๊ะท่าตะเบะ
 
ยุ่งยากว่ะ กองรวมแถวขยะเปียกให้แม่บ้านเอาไปทำปุ๋ยหมักซะดีมั้ง
 
“งืมงำ~ อยู่หนายน้าา”
 
ยัยเป๋ซ่ากระโดดลงจากหลัง เดินโซเซตามเส้นตรงในใจฉัน ก่อนค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น
 
“เฮ้ย!”
 
เพี๊ยะ
 
ไม่ตบไม่ตี ไม่ดีขึ้นเลย
 
“โอ๊ย! มือคนนะเว้ย ไม่ใช่กองสะบัดชัย…แง๊งงงงง~ เจ็บๆๆๆ!!! TOT”
 
ยัยนั่นลงไปนอนวัดพื้นร้องงอแงเป็นเด็กสามขวบ
 
“อุจาดตาชิบ! หุบๆ หน่อยว้อยหวอออก!!!”
 
แกร่ก
 
คีย์การ์ดเวร หล่นจากซอกนมพอดี
 
หัวจะปวด =*= 
 
ส่งถึงห้องก็ตัวใครตัวมันล่ะวะ
 
.
 
-0.10 น.-
 
“ตื่นๆ”
 
“…”
 
ตายรึยังวะน่ะ จะได้จุดพลุฉลอง
 
“…โย”
 
“เฮ้อ”
 
เมตตาแบกขึ้นเตียงหน่อยก็ได้
 
เช้ดเข้…
 
รู้ว่าเธอมันบ้า แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักถึงขั้นตั้งโลงศพไว้กลางห้อง
 
ละโมบายอะไรวะเนี่ยโคตรเห่ย
 
ช่างแม่ง รีบๆ ยัดลงโลงให้จบๆ เดี๋ยวแม่มฟื้นมาป่วนอีก
 
หมับ!
 
พูดไม่ทันขาดคำ สองแขนโอบคออย่างไว
 
“โยจ๋า~”
 
“โยพ่อง!”
 
ไม่สบอารมณ์เลยว่ะ หน้าตูเหมือนมันตรงไหน - -^
 
“เหวอ!!!~”
 
ยัยแรงควายดึงผมล้มลงโลงในท่าคร่อม เกือบได้ชนปากแลกจุลินทรีย์กันอีกรอบ
 
“…ฉันรักนาย”
 
“…”
 
แหวะ เหม็นกลิ่นเหล้าชะมัด เธอแม่งอาบหรือแดรกวะ
 
กริ๊ก
 
ฝาโลงเนียนสโลว์ปิดเองเงียบเชียบ
 
อ่าวเฮ้ย…! เปิดไงอะทีนี้??
 
ก๊อกๆๆ
 
ผมเคาะโลงเรียกอิป้ามากินข้าว 
 
หยอกๆ ทดสอบความแข็งแรงต่างหาก
 
สั่งซื้อจากไหนวะ เหนียวระดับกระจกกันกระสุน
 
ทนเนอะ ไม่ใช่โลงแก้ว ตูเนี่ยทนเนอะ 
 
เจอกันทีมีแต่เรื่องบรรลัย
 
ภาวนาขอให้นี่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ผมจะ…
 
“เลิฟยู~”
 
“หุบป๊าก!”
 
ข้างๆ มีแผงควบคุมเหมือนกระสวยอวกาศในหนังไซไฟ 
 
ปุ่ม เปิด-ปิด น่าจะอยู่แถวนี้
 
 
แปะ
 
เอ๊า! อิป้ามือซน กดเหวอะไรวะน่ะ!? =[]=
 
ฟู่ว~
 
แก๊สซัมติงฉีดฟุ้งทั่วโลง 
 
หลังจากนั้น เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา 
 
ผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย…
 
((The end of Magma talk))
 
.
 
-6.30 น.-
 
“งืม…”
 
อุ่นจาง~ ไม่อยากลุกเลยง่า 
 
ฟุดฟิดๆ
 
กลิ่นหอมกรุ่นผ่าทะลุสาปขี้เมา
 
ถ้าฉันจำไม่ผิด…
 
นี่มันกลิ่นผู้ชาย!!!! O_O
 
“กรี๊ดๆๆๆ~ Wake up! ตื่นๆๆ!!!”
 
“โอ้ยย นังนี่!!! จิกหัวหาพ่อเธออ่อ!?”
 
หมับ!
 
ข้อมือฉันถูกจับกดติดเบาะรองน้ำเหลือง
 
นัยน์ตาดาร์กช็อกโกแลตเกรี้ยวกราดจ้องคมบาดใจ สันจมูกโด่งโน้มแทบทิ่มแก้ม
 
ว๋าย~ ใกล้เกิ๊นน >\\\<
 
ฟึ่บ
 
ขอใช้สิทธิ์สะบัดหน้าหนีเพื่อความปลอดภัย
 
ท่านผู้อ่านโปรดทราบ ถ้าไม่ทราบก็ต้องทราบ~
 
เช้านี้มีชีเปลือยสองคนนอนล่อนจ้อนอยู่ในโลงแก้ว!
 
“วี๊ดด~ ไอ้หื่นน นายแอบเชอรี่ป๊อบฉันเร๊อะ!?”
 
“ป๊อบเปิ๊บบ้าอะไร! เธออ่ะลากฉันลงโลง!!!”
 
“ปั๊ดโธ่! แล้วไม่รีบออกไปเล่า >0<///”
 
“เปิดไม่เป็น -*-”
 
“โห ไอ้ Buffalo โลเทค! ปุ่มกดเขียนอยู่ทนโท่! Open! Open!”
 
“เอ๊อ มีตา! ถ้าไม่โดนรมควัน ป่านนี้ออกนานแล้วโว้ย!”
 
“ห๊าา WTF!? จ๊าดง่าว! นายไปกดอะไรมั่วซั่ว!!!”
 
“หยุ๊ด! เธอแหละกด ยัยมือบอน!”
 
“…”
 
ฉันไม่เคยแพล่มให้ฟังสินะ ว่าโลงแก้วสโนว์ไวท์มีฟังก์ชั่นลับ พ่นยาสลบ 3 ระดับสำหรับคนหลับยาก
 
LV 1 ผีเสื้อน้อยคล้อยบินสู่เวหา
 
LV 2 แกะโดดรั้ว
 
LV 3 วัวตาย ควายล้ม นกตกฟ้า
 
แต่นั่นยังไม่ลับสุดขีด เพราะยังมีฟังก์ชั่นพ่นยาปลุกกำหนัด สำหรับพวกวิตถารชอบเมคเลิฟกันในโลง
 
LV 1 ผีเสื้อรุมตอมน้ำหวาน
 
LV 2 บาทหลวงคึกโดดกำแพง
 
LV 3 วัวพยศ ควายขวิด ช้างตกมัน
 
จากที่ก้มดูสภาพ…
 
โอ้ลัลล้า~ ไข่แดงน้อยโดนเจาะชัวร์!!!! TT[]TT
 

 
(จบตอน)