What the Love like Hell รักร้ายหลอมใจ นายเจ้าชายโลกันต์
เขียนโดย 
Killolat
วันที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2567 เวลา 15.01 น.
แก้ไขเมื่อ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2567 12.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ~คลองเน่า~
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ไปไหนป้า”
“ไปไหนก็ได้โตแล้ว!”
“กวนทีนงี้ ไม่น่าแก่ตาย…อ้อ แก่อยู่แล้วนี่หว่า เหลือแค่ตาย”
“กรี๊ดๆๆๆ! ฉันจะฟ้องแจ็คก้า!!! >0<”
“จอกว่ะ เถียงแพ้ทีก็ฟ้องคนนู้นคนนี้ บ้านเป็นศาลอุทรณ์ไง๊?”
“ปากดี! เดี๋ยวนายเจอสีผึ้งซีซั่น 2!”
เอี๊ยดด!!!
“โอ๊ย!”
เหม่งฉันชนกระดูกหลังแหลมเข้าเต็มๆ
คนยิ่งเจ็บๆ อยู่~ >*<
“เบรคทำหอยอะไร!?”
“ลงไป”
“ไม่!”
“บอกให้ลงไงอิป้า!”
“ม่ายยยย!!!!”
“ด๊ายยย!!!!!”
แง้นนนนนนน
“กรี๊ดดดดดดด!!!!!!”
ประสบการณ์ขนหัวลุก ไม่ต้องให้พี่ป๋องช่วยบิ้ว
โกสไรเดอร์บึ่งเครื่องแรงบดยางไหม้ ยกล้อสููงจนหัวฉันแทบสไลด์พื้น
“แว้กกกก!!! คนๆ…โค๊นนน!!! O[]o”
เอี๊ยดดด!
ตูมมม!!!
ย๊างงง ฉันยังไม่ตาย! ถึงมอไซจะพุ่งลงหนองหายต๋อม แต่ I will survive!!!
“บุ๋งๆๆๆ~ ฮ้าา…! แฮ่กๆๆๆ”
คนสวยว่ายท่าผีเสื้อผุดจากน้ำ ไม่ใช่นางไซเรนที่ไหน ฉันน่ะสิๆ! >3<
“ว๊ากกก!!! ชะอุ่ย….นึกว่าก๊อตซิลล่า -o-;;”
กร๊าซซซซซ!!! \>[]</ แกว่าใครเป็นก๊อตซิลล่าย๊าาา!!!
ซูม!!!
ฉันจับไอ้หัวแดงกดหนองน้ำเขียว
“บุ๋งๆๆๆ….แฮ่กๆๆ เฮ้ย! นังนี่!!! จะฆ่าฉันหรอห๊า!”
“ตุ๊ยๆๆ >.< ปากเน่ากับคลองบูดก็สมกันแล้วนี่!”
“อี๋~ น้ำลายเธอลอยมาติดเสื้อฉันอะ! หยุดพ่นยางซะทีดิ๊ป้า”
“หุบป๊าก ใครเล่าพาฉันจุ่มคลอง!”
“ก็เธอแหละ! คนค้นคนบ้าอะไร ฉันเห็นแต่แมงหวี่!”
“ตาถั่ว! ผมยาวๆ ชุดขาวๆ นายไม่เห็นได้ไง กรี๊ดดดด!!! ระ ระ หรือว่า…ผีหล๊อกกกก!!!!!”
หมับ!
“บรื๋อ~ อย่ามากอดดิ๊ ขนลุก!”
“บ้าหรอ?! นายแหละกอดฉัน! >\\<”
“เออ เอาที่สบายใจเลยป้า ขาจะก่ายคออยู่ละ -_-”
“อดทนหน่อยนะย๊ะ พอดีว่าคนมันเสน่ห์แรง”
“รุ่นนี้ดูยังไงก็เสนียด”
“ฟ่าวๆ! คลองกว๊างกว้าง~ ชาละวันโผล่มาฉุดทำไง >-<”
“เวรกรรมอะไรของตูวะ - -*”
ซามูไรพ่อลูกอ่อนกระเตงสาวงาม พร้อมงมหาทางตะกายขึ้นฝั่งได้สำเร็จ
ต้องขอบคุณสัมภาระสุดสวยอย่างฉันที่คอยชี้บอกทางเค้าด้วย uou
“โอ้ย แขนเกือบหลุด”
ตานั่นทิ้งฉันไว้ริมตลิ่งไม่สนใจใยดี เสมือนเป็นกระสอบทรายกันน้ำท่วม
“รอด้วย…ว๊ายยย!!!!”
ซูม!!!
ก้าวแรกไม่เป็นไร ก้าวต่อไปลื่นลงคลอง แง๊~ TOT
“เอ๊า แบ๊วซุ่มซ่ามเป็นปลาตีนหัดเดินไปได้”
เดี๊ยะ ตบปาก! >0< ปลาตีนบ้านไหนสวยระดับนางงามจักรยาน!
เปรียบเทียบให้มันดีๆ หน่อยหัวพริก! เงือกน้อยขึ้นบก นางฟ้าตกสวรรค์ มีออฟชั่นตั้งมากมายเจือกไม่ใช้!
“โอ๊ย…เจ็บๆๆๆๆ >^<”
ข้อเท้าฉันเดี้ยงซะแล้ว
“ฮือออ ช่วยด้วย~ TToTT”
“สำออย! ฉันไม่ยืนรอพ่อเธอตัดริบบิ้นหรอกนะ ปวดเยี่ยวว้อย -*-”
“กระซิกๆ…แม็กม่า ฉันเท้าแพลง~ ToT”
“เชี่ยเอ้ย คนหรือกระเป๋าเป้วะ มีแต่ภาระ”
เป็นหยังกะซ่างง ช่วยฉันก๊อนนน~
“กรี๊ดด~ >\\<”
ฉันถูกอุ้มท่าเจ้าหญิง เกือบเก็ตฟีลโรแมนติกละเชียว ถ้ามันไม่ปล่อยหมาในปากมากัดฉัน
“ตัวหนักยังกะช้าง”
ดู๊คำพูดคำจา น่าเอาเป็ดโปรราดปาก ขยี้ๆ ต่อด้วยฝอยขัดหม้อ! >[]<
…
อัพเดทจ้าา เราอยู่ในจุดอับสัญญาณ มีเพียงแสงจันทร์นำทาง มือถือเจ๊งกะบ๊ง ไอ้แดง (มอไซตานั่น) จมหาย
ตลอดทางไร้วี่แววสิ่งมีชีวิต ไม่มีคน สัตว์ หรือแม้แต่รถซักคันขับผ่าน เหมือนฉันอยู่ในมิติที่ 6
…หรือว่าผีบังตา?! >~<
“กรี๊ดดด!!!~”
“โว้ยย หนวกหู!!! เดี๋ยวปั๊ดปล่อยให้เป็นอาหารปลา!”
ไอ้หัวแดงที่เปลี่ยนจากท่าอุ้มเจ้าหญิงเป็นแบกฉันขึ้นหลังแทน ไม่ช่วยจรรโลงใจเล้ย!
รถชน 3 รอบ แถมติดเหง็กอยู่กับคนที่เกลียดร่วม 2 ชม. พร้อมกลิ่นน้ำเน่าตุๆ ToT
สู้ให้ฉันติดเกาะคนเดียวเริ่ดๆ คุยกะลูกมะพร้าวยังดีซะกว่า!
“อุแว๊!!!~! TOT”
“เฮ้ย! โตเป็นควายแล้ว แหกปากร้องทำไมเนี่ย!?”
“ก็ฉันกลัวอะ แง๊~ เจ็บขาด้วย โฮๆๆ TToTT นายก็เอาแต่ด่าๆๆ ทำไมคนที่อยู่ข้างฉันตอนนี้ไม่เป็นแจ็คก้าน๊ะ!”
“เพ้อเจ้ออิป้า! เฮียแจ็คมีแฟนเป็นกระบุง ละไม่เห็นหรอ มันมองแต่นมเธอ!”
“กระซิกๆ มีได้ก็เลิกได้ ที่เค้ามองนมฉันเพราะตาถึงย่ะ ของสวยๆ งามๆ ใครก็อยากมอง!”
“เธอแม่ง…คิดงี้จริงดิ? ไม่น่าไอ้พี่โยถึงไม่เอา”
“ใช่ซี้ ใครมันจะไปใสซื่อ อ่องอ๊อง วิ่งในทุ่งลาเวนเดอร์เหมือนยัยหัวกะปิของนาย รู้มั้ยทั้งชีวิตฉันต้องไฟว้เพื่อความรักตั้งเท่าไหร่! ฉันก็อยากให้ใครซัก
คนมารักเหมือนกันน๊าา…ฮืออออ~ TTOTT”
“คนบ้าไรวะ เมาน้ำคลอง…”
“แง๊!!!~ T[]T”
“เออๆ ไม่ด่าแล้ว หุบป๊าก!!!”
“…”
“…”
…
พอพากันเดดแอร์ บรรยากาศยิ่งน่ากลัวกว่าเดิม…
คนที่ฉันขี่หลังยังเป็นนายมั้ยแม็กม่า? ไม่ใช่เสือสมิงแปลงร่างมานะ?! ;^;
“แม็กม่า”
“อะไรป้า”
เออ ตัวจริงนี่หว่า
“กระซิกๆ…ฉันกลัวจะฉี่ราดอยู่แล้ว T-T”
“หยุด! เธอแม่งเนรคุณตลอด…เอางี้ เดี๋ยวฉันร้องเพลงพี่เท่ห์ให้ฟัง ละรีบๆ หลับไปเลย โอเค๊?”
“ขอจินตราได้ป่าว? อยากฟังสาววาริน ;o;”
“ไม่ร้องละ หมดมู้ด”
เอ๊า! สรุปกลับมาเงียบคือเก่า -_-;;
…
“ที่จริง…วันนี้ฉันจะไปหานาย”
“หมอดูอีกแล้วอ่อ? เลิกงมงายเหอะว่ะ อยากโชคดีก็ไปทำบุญ มัวแต่แจ้นตามผู้ชาย ระวังเถ๊อะ จะไปจบที่วัดพระบาทน้ำพุ”
“แง๊~ ไหนว่าไม่ด่างายย ToT”
“…”
“แต่ก่อนฉันก็ไม่เชื่อหรอกย่ะ กระทั่งเจอเองกับตัว…อ๊ะ ฉันรู้แล้วว่าเราจะรอดไปได้ยังไง! >o<”
“ห้ะ???”
“แม็กม่่า! นายรีบหันมาเร็ว!”
ขวับ
“…อุ๊บ! OxO”
ฉันขโมยจูบเค้าอีกครั้ง…อันที่จริงแค่เอาปากแตะเหอะ
รสชาติเหมือนจูบกบ ตะไคร่ลื่นๆ เหม็นสาปคลองน้ำเน่า >TT<
ฟิ้วว
รถมอเตอร์ไซค์คันแรกขับผ่านในรอบ 2 ชม. สาดไฟสูงสว่างจ้า ส่องใบหน้าคมเพียงเสี้ยววิ
แอบเห็นแว้บๆ ว่าหมอนั่นหน้าแดงด้วย
วรั้ย~ Get out feel love! บัดนาวต้องเซอร์ไวเวอร์!!!
บรู๊วววว
เสียงหมาหอนประกาศชัยชนะ บ่งบอกว่าเราได้กลับมาสู่โลกใบเดิมอีกครั้ง
คงเป็นวิชามาร พร่าผลาญหัวใจหลายคน~
เอ๊ะ ใครเค้าจัดคอนฯ พี่เท่ห์แถวนี้ -o-;;
มารยาร้อยเล่ห์กล ฝึกฝนได้อย่างช่ำชอง~
ติ๊ด
อ่อ เสียงริงโทนแม็กม่าน่ะเอง -*- ก็ว่าฟังละทำไมมันตะหงิดๆ แสบๆ คันๆ เหมือนโดนด่า
“เอ้อเฮีย! รถแม็กตกคลองว่ะ เดินย้อนทางมาเป็นชั่วโมงละ…อยู่ๆ ยังไม่ตายแค่พิการ”
นายว่าใครพิการห๊า!? >[]< ขาเดี้ยงชั่วคราวว้อย ฉันยังครบ 32 ย่ะ!
“ฝากบอกแจ็คก้าด้วยว่าคิดฮอดหลาย ^0^”
ติ๊ด
อ่าวเฮ้ย ทีงี้กดวางอย่างไว!
ไม่มีน้ำใจ คนไทยรึป่่าว~ >o<
.
วี้หว่อ~ วี้หว่อ~
แจ็คก้าจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบเรียกกู้ภัยมาช่วยงมของ
ฉันถูกหามส่งโรงบาลใส่เฝือกเท้าอันบักเอิ้บ หมอบอกข้อเท้าหักต้องฮีลนาน 2-6 สัปดาห์
โธ่~ ละวันเกิดฉันจะไปโชว์เสต็ป แดนซ์ ออน เดอะ ฟอร์ ยังไง๊ ToT อุตส่าห์นัดมายเฟรนด์จองโต๊ะร้านประจำไว้พร้อม
“ขอโทษนะครับคุณเชอรี่ น้องผมมันขับรถประมาท ทำข้าวของเสียหาย แถมคุณยังเจ็บตัว…”
งุ้ยยย แจ็คก้าพ่อแฮนซั่มหล่อลากดิน ห่วงเก๊าหราตะเอง~
“No problem ค่าา เรียก ‘เชอรี่’ สั้นๆ ก็ได้ ^0^ หรือถ้าลำบากปาก Please call me ที่ร้าก…”
ป้าบ!
“วี้ด~ กล้าตบหัวฉันหรอไอ้หัวแด๊ง!!! >[]<***”
“ป๊าว~ ตบยุง -o-”
สตอเบอแหล! อมพระทั้งวัดมาพูดก็ไม่เชื่อ! หัวฉันเกือบทิ่มตกเตียงคนไข้
“ไอ้แม็ก! รีบขอโทษคุณเชอรี่!”
“เฮ้ย เฮีย! ยัยนี่ดิต้องขอโทษ! หลอนยาคุมอะไรไม่รู้ หาว่าคนตัดหน้ารถจนแม็กต้องหักหลบดิ่งตลิ่ง!”
ต๊าย~ เอามือทาบอกแป๊บ ผู้ชายกำลังเถียงกันเพราะเดี๊ยนหราเค๊อะ =0= รู้สึกสวย!
ปูทางมาเวย์นี้ขอแอ๊บสวมบทนางเอกทำคะแนนหน่อยละกัน
“แหมๆ~ I don't mind ^o^ ถือว่าเราเจ๊ากันเนอะ”
“เออดี กลับเว้ยเฮีย!”
“เฉพาะแจ๊คก้านะ ส่วนนายอะ…เอาเบอร์มา! ละห้ามบล็อคฉันด้วย ไม่งั้นเจอหมายศาลแน่! ไอโฟนกะแบรนด์เนมฉันตั้งกี่ล้าน จะชดใช้ยังไง!”
“แขนฉันไม่พิการเพราะแบกเธอก็บุญละยัยช้างน้ำ!”
“กรี๊ดดดด!!!! ฉันจะฟ้องแม่ทองหยอง!!!”
“เอ้อ! จะทองหยิบ ทองหยอด เม็ดขนุน จ่ามงกุฏ เธอก็ฟ้องไปเลย!!!”
“ชู่ววว…ที่นี่โรงบาล! เรียนเชิญคู่ผัวเมียออกไปตีกันข้างนอกนะคะ - -^”
ป้าพยาบาลหน้าเหวี่ยงเดินมาไล่ฉัน พร้อมลุงยามตัวเท่ายักษ์ปักหลั่นถือกระบองอันเบ้อเร่อยืนเป็นแบค
ฉันกะไอ้หัวหม่าล่าเลยได้ฉะกันต่อหน้าโรงบาลแทน จนแจ็คก้าทนไม่ไหวโทรตามแม่ทองหยองมาช่วยเคลียร์
เคยเห็นแม่ไจแอนด์ป่ะ โหด ถึก บึกบึน ร้ากทุกคนยกเว้นลูกตัวเอง ขุ่นแม่แกฟีลนั้นเลย -.-
“โอ้ยๆๆ หูจะหลุดแล้วแม่!!! >o<”
“เอ้อ ให้มันขาดไปเลยไอ้ลูกเวร! ขอโทษหนูเชอรี่เค้าด้วย ดูซิเนี่ย ชุดสวยๆ พังหมดเลยแม่คุณ ToT”
“เอิ่ม…มันเป็นสไตล์ค่าขุ่นแม่ ^0^”
“โถ~ ยังมองโลกในแง่ดี นี่ๆ หนูเอาเบอร์แม่ไปนะลูก มีอะไรให้ช่วยก็บอก ^^”
“ว๊ายย~ ข่อมค่า ขุ่นแม่ตะล๊ากจุง >/|\<”
“แอ๊บแบ้ว -*-”
ป้าบ!
Nice Shot~ ฝ่ามืออรหันต์ตบเกรียนแตก ไอ้หัวแดงถึงกับ Shut up
“กลับไอ้แม็ก! …ต้องขอโทษแทนลูกป้าด้วยนะจ้ะ ปากมันได้พ่อมาเต็มๆ ^^;”
“Is alright~ กู๊ดไนท์ค่าา บ๊ายบุย~^0^/…แบร่ ;p”
ฉันโบกมือยิ้มหวานลาแจ็คก้าและขุ่นแม่ ปิดท้ายด้วยแลบลิ้นเยาะเย้ยไอ้หัวแดงที่ขบฟันกรอดมองขู่ฉันยังกะชิวาว่า
หว๋ายยย~ เสียใจด้วยนะหนุ่ม
ศึกนี้ I won ย่ะ!!!
(จบตอน)
Cr. วิชามาร - เท่ห์ อุเทน พรหมมินทร์
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
